Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη*
Τα μηνύματα των πολιτικών κομμάτων και των ηγετών τους για την επέτειο της Εθνεγερσίας μας του 1821 ήταν άλλη μία φορά στην πλειονότητά τους άνευρα και πολύ απομακρυσμένα του νοήματος της ημέρας αυτής. Στις περισσότερες περιπτώσεις έγινε προσπάθεια να εξυπηρετηθούν μικροπολιτικές σκοπιμότητες, με κορυφαία την προκλητική παρουσία του πρωθυπουργού στον Καναδά, όπου σε κάθε δήλωσή του καλούσε τους ομογενείς μας να… ψηφίσουν επιστολικά (!).
Υπήρξαν όμως και άλλες προσεγγίσεις, που προσπαθούσαν να στηρίξουν ιδεολογήματα τελείως ξένα με το νόημα και τα προτάγματα της ημέρας αυτής, όπως αυτή του «λαοφιλέστερου Έλληνα πολιτικού» (!) Δημήτρη Κουτσούμπα, που μίλησε για «την ανάγκη απεμπλοκής μας από σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.»!
Τι να πει κανείς και για τον ανεκδιήγητο Κασσελάκη, που μετέτρεψε τη συμμετοχή του στην παρέλαση στη Θήβα σε… επικοινωνιακό σόου, χάνοντας μάλιστα και το βήμα του! Όσο για τη δήλωσή του, προφανώς θεωρεί πατρίδα μόνο το… χώμα της, αφού άφησε εκτός αυτής τη θάλασσα και τον ουρανό! Ίσως γιατί τον πρόλαβαν κάποιοι άλλοι, που μιλούν για «γαλάζιες πατρίδες»!
Τέλος, ας πει κάποιος στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι, αν δεν νιώθει κάποια πράγματα, καλύτερα είναι να της γράφουν και να διαβάζει τις δηλώσεις της που αφορούν εθνικά θέματα, γιατί τα κομπιάσματά της μετά την παρέλαση έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την ευφράδειά της όταν μιλάει σε παιδάκια νηπιαγωγείου για τα «άφυλα αρκουδάκια» ή όταν επιχαίρει για την υπερψήφιση του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα ζευγάρια!
Σημεία των καιρών, θα μπορούσε να πει κανείς. Τη στιγμή που την πατρίδα των Ελλήνων δεν την κυβερνούν εδώ και πολλά χρόνια οι απόγονοι των Κολοκοτρωναίων, του Καραϊσκάκη, του Παππά και της Μπουμπουλίνας, αλλά η άθλια σπορά των Κωλέττηδων και των Μαυροκορδάτων, τι καλύτερο θα μπορούσε να προσδοκά κάποιος;
Αν κάτι μας διδάσκει η 25η Μαρτίου του 1821, αυτό δεν είναι άλλο από τη νίκη της θέλησης ενάντια σε κάθε λογική, από τη συλλογική βούληση ενός έθνους να ανακτήσει την ελευθερία του, τη στιγμή μάλιστα που οι διεθνείς συνθήκες δεν ευνοούσαν κάτι τέτοιο. Το «παράλογο» εναντίον της «λογικής», που έδωσε φως ενάντια στο σκότος της σκλαβιάς, που επανέφερε την έννοια της ελευθερίας μέσα από την ελληνική οπτική, στην πραγματική της σημασία, ως γεννήτορα δηλαδή πολιτισμού και εξανθρωπισμού.
Γι᾽ αυτό δεν μπορώ να παραλείψω μία αναφορά μου στο μήνυμα ενός εξωκοινοβουλευτικού κόμματος, που ονομάζεται Εθνικό Μέτωπο, όπου αναφέρει, μεταξύ άλλων: «Απέναντι στις εξαρτημένες και ξενοκίνητες κάστες των εγχώριων υποτακτικών, απέναντι στα συμφέροντα των εχθρών και “συμμάχων”, η εθνική βούληση και το μέλλον του Ελληνισμού μπορεί να επιβληθεί, αφού οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν τις προϋποθέσεις για μια ελεύθερη ζωή, για δημιουργία και πολιτισμό, σύμφωνα με τον ξεχωριστό προορισμό τους. Η 25η Μαρτίου, επέτειος που ιστορικά ξεπερνά τα όρια της δικής μας Ιστορίας, σηματοδοτεί την έναρξη της νεότερης πορείας του ελληνικού κράτους».
Τέτοιες προσεγγίσεις δείχνουν συνήθως συνειδήσεις που έχουν γεννηθεί και σφυρηλατηθεί σε αγώνες εθνικούς και κοινωνικούς, σε δρόμους και πλατείες της πατρίδας μας. Συνειδήσεις που κατά κανόνα εκφυλίζονται και αποθνήσκουν στα βουλευτικά έδρανα. Ίσως να υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ίσως να αξίζουμε ακόμη να ελπίζουμε ότι ναι, μπορούμε «να δηλώσουμε το δικό μας “παρών” στην ιστορική μας συνέχεια»…
* Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα», [email protected]
