Από τον Κωνσταντίνο Σχοινά
Διαβάζω ότι η Ελλάδα θα προσφέρει την τεχνογνωσία της στη Συρία ως προς την οικοδόμηση θεσμών. Αυτό παράλληλα με την απαίτηση που έχει η χώρα μας να υπάρξει απόλυτος σεβασμός από τη νέα συριακή κυβέρνηση προς τις εκεί θρησκευτικές μειονότητες.
Είκοσι τέσσσερις ώρες αφότου διάβασα το ρεπορτάζ για τη συνάντηση Γεραπετρίτη – Αλ Τζολάνι, έχω σταματήσει μεν να γελάω, δεν μπορώ ωστόσο να καταλάβω τι ακριβώς έχει στο μυαλό του ο κ. Γεραπετρίτης, αλλά θα είχε νόημα να προσπαθήσω. Ίσως υπάρχει σχέδιο χρηματοδότησης τηλεοπτικών καναλιών στη Συρία, τα οποία θα προβάλλουν για τουλάχιστον μία πενταετία τον εκδημοκρατισμό του συστήματος διακυβέρνησης. Έμφαση θα δοθεί οπωσδήποτε στο γεγονός ότι το κάπως παραμεγαλωμένο μούσι του προέδρου δεν είναι πλέον σύμβολο σκληρής τζιχάντ, αλλά μια απολύτως δυτική -αισθητικής φύσεως – επιλογή, όμοια με αυτή που κάνουν π.χ. οι υπεύθυνοι υποδοχής πελατών σε μπαρ της Γλυφάδας.
Δεν χρήζει επίσης οποιασδήποτε αμφιβολίας ότι η Συρία ενδιαφέρεται να αναπτύξει ένα υπερσύγχρονο μηχανισμό χορήγησης ασύλου, ώστε διωκόμενοι χριστιανοί, βουδιστές και ειδωλολάτρες από όλον τον πλανήτη να λαμβάνουν εύκολα και γρήγορα άδεια παραμονής, για να μπορέσουν να ξεκινήσουν με fast track διαδικασίες μια επιχείρηση πλανόδιας εστίασης κατόπιν χορήγησης γενναίας κρατικής στήριξης, τριγυρνώντας ελεύθερα στις πλατείες της Δαμασκού και του Χαλεπίου. Κατ’ επέκταση, η φωνή του μουεζίνη θα μειωθεί κατά 40-50 ντεσιμπέλ, ώστε να μη θίγονται οι δικαιούχοι προσφυγικού καθεστώτος και μη τυχόν αποφασίσουν να φύγουν διαμέσου της Τουρκίας προς την Ευρώπη, εκθέτοντας έτσι τη Συρία.
Αν πέφτω έστω και μερικώς μέσα στις εκτιμήσεις μου, νομίζω ότι η Ελλάς θα διαπρέψει ως δασκάλα χτισίματος κρατικών θεσμών και ήδη φουσκώνω την κοιλιά μου από υπερηφάνεια.
Παλιά του του τέχνη κόσκινο, το ξεφτιλίκι έγινε πλέον επάγγελμα του.