Αυτή είναι η αλήθεια για την ενημέρωση στη χώρα: Μια απέραντη «Ομάδα Αλήθειας», ο στόχος του καθεστωτικού επιτελικού κράτους του πρωθυπουργού
Από τον Δημήτρη Παπαθανασίου
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα καταγράψει την 28η Φεβρουαρίου 2025, την ημέρα που σχεδόν 2 εκατομμύρια Έλληνες πλημμύρισαν τους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για το έγκλημα των Τεμπών, ως το σημείο καμπής για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα. Με την ασφάλεια της απόστασης του χρόνου μπορούμε να πούμε ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρέθηκε τότε μια ανάσα από τον γκρεμό.
Κι εδώ εστιάζεται η κριτική μας στην αντιπολίτευση, καθώς ουδείς τότε φάνηκε να έχει το απαιτούμενο πολιτικό θάρρος ή την απαιτούμενη θέληση ώστε να τη χτυπήσει ελαφρά στην πλάτη -δεν χρειαζόταν μεγάλη προσπάθεια- και να τη ρίξει στο κενό.
Είναι νωπές ακόμη οι μνήμες του αποσταθεροποιημένου και φοβισμένου πρωθυπουργού, ο οποίος, κάτω από το βάρος της πάνδημης λαϊκής κατακραυγής, περιφερόταν στα κανάλια ψελλίζοντας για ευθύνες του Κ. Αχ. Καραμανλή και, αναθεωρώντας πλήρως το μέχρι τότε αφήγημα για το τι μετέφερε το τρένο, δήλωνε «κάνω ό,τι μπορώ για να μάθουμε την αλήθεια». Ο Μητσοτάκης δεν έπεσε γιατί, ως γνωστόν, στην πολιτική για να πέσεις 9 στις 10 φορές πρέπει να υπάρχει και κάποιος για να σε ρίξει και, όπως προείπαμε, στην αντιπολίτευση τα τελευταία χρόνια είναι απασχολημένοι αποκλειστικά με τα… προσωπικά τους και σε καμία περίπτωση με το πώς θα ρίξουν τον Μητσοτάκη.
Επικοινωνία
Τι άλλαξε όμως τρεισήμισι μήνες μετά την 28η Φεβρουαρίου και ο Μητσοτάκης, που ήταν έτοιμος να πέσει στον γκρεμό και σημείωνε τις χαμηλότερες δημοσκοπικές επιδόσεις στην ιστορία της Ν.Δ., φαίνεται να γυρίζει το παιχνίδι, να ανακτά δυνάμεις και να σημειώνει -δημοσκοπικά τουλάχιστον- ποσοστά πάνω από το ψυχολογικό όριο του 30%; Δύο πράγματα συνέβησαν: Το πρώτο είναι ότι η κοινωνία απογοητεύτηκε πλήρως από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, καθώς αυτά εμφανίστηκαν ανίκανα να πάρουν το ριμπάουντ που τους έδωσαν από τον δρόμο 2 εκατομμύρια πολίτες, και το δεύτερο ότι ο Μητσοτάκης άλλαξε εν κινήσει στρατηγική επικοινωνίας.
Δεν γνωρίζω αν οφείλεται στη φημολογούμενη επιστροφή του Γκρίνμπεργκ, είναι όμως ολοφάνερο ότι μετά την 28η Φεβρουαρίου ακολούθησε μια τρομακτική επικοινωνιακή καταιγίδα και αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα, που ως φαίνεται κατάφερε να γυρίσει το παιχνίδι. Ο Μητσοτάκης, από απολογούμενος και δακτυλοδεικτούμενος, βρέθηκε να μας κουνάει το δάχτυλο. Την ίδια ώρα στο Μαξίμου επιχειρήθηκε απολογισμός για το διάστημα που μεσολάβησε από τις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2024 μέχρι το σημείο καμπής της 28ης Φεβρουαρίου 2025. Γνωρίζω ότι στην αγωνιώδη αναζήτηση των αιτιών της κατάρρευσης Μητσοτάκη είχε καταλυτική σημασία η εισήγηση του Αμερικανού γκουρού της επικοινωνίας.
Το Μαξίμου αποδέχεται την εκτίμηση Γκρίνμπεργκ ότι οι λίγες, οι ελάχιστες δημοσιογραφικές φωνές που παραμένουν ελεύθερες και ανεξάρτητες μπορούν μακροπρόθεσμα να επιφέρουν σοβαρά πλήγματα, δυσανάλογα μεγαλύτερα από το μέγεθός τους, στην εικόνα της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού -όπως και έγινε-, και αποφασίζεται ότι αυτό πρέπει να σταματήσει με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο. Καμία φωνή διαφορετική δεν θα είναι πλέον ανεκτή. Ας κάνουμε όμως μια σύντομη παρένθεση.
