Του Αλκιβιάδη Κεφαλά*
Ο μακαρίτης ιστορικός Δημοσθένης Κούκουνας ανέδειξε την κατοχική εγκληματική δράση της Παλαιστινιακής Λεγεώνας Εθελοντών του μεγάλου μουφτή της Ιερουσαλήμ Amin al-Husseini. Οι προφορικές διηγήσεις επιζώντων της σφαγής του Διστόμου αναφέρουν ότι «δεν καταλάβαιναν γιατί οι Γερμανοί ήταν μαύροι». Η Deutch-Arabisches Batailon 845, που στρατοπέδευε στο Σούνιο, εντάχθηκε στην 41η Festungs-Division και από τον Νοέμβριο του 1943 μέχρι τον Οκτώβριο του 1944 επιχειρούσε κατά του ΕΛ.ΑΣ. σε Πελοπόννησο, Στερεά Ελλάδα και Εύβοια.
Οι καθημερινές επιχειρήσεις των Αράβων περιγράφονται λεπτομερώς στα γερμανικά στρατιωτικά αρχεία (Kriegstagenbuch-LXVIII Armekorps). Εδώ, οι Γερμανοί επικρίνουν τους Άραβες για βιασμούς και σφαγή γυναικόπαιδων. Οι κομμουνιστές όμως ουδέποτε αναφέρθηκαν στα εγκλήματα των Παλαιστινίων στην Κατοχή, ενώ η ελληνική παράνοια σήμερα εκδηλώνεται με την παλαιστινιακή σημαία αναρτημένη στο δημαρχείο του Διστόμου. Ουσιαστικά, λοιπόν, εδώ έχουμε μια υποκριτική και επιλεκτική ερμηνεία της Ιστορίας. Κανένα από αυτά τα χρυσοπληρωμένα με τους φόρους μας «αριστερά» κόμματα δεν ελέγχει κοινοβουλευτικά το υπερταμείο του Τσίπρα, που σκοπό έχει να εκχωρήσει την περιουσία των Ελλήνων στα funds. Το ποσοστό ιδιοκτησίας στην Ελλάδα σήμερα ανέρχεται στο 65%, από 85% που ήταν προ Μνημονίων. Το 75% των Ελλήνων βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες στερούνται επαρκή τροφή.
Παρά τη γενικευμένη καταστροφή, η Ελλάδα γεμίζει με παλαιστινιακές σημαίες. Την ίδια στιγμή, οι Ισραηλινοί τουρίστες προπηλακίζονται οργανωμένα από τους «αριστερούς». Ενώ εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν σε εμπόλεμες ζώνες ανά την υφήλιο -Ουκρανία, Υεμένη, Σουδάν, Συρία, Κονγκό, Αφρική κ.α.-, οι εκδοχές της «Αριστεράς» επικεντρώνονται αποκλειστικά στη Γάζα, γεγονός που καθιστά τα κίνητρά της αδιαφανή και ύποπτα («είναι πολλά τα λεφτά, Άρη»).
Η μονομερής αυτή στάση δεν είναι αυθόρμητη. Θα πρέπει αρχικά να αναζητηθεί στις πολυσύνθετες και ιστορικά μεταβλητές σχέσεις της Σοβιετικής Ένωσης με το κράτος του Ισραήλ. Αρχικά, η ΕΣΣΔ υποστήριζε ενεργά τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Το 1947, ο Σοβιετικός αντιπρόσωπος Αντρέι Γκρομίκο τοποθετήθηκε στον ΟΗΕ υπέρ της ίδρυσης ενός εβραϊκού κράτους, επικαλούμενος το «δικαίωμα αυτοδιάθεσης του εβραϊκού λαού και τον αγώνα του εναντίον του ναζισμού». Μέσω Τσεχοσλοβακίας, η ΕΣΣΔ εξόπλισε τις εβραϊκές πολιτοφυλακές στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Χωρίς αυτά τα όπλα, ο αγώνας του εβραϊκού λαού ήταν καταδικασμένος να αποτύχει.
Η ενεργός στήριξη δεν στόχευε μόνο στην αποδυνάμωση της βρετανικής παρουσίας στη Μέση Ανατολή, αλλά είχε και ιδεολογικό υπόβαθρο, επειδή τα κιμπούτς εθεωρούντο «σοσιαλιστικό πρότυπο στην πράξη». Οι πρώτοι Ισραηλινοί ηγέτες, όπως ο Μπεν Γκουριόν, η Γκόλντα Μέιρ και ο Μοσέ Νταγιάν, ήταν φιλικά διακείμενοι προς τη Μόσχα. Από τη δεκαετία του 1950, η Σοβιετική Ένωση άλλαξε την πολιτική της στο Μεσανατολικό, επειδή το Ισραήλ προσέγγιζε σταθερά τη Δύση, αναγκάζοντάς την να συμμαχήσει με τα αραβικά κράτη και την PLO. Ταυτόχρονα διολίσθησε σε μια συστηματική «αντισιωνιστική» εκστρατεία, που σταδιακά εξελίχτηκε σε ναζιστικό αντισημιτισμό. Αυτή η στροφή επηρέασε βαθύτατα τη στάση των κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων στην Ελλάδα. Το Ισραήλ παρουσιάζεται ως το «προκεχωρημένο φυλάκιο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού». Ταυτόχρονα, η ρητορική και οι πράξεις της Αριστεράς ενσωμάτωσαν τα στερεότυπα των ναζιστικών αντισημιτικών αφηγήσεων. Επιπλέον, παρατηρείται μια καινούργια μορφή ιδεολογικών υβριδίων μέσω της κοινής αντισημιτικής γραμμής Άκρας Αριστεράς και Άκρας Δεξιάς εναντίον του Ισραήλ. Η μεν Αριστερά προσεγγίζει το θέμα από τη σκοπιά της «προδοσίας του Ισραήλ προς τη Σοβιετική Ένωση», η δε Ακροδεξιά από τη συνωμοσιολογική πλευρά, και οι δύο όμως μέσα από το αντηχείο του ναζισμού. Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία ενός εκρηκτικού μείγματος, όπου η σύγκρουση λειτουργεί ως το νέο μέσο πόλωσης του ελληνικού λαού. Η ιστορική μνήμη και η κριτική σκέψη είναι τα μόνα όπλα απέναντι στη χρηματοδοτούμενη επιλεκτική ηθική της «Αριστεράς» και τη γενικευμένη παράνοια.
*∆ιδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, UK, τ. διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
