Του Χρήστου Μπολώση
Τα έχουμε πει και άλλες φορές, φίλοι μου, ότι ο σκοπός του Τύπου είναι, εκτός των άλλων, και να προλαμβάνει και όχι εκ των υστέρων και αφού έχουν συμβεί πράγματα να τρέχει για να βρίσκει κενά και παραλείψεις.
Αναφέρομαι βέβαια σε πρόσφατα γεγονότα, όπως αυτό των Τεμπών και του λούνα παρκ στη Χαλκιδική. Και για τα μεν Τέμπη οι δημοσιογραφικές έρευνες δεν προχώρησαν και πολύ σε βάθος. Μυστήριο γιατί… Για το λούνα παρκ, όμως, κάθε μέρα έχουμε αποκαλύψεις του στιλ «σκουριασμένες οι βίδες», «παράνομες οι άδειες», «χωρίς επιθεώρηση λειτουργούσε το λούνα παρκ» και άλλα τέτοια.
Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, μόλις προχθές παραλίγο να είχαμε άλλα «Τέμπη» με τον προαστιακό.
Και το ερώτημα είναι «γιατί οι δημοσιογράφοι δεν κάνουν έρευνες προτού γίνει το κακό; Γιατί, αντί να είναι προμηθείς, είναι επιμηθείς;
Πεδία δράσεως άπειρα. Να μερικά: Αστικές συγκοινωνίες (λαθραίοι επιβάτες, ασφάλεια κ.λπ.), αντισεισμικότητα σχολείων, παιδικές χαρές δήμων, καταλληλότητα και ελλείψεις διαφόρων δικτύων (ύδρευσης, ηλεκτροδότησης), ελλείψεις σε νοσοκομεία και στο Δημόσιο (τεκμηριωμένα όχι αερολογίες), διαφθορά σε διάφορους (μήπως σε όλους;) τομείς, διακίνηση αγαθών από το χωράφι στο ράφι κ.λπ.
Παλιότερα είχαν έρθει στο φως της δημοσιότητας καραμπινάτες υποθέσεις λόγω ακριβώς της δημοσιογραφικής έρευνας.
Θα μου πείτε… Ξέρω τι θα μου πείτε. Καραϊβάζ…
Δεν υπάρχει πια η δημοσιογραφία που ήξερες. Υπάρχουν μόνο τηλεαστέρες που αμφιβάλλω αν είναι και δημοσιογράφοι…
Σκοπός του τύπου στις δημοκρατίες της πλάκας του σύγχρονου κόσμου είναι η κονόμα και τπτ άλλο, πιασμένος αλά μπρατσέτα με τις κυβερνήσεις τρώνε μέχρι σκασμού και ανακυκλώνουν συνεχώς τα λύματα.