Έχουν πρόεδρο;

Του Απόστολου Διαμαντή

Ο Παύλος Πολάκης – τον οποίο καθόλου δε μέμφομαι – είπε πως «έχουμε πρόεδρο», τον Κασσελάκη και επομένως ο Τσίπρας κακώς επενέβη. Έχουν όμως πρόεδρο; Είναι σίγουροι;

Παρατηρώντας τα συμβάντα του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ προκαλείται το εύλογο ερώτημα, πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται την πτωτική πορεία του κόμματός τους τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και να μη βλέπουν πως η πορεία αυτή οφείλεται αποκλειστικά στην πολιτική ανικανότητα του Κασσελάκη, στην ταύτισή του με τον Μητσοτάκη, στον αυταρχικό τρόπο διοίκησης που ώθησε σε διάσπαση και στις ακραίες θέσεις του σε κοινωνικά ζητήματα, που οδήγησαν στην καθολική του απόρριψη από το εκλογικό σώμα, καθώς στις δημοσκοπήσεις είναι τρίτο κόμμα, πέριξ του 10%. Εάν τα αντιλαμβάνονταν όλα αυτά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρούσαν άμεσα σε εκλογή νέου αρχηγού.

Αλλά, περιέργως, δεν το έκαναν. Γιατί; Αδιαφορούν για την τύχη του κόμματός τους; Εδώ βρίσκεται το λάθος των σχετικών αναλύσεων. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ανόητα, έχουν μακρά πολιτική θητεία, στο ΠΑΣΟΚ και στο ΚΚΕ αρκετοί απ΄ αυτούς και φυσικά όλα τα αντιλαμβάνονται. Αλλού είναι το ζήτημα. Στο επίδικο αντικείμενο. Δεν τους ενδιαφέρουν τα ποσοστά καθεαυτά, αλλά το κόμμα ως μηχανισμός. Όχι ποια θα είναι η πολιτική προοπτική, αλλά ποιος έχει στα χέρια του τον μηχανισμό, ποιος έχει τα κλειδιά της Κουμουνδούρου. Πρόκειται για μια καθαρή «φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές», όπως έλεγαν στον μεσοπόλεμο τα στελέχη του ΚΚΕ.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ο Τσίπρας αποφάσισε να ανοίξει το ζήτημα της διαδοχής. Και επειδή ο Τσίπρας επίσης γνωρίζει τον τρόπο λειτουργίας των μηχανισμών, αυτό που στόχευε δεν ήταν η άμεση εκλογή αρχηγού, αλλά η δημιουργία μιας κατάστασης ομηρείας του Κασσελάκη. Και το πέτυχε.

Πρώτον, τον ώθησε να ζητήσει νέες εκλογές. Βρέθηκε και ο αντίπαλός του, η Γεροβασίλη. Δεύτερον, τα στελέχη που τον στηρίζουν, ο Παππάς και οι λοιποί, αρνήθηκαν τις νέες εκλογές. Τρίτον ο Κασσελάκης, βλέποντας πως στο συνέδριο πλειοψηφεί αυτή η άποψη, δεν επέμενε στις εκλογές, δείλιασε και έκανε το μοιραίο λάθος: δεν προχώρησε, όπως μπορούσε σε εκλογή νέου αρχηγού, αλλά  δέχθηκε την ουσιαστική απόρριψη της πρότασής του. Πώς μπορούσε να επιβάλει τις εκλογές; Εύκολα. Δια της παραιτήσεως.

Και, τέταρτον, με τη ρητά διατυπωμένη θέση πως κανείς δεν έχει λευκή επιταγή στην προεδρία του κόμματος, έθεσε εαυτόν στην κρίση των ευρωεκλογών, όπου μετά βεβαιότητος την επομένη μέρα θα τεθεί ζήτημα αρχηγού, καθόσον είναι βέβαιη η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και η νίκη του ΠΑΣΟΚ στον μεταξύ τους ανταγωνισμό.

Και έτσι, ο Κασσελάκης, πέφτοντας στην παγίδα, έθεσε εαυτόν υπό ομηρεία. Είναι πρόεδρος υπό προθεσμία. Η θητεία του λήγει στις αρχές Ιουνίου.

Ο ίδιος φαίνεται να πιστεύει πως, χάσει-κερδίσει, θα παραμείνει. Προφανώς νομίζει πως τα στελέχη που τον στηρίζουν δεν έχουν άλλη επιλογή και δε θα θέλουν να παραδώσουν το κόμμα που τώρα ελέγχουν, σε άλλον αρχηγό. Πλην όμως ο Κασσελάκης δεν έχει αντιληφθεί μάλλον τη βασική αρχή των Ελλήνων κομματαρχών: μας εξασφαλίζει ο αρχηγός τη θέση μας; Να μείνει. Δε μας την εξασφαλίζει; Next please.

O Κασσελάκης όφειλε να πάει σε άμεσες εκλογές, τώρα που ακόμα στέκονται δίπλα του τα βασικά στελέχη του κόμματος και είναι ακόμα νωπή η εκλογική του νίκη και ο αέρας που τον έφερε στην προεδρία.

Μέχρι τον Ιούνιο αυτά δε θα υπάρχουν πια και στη θέση τους θα έχει μπει ένα τρομακτικό νούμερο: 10%.

Κανένα στέλεχος και κανένα μέλος τότε δε θα σταθεί δίπλα του, καθώς όλοι θα βλέπουν πως βυθίζονται στα εκλογικά νερά του αλήστου μνήμης Συνασπισμού.

Ουσιαστικά, αυτή τη στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αρχηγό.