Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Πρώτο ήσυχο σχετικά Σαββατοκύριακο, χωρίς ιδιαίτερες μέριμνες και σκοτούρες στο νέο σπίτι. Δυο κουρτίνες με το μπλακεντέκερ στην κρεβατοκάμαρα και τέρμα. Σκάλωμα μετά, με την αγαπημένη Σωτηρία. Αυτή τη θεά! Έχει ορισμένες αντιστοιχίες με τη Μπίλι Χολιντέι, λένε κάποιοι, κυρίως για τη βασανισμένη ζωή που τράβηξαν, αλλά δεν είναι τα μεγέθη ίδια.
Η Μπέλλου ετοιμοθάνατη, με τα σωληνάκια του νοσοκομείου, πήγε και πήρε «τσαμπουκά» λεφτά από έναν παραγωγό μια νύχτα -«φέρ’ τα, μωρή χαμούρα!» λέγεται πως του’ πε- κι ύστερα την είδαν να τα παίζει σε μια πιάτσα στα ζάρια, πάνω στο καπό ενός ταξί. Αυτή που έδινε από το υστέρημά της σε όποιον είχε ανάγκη. Ποτέ δεν αρνήθηκε συνδρομή και βοήθεια σε όποιον της ζήτησε… Και, βέβαια, δεν έπεσε ποτέ στα νύχια της πορνείας, όπως η Μπίλι -«τι με πέρασες, ρε μαλάκα, για καμιά πουτάνα;» έλεγε στα εκρηκτικά ξεσπάσματά της-, κι ήτανε αλάνι κι ένα αγνό χαρμάνι θρήσκας επαναστάτριας που δεν μάσαγε!
Πήγα ένα βράδυ μεθυσμένος στο Χάραμα όπου τραγουδούσε μετά τον θάνατο του Τσιτσάνη στην Καισαριανή και της πρόσφερα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στην πίστα. Μετά με κάθισε τρυφερά σε ένα από τα πρώτα τραπέζια δίνοντας αυστηρά εντολή στα γκαρσόνια να φέρουνε τα σχετικά και να μην πάρουνε φράγκο «από το Γιωργάκι»…
Κόβω δρόμο, τώρα. Μέρα Σάββατο, σαν και προχθές, στο πρώτο κανονικό σπίτι στην Αθήνα, που το ‘βαψα όπως και τώρα με τα χέρια μου, κατηφορίζω από τα Τουρκοβούνια απέναντι από το Γηροκομείο στην Κηφισίας και βάζω τα ρούχα μου με μεταλλικές μάρκες στο αυτόματο πλυντήριο. Αγοράζω εφημερίδα, δυο μπίρες κι ένα πακέτο άφιλτρα Camel που φουμάριζα τότε, κι είμαι αραχτός και περιμένω στωικά να τελειώσει η στύψη… Κι εκείνη την ώρα η κατάσταση, όπως έλεγε ο Νικόλας Παπάζογλου, γίνεται «πάθεν πλάκεν», διότι κοιτάζω πλάι και περνά από μπροστά μου η Σωτηρία!..
Χτυπάει ένα κουδούνι στην απέναντι φιμέ τζαμαρία, ανοίγει ένας «ρουφιάνος» (το τζαμάκι στην εξώπορτα) κι ύστερα ανοίγει στη ζούλα και η πόρτα, όπου στεκόταν ένας θηριώδης τύπος που ακούω να της λέει κλίνοντας την κεφαλή σεβαστικά «περάστε, κυρία Σωτηρία».
Πάω να δρασκελίσω κι εγώ την είσοδο, μαγεμένος και περίεργος εκείνη τη στιγμή, με τη μπίρα στο χέρι και το τσιγάρο, και προβάλλει ο τύπος ολόκληρος, «σαν Ίδρυμα» που’ λεγε κι ο Βέγγος στην ταινία, με όλη του την απειλή και μου λέει: «Εσύ που πας, ρε μικρέ;». Κόκαλο. Παράνομη μπαρμπουτιέρα ήτανε. Μεταβολή και στα ρούχα μου. Πρέπει να ξέρεις πού σε παίρνει.
Κύκλους κάνει η βίζιτα η ζωή… Αγόρασα για το καινούργιο σπίτι έναν βασιλικό. Κι ένα χαλάκι Welcome για την εξώπορτα. Ψυγείο δεν έχω ακόμα. Ούτε πλυντήριο. Κι έβαλα το τραγούδι σαν απόκληρος με τον Τσιτσάνη (είχε τον τρόπο και τη νευρίαζε τη Σωτηρία, αλλά αγαπιόντουσαν) και τον ισόβιο κιθαρίστα του, τον Γιάννη Δέδε. Επιδίωξα αυτόν (τον Δέδε), που τον βρήκα εξαντλώντας τον τηλεφωνικό κατάλογο, να μου δείξει κάποτε κιθάρα.
«Δεν αδειάζω, αγόρι μου» μου ‘πε. «Στον εγγονό μου θα δείξω τώρα και τέλος». Το ίδιο ακριβώς που μου ’πε και ο Θόδωρος Πολυκανδριώτης στην «Αλεξανδριανή» ένα βράδυ – κι αυτά είναι στη ζωή μερικές από τις πιο μεγάλες ατυχίες μας…
