Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Αν τον Φεβρουάριο του 1821 στη θέση του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη ήταν κάποιος οπαδός της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και της επίλυσης των διαφορών με την Τουρκία μέσω «πολιτικού διαλόγου», θα είχε δεχθεί την πρόσκληση του Τούρκου διοικητή της Πελοποννήσου στη σύσκεψη που είχε συγκαλέσει στην Τριπολιτσά. Και τότε οι Τούρκοι θα είχαν καταφέρει τον σκοπό τους, να εγκλωβίσουν δηλαδή εκεί όλους τους προκρίτους για να αποφευχθεί η Επανάσταση.
Αν στη θέση των προκρίτων ήταν τα μέλη κάποιου προοδευτικού think tank που περιστοίχιζαν τους μελλοντικούς ηγέτες του ελληνικού κράτους και ήταν οπαδοί του κατευνασμού των Τούρκων και των παραχωρήσεων για να κοιμόμαστε ήσυχοι το βράδυ, θα είχαν πάει κι αυτοί στην Τριπολιτσά για να συζητήσουν «Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης».
Το λάβαρο της Επανάστασης δεν θα είχε ποτέ υψωθεί στη Μάνη. Οι Κολοκοτρώνης και Παπαφλέσσας θα είχαν συλληφθεί από τους οπαδούς της συνέχισης της ειρηνικής συνύπαρξης μέσα στην πολυπολιτισμική Οθωμανική Αυτοκρατορία ως «εθνοπαράφρονες» και νατιβιστές, και πιθανότατα θα είχαν οδηγηθεί στην κρεμάλα. Η Επανάσταση δεν θα είχε γίνει ποτέ και οι συντελεστές της θα ήταν είτε νεκροί είτε θα αναζητούσαν ανώτερο αξίωμα στην Πύλη του σουλτάνου.
Εμείς θα ήμασταν, στο μεταξύ, μουσουλμάνοι και τα παιδιά μας γιουσουφάκια και γενίτσαροι. Εξίσου πιθανό θα ήταν να μην υπήρχε καν ελληνικό έθνος και να ήταν απλά μια ιστορική αναφορά, όπως οι Σουμέριοι, οι Ασσύριοι και οι Βουργουνδοί.
Οι επαναστάτες όμως δεν κινήθηκαν με βάση το τι θα τους έκανε να φαίνονται λογικοί άνθρωποι στα διεθνή φόρα της εποχής. Είχαν γραμμένη την άποψη της Ιερής Συμμαχίας εκεί που δεν πιάνει μελάνι και τις «προτροπές» κάποιων να μην τα βάλουν με τον τύραννο ακριβώς στο ίδιο σημείο. Η δική τους υπέρβαση ιστορικών διαστάσεων, που κατά κάποιους χάραξε την πορεία του δυτικού κόσμου και οδήγησε στην άνθηση των εθνών-κρατών, στηρίχθηκε στην πεποίθησή τους ότι έπρεπε, υπό τη σημαία και τον Σταυρό, να θυσιάσουν τη δική τους ζωή για να εξασφαλίσουν ελευθερία και αξιοπρέπεια για τα παιδιά τους.
Και τα κατάφεραν. Πλέον, αυτό που ζητείται από τους απογόνους τους είναι να συντηρούν αυτά που τους προσέφεραν οι αγωνιστές του ’21 και οι μετέπειτα συνεχιστές τους, αυτοί που απελευθέρωσαν και άλλους ελληνικούς πληθυσμούς στον 20ό αιώνα.
Όχι «εν μέρει», όχι υπό συγκεκριμένες συνθήκες, αλλά δίχως να κάνουν ούτε εκατοστό πίσω. Να συζητάμε, ναι, αλλά όχι με αυτούς που απλά θέλουν τον διάλογο για να μας παγιδεύσουν και να μας ακρωτηριάσουν.
*Υποψήφιος ευρωβουλευτής με το κόμμα ΝΙΚΗ
