Του Δημήτρη Καπράνου
Διάβασα με προσοχή τις εξαγγελίες των αρμοδίων υπουργών για το δάσος του Τατοΐου, ήτοι για τα πρώην βασιλικά κτήματα, στα οποία δεσπόζει το (λιτό) ανάκτορο. Το έχω περπατήσει αυτό το δάσος, ουκ ολίγες φορές, Και ως παιδί, με τον πατέρα μου, που μας πήγαινε εκεί σε κάθε ευκαιρία για να απολαύσουμε την φύση, αλλά και αργότερα, με τον «Οδοιπορικό», τον ορειβατικό-φυσιολατρικό Σύλλογο του Πειραιώς, κάποιες Κυριακές, που δεν «είχαμε βουνό» και πηγαίναμε «Τατόι για ξεμούδιασμα»…
Πρόκειται, πράγματι, για ένα μοναδικό σε ομορφιά κομμάτι της ευλογημένης Αττικής γης. Και είχε καεί η καρδιά μου, όταν, περί τα τέλη του ΄70, αρχές ΄80, είχα βρεθεί εκεί, στο «ανάκτορο» και είχα έλθει αντιμέτωπος με την αθλιότητα της ελληνικής Πολιτείας, η οποία-για λόγους τους οποίους ουδέποτε μπόρεσα να καταλάβω- είχε αφήσει το κτήμα και το κτιριακό συγκρότημα να καταρρέει και να καταστρέφεται…
Μου ήταν αδιανόητο να αντιληφθώ το μέγεθος της αφροσύνης που διακατείχε (εύχομαι να έχει εκλείψει το φαινόμενο) την ελληνική δημόσια διοίκηση, αλλά και τις μετά το 1974 κυβερνήσεις, που άφηναν να αποσυντίθεται ένας αληθινός θησαυρός, μέρος αναπόσπαστο της Ιστορίας και της πολιτισμικής μας κληρονομιάς.
Χρειάσθηκε να φθάσουμε στον θάνατο του Κωνσταντίνου και στην επιθυμία της οικογενείας του να ταφεί στο Τατόι, για να ευαισθητοποιηθεί η Πολιτεία και να πράξει το αυτονόητο, δηλαδή το καθήκον της, την διάσωση και αξιοποίηση αυτού του εξαιρετικού πνεύμονος της Αττικής.
Χρειάσθηκε να δουν το φως της δημοσιότητος οι άθλιες φωτογραφίες του κτήματος, που είχε καεί και κανείς δεν είχε φροντίσει για τον καθαρισμό του, για να γίνουν κάποια «έργα-αστραπή» και να πραγματοποιηθεί η ταφή, σε ένα σχεδόν σεληνιακό αλλά όχι μαύρο τοπίο.
Έτσι, ο νεκρός Κωνσταντίνος, έγινε η αιτία να αφυπνισθούν κάποιες κοιμώμενες συνειδήσεις. Και μπορεί να μην ετάφη με τιμές πρώην αρχηγού κράτους (παρ’ ότι υπήρξε αρχηγός του κράτους μας) αλλά με την επιθυμία του να ταφεί δίπλα στους γονείς του, έφερε στην επικαιρότητα το ερώτημα: «Τί στην ευχή έχετε πάθει οι πολιτικοί;» και έτσι φθάσαμε στις χθεσινές εξαγγελίες και στις «μακέτες», για το πώς θα γίνει το «Τατόι» όταν θα παραδοθεί στους πολίτες.
Αυτό, λοιπόν, είναι που μας τρομάζει. Και θα πρέπει να υπάρξουν αυστηρά αλλά και αποτελεσματικά μέτρα ασφαλείας, διότι «με την τρέλα που κουβαλούν» μερικοί, τα πρώην βασιλικά κτήματα, μπορεί να γίνουν στόχος των γνωστών διεστραμμένων τύπων, οι οποίοι νομίζουν ότι καταστρέφοντας αποδίδουν δικαιοσύνη και μάχονται για την δημοκρατία.
Χωρίς αμφιβολία, περιμένουμε να θαυμάσουμε και να απολαύσουμε το νέο Τατόι, περιμένουμε να περιηγηθούμε το πρότυπο εθνικό πάρκο, το οποίο έχει σχεδιασθεί και αρχίζει να διαμορφώνεται. Αναμένουμε, όμως, από την Πολιτεία, να φροντίσει για την διατήρηση (και επιτήρηση) αυτής της μεγάλης ανάσας για την πολύπαθη Αττική.
Ας γίνει το Τατόι η αρχή για την εν γένει αναβάθμιση και προστασία των ελληνικών δασών, τα οποία έχουμε αφήσει στην μοίρα τους και τα θυμόμαστε μόνο όταν θρηνούμε επάνω στα «αποκαΐδια» τους…
Φτωχή μου σκέψη σχετικά με αναβάθμιση-προστασία των δασών.
Ο λόφος που υπάρχουν οι τάφοι αποτελεί θέση Πανόραμα με θέα έως τον Πειραιά και πέρα την θάλασσα.
Στο λόφο αυτό με τοποθέτηση κατασκευές από ξύλο το κοινό να έχει πρόσβαση συνάντησης -χαλάρωσης-αναψυχής.
Αυτό συνεπάγεται μεταφορά των τάφων σε άλλη θέση διάφορη από το Τατόι.
Με την πρόσφατη ταφή στο χώρο αυτό, διαφορετική εικόνα η πολιτεία εμφανίζει στα σχέδιά της.
Ας μην ξεχνάμε το ποσό που πλήρωσε το κράτος ως άλλοτε βασιλική περιουσία.
Ημιτελείς λύσεις, διαχρονικές προστριβές, ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.