Του Θεόδωρου Ε. Παντούλα*
Πριν συμφωνήσουμε ή διαφωνήσουμε στα επιμέρους είναι σοφό, νομίζω, να απαντήσουμε σε ένα κεφαλαιώδες ερώτημα: Αυτοί που έκαναν ρημαδιό τη χώρα είναι αυτοί που θα την αναστηλώσουν;
Αν απαντήσουμε καταφατικά σε αυτό το ερώτημα (όπως το μισό σχεδόν εκλογικό σώμα), δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσουμε κάποια συζήτηση. Αν όμως καταλαβαίνουμε ή, έστω, ψυχανεμιζόμαστε ότι δεν μπορούν οι αυτουργοί του φιάσκου της Μεταπολίτευσης να είναι αυτοί που θα πονέσουν τον τόπο και τους ανθρώπους του, χρωστάμε στους εαυτούς μας πρωτίστως να απαντήσουμε αν θέλουμε να μετέχουμε σε αυτή τη συζήτηση ως τηλεθεατές ή ως πολίτες.
Αν θέλουμε να μετέχουμε ως τηλεθεατές, δεν έχουμε άλλη χρεία παρά του τηλεχειριστηρίου ‒ έτσι κι αλλιώς όλα τα προσφερόμενα προγράμματα ίδια είναι. Η ελληνική περιφέρεια κι ο πρόσφατος μεταπολεμικός εαυτός μας είναι, κατά κύριο λόγο, μια απέραντη κρεβατοκάμαρα που ετεροχρονισμένα όλοι σκοτίζονται να βρουν τίνος είναι το παιδί.
Αν όμως θέλουμε να μετέχουμε ως πολίτες, χρειάζεται να συναντηθούμε στο πλατύχωρο διάσελο της Μνήμης, δηλαδή της όντως ζωής. Αλλά για να συναντηθούμε χρειάζεται να βάλουμε στην άκρη τις διαψεύσεις μας, να αποτιμήσουμε την κατάσταση και να οικοδομήσουμε από κοινού, πολύ πέραν των επιδομάτων, τις επιδιώξεις μας. Όλα αυτά προφανώς και μας ξεβολεύουν αλλά, αν δεν θέλουμε η ιστορία να γράφεται ερήμην μας, άλλος τρόπος, πέραν της πολιτικής, δεν υπάρχει.
Δεν αναφέρομαι στην κυρίαρχη πολιτική αντίληψη. Η πολιτική δεν είναι κληρονομική δραστηριότητα. Πολύ περισσότερο δεν είναι για τα θελήματα των εγχώριων ή εξωχώριων ιδιωτών. Αυτά είναι παραχαράξεις. Κυρίαρχες πρακτικές, αν θέλετε, αλλά παραχαράξεις.
Η πολιτική είναι χειρονομία ευθύνης. Είναι εγκώμιο Ελευθερίας. Και παραδοχή ότι δεν είμαστε δα και το κέντρο του κόσμου. Είναι συνάντηση, δηλαδή κοινωνία, κένωση του «εγώ» και διακονία της πόλης και των πολιτών. Είναι, με άλλα λόγια, συγκρότηση ενός ήθους που υπερασπίζεται την ιστορία και υπηρετεί τον Δήμο.
Το να βρίζουμε μεταξύ μας τους παραχαράκτες της πολιτικής δεν παράγει πολιτική. Γκρίνια παράγει. Και, ως επίφαση, διευκολύνει μια χαρά τη μακροημέρευσή τους. Αν όμως δεν θέλουμε να είμαστε συνεργοί σε αυτή την έκπτωση, χρειάζεται να ιεραρχήσουμε από κοινού τις προτεραιότητές μας. Με ειλικρίνεια όμως! Και χωρίς τις συνήθεις δικολαβίες που βάζουν το κάρο μπροστά από το άλογο! Εάν η φιλοπατρία μας αρχίζει και τελειώνει στις μεγάλες κουβέντες δεν είναι φιλοπατρία αλλά ρητορεία ισόκυρη της αρνησιπατρίας.
Σκανδαλιστείτε όσο σας κάνει κέφι, αλλά δεν είναι λ.χ. εθνικό ζήτημα η μείωση των εξοπλισμών. Δεν είναι εθνικό ζήτημα η επενδυτική βαθμίδα. Το πρόβλημα της Παιδείας δεν είναι τα ιδιωτικά ΑΕΙ. Το πρόβλημα της Υγείας δεν είναι η πλημμελής χρηματοδότηση. Το πρόβλημα του Δημοσίου δεν είναι ότι είναι κοστοβόρο.
