Του Πολύκαρπου Αδαμίδη
Η ενασχόληση με την πολιτική, είναι μια εμβρυϊκή εξ αντικειμένου, απόπειρα κάθε ενδιαφερομένου, να πάρει την τύχη του στα χέρια του. Η απάντηση στην πρόκληση, ότι δε μπορεί να αποφασίζει κάποιος για εμάς, χωρίς εμάς. Κατ’ επέκταση δε μπορεί να είναι αυτοσκοπός. ‘Έχει ως ευγενή στόχο τον αγώνα και τη συνδρομή για το κοινό καλό, με υποκειμενική εκ των πραγμάτων σκοπιά και προσέγγιση. Άρρητη επιθυμία και στόχευση, όπως κατά κόρον ανιχνεύεται, είναι και η προσωπική ανέλιξη και προβολή. Με πεμπτουσία την κατάκτηση ή τη συμμετοχή, τουλάχιστον, στην άσκηση της εξουσίας.
Προκειμένου να αποτιμηθεί το πλαίσιο ή κατ’ άλλους το παίγνιο ενασχόλησης με την Πολιτική, είναι αναγκαίο να αποσαφηνισθούν οι όροι, που την καθορίζουν. Εκ των σημαντικοτέρων της είναι οι σχετιζόμενοι με τη ‘γεωγραφία’ της. Ένα φάσμα που εκτείνεται από τη Δεξιά έως την Αριστερά και κάθε ακραία εκδοχή τους και τούμπαλιν. Στην ιστορική διαδρομή οι όροι ένταξης στο ‘γεωγραφικό’ καλειδοσκόπιο, διαφέρουν από χώρα σε χώρα, όπως και οι αιτίες διαμόρφωσής τους. Χωρίς ωστόσο να αλλοιώνουν τα χαρακτηριστικά, όσων εντάσσουν εαυτούς στα Αριστερά ή τα Δεξιά.
Μεγάλο αίνιγμα, ειδικά για τη χώρα μας, ήταν και παραμένει ο χώρος του Κέντρου. Όπως επίσης ο ρόλος και η επιρροή που του αποδίδουμε. Οι sui generis αποχρώσεις του, είναι εν πολλοίς απότοκος και της σχετικά πρόσφατης απαρχής της νεώτερης ιστορίας μας σε σχέση με τις Δυτικές Δημοκρατίες. Κατά κανόνα φαίνεται να είναι η απόληξη της ιστορικής παράταξης των Βενιζελικών, που διαμορφώθηκε και διαμόρφωσε, με προσωποπαγή κατά κανόνα ερείσματα και διαφορές και την αντίπαλη παράταξη των Βασιλοφρόνων και στη συνέχεια της Λαϊκής Δεξιάς.
Και ενώ στην πολιτική σημειολογία, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ιδίως, ο χώρος του Κέντρου έδειξε να ταυτίζεται με την πολιτική μετριοπάθεια- ενώ για κάποιο διάστημα μετά το 1981 αντιμετωπίστηκε ακόμα και ως παρωχημένος- τις τελευταίες δύο ιδίως δεκαετίες, έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής. Αποτελεί ουσιαστικά διαβατήριο πολιτικής ορθότητας, αλλά και διαπιστευτήριο νομιμοποίησης, για την ‘πολιτική κινητικότητα’. Με άλλα λόγια διευκολύνει τις μετακινήσεις στη διαδρομή του πολιτικού φάσματος και ιδιαίτερα μεταξύ των κομμάτων που διεκδικούν ή ασκούν την εξουσία.
Ο ρόλος ωστόσο αυτός του ιδιότυπου πολιτικού ‘πασπαρτού’, εύλογα προβληματίζει. Ειδικά όταν χρησιμοποιείται ως εργαλείο πολιτικής αλλοτρίωσης και εξυπηρέτησης προσωπικών σχεδιασμών. Η επίκληση της διεκδίκησης του Κέντρου ή της διεύρυνσης προς το Κέντρο, αποκτά σε όρους πολιτικής ορολογίας ή αποτίμησης της ειλικρίνειας και της σοβαρότητας των προθέσεων, περιεχόμενο ανάλογο με τις εξαγγελίες για την ‘πάταξη της φοροδιαφυγής’ ή τη διεκδίκηση ‘των Γερμανικών Πολεμικών Επανορθώσεων’. Οι ίδιοι εξάλλου οι αριθμοί κάθε άλλο παρά δικαιώνουν ή μπορούν να προσδώσουν ακόμα και επίχρισμα σοβαρότητας στις σχετικές αιτιάσεις.
