Στη Χάγη τα 32 κράτη-μέλη της Συμμαχίας δεσμεύτηκαν να αυξήσουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες σε τουλάχιστον 5% του ΑΕΠ έως το 2035
Παρίσι, Μαρία Δεναξά
Τα πήρε όλα κι έφυγε κατενθουσιασμένος ο Ντόναλντ Τραμπ από τη σύνοδο του ΝΑΤΟ. Η στρατηγική της υποκρισίας, της κολακείας και της δουλοπρέπειας του επικεφαλής της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας Μαρκ Ρούτε απέναντι στον Αμερικανό πρόεδρο κατέληξε σε μια τελική δήλωση στην οποία τα 32 κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ δεσμεύονται να αυξήσουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες σε τουλάχιστον 5% του ΑΕΠ έως το 2035.
Μια «ιστορική απόφαση» για να ικανοποιηθεί ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος για να πετύχει τον σκοπό του όλο το προηγούμενο διάστημα δεν έπαψε να ασκεί πιέσεις στους Ευρωπαίους, επιμένοντας ότι η «ασπίδα ασφαλείας των ΗΠΑ» δεν είναι αιώνια. Και ο εκβιασμός έπιασε.
Ο Μαρκ Ρούτε τού έστειλε αρχικά ένα εξαιρετικά κολακευτικό καλωσόρισμα, το οποίο ο Αμερικανός πρόεδρος έσπευσε να δημοσιεύσει στο Truth Social το βράδυ της Τρίτης, υπογραμμίζοντας: «Επιτυγχάνει κάτι που κανένας Αμερικανός πρόεδρος δεν είχε καταφέρει για δεκαετίες». «Η Ευρώπη θα πληρώσει ένα τεράστιο τίμημα» και «αυτή θα είναι η δική σας νίκη» πρόσθεσε.
Οι Ευρωπαίοι, που επιδίδονται σε φρενήρη επανεξοπλισμό, δεν είναι ακόμη σε θέση να αμυνθούν μόνοι τους σε περίπτωση εξωτερικής απειλής και εξαρτώνται από την αμερικανική προστασία. Έπρεπε, λοιπόν, να περιοριστούν οι ζημιές και να μην ενοχληθεί ο Αμερικανός, υποτιθέμενος, σύμμαχος ο οποίος πλέον επιβάλλεται σε όλους. Το Ιράν και το Ισραήλ μόλις το έζησαν με το τέλος του πολέμου των 12 ημερών, οι Ευρωπαίοι το βίωσαν στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ που ήταν μια «φανταστική» σύνοδος για τον Τραμπ.
Πανηγυρίζει
Πέρα από τις πολεμικές δηλώσεις για τη «ρωσική απειλή» και τις επιταγές της «κυριαρχίας», είναι κυρίως η αμερικανική στρατιωτική βιομηχανία που τρίβει τα χέρια της. Πρόκειται για στρατηγική ενίσχυση της ισχύος της με αντάλλαγμα την πολιτική και δημοσιονομική παραίτηση της Ευρώπης.
Οι Ευρωπαίοι, άλλωστε, δηλώνουν έτοιμοι να διαθέσουν ακόμη 650 δισεκατομμύρια ευρώ -που δεν έχουν- για την ενίσχυση της άμυνάς τους και την ανάπτυξη «όπλων του μέλλοντος», τα οποία επίσης δεν διαθέτουν.
Υπό την πίεση του Ντόναλντ Τραμπ, τα πράγματα ίσως χειροτερέψουν δημοσιονομικά για την Ευρώπη, που θα υιοθετήσει την αρχή του 5% για την άμυνα (3,5% για εξοπλισμό και 1,5% για κυβερνοπόλεμο και τις υπηρεσίες πληροφοριών). Ο Αμερικανός πρόεδρος δεν θέλει να δαπανώνται τα χρήματα των Αμερικανών φορολογουμένων για την προστασία των Ευρωπαίων.
Οι Ισπανοί έχουν δηλώσει πως δεν θα ευθυγραμμιστούν, έχοντας «άλλες προτεραιότητες, κυρίως κοινωνικού χαρακτήρα», προκαλώντας την οργή του πλανητάρχη που απείλησε με ολική καταστροφή. Θα πρέπει να σημειωθεί πως είναι η πρώτη φορά που ένα ευρωπαϊκό κράτος εκδηλώνει αντίθεση έναντι των ΗΠΑ, ενώ τα υπόλοιπα έχουν ήδη υποκύψει.
