Του Γιώργου Χαρβαλιά
Στη ζωή μου, παρότι θιασώτης συντηρητικών πολιτικών απόψεων, ποτέ δεν υπήρξα ομοφοβικός. Δεν με ενδιαφέρει ποιον φιλοξενεί ο άλλος στο κρεβάτι του, αρκεί η υπόθεση να μην έχει να κάνει με παιδιά, γιατί τότε… μου γυρίζει το μάτι.
Τούτου δοθέντος, δεν θα κρίνω τον υποψήφιο-φαινόμενο του ΣΥΡΙΖΑ για αυτή την επιλογή του. Στον βαθμό, βεβαίως, που, όπως ο ίδιος διευκρινίζει, δεν έχει gay ατζέντα, την οποία προσπαθεί διά της πλαγίας να επιβάλει, όπως -ας πούμε- ένας ανεκδιήγητος οικονομικός σύμβουλος του Μητσοτάκη, ο οποίος ανταγωνίζεται σε ΛΟΑΤΚΙ ακτιβισμό τον… Καπουτζίδη.
Οι επιλογές στην προσωπική ζωή δεν χαρακτηρίζουν κατ’ ανάγκην τις επιδόσεις, το διαμέτρημα, ακόμη και τη φιλοπατρία ενός πολιτικού. Το έχει αποδείξει και η Ιστορία. Σήμερα υπάρχουν πολιτικοί αρχηγοί ανοιχτά ομοφυλόφιλοι, όπως ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Ξαβιέ Μπετέλ, αδιευκρίνιστης σεξουαλικής υπόστασης, όπως ο… χαριτωμένος πρωθυπουργός του Καναδά Τζάστιν Τριντό, metrosexual, όπως ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν, και πάει λέγοντας. Δεν μου λέει κάτι εκ προοιμίου αυτό, με τον αστερίσκο ότι η έμφαση στη διαφορετικότητα προβάλλεται ως αναπόσπαστο στοιχείο της woke κουλτούρας, που φλερτάρει έντονα με τον εθνομηδενισμό. Αυτό το τελευταίο είναι κάτι που με απωθεί.
Είμαι επίσης ανοιχτά εναντίον της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, γιατί, όπως διευκρίνισα, ο βαθμός ευαισθησίας μου απέναντι στα παιδιά δεν μου επιτρέπει να ρισκάρω την τύχη τους.
Όμως και σε χώρες με πολύ υψηλότερους δείκτες εθνικής ενσυναίσθησης από τη δική μας, όπως η γειτονική Σερβία, όπου οι πολίτες διαδηλώνουν ενάντια στην υπονόμευση του φυσιολογικού μοντέλου της οικογένειας, ομοφυλόφιλοι πολιτικοί προωθούνται σε ανώτατα πολιτικά αξιώματα, χωρίς κανείς να αμφισβητεί τα πατριωτικά τους ανακλαστικά. Η πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας Ανα Μπρνάμπιτς που έχει διορισθεί από τον λαοφιλή συντηρητικό -για να μην πω εθνικιστή- πρόεδρο Αλεξάντρ Βούτσιτς, έχει αποκτήσει παιδί με τη σύντροφό της, δίχως ωστόσο να προκαλεί, ούτε να διαφημίζει τη σεξουαλική της ταυτότητα. Η ίδια έχει διευκρινίσει ότι δεν διανοείται να φέρει την προσωπική της ζωή στο πολιτικό προσκήνιο, και σε ό,τι αφορά την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων της πατρίδας της είναι -πιστέψτε με- «σκυλί μαύρο»!
Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, ξαναλέω, κλείνοντας αυτόν τον μικρό πρόλογο: δεν συμμερίζομαι τη δαιμονοποίηση της υποψηφιότητας Κασσελάκη σε ένα αριστερό κόμμα με -ούτως ή άλλως- πολύ ανεκτικές απόψεις περί ομοφυλοφιλίας, τις οποίες άλλωστε ασπάζεται και ο «κεντροδεξιός» μας πρωθυπουργός! Καλώς ή κακώς, έχει ανοίξει το παιχνίδι αξιολογικού προσδιορισμού στην ελληνική κοινωνία και καλούμεθα να προσαρμοστούμε στους νέους κανόνες.
Σε ό,τι αφορά τη γενικότερη επικοινωνιακή στρατηγική του ταλαντούχου κυρίου Κασσελάκη, ειλικρινά υποκλίνομαι! Πραγματικός σίφουνας, κατάφερε μέσα σε μερικές εβδομάδες να αποκτήσει αναγνωρισιμότητα και «γκελ» που άλλοι πολιτικοί πρωταγωνιστές χρειάστηκαν χρόνια για να χτίσουν και τα ποσοστά αποδοχής του αυξάνονται πλέον με γεωμετρική πρόοδο. Στις τρεις και πλέον δεκαετίες που καλύπτω το πολιτικό ρεπορτάζ, τέτοιο φαινόμενο δεν έχω ξαναδεί! Για αυτό και δεν μπορώ να προβλέψω την κατάληξή του. Πιθανόν να ξεφουσκώσει με πάταγο.