Δεν είναι η δύναμη ή η γοητεία του Κέντρου, αυτή που αλλάζει τους συσχετισμούς ή κάνει τη διαφορά σε επίπεδο εκλογικών ποσοστών. Είναι εξάλλου τουλάχιστον αστείο να προσωποποιούν το Κέντρο, εν είδει πολύφερνης νύφης, άτομα που η προσωπική τους απήχηση, δεν τους επιτρέπει να εκλεγούν ούτε διαχειριστές στην πολυκατοικία τους. Τα μεγάλα γεγονότα και οι ιστορικές αποφάσεις, που είτε εκπονούνται από προσωπικότητες εμβέλειας, ή αναδεικνύουν πρωταγωνιστές, είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα στις τελευταίες εκλογές, η Συμφωνία των Πρεσπών, που κινητοποίησε σημαντικές ομάδες πληθυσμού, που υπό άλλες συνθήκες θα παρέμεναν αδιάφορες και ‘έδωσαν’ το μεγάλο ποσοστό στην κυβερνητική παράταξη. Και σίγουρα δεν ήταν αυτοί που ‘βαφτίστηκαν’ Κεντρώοι, που έκαναν τη διαφορά. Αναγκαίες επισημάνσεις, για να μην αποφευχθεί μια συντελούμενη παράκρουση. Και για να μη δυσφημιστούν οι όροι και οι ιστορική σημασία τους. Είναι ήδη λυπηρό ότι ο πατριωτισμός χαρακτηρίζεται από δόλιους, ως το καταφύγιο των απατεώνων. Δεν πρέπει να δοθεί πάτημα, προκειμένου το πολιτικό Κέντρο, να χαρακτηριστεί ως το άντρο ή η πρόφαση των τυχοδιωκτών.
Αυτό το Κέντρο που επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες είναι η Κεντροαριστερά ή αλλιώς η σοσιαλδημοκρατία όπως θα λέγαμε παλιά. Πιο έντονα δυτικογερμανική επί Σημίτη με μεγάλες δόσεις Δημοκρατικού Κόμματος επι Κυριάκου.
Είναι politically correct ως οφείλει (για να σκορπά χαμόγελα) και όντως αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό τον πατριωτισμό που φτάνει μέχρι την απέχθεια για τον εθνικισμό.
Με εξαίρεση τα πολιτικά διαλειμματα του Κέντρου και της Κεντροδεξιάς, με τον πατέρα Μητσοτάκη και τον φιλελευθερισμό του και τον Σαμαρά με τον κοινωνικό φιλελευθερισμό του αντίστοιχα ήταν η κεντροαριστερή εκδοχή των Σημίτη/Κυριάκου που είχε διάρκεια και απάντησε μερικώς στο αίτημα για εκσυγχρονισμό. Στη γεφύρωση δηλαδή της απόστασης που χωρίζει την Ελλάδα από την Δυτική/Κεντρική και όλο και πιο πολύ κι από την Ανατολική Ευρώπη.
Και τις δύο φορές ήρθε και ως απάντηση στο λαικισμό του Αντρεικού ΠΑΣΟΚ και των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που απογοήτευσαν.
Η ίδια απογοήτευση, για τον Καραμανλισμό αυτή τη φορά, είχε οδηγήσει στην εξουσία και μια ακόμη πιο προωθημένη σοσιαλδημοκρατική και woke εκδοχή της Κεντροαριστεράς αυτή του ΓΑΠ που όμως δεν άντεξε μια και ήρθε αντιμέτωπη με το ναύαγιο του νεοελληνικού κράτους που είχε προξενήσει ο KK B’.
Το πρόβλημα είναι ότι μόνο κεντρώες πολιτικές προτάσεις δείχνουν να περπατάνε και μάλιστα στην κεντροαριστερή εκδοχή τους μια και φιλελευθερες ή κεντροδεξιές προτάσεις δεν τα καταφέρνουν.
