Του Χρήστου Μπολώση
Το ότι είμαστε κράτος για κλάματα είναι γεγονός.
Το να το αποδεικνύουμε όμως αυτό καθημερινώς είναι τραγωδία.
Μία τραπεζική θυρίδα, που είχα από τα παλιά χρόνια των παχέων αγελάδων σε γνωστή τράπεζα, από το 2021, αυξάνει 15 ευρώ κάθε χρόνο.
Τα διόδια απ’ ό,τι διάβασα στη «δημοκρατία» αυξάνουν ξανά κατά 8%, διότι οι παραχωρησιούχοι, ο δείκτης και τρέχα γύρευε…
Ρε, πάτε καλά;
Εντάξει, το καταλαβαίνω να ακριβύνει η φέτα, διότι οι γίδες κάνανε απεργία επειδή αρνούνται να περιληφθούν στο νέο φορολογικό νομοσχέδιο του σκληρά εργαζόμενου κ. Χατζηδάκη. Θεμιτόν και αποδεκτόν, καθόσον τα συνδικαλιστικά των αιγοπροβάτων πάνω απ’ όλα.
Το να συναγωνίζεται το λάδι σε τιμές το Sauvage Elixir του Christan Dior (162 €/100 ml) να το καταλάβω, αφού πνίξαμε την Ισπανία στο λάδι.
Το να στοιχίζει μια πράσινη σαλάτα όσο το γκαζόν στην «Opap Αρένα» της ΑΕΚ πάει κι έρχεται. Η κλιματική αλλαγή, βλέπετε…
Όμως το ενοίκιο των τραπεζικών θυρίδων γιατί ανεβαίνει; Μήπως ακρίβυνε και το λάδι με το οποίο λαδώνουν τις κλειδαριές; Μήπως πήρε την ανηφόρα η τιμή των κλειδιών ή μήπως είναι ακόμα ένα δωράκι στις τράπεζες;
Μπορεί να φταίει κι εδώ η κλιματική αλλαγή, αλλά στο μυαλό των κυβερνώντων… Και τα διόδια; Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ…
