Του Χρήστου Μπολώση
Τις προάλλες, παρέα μ’ έναν φίλο μου, βρέθηκα σε γνωστό κέντρο της Αθήνας, σε κοπή βασιλόπιτας. Η ώρα προσελεύσεως ήταν οι 22.00.
Μην έχοντας άλλη δουλειά («και πότε είχες, τρομάρα σου», όπως είπε η κυρα-Θοδώρα στον Γιάννη τον Μπρίλη στα «Κίτρινα γάντια»…), στις 21.45 ήμουν παρών.
«Νωρίς ήρθατε» είπε η ευγενέστατη υπεύθυνη. Κάτι δήθεν αστείο μουρμούρισα και κάθισα στη θέση μου κουβεντιάζοντας με τον φίλο μου και με μερικούς γνωστούς που είχαν αρχίσει να έρχονται.
Η διακριτική, έως ελαφρώς ενοχλητική, μουσική του ντισκ τζόκεϊ μας έκανε παρέα.
Ώσπου ξαφνικά τα πάντα άλλαξαν.
Η αίθουσα γέμισε και η ελαφρώς ενοχλητική μουσική μετετράπη σε πανδαιμόνιο.
Ό,τι κουβεντιάσαμε κουβεντιάσαμε, και πλέον η παντομίμα πήρε τη θέση της λαλιάς.
Τότε είναι που θυμήθηκα τη σκηνή από την «Καφετζού» (1956), στην οποία ο μεθυσμένος (Γιώργος Δαμασιώτης) απειλούσε τον καφετζή Σπύρο (Μίμης Φωτόπουλος) με τη φράση: «Αυτό που μου είπες σήμερα να το θυμηθείς αύριο».
Η λύση είχε βρεθεί.
Έτσι, την επομένη άρχισα να τηλεφωνώ σε όσους είχα μιλήσει το βράδυ, να μου πουν τι ακριβώς… συζητήσαμε.
Όταν ρώτησαν τον ηθοποιό Γιάννη Μπέζο ποια η γνώμη του για τη σύγχρονη μουσική, απάντησε: «Αυτό δεν είναι μουσική. Αυτό είναι θόρυβος».
Αυτό να μου πεις, για να ξαναθυμηθούμε τον Μπρίλη…