Η στρατηγική του Μητσοτάκη στα media από την πρώτη μέρα και έως πολύ πρόσφατα στηρίχτηκε σε τρεις βραχίονες:
α) Έλεγχος των μεγάλων μέσων ενημέρωσης σε επίπεδο κορυφής μέσω του ελέγχου των επιχειρηματικών συμφερόντων των εκδοτών τους.
β) Έλεγχος των δημοσιογράφων που εργάζονται σε αυτά ώστε να δημιουργηθούν δικλίδες ασφαλείας και ταυτόχρονα έλεγχος όσο περισσότερων δημοσιογράφων γίνεται σε όλο τα φάσμα της ενημέρωσης.
γ) Δημιουργία συνθηκών παρατεταμένης ασφυξίας και αργού θανάτου για τα μέσα αλλά και τους δημοσιογράφους που δεν συμπορεύονται με το σύστημα Μαξίμου.
Κατακραυγή
Μετά την εισήγηση Γκρίνμπεργκ οι σημαντικές αλλαγές στρατηγικής αποφασίζονται στον τρίτο βραχίονα. Το δόγμα της παρατεταμένης ασφυξίας αντικαθίσταται από αυτό του ξαφνικού θανάτου και της μηδενικής ανοχής. Το σύστημα Μητσοτάκη, αδιαφορώντας για την παγκόσμια κατακραυγή και τις καταγγελίες για την ελευθερία του Τύπου -η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση μεταξύ των κρατών της Ε.Ε.-, αδιαφορώντας για την ενημέρωση, δείχνει αποφασισμένο να φιμώσει κάθε φωνή, χωρίς καθυστερήσεις και χωρίς να δείχνει ότι τηρεί έστω κάποια προσχήματα. «Πας μη ων μεθ’ ημών, καθ’ ημών» -όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας-, το μήνυμα που στέλνει προς κάθε κατεύθυνση το Μαξίμου, το οποίο, όπως αποκαλύφθηκε, απαιτεί τον αποκεφαλισμό συγκεκριμένων δημοσιογράφων, το κλείσιμο καναλιών και την εξόντωση κάθε φωνής που δεν υμνεί τον στρατηλάτη πρωθυπουργό.
Η αλήθεια είναι ότι προκαλούσαν μειδίαμα σε πολλούς από εμάς όταν πρωτοεμφανίστηκαν τα δημοσιεύματα για τον «καλέ, τι γκόμενος είσαι εσύ;», για τον «Μωυσή», για την «υπέρκομψη» και τα υπόλοιπα γνωστά όσο και φαιδρά δημοσιογραφικά δημιουργήματα. Ομολογώ ότι τα θεωρούσα κακόγουστα αστεία που αργά ή γρήγορα θα είχαν ένα τέλος. Κι όμως, διαψεύδομαι παταγωδώς. Σχεδόν επτά χρόνια μετά δημοσιογράφοι αυτοεξευτιλιζόμενοι συνεχίζουν να δημοσιογραφούν αναρωτώμενοι εάν υπάρχει ζωή μετά τον Μητσοτάκη. Έτσι ορίζεται πλέον το πλαίσιο για τα ΜΜΕ. Αυτή είναι η αλήθεια για την ενημέρωση στη χώρα: μια απέραντη «Ομάδα Αλήθειας», ο στόχος του καθεστώτος Μητσοτάκη.
Η ρύθμιση που φιμώνει τον Δημοκρατία FM
Στο πλαίσιο αυτό, είχαμε την παραμονή του τριημέρου του Αγίου Πνεύματος την αιφνιδιαστική κατάθεση φωτογραφικού νόμου από τον πάντα πρόθυμο πρωθυπουργικό χειροκροτητή Παύλο Μαρινάκη, με στόχο τη φίμωση του Δημοκρατία FM, τη λειτουργία του οποίου είχε ανακοινώσει λίγες ημέρες πριν ο Όμιλος Φιλιππάκη. Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία για τους ανθρώπους της ενημέρωσης, με τα επαναλαμβανόμενα λουκέτα στα ΜΜΕ και τη συνεχή απώλεια θέσεων εργασίας, η κυβέρνηση θα αποσύρει τη ρύθμιση-φίμωτρο για τον Δημοκρατία FM, έναν ρ/σ το οργανόγραμμα του οποίου, όπως κατατίθεται στο ΕΣΡ, προβλέπει την απασχόληση 50 και πλέον εργαζομένων. Το καθεστώς Μητσοτάκη είναι αποφασισμένο να φιμώσει όλες τις ανεξάρτητες φωνές και να επιδοτεί μόνο «Ομάδες Αλήθειας». Η αλήθεια είναι όμως ότι εμείς δεν θα κάνουμε πίσω. Όχι μόνο γιατί έχουμε την αλήθεια με το μέρος μας, αλλά κυρίως γιατί έχουμε μηδενική ανοχή στα καθεστώτα…
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»
