Του Πάνου Σώκου
Τα κόμματα έχουν ανακοινώσει ήδη τους υποψήφιους ευρωβουλευτές τους και ουσιαστικά έχει αρχίσει η προεκλογική τους εκστρατεία. Μόνο που τίποτα δεν παραπέμπει σε ευρωεκλογές, αφού κανένας δεν μιλάει για την Ευρώπη, για τα σοβαρά ζητήματα που αντιμετωπίζουν η γηραιά ήπειρος, τα κράτη-μέλη και οι Ευρωπαίοι πολίτες, των οποίων η ζωή όλο και περισσότερο επηρεάζεται από τις αποφάσεις των Βρυξελλών. Αντίθετα, όλα θυμίζουν εθνικές βουλευτικές εκλογές, καθώς ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ζητάει την ψήφο του λαού για να εδραιώσει την πολιτική του κυριαρχία, που κατέκτησε πέρυσι και για να μην αποσταθεροποιηθεί -όχι η χώρα, όπως ψευδώς λέει- ο ίδιος και η κυβέρνησή του. Ο Στέφανος Κασσελάκης ζητάει την ψήφο για να μη χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ τη δεύτερη θέση και για να εδραιωθεί και ίδιος ο ανερχόμενος ηγέτης της Κεντροαριστεράς. Ο Νίκος Ανδρουλάκης ενδιαφέρεται να έρθει το ΠΑΣΟΚ δεύτερο, γιατί διαφορετικά ο ίδιος θα αμφισβητηθεί και θα τον αναγκάσουν να… κουνήσει μαντίλι. Ο Κυριάκος Βελόπουλος θέλει να γίνει κυρίαρχος στον δεξιότερα της Ν.Δ. χώρο, ενώ άλλα κόμματα απλώς θέλουν να επωφεληθούν από τη «χαλαρή ψήφο» για να μπουν στην Ευρωβουλή ή να κατοχυρώσουν ένα κομμάτι στον κομματικό χάρτη. Επί της ουσίας, τα κόμματα αντιμετωπίζουν τις ευρωεκλογές ως μία μεγάλη… δημοσκόπηση, που θα τους δώσει κάποιες ανάσες έως τις επόμενες εκλογές, αν και όλοι ξέρουν πως τίποτα δεν θα αλλάξει στην πολιτική ζωή και την καθημερινότητα των πολιτών, αφού η Ν.Δ θα συνεχίσει να κυβερνάει με τον αέρα των 158 βουλευτών!
Την ίδια στιγμή σημαντικές πολιτικές προτάσεις για το μέλλον της Ε.Ε. ή τον ρόλο του έθνους απουσιάζουν από τις εκστρατείες τόσο των μεγάλων όσο και των μικρότερων κομμάτων, παρά το γεγονός ότι εδώ και χρόνια η Ε.Ε. απογοητεύει όλο και περισσότερους πολίτες. Όπως προαναφέραμε, τα σημαντικά ευρωπαϊκά ζητήματα μένουν εκτός πολιτικής συζήτησης, σε μία περίοδο που η Ευρωπαϊκή Ένωση χάνει θέσεις στο παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό πεδίο έναντι των ΗΠΑ αλλά και της Κίνας, που είναι η ανερχόμενη απειλή. Η Ε.Ε. περιορίζεται σε ρόλο ακόλουθου των ΗΠΑ στα μεγάλα οικονομικά, γεωπολιτικά και αμυντικά ζητήματα στη γειτονιά της (Ουκρανία, Μέση Ανατολή, Αν. Μεσόγειος κ.ά.), ενώ παραμένει ένας γραφειοκρατικός και αρτηριοσκληρωτικός μηχανισμός, που δυσκολεύεται να πάρει αποφάσεις.
Επίσης, εκτός πολιτικής συζήτησης μένουν θέματα που έχουν άμεση σχέση με τους πολίτες των χωρών-μελών, τους εργαζομένους και επαγγελματικές κατηγορίες η τύχη των οποίων καθορίζεται απευθείας από τις αποφάσεις των Βρυξελλών, όπως είναι οι αγρότες, που πριν από μερικούς μήνες ξεσηκώθηκαν σε πολλές χώρες της Ε.Ε., φτάνοντας έως τις Βρυξέλλες. Κανείς δεν μιλάει για την κλιματική αλλαγή, που επηρεάζει ήδη και θα επηρεάσει ακόμα πιο πολύ στο μέλλον την αγροτική παραγωγή, η οποία θα χρειαστεί αλλαγή εκ βάθρων. Καμία συζήτηση δεν γίνεται για το προς τα πού κατευθύνονται τα δισ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης, ενώ μηδαμινή είναι η συζήτηση για το Μεταναστευτικό και τα προβλήματα στις χώρες υποδοχής, όπως είναι η Ελλάδα.
Ο επιδερμικός τρόπος με τον οποίο τα κόμματα στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν τις ευρωεκλογές και η υποβάθμιση της ευρωπαϊκής διάστασης αυτής της εκλογικής διαδικασίας φαίνεται και από τα πρόσωπα που επιλέγουν για υποψήφιους ευρωβουλευτές. Από το 2014, οπότε η εκλογή των ευρωβουλευτών γίνεται με σταυρό προτίμησης και όχι με λίστα, τα κόμματα «κατεβάζουν» σε σημαντικό ποσοστό πρόσωπα αναγνωρίσιμα (αθλητές, ηθοποιούς, τηλεοπτικούς παρουσιαστές και δημοσιογράφους κ.λπ.) και πολλοί από αυτούς κατορθώνουν να εκλεγούν, καθώς ο σταυρός προτίμησης και μάλιστα σε μια ενιαία εκλογική περιφέρεια, ευνοεί τους υποψηφίους που είναι αναγνωρίσιμοι. Με αυτό ως δεδομένο, η πολιτική εμπειρία, η γνώση των ευρωπαϊκών θεμάτων αλλά και το πολιτικό\ιδεολογικό πιστεύω κάθε υποψηφίου περνάει σε δεύτερη ή τρίτη μοίρα.
Χαρακτηριστική περίπτωση φέτος ο Θ. Ζαγοράκης, που εν μια νυκτί μεταπήδησε από τη Ν.Δ. στο ΠΑΣΟΚ. Δεν αμφισβητεί κανείς ότι ένας «διάσημος» υποψήφιος από τον χώρο της λεγόμενης «σoουμπίζ» δεν έχει δικαίωμα να είναι υποψήφιος ή δεν μπορεί να γίνει ένας καλός ευρωβουλευτής! Κάθε άλλο! Το φαινόμενο όμως είναι αυτό που συζητάμε και το οποίο εν πολλοίς θυμίζει μια «απολιτίκ» διαδικασία, με ευθύνη των κομμάτων, που αντιμετωπίζουν τις ευρωεκλογές ως δεύτερης κατηγορίας εκλογές, χωρίς να δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις ικανότητες των υποψηφίων.
