Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Το Ισραήλ έχει και δικό του μερίδιο ευθύνης σε ό,τι αφορά τη Χαμάς: Επαναπαύθηκε. Πίστεψε ότι μέσω της οικονομίας ήταν δυνατόν να καταπραΰνει το «θηρίο».
Μερικά από τα μέτρα που έλαβε ήταν η έκδοση μαζικών αδειών εργασίας, επιτρέποντας σε δεκάδες χιλιάδες Παλαιστινίους από τη Λωρίδα της Γάζας και από τη Δυτική Όχθη να εισέρχονται, να εργάζονται, να αμείβονται και να αποχωρούν με ειδικές άδειες από το ισραηλινό έδαφος.
Επίσης, προχώρησε στην ενίσχυση των παλαιστινιακών υποδομών με εργασίες ύδρευσης, ηλεκτροδότησης και συναφή έργα.
Επιπροσθέτως, προχώρησε σε περαιτέρω ανθρωπιστική βοήθεια, οικονομική βοήθεια προς τα σχολεία τους και οικονομική συνεργασία, που επέτρεψε ακόμα και την εξαγωγή προϊόντων από τη Γάζα προς το Ισραήλ, με περίπου χιλιάδες νταλίκες και φορτηγά να βγάζουν εξαγώγιμα φορτία το 2022.
Το αποτέλεσμα αυτών αποτυπώνεται και στην πληθυσμιακή έκρηξη στη Γάζα, η οποία το 2021 εμφάνισε περίπου αύξηση 2,04%! Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν να αναπτυχθεί η πεποίθηση στο ισραηλινό πολιτικό σύστημα πως η οικονομική συνεργασία θα είναι η κύρια στρατηγική για την επίτευξη ειρήνης.
Παράλληλα, η Χαμάς, εκμεταλλευόμενη τη συνδρομή προς την τοπική οικονομία, που παρείχαν οι ισραηλινές πολιτικές τα τελευταία δύο χρόνια, διέκοψε τις επιθέσεις προς το Ισραήλ και το τελευταίο άρχισε να χαλαρώνει.
Ενδεικτικό είναι ότι οι μυστικές του υπηρεσίες επαναπαύθηκαν και έπαψαν να συλλέγουν πληροφορίες από πράκτορες του πεδίου, αλλά περιορίστηκαν σε SIGINT, σε ηλεκτρονική παρακολούθηση κ.λπ.
Οι παραλληλισμοί με την ελληνική πραγματικότητα είναι σαφείς, κι ας μη συμφωνεί ο προοδευτικός πολιτικός κόσμος. Είναι σαφές ότι τα περί ελληνοτουρκικής φιλίας και ελληνοτουρκικής οικονομικής συνεργασίας δεν αρκούν για να προσφέρουν επίλυση των διαφορών μας.
Και για να μη βρεθεί η Ελλάδα στην ίδια θέση, αιφνιδιασμένη, όπως το Ισραήλ, πρέπει να υπάρχει αποφασιστικότητα.
Προς τον στόχο αυτόν, το παλαιστινιακό ζήτημα αποτελεί για την Ελλάδα ευκαιρία για να δείξει ότι διαθέτει αυτή την αποφασιστικότητα. Η Ελλάδα έχει υποχρέωση να βοηθήσει τους πληγέντες που της χτυπούν την πόρτα, αλλά και να τους γυρίσει πίσω στην πατρίδα τους.
Ως εκ τούτου, οφείλει να δείξει ότι το ζήτημα των Παλαιστίνιων προσφύγων και αμάχων την αγγίζει, αλλά αυτοί θα λάβουν βοήθεια εκεί όπου βρίσκονται, μέσω Ισραήλ και Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.
Η χώρα δεν είναι αποθήκη ανθρώπων και δεν θα λυθεί το δημογραφικό της πρόβλημα μέσω της αντικατάστασης πληθυσμών.
Ανοίγεται δε μια τεράστια ευκαιρία συνεργασίας με το Ισραήλ, η οποία μπορεί να ξεκινά από τυπικές δηλώσεις και να επεκταθεί ίσως με κοινές περιπολίες των δύο πολεμικών ναυτικών στη Μεσόγειο.
Η ευκαιρία ενισχύεται από την αντισημιτική ρητορική του Ερντογάν, ενώ η Ελλάς οφείλει να βοηθήσει το Ισραήλ ακόμα και στο έδαφός του, με αποστολή διασωστών, ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, πυροσβεστών κ.λπ.
Ίσως δεν έχει γίνει κατανοητό, επειδή τα αριστερόστροφα μίντια εστιάζουν μόνο στους Παλαιστινίους, όμως και το Ισραήλ έχει απώλειες αμάχων. Αυτοί δεν πρέπει να βοηθηθούν; Δεν πρέπει να ενισχύσουμε την παρουσία μας εκεί;
*Υπ. δρ Γεωπολιτικής – πρόεδρος ∆ικτύου Ελλήνων Συντηρητικών – [email protected]
