Του Σάββα Καλεντερίδη
Η Ελλάδα και η Κύπρος την Τετάρτη είπαν «ναι» στο ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, που ζητεί να τερματιστεί η ισραηλινή κατοχή στα παλαιστινιακά εδάφη εντός των επόμενων 12 μηνών και να επιβληθούν κυρώσεις στο Ισραήλ. Το ψήφισμα στηρίχθηκε στη γνωμοδότηση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, το οποίο τον Ιούλιο έκρινε ότι «η συνεχιζόμενη παρουσία του Ισραήλ στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη είναι παράνομη» και το Ισραήλ υποχρεούται «να την τερματίσει (…) το συντομότερο δυνατόν».
Στο κείμενο αυτό «απαιτείται» από το Ισραήλ «να βάλει τέλος χωρίς καθυστέρηση στην αθέμιτη παρουσία του» στα παλαιστινιακά εδάφη «το αργότερο εντός 12 μηνών μετά την υιοθέτηση του παρόντος ψηφίσματος». Η Γενική Συνέλευση «αξιώνει» επίσης την αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων από τα παλαιστινιακά εδάφη, να σταματήσουν οι νέοι εποικισμοί, να επιστραφούν τα εδάφη και οι ιδιοκτησίες που έχουν κατασχεθεί, και μιλά για την πιθανότητα επιστροφής των εκτοπισμένων Παλαιστινίων και ζητά από τις χώρες-μέλη του ΟΗΕ να λάβουν μέτρα, ώστε να σταματήσουν οι εισαγωγές προϊόντων από τους εβραϊκούς οικισμούς και η παράδοση όπλων στο Ισραήλ, εφόσον υπάρχουν «εύλογες» υπόνοιες ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στα παλαιστινιακά εδάφη. Τέλος, ζητά να επιβληθούν κυρώσεις σε πρόσωπα που συμμετέχουν «στη διατήρηση της αθέμιτης παρουσίας του Ισραήλ» στα Κατεχόμενα.
Ενώ Ελλάδα και Κύπρος ψήφισαν υπέρ του εν λόγω ψηφίσματος, στα ανώτατα κλιμάκια της κυβέρνησης και της στρατογραφειοκρατίας στην Τουρκία κυκλοφορούν απόψεις που αξίζει τον κόπο να τις μεταφέρουμε στους αναγνώστες μας, για να ξέρουμε πώς σκέφτονται. Παρουσιάζουμε μετάφραση του άρθρου του Fikret Akfırat, αρθρογράφου στην εφημερίδα «Aydınlık», δημοσιογραφικό όργανο του κόμματος Vatan που στηρίζει τον Ερντογάν και στελεχώνεται κυρίως από απόστρατους αξιωματικούς των ανώτατων βαθμίδων:
Το Ισραήλ προετοιμάζεται να ενισχύσει την «Ελληνική Συμμαχία»
Τονίζαμε από την αρχή ότι ο συνεχιζόμενος πόλεμος στη Γάζα δεν είναι μια σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, αλλά είναι μέρος ενός αγώνα μεγαλύτερης κλίμακας. Όταν το λέμε αυτό, δεν βασιζόμαστε στην πιθανότητα ότι το Ισραήλ θα επιδιώξει να επεκτείνει τον πόλεμο, θα ξεσπάσει μια περιφερειακή σύγκρουση και στη συνέχεια η σύγκρουση θα εξελιχθεί σε παγκόσμιο πόλεμο.
Αυτή η πορεία των εξελίξεων είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία αυτής της κατάστασης. Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την τρέχουσα κατάσταση όχι λόγω της τρέλας ή της απερισκεψίας του Νετανιάχου, αλλά ως φυσικό αποτέλεσμα του αγώνα που κάνει σε παγκόσμιο επίπεδο. Συνοπτικά, η κατάσταση είναι η εξής: η νεοσυντηρητική/σιωνιστική συμμορία και η ισραηλινή διοίκηση, που κατέχει θέσεις-κλειδιά στις ΗΠΑ, επεκτείνουν τον πόλεμο για να υποτάξουν τις αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου που εργάζονται υπέρ του Ατλαντικού, αλλά δεν αποδέχονται την παγκόσμια τάξη που καταρρέει σήμερα.