Ακόμη χειρότερα οι μόνες άλλες πολιτικές προτάσεις που υπάρχουν είναι μιας τραλαλά αριστεράς (loony left), του σταλινισμού, του εθνικοσοσιαλισμού από αριστερά και της κολεκτιβίστικης “δεξιάς”- ο Θεός να την κάνει- από την άλλη μεριά.
@ George N
Αυτό που απογοήτευσε είναι ο Μητσοτακικός λαϊκισμός του 1990 – 1993, ο Καραμανλικός λαϊκισμός του 2004 – 2009 που χρεωκόπησε την χώρα και ο χειρότερος λαϊκισμός του σημερινού Μητσοτάκη που καταστρέφει και καταλύει κάθε έννοια κράτους. Αυτοί απογοήτευσαν και όχι το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 80 και η περίοδος ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που έβαλε τάξη στην κατεστραμένη οικονομία, υγεία, εργασία και στα υψηλά ποσοστά ανεργίας α που παρέλαβε από τον Σαμαρά.
Ευτυχώς τώρα με τον σημερινό Μητσοτάκη ο κόσμος κατάλαβε τι σημαίνει δήθεν φιλελευθερισμός στα λόγια με ακροδεξιό λαϊκισμό, ανικανότητα και φαυλότητα και δεν θα ξανακάνει το ίδιο λάθος.
Κάποτε η έννοια του κέντρου είχε νόημα ως ο πολιτικός χώρος όπου εκφράζονταν οι μετριοπαθείς πολιτικοποιημένοι πολίτες που ήθελαν να μην γίνουν μέρος της ακραίας πόλωσης που είχε της ρίζες της σε μια σειρά διχαστικων γεγονότων και περιόδων.
Όμως μετά το “τέλος της ιστορίας ” όπου ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε και μας έμεινε ο υπαρκτός καταναλωτισμός, η μετατροπή μιας σεβαστής μερίδας πολιτών σε καταναλωτές, μετά τις κατάλληλες παρεμβάσεις σε παιδεία, πρότυπα, κουλτούρα και θεματολογία στην δημόσια σφαίρα, δημιούργησε τον ουσιαστικά απολίτικο χώρο του κέντρου που όμως εξακολουθεί να διαθέτει ψήφο και άρα να υπολογίζεται κανονικά στους υπολογισμούς της κάλπης.
Και ο χώρος αυτός, ως ο πλέον επιρρεπής στο επικοινωνιακό επηρεασμό καθώς αν τα άτομα που τον απαρτίζουν δεν ήταν επιρρεπή τότε δεν θα ανήκαν στον χώρο, αποτελεί την κρίσιμη μάζα που ψηφίζει είτε με κριτήριο την αύξηση της καταναλωτικής δυνατότητας (στην καλή περίπτωση) είτε με άλλα μη πολιτικά κριτήρια όπως η “παράσταση νίκης” ή lifestyle κριτήρια της μορφής “γκόμενος με σπέσιαλ ρώγα ζητά την ψήφο σου”.
Εξού και η μετακίνηση των ψηφοφόρων που ονομάζονται ευσχημως κεντρώοι αναποφάσιστοι ώστε να μην προσβληθούν, οι οποίοι στο παρελθόν μετακινήθηκαν από τον ποδηλάτη ΓΑΠ στον ποδηλάτη Κούλη.
Εδώ θα μπορούσε να σημειωθεί και η εκλογική συμπεριφορά η οποία, όπως έχει δείξει στο πρόσφατο παρελθόν, εξαφανίζει οποίον κομματικό σχηματισμό εμφανίζεται ανάμεσα από τους δύο πόλους του δικομματισμού, αποδεικνύοντας πως το κέντρο δεν έχει ισχυρή ιδεοπολιτικη υπόσταση παρά μόνο ευκαιριακό χαρακτήρα.
Υ.Γ. δεν θα ήθελα να αδικήσω την μερίδα εκείνη των συμπολιτών μας οι οποίοι, καθώς δεν τους εκφράζει κανένας από τους δύο πόλους εξουσίας, αναγκάζονται να επιλέξουν τελικώς με αρνητική ψήφο, η οποία συνήθως εναλλάσσεται καθώς η απογοήτευση αυξάνεται, και οι οποίοι δεν ανήκουν στην κατηγορία του κέντρου αν και η εκλογική συμπεριφορά τους έχει πολλές ομοιότητες.
