Του Παναγιώτη Λιάκου
«Ο πλούτος είναι μεγεθυντικός φακός. Αναδεικνύει τις αρετές και τονίζει τα ελαττώματά σου».
Τζιμ Ρον (1930-2009)
Ο Τζιμ Ρον, πέρα από επιτυχημένος επιχειρηματίας και συγγραφέας, θεωρείται ένας από τους «πατέρες» του κλάδου της αυτοβελτίωσης, τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνεται το πολιτικό – ιστορικό – κοινωνικό και πολιτισμικό πλέγμα σχέσεων και δυνάμεως που αποκαλούμε Δύση.
Ο Ρον κατά τη διάρκεια του πολυκύμαντου βίου του έγραψε βιβλία και πραγματοποίησε χιλιάδες «εμπνευστικές» ομιλίες που παρότρυναν τους ακροατές να αγωνιστούν για να προοδεύσουν στον τομέα όπου δραστηριοποιούνται, να αποκτήσουν αυτοπειθαρχία, βούληση για επιτυχία και να δημιουργήσουν υγιείς σχέσεις με το περιβάλλον τους.
Ο ίδιος είχε καλή σχέση με τον πλούτο. Ενίοτε τον έχανε, αλλά τον ξανάχτιζε σχετικά γρήγορα.
Ο πλούτος ήταν κάτι που ενδιέφερε τον Τζιμ Ρον. Στο πεδίο των αδιάκοπων μεταβολών της ύλης, με τη θνητότητα να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με οτιδήποτε ζωντανό, η συγκέντρωση κεφαλαίων αντιμετωπίζεται σαν «αντίμετρο» του θανάτου.
Όποιος έχει χρήματα δεν αγοράζει μεν αθανασία αλλά εξασφαλίζει όση επιβίωση μπορεί να του προσφέρει η ύλη. Σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη οι πλούσιοι και διάσημοι αντιμετωπίζονται πολύ καλύτερα από τους πένητες και άσημους∙ ακόμα και σε δομές δημοσίων συστημάτων υγείας.
Η παρομοίωση του πλούτου με μεγεθυντικό φακό που κάνει ο Ρον είναι επιτυχής. Όσοι έχουν την υλική ισχύ έλκουν το ενδιαφέρον των πολλών. Η δύναμή τους κάνει τα πάντα να φαντάζουν εντονότερα απ’ όσο είναι. Και τα προτερήματα και τα ελαττώματα είναι πολύ πιο ευδιάκριτα αν εξεταστούν μέσα από το πρίσμα από το οποίο βλέπει η κοινωνία τις άρχουσες τάξεις. Κροίσος που ξεστομίζει ρητό αρχαίου φιλοσόφου μπορεί και να θεωρηθεί «λόγιος», «σπουδαίος στοχαστής», «φιλόσοφος», «βιβλιοφάγος».
Κάποιος άλλος με τις ίδιες οικονομικές δυνατότητες, που, αντί να πει αρχαίο ρητό, συμπεριφέρεται άτσαλα σε κοινή θέα επειδή, για παράδειγμα, μόλις αποχώρησε από κοινωνική εκδήλωση και το παράκανε με το ποτό, δεν αποκλείεται να αντιμετωπίζεται από τους τρίτους σαν «αθεράπευτος αλκοολικός», «τελειωμένος τοξικομανής», «παράφρων». Γι’ αυτό οι ισχυροί του πλούτου πρέπει να είναι εφοδιασμένοι με μεγαλύτερο πλεόνασμα εσωτερικών αρετών από τα κεφάλαια και τις αποταμιεύσεις τους.
Επίσης, στις οικονομικά αλλά και πνευματικά ισχυρές τάξεις έχει ανατεθεί, από τις ίδιες τις κοινωνίες, το καθήκον να ηγούνται του σχεδιασμού για τη χώρα και το έθνος. Από τους χορηγούς του πολεμικού ναυτικού της αρχαίας Αθήνας μέχρι τους Φιλικούς, δεν έχει αλλάξει η αποστολή των πρωταγωνιστών της οικονομικής ζωής.
Κινούνται, αναπτύσσονται και ακμάζουν εντός εθνικού συνόλου. Το εθνικό σύνολο παρέχει στους προνομιούχους τις ευκαιρίες να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους και να δημιουργήσουν πλεονάζοντα πλούτο. Εκείνοι, αν διαθέτουν στοιχειώδη αίσθηση του μακροπρόθεσμου συμφέροντός τους, πρέπει να επιστρέψουν αυτή τη δύναμη στους πολλούς, ώστε να μην πριονιστεί το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται.
Το πρόβλημα επιβίωσης της χώρας μας είναι εν πολλοίς η ανυπαρξία μιας εθνικά σκεπτόμενης ελίτ. Οι ελληνόφωνοι οικονομικά κυρίαρχοι, στην πλειονότητά τους, παρασιτούν.
Δεν αιμοδοτούν την κοινωνία με πόρους για την επίτευξη κοινών, μεγάλων στόχων. Οι ανεθνικά (και ενίοτε αντεθνικά) σκεπτόμενοι, οι μη σκεπτόμενοι, οι ξενομανείς και ανερμάτιστοι καθώς και οι απαίδευτοι πλούσιοι συχνά συνδέουν την οικονομική τους κατάσταση με τα αποθεματικά του κράτους, το οποίο καταληστεύουν, και αδιαφορούν για το έθνος και τον λαό.
Η εθνική επανεκκίνηση δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την κινητοποίηση προσώπων με δύναμη, που θα θελήσουν να δράσουν σοβαρά για τη συνέχιση της ύπαρξης του ελληνικού έθνους.
Μέχρι στιγμής, οι πόροι που συγκεντρώνει το κράτος από την υπερφορολόγηση των πολλών στρέφονται εναντίον του έθνους. Οι φορολογούμενοι επιδοτούν τη μεγάλη ανθελληνική επιχείρηση της αντικατάστασης πληθυσμού από τις ορδές των Αφρασιατών εισβολέων και τη θανάτωση του πολιτισμού μας με την επιβολή της αγραμματοσύνης, του ατομισμού και της ξενομανίας.