Οι χώρες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του μετώπου είναι οι εξής:
Η Παλαιστίνη και οι οργανώσεις που συνεχίζουν να αγωνίζονται ενάντια στην ιμπεριαλιστική και σιωνιστική κυριαρχία για λογαριασμό της Παλαιστίνης, ειδικά η Χαμάς. Η Χεζμπολάχ θεωρείται το μεγαλύτερο πρόβλημα για τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.
Η Ρωσία, που πολεμά στο ουκρανικό μέτωπο.
Η Κίνα, την οποία θεωρούν την πρωταρχική απειλή για τις ΗΠΑ.
Το Ιράν, που μάχεται σώμα με σώμα με τις δυνάμεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ στο πεδίο της χώρας της και όχι μόνο.
Η Συρία, που μάχεται 13 χρόνια και αντιστέκεται στην επιχείρηση καταστροφής που διεξάγουν εναντίον της οι ιμπεριαλιστές.
Αλλά σε αυτό το σημείο πρέπει να το έχουμε κατά νου: η συνεχιζόμενη ισραηλινή επιθετικότητα στη Γάζα σήμερα δεν μπορεί να θεωρηθεί ξεχωριστή από τη διχοτόμηση του Ιράκ, τη συνεχιζόμενη επιχείρηση διχοτόμησης της Συρίας και τον πόλεμο κατά του Ιράν.
Όλα αυτά υλοποιούνται ως απαίτηση του στρατηγικού στόχου των ΗΠΑ στη Δυτική Ασία. Αυτός ο στρατηγικός στόχος είναι η δημιουργία ενός δεύτερου Ισραήλ στην περιοχή (στμ: εννοεί το Κουρδιστάν).
Άξονας Ισραήλ – Ελλάδος – Κύπρου
Το Ισραήλ σχηματίζει συμμαχίες με βάση αυτή την ευθυγράμμιση και κάνει σχέδια ανάλογα. Οι αξιολογήσεις που έγιναν σε ισραηλινούς θεσμούς ασφαλείας τονίζουν ότι η ανάπτυξη της συμμαχίας με την Ελλάδα και τη Νότια Κύπρο είναι εξαιρετικά σημαντική.
Ο συνταξιούχος συνταγματάρχης Eran Lerman, πρώην στέλεχος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας από το Ινστιτούτο Στρατηγικής και Ασφάλειας της Ιερουσαλήμ, εφιστά την προσοχή στη στρατηγική σημασία της Νότιας Κύπρου κάνοντας σύνδεση με τον επερχόμενο πόλεμο εναντίον της Χεζμπολάχ. Στην ανάλυσή του ο Lerman βλέπει τη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και την Τουρκία στην ίδια πλευρά και υποστηρίζει ότι η συμμαχία του Ισραήλ με την Ελλάδα εναντίον αυτού του μετώπου έχει γίνει πιο σημαντική από ποτέ (JISS, 8 Σεπτεμβρίου 2024).
Ποιος έδωσε κουράγιο στον Δένδια;
Υπό αυτές τις συνθήκες, φαίνεται ότι η πολιτική ύφεσης με την Ελλάδα, με τον ισχυρισμό ότι αυτό βοηθά «να τεθούν σε τροχιά επαναπροσέγγισης οι σχέσεις της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.», ενθάρρυνε περαιτέρω το αντίπαλο μέτωπο. Η πιο ξεκάθαρη ένδειξη αυτού είναι ότι ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, παίρνοντας δίπλα του αξιωματικούς του στρατού στο Καστελόριζο, προκάλεσε την Τουρκία στις 13 Σεπτεμβρίου. Το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας δεν έκανε καμία δήλωση για το θέμα αυτό.
Γίνεται εμφανές για άλλη μία φορά: Η πολιτική παράδοσης της οικονομίας στην αναζήτηση ζεστού χρήματος και της εξωτερικής πολιτικής στο ΝΑΤΟ προκαλεί σοβαρές αδυναμίες στα θέματα εθνικής ασφάλειας της Τουρκίας.
