Ξαφνικά, πληροφορούμαστε με ανεπίσημο τρόπο -αλλά, όμως, από επίσημα χείλη- ότι αυτό το πολύτιμο στήριγμά μας είναι κατά 97% για τα σκουπίδια…
Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Τα τελευταία χρόνια, όταν ολοένα συχνότερα αισθανόμασταν την ανάγκη -πολίτες αλλά και αρμόδιοι κυβερνητικοί- να ενισχύσουμε την πίστη μας στις δυνατότητές μας, να αποβάλουμε τους φόβους μας σχετικά με την έλευση εθνικών περιπετειών και να αναζητήσουμε κάποιο στήριγμα, καταφεύγαμε μονίμως στη Συνθήκη της Λωζάννης η οποία:
*αντιπροσώπευε σταθερή νομική αξία,
*μας προστάτευε απέναντι σε κάθε κακόβουλο γείτονα και
*ήταν «αυτάρκης», με την έννοια ότι δεν χρειαζόμασταν συμπληρωματικές ενισχύσεις προκειμένου να υποστηρίξουμε τα εθνικά μας δίκαια.
Ας δεχθούμε λοιπόν, τηρουμένων των αναλογιών, ότι η Συνθήκη της Λωζάννης ήταν, με το μεταφορικό της περιεχόμενο, το «άγιο δισκοπότηρό» μας.
Όχι πια, καθώς ξαφνικά πληροφορούμαστε με ανεπίσημο τρόπο, αλλά όμως από επίσημα χείλη, ότι αυτό το πολύτιμο στήριγμά μας είναι κατά 97% για τα σκουπίδια. Και δικαιολογημένα καταλαμβανόμαστε από πανικό, καθώς μένουμε χωρίς αποκούμπι.
Εδώ, αξίζει να υπενθυμίσω ότι από τα ίδια επίσημα χείλη, σχεδόν ένα έτος από σήμερα, εμβρόντητοι πληροφορηθήκαμε, σε κραυγαλέα αντίθεση με όσα μέχρι τότε πιστεύαμε, ότι η απόκτηση των F-16 από την Τουρκία θα μας ωφελούσε (βλ. άρθρο μου στο Newsbreak της 10/1/2023). Φυσικά δεν μας ωφέλησε, όμως πήρε τον δρόμο προτίμησης του κ. Ερντογάν.
Θα χαρακτήριζα αναπότρεπτο το ξέσπασμα σφοδρών αντιδράσεων εναντίον αυτής της ολοκληρωτικής ανατροπής όλων όσα πιστεύαμε και υποστηρίζαμε μέχρι σήμερα σχετικά με τη Συνθήκη της Λωζάννης. Και θα προσέθετα «και ανεπαρκές». Ωστόσο, ο κ. πρωθυπουργός, παρότι μέχρι σήμερα φαινόταν να συντάσσεται απολύτως με τη νομική αξία της Συνθήκης της Λωζάννης, ουδόλως αντέδρασε. Η σιωπηρή αυτή αποδοχή του γκρεμίσματος των πάγιων, ως τότε, πεποιθήσεων αναφορικά με το περιεχόμενο και τις δυνατότητες της Συνθήκης της Λωζάννης ανοίγει, αναπόφευκτα, τον ασκό του Αιόλου γύρω από την ερμηνεία του.
Ανατρέχοντας σε κάποιες από τις πιθανές ερμηνευτικές υποθέσεις, δηλαδή του πώς και του γιατί ρίχτηκαν χωρίς προειδοποίηση στον Καιάδα οι -γενικώς παραδεκτές μέχρι τότε- θετικές ιδιότητες της Συνθήκης της Λωζάννης, θα αφήσω εκτός σχολιασμού μία και μοναδική, που άλλωστε κατέχει και τα σκήπτρα σε ανάλογες περιπτώσεις. Πρόκειται για την ερμηνεία που δεν αναφέρεται στο περιεχόμενο της δήλωσης του κ. Συρίγου, αλλά αντιθέτως ρίχνει φως στις αντιδράσεις εναντίον της. Οι αντιδράσεις, λοιπόν, στην κατά τα άλλα πρωτοφανή δήλωση του κ. Συρίγου προέρχονται συλλήβδην από «ακροδεξιούς», ενώ γίνεται σιωπηρά δεκτό ότι οι μη «ακροδεξιοί» την αποδέχονται χωρίς αντιδράσεις. Δηλαδή, ότι η Συνθήκη της Λωζάννης (να το επαναλάβω για να εμπεδωθεί) είναι άχρηστη κατά 97%, και παραμένουμε στο 3%, και σε ό,τι αυτό μπορεί να μας συνδράμει. Που σημαίνει ότι, επί χρόνια και χρόνια, ήμασταν στο απόλυτο σκοτάδι (κατά τις πρόσφατες δηλώσεις του κ. Συρίγου πάντοτε). Αλλά σημαίνει ακόμη ότι, αν και όταν έχουμε συνομιλίες με τους «φίλους» Τούρκους, ουδόλως πλέον θα μας δεσμεύει το περιεχόμενο της Συνθήκης της Λωζάννης και θα είμαστε ελεύθεροι και ανοιχτοί σε οτιδήποτε ήθελε προκύψει.