Ερμηνεύουν όπως θέλουν το πολιτικό στίγμα του κέντρου, εάν παραδείγματος χάριν μιλά εκπρόσωπος του ΕΛΙΑΜΕΠ( δυστυχώς όλοι δίπλα στον Μητσοτάκη, τέτοιοι είναι), τότε κέντρο είναι ο πολιτικός χώρος της υποχωρητικής κεντροαριστεράς.
@ George N
Όλα αυτά σχετικά, γενικόλογα, ρευστά, και μπερδεμένα.
Πρώτον, ΟΛΑ τα ελληνικά κόμματα είναι λαϊκιστικά, όπως και τα περισσότερα κόμματα στον κόσμο. Η έννοια “λαϊκιστικός” προσάπτεται ως κατηγορία από κάποιους (Κυριάκος, εσύ) σε κάποιους (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ) αλλά αυτό λέει περισσότερα για τους κατήγορους και τίποτε για τους κατηγορούμενους.
Είναι, πχ. πολύ αφελές να λέει κανείς ότι ο Συριζα ήταν λαϊκιστικό κόμμα ξεχνώντας επιμελώς ότι πήρε αποφάσεις δίχως να υπολογίζει το τεράστιο πολιτικό κόστος (Πρέσπες). Από την άλλη η ΝΔ του Κυριακου είχε προεκλογικά έναν καθαρά λαικιστικό λόγο (Μάτι, Κότερα, Πρέσπες, “Κομμουνιστές”, κλπ) με γενναίες δόσεις αυριανισμού, που συνεχίζει να καλλιεργεί. Παρεπιπτόντως, ο πατήρ Μητσοτάκης ήρθε στην εξουσία μέσω σκανδαλολογίας, Καρατζαφερικής προπαγάνδας, και στήριξης από τις λαϊκές φιγούρες του Μίκη, του Ξαρχάκου, και του Χατζιδάκη (όσο πιο λαϊκιστικά πάει δηλαδή.) Άκυρη λοιπόν η κρίση σου. Πάμε παρακάτω.
Τι κρίνουμε ακριβώς; Τις εξαγγελίες ή την πραγματικότητα; Ας δούμε κάποια δεδομένα για την σημερινή διακυβέρνηση.
– Θεσμικά, χαρακτηρίζεται από εξαιρετικό συγκεντρωτισμό, με τεράστιες εξουσίες στα χέρια του ΠΘ, τις οποίες ο ίδιος θεσμικά ενίσχυσε με τον άμεσο έλεγχο της ΕΥΠ και εποπτείας των ΜΜΕ. Επίσης χαρακτηρίζεται από διόγκωση της κυβερνητικής γραφειοκρατίας (μετακλητοί) -διακρίνεται δηλαδή από υψηλά ποσοστά ΚΡΑΤΙΣΜΟΥ.
– Οικονομικά χαρακτηρίζεται από ισχυρό επιδοματισμό κι από τεράστιο και δυσανάλογο ποσοστό απευθείας αναθέσεων, κάποιες από τις οποίες αποδεικνύεται ότι απευθύνονται σε κυβερνητικά ή κομματικά στελέχη και δίκτυα. Εχει δηλαδή οικονομικά ΑΝΤΙΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΑ χαρακτηριστικά που δεν ευνοούν την οικονομική και ταξική κινητικότητα.
– Την ίδια στιγμή, δεν ενίσχυσε ουσιωδώς το Σύστημα Υγείας, ούτε το Εκπαιδευτικό, ούτε προχώρησε σε δημόσια έργα, πέραν όσων είχαν προεξοφληθεί επί ΣΥΡΙΖΑ. Δεν βλέπουμε δηλαδή επενδύσεις που θα στόχευαν σε κάποιο κοινωνικό κράτος, αλλά σπασμωδικές κινήσεις που κλείνουν τρύπες ή λειτουργούν λαϊκιστικά όπως θα έλεγες. Εγκατάλειψη δηλαδή του ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.
