Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*
Ο Χρήστος Ροζάκης είναι από τους επιφανέστερους Αποστόλους του Μαρασμού, από αυτούς τους σκυφτούς τύπους που μπερδεύουν τη σωφροσύνη με τη δειλία και κηρύσσουν την ηττοπάθεια απέναντι σε μια φαντασιακά κραταιά Τουρκία.
Συνεργάτης και φίλος του Κουρδοφάγου μαρτυριάρη, του Σημίτη, μπορεί ηλικιακά να πρόλαβε τον Χριστό μικρό, όταν μάθαινε ακόμη ξυλουργική από τον Ιωσήφ, αλλά είναι τακτικός συνομιλητής της κυβέρνησης και με στενές σχέσεις με το ΕΛΙΑΜΕΠ, το οποίο το χρηματοδοτούμε εμείς και ξένες Πρεσβείες (!) -μπείτε στην ιστοσελίδα του-, για να μας μοστράρει θέσεις που εξ αντικειμένου υπηρετούν τα τουρκικά συμφέροντα.
Ο Ροζάκης άνοιξε πάλι το στόμα του και είπε να προχωρήσει η Ελλάδα χωρίς την Κύπρο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Γιατί να καθίστανται εμπόδιο η εισβολή του «Αττίλα», η κατοχή του 38% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, 5.500 νεκροί και τραυματίες, 1.619 Αγνοούμενοι, οι 82 Ελλαδίτες, που ένας ένας αποκαλύπτεται πως δολοφονήθηκαν από ατιμώρητους, κυρίως Τουρκοκύπριους, ατάκτους και τον «γενναίο» Τουρκικό Στρατό;
Γιατί να θεωρούμε εμπόδιο τους ομαδικούς βιασμούς γεροντισσών, συζύγων μπροστά στους άντρες τους, μικρών κοριτσιών μπροστά στους γονείς και στα αδέρφια τους, που μετά δολοφονήθηκαν;
Γιατί να μας εμποδίσουν να συζητήσουμε τις τουρκικές απαιτήσεις οι συνεχείς απειλές που εξαπολύουν ο Ερντογάν, οι υπουργοί και στρατηγοί του κατά της ελεύθερης Κύπρου, μέλους του ΟΗΕ και της Ε.Ε.;
Οι ηθικές και ιστορικές ευθύνες της Ελλάδας δεν λένε, ούτως ή άλλως, τίποτα στους Ροζάκηδες του κόσμου τούτου.
Η Ελλάδα, όμως, έχει και νομικές ευθύνες – είναι εγγυήτρια δύναμη. Οι πουρκουάδες, πάσης κομματικής προέλευσης, δεν ανήκουν στο Έθνος μας, δεν πιστεύουν στην έννοιά του, στην ιστορική του διαχρονία και συνέχεια.
Στην Ελλάδα, εκτός από το χαρτί, το γυαλί και τα μέταλλα, ανακυκλώνονται και οι πάσης αποχρώσεως αριστεροί. Γεροκνίτες, ρηγάδες, πασόκοι, αριστεριστές της ούλτρα επανάστασης, της βαριάς και ασήκωτης, που μετά προσκολλώνται και κολεγιάζουν με ενοχικούς φιλελέδες, μεταμφιέζουν με αστικά ψιμύθια τον μηδενισμό τους και χώθηκαν σε πανεπιστήμια, κόμματα, υπουργεία, στο Μέγαρο Μαξίμου, στα ΜΜΕ.
Μεγάλο όνειρό τους, να απαλλαγούν από την Κύπρο. Είναι πολύ ενοχλητικός λαός οι Έλληνες της Κύπρου. Τους εκβίασαν, τους απείλησαν, λάδωσαν οι ξένοι από δημοσιογράφους μέχρι… οδοντιάτρους, και οι Κυπραίοι -πεισματάρικη ράτσα-, υπό την ηγεσία του Τάσσου Παπαδόπουλου, τους έμπηξε το Σχέδιο Ανάν εκεί που δεν βλέπει ο ήλιος.
Ένα απαρτχάιντ όπου οι Τούρκοι θα ήταν οι λευκοί και οι Έλληνες οι μαύροι ή, όπως επιτυχημένα το είπε ο Τάσσος, ένα κράτος όπου η μειοψηφία θα κυβερνά και η πλειοψηφία θα πληρώνει.
Ανήκω στους μαζοχιστές που κάθισαν και το διάβασαν όλο. Πιο διεστραμμένο κατασκεύασμα δεν συνάντησα. Και δεν ήταν μόνο ξένοι που έβαλαν τα χέρια τους, όπως η δόλια Αλβιώνα. Ήταν και κάτι τομάρια που μιλούν ελληνικά. Ένα, δε, γνωστό, υπερτιμημένο γουρούνι για την αθλιότητα της συμπεριφοράς του στις γυναίκες πήγε στην Κύπρο παραμονές του δημοψηφίσματος και κάτι πήγε να ψελλίσει στον Τάσσο. Τον έκοψε στις πρώτες φράσεις, λέγοντάς του «δεν κατάλαβα, ρε Χ, ήρθες εδώ να μας επαναλάβεις τις απειλές των ξένων;» και τον έδιωξε κλοτσηδόν.
Η Τουρκία είναι εχθρός μας. Κατέχει εθνικό έδαφος, έχει σκοτώσει και βιάσει αδέρφια μας, τα έχει στείλει στην προσφυγιά, εξακολουθεί να μας απειλεί όλους, από τη Θράκη ως την Κύπρο και έχει ενιαία στρατηγική εναντίον του Έθνους μας, από τη Θράκη ως την Κύπρο και από τη Βόρεια Ήπειρο ως την Κρήτη, γι’ αυτό και αβαντάρει τον αλευρομύτη μαφιόζο των Τιράνων και ενθαρρύνει και τη Σκοπιανή αδιαλλαξία.
Η θέση του Ροζάκη ανήκει στις θέσεις του Κόμματος του Πολέμου, αυτών που στην ουσία ενθαρρύνουν την τουρκική αδιαλλαξία και επιθετικότητα και που, αν επικρατούσαν οι θέσεις τους στην πρακτική πολιτική, θα οδηγούμασταν έπειτα από μια περίοδο παρακμής στη δορυφοροποίηση από την Τουρκία, με απώλεια κυριαρχίας και εδαφών, ή θα εκπέμπαμε τόσο ισχυρό μήνυμα αδυναμίας που θα προκαλούσαμε την Τουρκία να μας επιτεθεί.
Η Ελλάδα έχει ηθικές, ιστορικές, αλλά και νομικές ευθύνες έναντι του Κυπριακού Ελληνισμού και της Μικρής Ελλάδας του Νότου, της Κυπριακής Δημοκρατίας, που μαζί με το Ισραήλ αποτελούν τις μόνες αληθινές δημοκρατίες σε αυτή την γωνιά του κόσμου.
Η ελεύθερη Κύπρος είναι η τελευταία έπαλξη του Ελληνισμού στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η Κύπρος και η Βόρεια Ήπειρος είναι οι δύο τελευταίες μεγάλες κοινότητες του Ελληνισμού στην ιστορική περιφέρεια. Οφείλουμε να τις υπερασπιστούμε και να τις εντάσσουμε σε όλα τα πολιτικά, διπλωματικά και στρατιωτικά σχέδιά μας. Όποιος αφίσταται αυτού είναι Τυφεκιοφόρος του Εχθρού και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Η υπονόμευση του εθνικού μετώπου δεν είναι «άποψη» – είναι εκούσια ή ακούσια υπηρεσία στον τουρκικό επεκτατισμό.
Δικηγόρος*
