Του Μανώλη Κοττάκη
Κάθε φορά που αμφισβητείται η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός ακούω διαρκώς το ερώτημα: «Πείτε μας ποια είναι η εναλλακτική; Ποιος είναι ο επόμενος; Υπάρχει;» Αν και πιστεύω ότι η αποστολή ημών των δημοσιογράφων δεν είναι να υποδεικνύουμε τον «επόμενο», αλλά να ελέγχουμε την εξουσία του «προηγούμενου», και ότι σε κάθε περίπτωση η εύρεση της εναλλακτικής λύσεως είναι κυρίως αρμοδιότης των πολιτών («όποιος έχει την ελευθερία έχει και την ευθύνη» μου έλεγε ο μακαριστός μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος), ας μου επιτραπεί να αλλάξω τη βάση της συζήτησης.
Το ερώτημα, όπως τίθεται, είναι λάθος. Το θέμα δεν είναι ο επόμενος, αλλά με ποιο πολίτευμα θα κυβερνήσει ο επόμενος. Σε μια χώρα με δέκα εκατομμύρια «πονηρούς» πολίτες υψηλού IQ που τα ξέρουν όλα, ανάμεσα στους οποίους και στον πρώτο πολίτη μεσολαβούν πλείστα όσα συμφέροντα επιρροής λόγω της φύσης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, εν προκειμένω της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, το θέμα δεν είναι η εναλλακτική. Ποιος τα λέει καλά, ποιος έχει το σχέδιο, ποιος πείθει τα πλήθη σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Το μέγα ζήτημα είναι μέσα σε ποιο πολίτευμα θα κινηθεί. Σε ποιο περιβάλλον θα δράσει. Τι δυνατότητες έχει για να αποκτήσει διάρκεια επ’ ωφελεία του δημοσίου και του εθνικού συμφέροντος.
Ο τρόπος που λειτουργεί η Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία σήμερα σε δύο δρόμους καταλήγει: Ή να πνίξει οδηγώντας στην έξοδο έναν χαρισματικό ηγέτη που κολυμπά απρόθυμα μέσα σε μια θάλασσα συμφερόντων ή να τον αλλοιώσει και να τον μεταλλάξει ώστε να μετατραπεί σε έναν μικρό δικτάτορα που εξαγοράζει τη στήριξη των συμφερόντων. Ό,τι ζούμε. Με βάση όλα όσα έχουμε γνωρίσει μετά τη στρατηγική αναθεώρηση του Συντάγματος του 1985 και του 2001, με την οποία καταργήθηκε κάθε ισορρόπηση των εξουσιών, αυτά τα μοντέλα έχουμε ζήσει μέχρι στιγμής Η Δημοκρατία των ενδιάμεσων καταστρέφει το πολίτευμα. Η Ελλάς έχει ανάγκη από σοβαρές εναλλακτικές που θα δεσμεύσουν τον λαό σε πολυετείς προσπάθειες, καθώς αν έχουμε ένα ελάττωμα εμείς οι Έλληνες είναι ότι ακούμε εύκολα τις σειρήνες, βγάζουμε άχρηστους σοβαρούς πρωθυπουργούς, αλλάζουμε αμέσως τις κυβερνήσεις και γενικώς τα παρατάμε γρήγορα. Προσήλωση στον στόχο, μηδέν.
Απόκτηση συλλογικής μοίρας
Ζηλεύουμε τους Τούρκους που σήμερα γεύονται τους καρπούς της πολυετούς προσπάθειάς τους στην αμυντική βιομηχανία και από αγοραστές εξοπλισμών γίνονται προμηθευτές της Ε.Ε., αλλά όταν εμείς κλείσαμε μέχρι και τα εργοστάσια που παρήγαν σφαίρες δεν μίλησε κανείς. Ο τόπος έχει ανάγκη απόκτησης συλλογικής μοίρας και αυτό μόνο ένα νέο πολίτευμα μπορεί να του την προσφέρει. Η ιερά δεδηλωμένη που μας κληροδότησε ο Χαρίλαος Τρικούπης έχει καταστεί όπλο στα χέρια συμφερόντων. Είτε της πολιτικής εξουσίας είτε της οικονομικής.
– Της πολιτικής, γιατί ο βουλευτής έχει εξουδετερωθεί. Ο βουλευτής σήμερα είναι ένας αριθμός σαν τον προσωπικό. 1, 2, 3, 151, 152… Έχει εκχωρήσει όλα τα δεδομένα του στον ηγέτη του, από τον οποίο εξαρτάται. Γνώμη και ανεξαρτησία δεν διαθέτει.