– Σε σχέση με τις προσωπικές ελευθερίες εφάρμοσε σκληρά αντιφιλελεύθερα μέτρα για τον κόβιντ και τον εμβολιασμό (σε σύγκριση με την όντως φιλελεύθερη Σουηδία), χρηματοδότησε ιδιωτικά ΜΜΕ, και εφάρμοσε γενικευμένες παρακολουθήσεις πολιτικών και μη προσώπων. Έχει πολύ κακές επιδόσεις σε μετρήσεις ελευθερίας του λόγου. Άρα διακρίνεται από ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ.
Με άλλα λόγια, μιλάμε για διακυβέρνηση που κινείται ΚΡΑΤΙΣΤΙΚΑ αλλά δίχως ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ και ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ και ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί μια τέτοια διακυβέρνηση να χαρακτηριστεί “Κεντρώα”, πόσον μάλλον “Κεντροαριστερή” ή “Σοσιαλδημοκρατική” όσο και να την τραβήξεις από τα μαλλιά.
Αν έβαζες αυτά τα χαρακτηριστικά σε μια χάρτα του Νόλαν, ο Κυριάκος θα σου έβγαινε εκτός του τετραγώνου του Κέντρου και εντός του “Αυταρχισμού”, περίπου στο μέσο του, αφού ισαπέχει από Συντηρητικές και Φιλελεύθερες θέσεις σε πολλούς τομείς.
Ο Κυριάκος λοιπόν είναι ένας καθαρός εκπρόσωπος Αυταρχικής διακυβέρνησης.
Ξανά ‘πειραγμένες’ οι δημοσκοπήσεις της RASS που μόλις κυκλοφόρησαν, ώστε να αποκρυφτεί η μικρή διαφορά των δύο κομμάτων, να ενισχυθεί το Πασόκ ως έμμεση πίεση, και να καμφθεί ο Βελόπουλος.
Επίσης στημένες οι ερωτήσεις για θερμό επεισόδιο την περίοδο των εκλογών, που απλά τεκμηριώνουν τον σχεδιασμό της ΝΔ για τις εκλογές.
Από ότι φαίνεται, η ΝΔ δυσκολεύεται πολύ να ξεπεράσει τα ποσοστά του Σύριζα το 2019. Ο Σύριζα είναι σαφές ότι θα ξεπεράσει το 28%, το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να ξεπεράσει το 10%, η Ελληνική Λύση θα φτάσει το 4% και η ΜΕΡΑ μάλλον θα μείνει εκτός.
Η παρούσα διαφορά ΝΔ-Συριζα είναι της τάξης των 2-3 μονάδων.
Είναι οι άνθρωποι του πολιτικού εξορθολογισμού οι οποίοι δεν φοράνε παρωπίδες και δεν είναι ακραίοι είναι επίσης μια κρίσιμη μάζα που μετακινείται εύκολα και καθορίζει το αποτέλεσμα των εκλογών, είναι και ευκατάστατοι οπότε δεν εξαρτώνται και πολύ από την εκάστοτε οικονομική πολιτική
@ Πέτρος Μαργαρίτης
Οι δαπάνες για υγεία έχουν αυξηθεί κατά τη διακυβέρνηση Κυριάκου κάθε έτος και συγκεκριμένα κατά 2,6% το 2019 κατά 1,6% το 2020 (όταν το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 8,8%!) κατα 0,4% το 2021 και κατά 4,5% το 2022.
Για την επιδοματική πολιτική δεν νομίζω ότι χρειάζεται να γράψω κάτι. Πιο επίδομα πεθαίνεις
Ούτε για τις δημόσιες δαπάνες που υπερβαίνουν το 50%
Αυτή είναι μια κλασσική πολιτική αναδιανομής δηλαδή σοσιαλδημοκρατικής μια και τα μέσα παραγωγής τα περνάει στον ιδιωτικό τομέα και άρα δεν είναι σοσιαλιστική. Και αυτό το τελευταίο εννοούμε συνήθως με τη λέξη κρατισμό.
Οπότε κρατιστής δεν θα το έλεγα εκτός κι αν το εννοείς αλλιώς. Στο τέλος της ημέρας είναι θέμα ορισμών.
