Του Γιώργου Χαρβαλιά
Σύμφωνα με μια πολύ πρόσφατη έρευνα το 41% των μαθητών στα δημοτικά και τα γυμνάσια της Αυστρίας είναι παιδιά μουσουλμάνων μεταναστών, πρώτης ή δεύτερης γενιάς. Και αποτελούν την πλειονότητα, αφού οι χριστιανοί έχουν μειωθεί στο 34% και οι υπόλοιποι ανήκουν σε άλλες θρησκείες ή δηλώνουν άθεοι.
Το ποσοστό είναι πραγματικά εκπληκτικό, γιατί αφορά μια ιστορική κεντροευρωπαϊκή χώρα, καθολική κατά βάση, χωρίς ιδιαίτερη αποικιοκρατική προϊστορία, που παραδίδεται αναίμακτα και εν πολλοίς αδιαμαρτύρητα στην αγκαλιά του Ισλάμ.
Τι ακριβώς έχει συμβεί; Ζούμε ένα φυσιολογικό κύμα μετανάστευσης κυνηγημένων και κατατρεγμένων από αυτά που σημάδεψαν και στο παρελθόν την παγκόσμια Ιστορία; Ένα κύμα σύγχρονης προσφυγιάς που αναζητά σωτηρία και καλύτερη τύχη στην ευρωπαϊκή γη της επαγγελίας; Ή πρόκειται για μια υποκινούμενη επιχείρηση οργανωμένου εποικισμού και στοχευμένης δημογραφικής αλλοίωσης της γηραιάς ηπείρου; Που έχει στόχο την υποκατάσταση του πληθυσμού της Ευρώπης από κάποιους επιδρομείς του τρίτου κόσμου, ανθρώπους «δίχως αύριο», που μέχρι χθες ζούσαν στους φτωχομαχαλάδες της Μέσης Ανατολής, στα τσαντίρια του Μαγκρέμπ και τα πλινθόκτιστα καλύβια της Υποσαχάριας Αφρικής;
Στο διάστημα της τελευταίας 20ετίας έχουν γραφτεί πολλά ενδιαφέροντα βιβλία γύρω από αυτόν τον προβληματισμό, που γρήγορα οδηγήθηκαν στο πυρ το εξώτερον, όχι τόσο ως ρατσιστικά αλλά ως… ψεκασμένα! Προϊόντα φαντασιοπληξίας!
Πρώτη εντόπισε την απειλή το 2005 μια τολμηρή Ισραηλινή συγγραφέας, προδικάζοντας την ισλαμοποίηση της Ευρώπης σε ένα εμβληματικό βιβλίο με τον ευρηματικό τίτλο «Eurabia» («Eυρω-αραβία»). Η Μπατ Γεόρ όχι μόνο προέβλεψε τη μαζική μετακίνηση ισλαμικών μαζών σε ευρωπαϊκό έδαφος, αλλά πρώτη απέδειξε ότι αυτή δεν γίνεται στον αέρα. Γίνεται με την συναίνεση, την ενθάρρυνση και την υποκίνηση επίσημων ευρωπαϊκών οργάνων. Το δημιούργημα της Ευρω-αραβίας, δηλαδή της πληθυσμιακής σύντηξης της παλαιάς Ευρώπης με τον αραβικό κόσμο και τη βόρεια Αφρική, είναι στόχος μιας υπερεθνικής γραφειοκρατικής ελίτ που σήμερα διοικεί την Ευρώπη.
Ακολούθησε το 2011 ο Γάλλος φιλόσοφος Ρενό Καμί με ένα επικό δοκίμιο που είχε τίτλο «Η μεγάλη αντικατάσταση» και επίσης αποδείκνυε ότι η επιχείρηση πληθυσμιακής αλλοίωσης της Ευρώπης είναι υποκινούμενη. Όχι από τους ισλαμιστές, αλλά από τους ταγούς της παγκοσμιοποίησης και των κέντρων υπερεθνικής εξουσίας.
Είναι απόλυτα ενδεικτικό ότι προ ολίγων ημερών απαγορεύτηκε η είσοδος του ηλικιωμένου πλέον Καμί σε βρετανικό έδαφος από την κυβέρνηση του «προοδευτικού» Κιρ Στάρμερ, με τη δικαιολογία ότι η παρουσία του δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον! Ένας Γάλλος στοχαστής, 79 ετών, θεωρήθηκε δημόσιος κίνδυνος για τη σημερινή Βρετανία των δεκάδων μουσουλμάνων δημάρχων, των τζαμιών και των μιναρέδων! Αυτό είναι το χάλι της σημερινής Ευρώπης.
Ίσως αρκετοί από εσάς έχετε ακούσει και για το βιβλίο του Ντάγκλας Μάρεϊ με τον επίσης χαρακτηριστικό τίτλο «Ο παράξενος θάνατος της Ευρώπης», που στα ελληνικά μεταφράστηκε «Η Ευρώπη αυτοκτονεί». Στο βιβλίο αυτό, που κυκλοφόρησε προ μηνών και με τη «δημοκρατία», καταγράφεται η πραγματικά αυτοκτονική μεταναστευτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με κορυφαίο ορόσημο το «Willkommen» («Καλώς Ορίσατε») της κυρίας Μέρκελ το 2015. Γιατί, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, εκεί πρέπει να αναζητήσουμε την αφετηρία της σημερινής μη αναστρέψιμης κατάστασης. Στη γερμανική βουλιμία για φθηνό εργατικό δυναμικό.