Εθνικό ζήτημα είναι η εκποίηση των ασημικών της χώρας. Είναι τα 700.000 σπίτια που βρίσκονται -ξέρετε με ποιων τις υπογραφές- στα χαρτοφυλάκια των αρπακτικών. Εθνικό ζήτημα είναι τα εκατοντάδες χιλιάδες ελληνόπουλα που έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους. Εθνικό ζήτημα είναι ο παραγωγικός παροπλισμός και η ερήμωση της υπαίθρου χώρας. Εθνικό ζήτημα είναι η απίσχανση της γλώσσας και ο ευτελισμός της παιδείας. Εθνικό θέμα είναι η κατάληψη του δημόσιου χώρου της ραδιοτηλεόρασης από αγράμματους και μαφίες. Εθνικό θέμα είναι η νομή του Δημοσίου (της Δικαιοσύνης συμπεριλαμβανομένης) από την αείζωη κομματοκρατία. Εθνικό θέμα είναι η υποκατάσταση της δημοκρατίας από μια προσχηματική διακυβέρνηση «πολιτευόμενων» κι «αντιπολιτευόμενων» εντολοδόχων. Εθνικό θέμα είναι η συνεχής και ανηλεής υποτίμηση του συλλογικού μας εαυτού.
Πώς να το κάνουμε; Χωρίς οπλικά συστήματα πολεμάς με σφεντόνες. Χωρίς φρόνημα όμως είσαι ένας χαμένος από χέρι εσπατζής.
Και το «πονάει χέρι κόβω κεφάλι» δεν είναι θεραπεία. Είναι κομπογιαννιτισμός από τους λίγους που πλασάρεται για τεχνογνωσία από τις λίγες. Και βλέπουμε πού πάει το πράγμα με τους κατ’ εξακολούθηση ακρωτηριασμούς. Λιγοστεύουμε μέρα τη μέρα. Δεν αναφέρομαι στη Γεωγραφία. Αναφέρομαι στο περιεχόμενο μιας ταυτότητας που αντικαθίσταται στανικά από ΑΦΜ και σεξουαλικές ιδιαιτερότητες. Αυτές είναι οι νομοθετικές σκοτούρες του πολιτικού υποκόσμου: οι φτωχοδιάβολοι και η διευρυμένη… μητρότητα! Θου, κύριε, φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου.
Συζητάμε στα σοβαρά για προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού κάνοντας ότι δεν βλέπουμε πως η δημόσια δωρεάν υγεία είναι κακόγουστος ευφημισμός. Συζητάμε για ιδιωτικά ΑΕΙ κάνοντας ότι δεν βλέπουμε πως η δημόσια δωρεάν παιδεία δεν είναι ούτε δωρεάν ούτε παιδεία. Συζητάμε στα σοβαρά για παραγωγική ανασυγκρότηση και φυτεύουμε ανεμογεννήτριες. Συζητάμε στα σοβαρά για δημογραφικό μαρασμό και αποχαιρετάμε τα παιδιά μας στα αεροδρόμια, υποδεχόμενοι αναξιοπαθούντες, αλλά νταβραντισμένους, αφροασιάτες. Συζητάμε στα σοβαρά για «ανάκαμψη» και μετράμε την προκοπή μας με αφίξεις και ξαπλώστρες!
Κι όσο εμείς συζητάμε, αντιλαμβανόμενοι τις καρπαζιές για συχαρίκια, η χώρα αλλάζει χέρια και οι Έλληνες -όσοι μπορούν- αλλάζουν χώρα!
Τι σχέση έχει όμως η Έξοδος του Μεσολογγίου με την έξοδο στις Αγορές; Ρωτάω, γιατί αυτή βλέπω να είναι η νέα μεγάλη ιδέα: να μην είμαστε δημιουργοί αλλά αξιόπιστοι δανειολήπτες!
Και σας το ρωτώ αυτό με το θάρρος που έχει κάποιος που κατ’ επανάληψη έφαγε τα μούτρα του, αλλά αν κάτι φιλοδοξεί ακόμη είναι να μην είστε τόσο μόνοι σε αυτή την περιπέτεια. Είμαι κουρασμένος αλλά όχι παραιτημένος. Η Ιστορία προφανώς και θα προχωρήσει χωρίς εμένα και χωρίς εσάς, κι ο Ελληνισμός, εν ετέρα μορφή αυτός, θα συνεχίσει να δίνει το μέτρο του ανθρώπου και της ανθρωπιάς.
Το ερώτημα είναι αν εμείς θα είμαστε μαζί του. Αν θα είμαστε, δηλαδή, με τους ανθρώπους ή με την απανθρωπία των Αγορών.
ΥΓ.: Ξαναδιαβάζοντας τα παραπάνω μέτρησα πολλές ρητορικές ερωτήσεις. Η τελευταία εντούτοις δεν είναι τέτοια.
*Νεοελληνιστής
