Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Έρχεται ένα βράδυ στη Βουλή αυτή η ψυχάρα από τα Γιάννινα, ο Χρηστάρας, ένας λεβεντόκαρδος αξιωματικός της αστυνομικής φρουράς, που τον συναντούσες πάντα με ένα βιβλίο στο χέρι, και μου ανακοινώνει τελεσιγραφικά «αύριο, ό,τι ώρα και να τελειώσει η συνεδρίαση, εσύ κι ο Θοδωρής (σ.σ.: φίλος καρδιάς και συνάδελφος δημοσιογράφος από τη Θεσπρωτία) θα ‘ρθείτε μαζί μου! Σας έχω έκπληξη».
Τον ακολουθήσαμε για το χαΐρι και πιο πολύ από περιέργεια. Κι εκεί, κοντά στον σταθμό Λαρίσης, στρίβοντας σε μια σκοτεινή πάροδο, άλλαξε ξαφνικά το σκηνικό και μπήκαμε σε ένα ιδιωτικό και αυθεντικό ηπειρώτικο γλέντι χωρίς μικρόφωνα, που έμοιαζε περισσότερο με μυσταγωγία κάποιας μυημένης σέχτας. Ο Πετρολούκας γιόρταζε με τον τρόπο του τα γενέθλια του γιου του!
Φάγαμε εκλεκτά, ήπιαμε εγκάρδια σαν μπράτιμοι και χορέψαμε με την ψυχή μας ως το πρωί. Έπαιξε κάποια στιγμή στο κλαρίνο, σε κάτι ωραίους χορευτές, στα ποτήρια και την «Παπαδιά» σε βαρύ δικό μας πεντάσημο ρυθμό ο Πετρολούκας. Κι ήταν το πρώτο CD («Δρόμοι της Ψυχής»), μαζί με έναν δίσκο του Βαν Μόρισον, με το οποίο εγκαινίασα το πρώτο στερεοφωνικό συγκρότημα που αξιώθηκα να αποκτήσω πολύ αργότερα στη ζωή μου.
Την «Παπαδιά» με τη δική του εκτέλεση τη χόρευα και τη χορεύω καμιά φορά και τώρα μονάχος μου, όταν γυρίζω αργά σπίτι. Ξέρουμε εμείς ποιο αόρατο μαντίλι μάς κρατάει όρθιους εκείνη την ώρα και στεκόμαστε σαν αθόρυβοι αετοί πάνω απ΄ τα κοφτερά βάραθρα…
Διηγήθηκε ο ίδιος μια φορά («Lifo») για τα χρόνια που μεγαλουργούσε στην Αμερική και διέσωσε το παλιό ήθος που αλλοιώθηκε στα στέκια της Ομόνοιας: «Έμαθαν ο Μπένι Γκούντμαν και ο Λιούις Άρμστρονγκ κάποια περιστατικά κι ήρθαν μια μέρα στο μαγαζί όπου έπαιζα. Με παρακολούθησαν να παίζω και κάποια στιγμή ζήτησαν από τον σερβιτόρο να με φωνάξει. Πήγα στο τραπέζι τους μαζί του για να μεταφράζει. Ο Μπένι Γκούντμαν τού ζήτησε να με ρωτήσει πώς έπαιξα όλα αυτά τα τραγούδια χωρίς αναλόγιο, πώς ήταν δυνατόν να τα ξέρω όλα απέξω.
“Εμείς είμαστε παραδοσιακοί… Δημοτικοί μουσικοί της Ελλάδας. Δεν γράφουμε και δεν διαβάζουμε μουσική, αλλά ό,τι περνάμε στα κομμάτια το κρατάμε στο μυαλό μας” του είπα.
Με ξαναρωτάει: “Γιατί; Δεν είχες αναλόγιο; Δεν πήγες στο σχολείο;”
Τον κοίταξα και του λέω: “Γεννήθηκα το 1934 και από το ’40 μέχρι το ’48 είχαμε πόλεμο. Πήγα δύο χρόνια στο σχολείο για να μάθω να γράφω και να διαβάζω. Τίποτε άλλο”. Γυρνάει στον Άρμστρονγκ και του λέει: “Αυτά τα κακά μάς έκανε ο πόλεμος. Φαντάσου τι θα έκανε αυτός ο άνθρωπος αν έγραφε και διάβαζε”!» (Για μας και για τη μουσική του -και το λέω ανεπιφύλακτα-, ευτυχώς που αυτό το «δέντρο της ζωής» ήταν αυτοδίδακτο…)
Ο Πετρολούκας, είναι εθνική απώλεια. Σίγησε το κλαρίνο ενός, χωρίς υπερβολή, παγκόσμιας εμβέλειας καλλιτέχνη, που έβγαλε την ελληνική λαϊκή μουσική παράδοση έξω από τα στενά μας όρια. Ας έχουν το παράδειγμά του τα εξαιρετικά νέα παιδιά που βγαίνουν σήμερα μορφωμένα από τις σχολές