Να επανέλθω στους αντιδρώντες «ακροδεξιούς» και να υπενθυμίσω ότι η κατηγορία αυτή είναι πολύ του συρμού στις ημέρες μας. Ό,τι δεν μας αρέσει, ό,τι μας ενοχλεί, ό,τι μας εμποδίζει να επιβάλουμε ακρότητες έχει «ακροδεξιά οσμή». «Ακροδεξιοί» και «φασίστες» ήταν όσοι αντέδρασαν στο ξεπούλημα της Μακεδονίας, καθώς και αυτοί που μάχονται για την ακύρωση της Συνθήκης των Πρεσπών. «Ακροδεξιοί» επίσης ήταν και όσοι αντέδρασαν στο πραξικόπημα του 2015, που μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ. «Ακροδεξιοί» είναι, επίσης, όσοι υποστηρίζουν ότι ο γάμος των ομόφυλων και η τεκνοθεσία οφείλουν να αντιμετωπίζονται ως εξαίρεση και όχι ως κανόνας. Επιπλέον, ω συλλήβδην «ακροδεξιές» εκλαμβάνονται και οι κυβερνήσεις, που ταχύτητα εξαπλώνονται στην Ευρώπη και την υφήλιο, και δεν είναι συστημικές/παραδοσιακές κ.ο.κ. Προς τι, λοιπόν, όποια έκπληξη; Ακριβώς τον ίδιο ρόλο καλούνταν να παίξει, στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν, η κατηγορία του κομμουνιστή και του αριστερού.
Πέρα, όμως, από τους διαφωνούντες «ακροδεξιούς», επιστρατεύτηκε και πρόσθετη ερμηνεία, προκειμένου να ερμηνευτούν οι απόψεις του κ. Συρίγου: ότι, δηλαδή, πρόκειται για «επιστημονικές» και όχι «πολιτικές» απόψεις. Παρότι δύσπεπτος ο διαχωρισμός, πρόκειται, δυστυχώς, για αβάσιμο επιχείρημα , που ανοίγει τον δρόμο σε απόψεις οι οποίες πυρπολούν τα εθνικά μας συμφέροντα και εξασφαλίζουν νικηφόρα φτερά στους εχθρούς μας. Πρόκειται, συνεπώς, για απόψεις που είναι αδιανόητο να γίνονται δημόσια και να καταλήγουν ως υπόστρωμα επιχειρημάτων και στρατηγικής εναντίον της εθνικής μας προστασίας.
Ωστόσο, να υπενθυμίσω εδώ ότι, δυστυχώς, αυτής της υφής οι «επιστημονικές απόψεις» αποτελούν επιλεκτική τακτική στον τόπο μας. Τηρουμένων των αναλογιών, ακολουθήθηκαν παρόμοιες «επιστημονικές» μεθοδεύσεις στον επίσημο εορτασμό των 200 ετών από την Επανάσταση του 1821, εκ μέρους της Επιτροπής «Ελλάδα 1821». Προκειμένου να προβληθούν «επιστημονικές» απόψεις, προσκλήθηκαν για τον εθνικό αυτόν εορτασμό μας ιστορικοί που αρνούνταν την Επανάσταση, που υποστήριζαν ότι οι σκλαβωμένοι Έλληνες περνούσαν ευχάριστα με τους Τούρκους δυνάστες, ότι οι Νεοέλληνες δεν έχουν καμιά σχέση με τους αρχαίους προγόνους μας κ.ο.κ. Δηλαδή, «επιστημονικές απόψεις» ως προσάναμμα εθνικών καταστροφών. Όμως, κάπως έτσι ορισμένη μερίδα συμπατριωτών μας αποδέχθηκε τα εγκληματικού περιεχομένου Μνημόνια, ως μέσον συνετισμού μας, αποδίδοντας ακόμη και την ιδιότητα του «φιλέλληνα» στον εκλιπόντα Σόιμπλε.
Πέρα, όμως, από τις παραπάνω υποθέσεις και κριτικές υπάρχει και πρόσθετη -απευκταία οπωσδήποτε, αν όντως ανταποκρίνεται στα πράγματα- υπόθεση, αλλά και δύσκολα απορριπτέα. Δηλαδή, να υποθέσουμε ότι έχει προαποφασιστεί η αχρήστευση του περιεχομένου της Συνθήκης της Λωζάννης, εκεί όπου αποσύρθηκαν μόνοι τους, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του κ. Ερντογάν στην Αθήνα, οι δύο αρχηγοί Ελλάδας και Τουρκίας, για να τα πουν ως «καλοί φίλοι» με εχεμύθεια και χωρίς μάρτυρες. Και λέμε «ίσως», «μπορεί», «δεν αποκλείεται» η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας, που, όπως όλα δείχνουν, αποτελεί προς το παρόν την κορυφαία επιθυμία του γείτονα, να αποφασίστηκε έτσι: εν κρυπτώ και παραβύστω, μακριά από τα αδιάκριτα μάτια και τα αυτιά του ελληνικού λαού, που θα τα πληροφορηθεί κάποτε από κάποιους και με τρόπους που θα κριθούν σκόπιμοι. Στην προκειμένη περίπτωση, αν οι παραπάνω υποθέσεις περιέχουν δόση αλήθειας, οφείλει να παρατηρηθεί ότι η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών έχει, ήδη, συντελεστεί κατά το μεγαλύτερο τμήμα της, προκειμένου το πολεμικό υλικό τους να συμβάλει στην αύξηση των θανάτων στον πόλεμο της Ουκρανίας, απλώς δεν θα αντικατασταθεί στο μέλλον. Δηλαδή, θα παγιωθεί η εκεί κατάσταση, σύμφωνα με τις επιθυμίες του κ. Ερντογάν, και σίγουρα όχι μόνο. Πώς, λοιπόν, να μην κλείσω αυτό μου το αρθράκι με αναφορά στην υποτέλεια, που αποτελεί τη θανατηφόρα εθνική μας συμφορά;