– Της οικονομικής εξουσίας, διότι, όπως μάθαμε μέσα στην κρίση, ο πολυκερματισμός ευνοεί τα οικονομικά συμφέροντα για να εξασφαλίζουν τις αποφάσεις που θέλουν. Δεν είναι άγνωστο ότι τουλάχιστον πέντε κόμματα που ιδρύθηκαν και επέτυχαν να εισέλθουν στη Βουλή από το 2000 και μετά, ένα από την άκρα Δεξιά, δύο από το Κέντρο, και δύο από την πεφωτισμένη Αριστερά, είχαν ως αφανείς ιδιοκτήτες γνωστούς επιχειρηματίες (δεν ζουν πια). Είναι γνωστά αυτά στους παροικούντες. Ήταν κόμματα-αμορτισέρ, που αξιοποιήθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους για τις δουλειές τους ως δεκανίκια ελέγχου πρωθυπουργών σε κυβερνήσεις συνεργασίας και μετά το πέρας της αποστολής τους οδηγήθηκαν στη χωματερή. Η εν εξελίξει ρευστοποίηση της Αριστεράς είναι η τελευταία πράξη. Μέσος όρος ηλικίας των κομμάτων «τσόντα» στο σύστημα είναι τα δέκα χρόνια! Άμα όμως ο εκάστοτε πρωθυπουργός είναι όμηρος μιας περιστασιακής δεδηλωμένης και η εξουσία του είναι από την αρχή υπονομευμένη και συρρικνωμένη, έρμαιο του κάθε αργυρώνητου ηγετίσκου, ή ακόμη και του ευκόλως εξαγοράσιμου βουλευτή του, τότε για ποια εναλλακτική μιλάμε; Η κατάσταση με τον πολυκερματισμό έφτασε σε τέτοιο σημείο, ώστε οι πρωθυπουργοί, βλέποντας την επιρροή συμφερόντων σε κόμματα, κομματίδια και βουλευτές τους, έφτασαν στο άλλο, εξίσου επαχθές, άκρο: Έστησαν παράγκες πέμπτης φάλαγγας δικής τους επιρροής μέσα σε αυτά για να τα ελέγχουν.
Ο Κυριάκος έχει κάνει διδακτορικό σε αυτό. Σχεδόν όλες οι προηγμένες δυτικές χώρες αλλά και οι μη προηγμένες έχουν καταργήσει σήμερα τη δημοκρατία των ενδιάμεσων. Έχουν εξουδετερώσει τη δεδηλωμένη που δίνει ρόλο στη διαπλοκή. Για να νικήσεις τους ενδιάμεσους, που είναι το βαθύ εχθρικό κράτος (ο ορισμός περιλαμβάνει και το πελατειακό κράτος), τα οικονομικά συμφέροντα, τα μέσα ενημέρωσης και ορισμένες πανεπιστημιακές ΜΚΟ ως προεκτάσεις τους, πρέπει, πρώτον, η δημοκρατία να καταστεί άμεσος και Προεδρική, δεύτερον, ο ηγέτης να λογοδοτεί σε συνθήκες άμεσης δημοκρατίας απευθείας στον λαό και όχι στο ενδιάμεσο αντιπροσωπευτικό Κοινοβούλιο. Ο λαός πρέπει να είναι η δεδηλωμένη του.
Τρίτον, το Κοινοβούλιο να αποτελέσει θεσμό ελέγχου εξισορρόπησης της εξουσίας του, όπως η Γερουσία των ΗΠΑ.
Το παράδειγμα του Τραμπ
Δείτε τι έκανε ο Τραμπ από το 2016: Απευθύνθηκε απευθείας στον λαό από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αδιαμεσολάβητα που θα έλεγε και ο Κασσελάκης, και εξουδετέρωσε πλήρως τα βαθιά εξαρτημένα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης.
Δείτε πώς λειτούργησε το 2013 ο Πρόεδρος Αναστασιάδης στην Κύπρο. Έκανε εναντίον της θελήσεώς του κούρεμα στους πρώτους μήνες της θητείας του και κυβέρνησε δέκα σταθερά χρόνια. Με δεδηλωμένη θα είχε πέσει αμέσως.
Δείτε το ανορθόγραφο παράδειγμα του Ερντογάν. Με την απευθείας επαφή με τον λαό του και (δυστυχώς) με τη δραματική συρρίκνωση των δημοκρατικών ελευθεριών επικράτησε του εχθρικού κοσμικού κεμαλικού κράτους που είχε αντηρίδες υπονόμευσης μέσα στον Στρατό και στο υπουργείο Εξωτερικών. Σήμερα η Τουρκία γεύεται τους καρπούς της πολυετούς προσπάθειάς της. Μιλά με όλους και είναι η πέμπτη γεωπολιτική δύναμη στον κόσμο.
– Σκεφτείτε πώς θα ήταν η Ελλάς, αν είχε αφεθεί ο Κώστας Καραμανλής, τη δεδηλωμένη του οποίου έριξαν ποικιλώνυμα εσωτερικά συμφέροντα και ξένες δυνάμεις, να μετατρέψει την Ελλάδα σε ενεργειακό κόμβο της Δύσης από Βορρά. Θα είχε εξουδετερώσει τα Δαρδανέλια και την τουρκική απειλή.
Το πρόβλημά μας, λοιπόν, δεν είναι ποια πρόσωπα ψηφίζουμε, αλλά με ποιο σύστημα παίζουμε.
Έτσι όπως είναι δομημένη η δημοκρατία μας σήμερα, και να φύγει ο Κυριάκος, μπορεί κάλλιστα να έρθει ένας εναλλακτικός Κυριάκος. Με τις ίδιες άρρωστες αντιλήψεις. Η ιδέα είναι να μεταβιβαστεί ισχύς από τους ενδιάμεσους «πιασμένους» στον λαό και να καταστεί και εκείνος συνυπεύθυνος στην καθημερινή άσκηση της εξουσίας. Το να συνεχίσουμε να φτιάχνουμε, τρόπος του λέγειν, είδωλα για να τα γκρεμίζουμε δεν περιέχει κανένα στοιχείο εναλλακτικής. Ακόμα και ένας μέτριος ηγέτης μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα καλύτερα σε συνθήκες ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Το πώς τη διοικούν οι άριστοι μέσα σε συνθήκες υποτέλειας και εξάρτησης το είδαμε. Δεν θα πάρουμε. Δυτικός δεν σημαίνει να λες «ναι σε όλα»!