Γεγονός είναι, πάντως, ότι ο τύπος αυτός κατάφερε μονομιάς να σπάσει το στερεότυπο που καθιστά τους πολιτικούς απωθητικούς: έβαλε στο ντουλάπι την απεχθή «ξύλινη γλώσσα» της Μεταπολίτευσης. Μιλά άμεσα και απλά, με τρόπο ελκυστικό, σαν να απευθύνεται σε φίλους του. Κατέχει την τέχνη του σύγχρονου πολιτικού μάρκετιγκ πολύ περισσότερο από πολιτικούς γόνους, που χρειάστηκαν μακρό διάστημα εντατικής εκπαίδευσης με αμφίβολης αξίας αποτελέσματα.
Βεβαίως, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ο κύριος Κασσελάκης είναι… μόνος του ή αν έχει από πίσω του μια αόρατη μακρά χείρα, που τον φύτεψε στο προσκήνιο για να επιτελέσει συγκεκριμένο ρόλο. Το παρελθόν του μαρτυρά υψηλές επαφές με κέντρα της παγκοσμιοποίησης που προάγουν την εθνομηδενιστική ατζέντα.
Ακόμη κι έτσι να είναι, όμως, επιτελεί τον ρόλο του άριστα. Με απόλυτη συγκάλυψη. Φροντίζει να προτάσσει τις πατριωτικές του ευαισθησίες, έστω και αν η αντίληψή του περί πατριωτισμού παραμένει ασαφής.
Προσωπικά, βρήκα την προσπάθειά του να δικαιολογήσει την εκτρωματική Συμφωνία των Πρεσπών («Χάσαμε. Τι να κάνουμε; Έπρεπε να συμβιβαστούμε») πολιτικά παιδαριώδη. Επικοινωνιακά, όμως, αρκετά έξυπνη. Γνωρίζει σε ποιον χώρο πολιτεύεται και απολογείται για τα πεπραγμένα άλλων με τρόπο που υπαινίσσεται απόσταση, αφήνοντας δηλαδή να εννοηθεί ότι ο ίδιος θα είχε διαχειριστεί τον συμβιβασμό αλλιώς.
Σε μια σειρά άλλων μεγάλων θεμάτων τοποθετείται επιδέξια, πάντα φιλικά προς τον δέκτη, αλλά χωρίς στην ουσία να λέει κάτι συγκεκριμένο. Αυτά τα… «γνώρισα το κεφάλαιο από μέσα και το μίσησα» (εξ ου και η συμπόρευση με αριστερό κόμμα), «να κόψουμε την ασυλία στους τραπεζίτες και τα προνόμια στους βουλευτές», «να περιφρουρήσουμε τα πανεπιστήμια από μέσα με βάση το αυτοδιοίκητο», «ισχυρά κίνητρα για να γυρίσουν οι Έλληνες γιατροί» κ.λπ. επίσης μου ακούγονται αφελή. Πλην όμως σε πολύ κόσμο ηχούν περισσότερο πειστικά από τα χείλη ενός «νέου, αυτοδημιούργητου και άφθαρτου», σε σχέση με τις παλιές, σκουριασμένες καραβάνες της πολιτικής.
Ασφαλώς, η υποψηφιότητα Κασσελάκη έχει πολλά αντιφατικά στοιχεία, μερικά από τα οποία αγγίζουν το όριο του παραλογισμού. Ο άνθρωπος που μέχρι πρότινος έτρεφε «μεγάλο σεβασμό» για τον Μητσοτάκη και σήμερα μας καλεί να… γκρεμίσουμε τον διεφθαρμένο «πολιτικό γόνο» μάλλον προδίδει μια ψυχοσυναισθηματική ανακολουθία, όχι βεβαίως πρωτόγνωρη για τους πολιτικούς.
Κατά την ίδια έννοια, η στήριξη ενός γραβατωμένου, ντελικάτου golden boy από τον… Σαντινίστας του ΣΥΡΙΖΑ, τον πιο μπρουτάλ ενσαρκωτή του σύγχρονου αριστερού λαϊκισμού (κατά τους επικριτές του τουλάχιστον) Παύλο Πολάκη, προκαλεί επίσης ερωτήματα – για να μην πω χαμόγελα.
Έχει λοιπόν πολλά αινίγματα η προσωπικότητα του Κασσελάκη, όπως και η τελική στόχευση των προθέσεών του. Προσωπικά, διατηρώ ισχυρές επιφυλάξεις για το ποια ακριβώς αποστολή επιτελεί, όπως και για το ποιος… βάζει καύσιμα σε αυτή την ξέφρενη κούρσα του. Αναγνωρίζω, όμως, ότι επικοινωνιακά ο άνθρωπος «το έχει». Και ασφαλώς η υποψηφιότητά του είναι πιο ενδιαφέρουσα από αυτήν της ξινής, ανορεκτικής κυρίας που έσπευσε να πλασαριστεί στη βιτρίνα της διαπλοκής, ξεχνώντας να μνημονεύσει το όνομα του ευεργέτη της (Τσίπρας). Και, από την άλλη, δημιουργεί κοντράστ με την κακομοιριά που εκπέμπει ο «αγωνιστής της Οξφόρδης» με τις…προσβάσεις στην Τράπεζα της Ελλάδος και τα λοιπά απεχθή κομματόσκυλα του ΣΥΡΙΖΑ.
Κρίμα που ένα τέτοιο φαινόμενο ενέσκηψε στον χώρο της Αριστεράς και του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος. Έναν… σίφουνα χρειαζόταν η πατριωτική, λαϊκή Δεξιά για να απαλλαγούμε επιτέλους από τα δεινά που κατατρέχουν τη χώρα…