Προφανώς και δεν έχει η πολιτική του την ποιότητα της Ευρωπαικής σοσιαλδημοκρατίας μια και δεν φτιάχνει δομές για δίχτυ ασφαλείας για τους αδυνάτους αλλά προσομοιάζει τον ΚΚ Β’ μετά τις φωτιές στην Ηλεία που μοίραζε 3χίλιαρα. Μπαλκάν σοσιαλδημοκρατία! Μπαλκάν κοινωνικό κράτος. Αν το εννοείς έτσι να συμφωνήσω μαζί σου.
Δυστυχώς το κοινωνικό κράτος παραμένει μόνο ότι επέβαλλε η Τρόικα μέσα από τα 3 μνημόνια και κόντρα σε ΓΑΠ, Σαμαρά, Τσίπρα δλδ το επίδομα αλληλεγγύης (με πολλές ελλείψεις) το στεγαστικό (επίσης) και την δωρεάν υγειονομική περίθαλψη.
Συμφωνούμε ότι δεν έχει τίποτα φιλελεύθερο. Ισως μια αργοπορημένη εφηβεία κόντρα στο πατέρα του!
Για την υπερσυγκέντρωση εξουσίας επίσης να συμφωνήσω. Αλλά σε αυτό απεικονίζεται περισσότερο η ποιότητα της δημοκρατίας μας. Σε τι διαφέρει δλδ ο Κυριάκος από τον Αντρέα με τον Τόμπρα? Μόνο στο ότι ήταν πιο μπρουτάλ!Από τον Τσίπρα με την παρακολούθηση του ΚΚΕ? Από το Παππά και το συριζοκανάλι του? Από τον Κουτσόγιωργα και τον Κοσκωτά του εως τον πρόεδρο και τον Γεωργίου που δικαζόταν ξανά και ξανά ενώ έβγαινε αθώος αλλά και τόσα άλλα?
Τώρα έχει πρόβλημα η δημοκρατίας μας ενώ ήταν υπόδειγμα από το 1974 και μετά?
Δεν νομίζω….
@ George N
Ο Μητσοτάκης βρίσκεται σαφέστατα εκτός κέντρου αφού κινείται εκτός δημοκρατικής νομιμότητας.
Το πραγματικό κέντρο, δηλαδή ο Βενιζέλος ή ο Αλιβιζάτος, γι’αυτό ακριβώς βρίσκονται εναντίον του, για την ολίσθησή του σε ολοκληρωτικές και ολιγαρχικές πρακτικές που κανείς κεντρώος πολιτικός δε θα μπορούσε να εφαρμόσει.
Το ότι ο Κυριάκος συστήνεται ως κέντρο δε σημαίνει ότι είναι κιόλας. Όπως η Επανάσταση της 21ης Απριλίου ήταν απλώς μια στρατιωτική δικτατορία.
Είσαι πολύ μπερδεμένος, ξεμπερδέψου.
Το περιβόητο πολιτικό” κέντρο” είναι μια παρέα πολιτικών λαμογιων που έχουν ντυθεί την προβιά του “δημοκράτη” και πάνε όπου υπάρχει πολύ χρήμα δηλ εξουσία… Αυτό είναι το πολιτικό “κέντρο” πολιτικά αρπακτικά, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Όλα τα άλλα είναι φουμαρα….
Κεντρο ειναι το σκοτεινο εκεινο μερος που συνανταται το δεξιο με το αριστερο ημισφαιριο των οπισθιων της Κιμ Καρντασιαν
Ο στοχος Κυριακου, Αλεξη και Νικου…Των εραστων της κλειδαροτρυπας………….
Κρατιστες και λιμπεραλ και φιλελευθεροι και δεξιοι και σοσιαλιστες και αριστεροι και οτι αλλο…
Μας εφαγαν οι ορισμοι
Ενος εστι χρεια
Οταν ελθει εκεινη η ωρα…………………………..
@ Κωνσταντίνος Μονομάχος
Ασχετα αν την εκτίμησή σου την κάνεις γεγονός και στη συνέχεια βγάζεις συμπέρασμα εγώ να δεχθώ όσα λες.
Ο Βενιζέλος που κυβέρνησε με κοινοβούλιο που η θητεία του είχε λήξει, έκανε μόνος του άλλη κυβέρνηση στη Θεσσαλονίκη και υποστήριξε κινήματα δεν ήταν Κεντρώος πολιτικός λες?
