Τα «κοκοράκια» που βγάζει ο συριζοπρόεδρος στο τέλος κάθε φράσης θυμίζουν τον θρυλικό αοιδό-πανελίστα της Πάνια
Του Παναγιώτη Λιάκου
Αυτές τις ημέρες που σφάζονται στον ΣΥΡΙΖΑ και ο Στέφανος Κασσελάκης υποχρεώθηκε να εκφωνήσει λόγο σε μεγάλο (μεγαλούτσικο για την ακρίβεια) ακροατήριο δόθηκε η ευκαιρία να αξιολογηθεί και ως αγορητής «μπαλκονάτου» τύπου.
Τα κείμενα που εκφωνεί δεν έχουν δα και τόση σημασία. Πιθανότατα κι ο ίδιος τα λησμονεί μόλις τα πει και βγει η υποχρέωση. Ούτως ή άλλως τα πολυφορεμένα κλισέ δεν έχουν νόημα. Όσα είπε στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, αν τους δίναμε μορφή γραπτού και βαθμολογούντο θα έπαιρναν με το ζόρι κάνα 15 (αν ήταν γυμνασιακή έκθεση και ο καθηγητής είχε κέφια την ώρα που θα διόρθωνε το γραπτό). Αν είσαι παοκτζής δάσκαλος και διορθώνεις γραπτά μετά την τεσσάρα στον Ολυμπιακό, όλα τα γραπτά ωραία σου φαίνονται.
Το συμπέρασμα είναι ότι δεν «το έχει». Ούτε ο Τσίπρας είχε κάποιο ταλέντο ως ομιλητής – δημεγέρτης, αλλά δεν έπαιρνε κάτω από τη βάση και η φωνή του δεν έβγαζε τα «κοκοράκια» που βγάζει ο Κασσελάκης στο τέλος κάθε φράσης. Είναι τέτοια η φαλτσαδούρα-πριμαδούρα, που θυμίζει τον θρυλικό αοιδό-πανελίστα της Αννίτας Πάνια, Γιώργο Ταμπάκη.
Ενώ η φωνή του νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι άσχημη και έχει ενδιαφέρουσα χροιά, ο ίδιος δεν μπορεί να τη διαχειριστεί συνετά. Ειδικά όταν υψώνει τον τόνο, με αποτέλεσμα στις τελευταίες λέξεις κάθε φράσης, όταν θέλει να πει κάτι με έμφαση και ιδιαίτερη φόρτιση, φαλτσάρει πολύ – σαν ερμηνευτής σε πανηγύρι χωριού ώρα τέσσερις τα ξημερώματα, όντας κόκαλο από τα κερασμένα ουίσκια, τα ούζα και τα τσίπουρα αποπειράται να ερμηνεύσει, διότι είναι παραγγελιά, το απαιτητικό άσμα «Δεν είν’ αυγή να σηκωθώ».
Η φωνή του Κασσελάκη στα κρεσέντο γίνεται πολύ πρίμα και κακόηχη. Ο άνθρωπος θέλει πολλή προπόνηση και στην ορθοφωνία αλλά και στη σκηνική παρουσία. Το κινησιολογικό μέρος των παραστάσεων που δίνει ο φέρελπις νέος είναι φτωχό και οι χειρονομίες του δεν γράφουν ωραία στην οθόνη.
Επίσης, ένα λάθος που κάνει είναι ότι μιλάει διαρκώς με ένταση και κάτι τέτοιο δεν ενθουσιάζει. Απλώς κουράζει. Μια σωστή ομιλία σε ζωντανό ακροατήριο πρέπει να έχει διακυμάνσεις. Σαν τραγούδι.
Τέλος πάντων, αν το έχει ίρτζι να μιλάει σε πολλούς και να αφήνει καλές εντυπώσεις θέλει απίθανα πολλή δουλειά από μέρους του και εντατικά μαθήματα ορθοφωνίας και κινησιολογίας.