Όμως, θα πρέπει να το σκεφτούν καλά, καθώς συχνά η άμυνα δεν αποτελεί παρά μόνο το 2% των δαπανών τους (υπάρχει η αμερικανική «ομπρέλα»· ποτέ δεν θα φτάσουμε την τεχνολογική της υπεροχή, είναι μια κούρσα χαμένη εκ των προτέρων) και θα πρέπει να πολλαπλασιάσουν αυτό το ποσοστό επί 2,5 έως 3,5 μέσα στην επόμενη δεκαετία.
Περικοπές
Η προσθήκη αύξησης των δαπανών για την άμυνα στους εθνικούς προϋπολογισμούς της τάξης του 0,25% έως 0,35% ετησίως για 10 χρόνια είναι εφικτή, αλλά θα απαιτηθούν περαιτέρω επιλογές, όπως περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες, κάτι που δύσκολα θα είναι αποδεκτό, δεδομένου ότι τα όπλα προορίζονται να αποθηκευτούν με σκοπό την αποτροπή.
Συγκεκριμένα, τα όπλα αγοράζονται συχνά από τις ΗΠΑ… και μετά τίποτα. Ελπίζουμε να μη χρειαστεί ποτέ να χρησιμοποιηθούν, σε αντίθεση με τις δαπάνες για την έρευνα, για την κατασκευή κέντρων δεδομένων, για τη συντήρηση των δρόμων, για την υγειονομική περίθαλψη κ.ά.
Επίσης, η δικαιολογία της δημιουργίας θέσεων εργασίας επί ευρωπαϊκού εδάφους είναι αδύναμη, καθώς το αμερικανικό στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα θα είναι ο κύριος ωφελημένος. Είναι το μόνο που μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις για ισχυρά και εξελιγμένα όπλα σε μεγάλη κλίμακα.
Ο εχθρός χρειάζεται ως βασικό επικοινωνιακό αφήγημα για τον χωροφύλακα του κόσμου
Το βασικό επικοινωνιακό αφήγημα αποδίδει στη Ρωσία επεκτατικά σχέδια, ενώ είναι το ΝΑΤΟ που προωθεί τα πιόνια του συνεχώς προς τα ανατολικά, απορροφώντας, μία προς μία, τις χώρες που κάποτε ήταν φυλακισμένες πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα (ορισμένες εξακολουθούν να παραμένουν βαθιά ρωσοφοβικές και το σοβιετικό τους παρελθόν προσφέρει την τέλεια δικαιολογία, κι αυτό εδώ και 35 χρόνια).
Το ΝΑΤΟ, μια συμμαχία που παρουσιάζεται ως αμυντική, συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν να υπήρχε ένας ψυχρός πόλεμος που πρέπει να κερδηθεί: αθετώντας υποσχέσεις, παραβιάζοντας συνθήκες που υποτίθεται ότι διασφαλίζουν το status quo, πολλαπλασιάζοντας τη δημιουργία βάσεων στα σύνορα της Ρωσίας (πλήρης περικύκλωση, από την Ιαπωνία μέχρι τη Φινλανδία) και ενισχύοντας διακριτικά τις κατασκοπευτικές του ικανότητες, όπως στην Ουκρανία.
Οι 850 αμερικανικές βάσεις παγκοσμίως έχουν στοιχίσει τεράστια ποσά στον Αμερικανό φορολογούμενο, χωρίς να τίθεται καν θέμα συζήτησης, πόσο μάλλον αμφισβήτησης της σκοπιμότητάς τους.
Κι όμως, ο Τραμπ ετοιμάζεται να σπάσει ένα ταμπού 80 ετών: να σταματήσουν οι ΗΠΑ να είναι «ο χωροφύλακας του κόσμου». Θέλει να εξοικονομήσει χρήματα και να μειώσει τις δαπάνες, ενώ οι σύμμαχοι των ΗΠΑ αυξάνουν τις παραγγελίες τους.
Ο Τραμπ συμφώνησε, με μισή καρδιά, να επιβεβαιώσει ότι η αλληλεγγύη του ΝΑΤΟ θα συνεχίσει να ισχύει: αν ένα από τα μέλη του δεχτεί επίθεση, όλοι θα σπεύσουν σε βοήθεια, ακόμη και με τη χρήση πυρηνικών όπλων.
Ο Κιρ Στάρμερ κάλεσε σε αναδιάταξη των βρετανικών πυρηνικών ικανοτήτων στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Η Γερμανία πιέζει τη Γαλλία να κάνει το ίδιο, ενισχύοντας τις ευρωπαϊκές δυνατότητες στο πλευρό πάντα των ΗΠΑ.
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»