Τότε τι ήταν? Δεξιός ή Κομμουνιστής? Τι λέει ο Βενιζέλος για το θέμα?
Σε ο’οτι αφορα τις φιλοσοφικες αναλυσεις περι του νοηματος του “Κεντρου” παραπεμπω στο γνωστο ανεκδοτο ως προς το που πρεπει να βρισκονται οι φουσκαλες στον καφε : “Ουτε αριστερα, ουτε δεξηα, τσακ στη μεση !” (με την αναλογη διευκρινιστικη χειρονομια).
Το κέντρο όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, είναι η σύνθεση μετριοπαθών αριστερών (κεντροαριστερών) και μετριοπαθών δεξιών (κεντροδεξιών) απόψεων, χωρίς να θες να ωθήσεις την κοινωνία ή/και την οικονομία προς την “καθαρή” αριστερά ή την “καθαρή” δεξιά.
Αξιοκρατία, ανθρωπισμός, πατριωτισμός.
Όχι ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι κεντρώα ιδεολογία, επειδή τον εκφράζεις με χαμηλή, ήρεμη φωνούλα και χαμόγελο. Είναι δεξιά ιδεολογία.
Αντίθετα ο κρατισμός είναι αριστερή ιδεολογία.
Το κέντρο (πρέπει να) πιστεύει στην στήριξη της μικρομεσαίας επιχείρησης και του εργατικού ιδιωτικού και δημοσίου υπαλλήλου και όχι στην στήριξη των συμφερόντων του εφοπλιστή, του σουπερμαρκετά, των πολυεθνικών, του βύσματος του δημοσίου, του καθηγητή που δεν θέλει να αξιολογηθεί κοκ.
Υπάρχει κάτι που να εκφράζει αυτή την ιδεολογία στην Ελλάδα; Όχι. Δεν υπάρχει καν παγκοσμίως, όπου βαφτίζουν τον νεοφιλελεύθερο μεταμοντερνισμό (αριστεροί κοινωνικά, δεξιοί οικονομικά) ως “κεντρώα μέση οδό”. Κρίμα, γιατί ΔΕΝ είναι αυτό.
@ Κεντρώος
O “νεοφιλελευθερισμός” με τον οποίο στην Ελλάδα εννοούμε τον κλασσικό φιλελευθερισμό είναι κεντροδεξιά.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος το πιο γνωστό παράδειγμα. Ο γεροΠαπανδρέου εκεί ήταν!
Υπερ των μικροαστών και επομένως νερώνοντας τον οικονομικό φιλελευθερισμό ήταν το Λαικό κόμμα. Η δεξιά!
Υπερ μικρού κράτους και οι δύο και έχουν εκλείψει…..και οι δύο. Τους έφαγε ο κρατισμός!
Υπερ δεσπόζουσας θέσης του κράτους στο οικονομικό γίγνεσθαι και όχι μόνο τα παιδιά της Β’ Διεθνούς: Κομμουνισμός, σοσιαλισμός, φασισμός. Σε αποσύνθεση διεθνώς. Jurassic park.
Ο νεοφιλελευθερισμός παγκοσμίως ήταν η τάση (1930ς) για σύζευξη του φιλελευθεριμού με τον κρατικό παρεμβατισμό συν την δημιουργία κράτους πρόνοιας. Ξεκίνησε από φιλελεύθερους (Κευνς πχ) και έδωσε αυτό που σήμερα θα λέγαμε σοσιαλδημοκρατία. Διεθνώς έχει μετασχηματισθεί σε δικαιωματισμό συν ελεύθερη οικονομία αλλά με επιτελικό/παρεμβατικό ρόλο του κράτους συν παγκοσμιοποίηση συν κράτος πρόνοιας.
Αρεσκεται σε διεθνείς συμφωνίες που δεσμεύουν τα κράτη γιατί τα θεωρεί ύποπτα για εθνικισμό που δεν είναι καλός ούτε για business ούτε για ειρήνη. Λίγο πολύ η δεσπόζουσα ιδεολογία σήμερα.
Δέχεται σκληρή κριτική από δεξιά αλλά ακόμη κυριαρχεί.