Η ιδέα για «φθηνούς χειρώνακτες» που θα ζωντανέψουν την ευρωπαϊκή βιομηχανία και θα υποκαταστήσουν το γερασμένο εργατικό δυναμικό της Δύσης δεν είναι καινούργια. Αρκετά πριν γραφτούν τα προφητικά βιβλία της Γεόρ, του Καμί και του Μάρεϊ, αλλά και των δικών μας Ηλία Ηλιόπουλου και Αναστάσιου Λαυρέντζου, υπήρξε μια επίσημη έκθεση που συντάχθηκε από την Υποδιεύθυνση Πληθυσμού του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη και δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 2000 με τον επίσης εύγλωττο τίτλο «Μετανάστευση Αντικατάστασης (Replacement Migration) – Είναι η λύση για φθίνοντες και γερασμένους πληθυσμούς;».
Στη μελέτη αναπτύσσονται σενάρια μεταναστευτικών ροών προς χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου που αντιμετωπίζουν πρόβλημα υπογεννητικότητας με κυριότερο case study την Ιταλία (την Ελλάδα ευτυχώς δεν την έπιαναν τότε στο στόμα τους).
Τα σενάρια αναπτύσσονται με γνώμονα το Ασφαλιστικό: Δηλαδή τη μελλοντική ικανότητα αυτών των κρατών να συντηρούν μια λειτουργική αναλογία μεταξύ εργαζομένων και συνταξιούχων προκειμένου να μη καταρρεύσει το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Το κυνικό συμπέρασμα είναι ότι αν δεν αναστραφεί η συρρίκνωση του εργασιακά ενεργού πληθυσμού μέσω μαζικής μετανάστευσης (στο βασικό σενάριο αναφέρεται ως «ενδεδειγμένη ροή» μεταναστών στην Ευρώπη τα 153.000.000 μέχρι το 2050, αλλά υπάρχουν και πιο δραστικά σενάρια που προβλέπουν την άφιξη 1,5 δισ. τριτοκοσμικών εποίκων σε ευρωπαϊκό έδαφος!), θα απαιτηθεί άνοδος των συνταξιοδοτικών ορίων στα 75 έτη!
Το συνειδητοποιείτε; Δεν παρατίθενται προτάσεις για επίλυση του δημογραφικού μέσω κινήτρων για αύξηση των γεννήσεων, αλλά προαναγγέλλεται μόνο η… τιμωρία! Για να μην τιμωρηθούμε λοιπόν με συνταξιοδότηση στα βαθιά γεράματα, πρέπει να δεχτούμε τη λύση της μαζικής μετανάστευσης, το υποχρεωτικό «μπόλιασμα».
Η μελέτη προκάλεσε σοκ και την απάντηση με τα βιβλία που προανέφερα, αλλά επιτέλεσε άριστα το καθήκον της. Ζέστανε το έδαφος για να ανοίξει επίσημα η κουβέντα. Και κάπως έτσι φτάσαμε στην περιβόητη διάσκεψη του Μαρακές το 2018, όπου διακηρύχθηκε και επίσημα ως υπέρτατη ανθρωπιστική αξία το «δικαίωμα στη μετανάστευση». Φυσικά, κάποιες λίγες σοβαρές χώρες, όπως οι ΗΠΑ επί πρώτης θητείας Τραμπ, το Ισραήλ, η Ουγγαρία, η Ελβετία, η Πολωνία και η Αυστραλία, αρνήθηκαν να υπογράψουν την καταδίκη του δυτικού πολιτισμού.
Αλλά το τραγικό είναι πως εκεί αποδείχθηκε ότι εκτός από την υπερεθνική ελίτ των Βρυξελλών αποφασίζει για την Ευρώπη ένας χρεοκοπημένος από πάσης απόψεως φορέας παγκόσμιας γραφειοκρατίας, όπως τα Ηνωμένα Έθνη, που κατ’ ουσίαν συντηρείται σήμερα σχεδόν αποκλειστικά από το φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης και τις θεωρίες της κλιματικής αλλαγής. Μαζί του σιτίζονται χιλιάδες «συνδεδεμένες» ΜΚΟ που φροντίζουν άοκνα για τη διαιώνιση του προβλήματος.
Όσο για τη δήθεν λύση του Ασφαλιστικού βασίζεται σε μια προδήλως εσφαλμένη θεωρία. Ότι οι τριτοκοσμικοί εισβολείς συνηθισμένοι να ζουν με χαρτζιλίκια και επιδόματα, τζάμπα διαμονή και σίτιση, θα έχουν όρεξη να εργαστούν. Αλλά και ότι όσοι από αυτούς εργαστούν σε συνθήκες Μανωλάδας θα ζητούν από τους εργοδότες δουλεμπόρους να καταβάλουν και ασφαλιστικές εισφορές. Ποιος δουλεύει ποιον;
Το Α’ Μέρος: Η δημογραφική μας αυτοχειρία (Μέρος Α’: Tι Βορίδης, τι… Καιρίδης)
