Του Πάνου Σώκου
Η παρατεταμένη κρίση των κομμάτων της Κεντροαριστεράς, σε συνδυασμό με την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μετά το εκλογικό αποτέλεσμα των εκλογών του 2023, τροφοδότησε την πολιτική συζήτηση, με προτάσεις και προβληματισμούς για ανασύνθεση του χώρου της Κεντροαριστεράς (χώρος απαραίτητος για την πολιτική ισορροπία της πολιτικής ζωής του τόπου), με κύριους μοχλούς τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ και πιθανόν υπό την ηγεσία του πρώην πρωθυπουργού! Κατατέθηκαν προβληματισμοί που εξέφραζαν μια αγωνία για το μέλλον αυτού του χώρου και προτάσεις που μιλούσαν για εκλογική σύμπραξη ή για προγραμματική συμπαράταξη ή ακόμα και για συγχώνευση των δύο κομμάτων, μέσω μιας διαδικασίας τύπου Επινέ (Γαλλία – Μιτεράν).
Μόνο που μία τέτοια προοπτική, δηλαδή η ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς με οποιοδήποτε από τους παραπάνω τρόπους, είναι ανέφικτη στην Ελλάδα. Όχι μόνο γιατί το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εξόχως ανταγωνιστικά κόμματα, αλλά και γιατί οι ανταγωνιστικές σχέσεις των προσώπων και οι συγκρούσεις των εσωκομματικών τάσεων είναι εμπόδια για να εκπονηθεί ένα τέτοιο σχέδιο επανίδρυσης της Κεντροαριστεράς. Όμως, και ιστορικά στη χώρα μας δεν έχει ξαναγίνει επανίδρυση του χώρου μέσω της συγχώνευσης ή της προγραμματικής συνεργασίας δύο όμορων, αλλά ανταγωνιστικών κομμάτων.
Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, η ανασύνθεση και η εκ νέου ισχυροποίηση της Κεντροαριστεράς στη χώρα μας έχει γίνει στο παρελθόν και κατά πάσα πιθανότητα θα ξαναγίνει στο μέλλον, διά της απορρόφησης του ενός κόμματος από το άλλο, και όχι διά της συγχώνευσης ή της προγραμματικής συνεργασίας.
Ιδού τι λέει η μεταπολιτευτική Ιστορία: Το ΠΑΣΟΚ γιγαντώθηκε και κυβέρνησε δεκαετίες τη χώρα, γιατί κατόρθωσε να απορροφήσει όχι μόνο τον χώρο του Κέντρου το 1981 (Ένωση Κέντρου και ΕΔΗΚ), αλλά και μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης και της ανανεωτικής Αριστεράς τη δεκαετία του ’80 και του ’90 (ΚΚΕ Εσ., ΕΑΡ, Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου). Όταν όμως το ΠΑΣΟΚ, μετά το 2010, αποδυναμώθηκε και κατέρρευσε λόγω των Μνημονίων, φτάνοντας και στο 4,7%, το κενό που δημιουργήθηκε κατέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, που κυβέρνησε με ποσοστό 36% το 2015. Αυτό συνέβη γιατί κατόρθωσε να απορροφήσει τον κόσμο, που ψήφιζε μέχρι τότε το ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο βασικός πυλώνας στον χώρο της Κεντροαριστεράς μέχρι και την κατάρρευσή του, στο 18%, το 2023.
Σήμερα, με την αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ, ένα νέο μεγάλο κενό εκπροσώπησης έχει ανοίξει στην Κεντροαριστερά, το οποίο συμπίπτει με τη διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο ήδη έχει πάρει κεφάλι στις δημοσκοπήσεις έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, με αρκετούς πολιτικούς αναλυτές να δηλώνουν πως όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα μεγάλη ανατροπή.
Τα ερωτήματα, επομένως, που ανακύπτουν είναι: Πρώτον, Θα μπορέσει το ΠΑΣΟΚ να γίνει ξανά η χοάνη των δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι προ δεκαετίας και βάλε ήταν, ως επί το πλείστον, δικοί του ψηφοφόροι και να αναδειχθεί αυτό πάλι σε κυρίαρχο πόλο της Κεντροαριστεράς, απορροφώντας τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ; Δεύτερον, θα μπορέσει να προσφέρει κάτι νέο, απαλλαγμένο από το επιβαρυμένο παρελθόν του, που θα κοιτάζει μπροστά και να αξιοποιήσει την ευκαιρία που του δίνεται; Αν οι απαντήσεις στα ερωτήματα είναι καταφατικές, τότε το «δόγμα της απορρόφησης» θα επαναβεβαιωθεί.
Στην ουσία, το ΠΑΣΟΚ καλείται να μετατρέψει το τέλμα στο οποίο βρίσκεται η Κεντροαριστερά -δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και το ίδιο- σε ενεργητική ελπίδα, με πειστικές ιδέες, προτάσεις και αντίληψη για το πώς θα προχωρήσει η χώρα στη νέα εποχή, με τα πολλά και σύνθετα προβλήματα, για την ουσιαστική αναδιανομή του εισοδήματος, για την κοινωνική προστασία, για μεγαλύτερη αξιοκρατία, λιγότερη διαφθορά και συναλλαγή.
Σε κάθε περίπτωση, οποιοδήποτε πρόγραμμα δεν μπορεί να προχωρήσει, εάν δεν υπερτερεί του υφιστάμενου κυβερνητικού σχεδίου του Μητσοτάκη, δεδομένου ότι η Νέα Δημοκρατία του πρωθυπουργού έχει αποτύχει και στο σκέλος των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και στο σκέλος της προσέλκυσης παραγωγικών επενδύσεων και στη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών. Σε αυτούς τους λόγους οφείλεται και η επιταχυνόμενη φθορά της, που δεν έχει λάβει έως τώρα την έκταση που θα έπρεπε, επειδή υπάρχει -προς το παρόν- κενό εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης.
Την προοπτική μιας κυβερνώσας αριστεράς ή κεντροαριστεράς τη διέλυσε ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ με τις πολιτικές κωλοτούμπες και την αποδοχή νέων μνημονίων εκεί που έλεγε θα σβήσει τα παλιά με ένα νόμο. Κατανοώντας ότι οδηγείται πλέον σε πολιτικό βάραθρο εγκατέλειψε την ηγεσία (δήθεν για να έρθουν νέοι) και σέρβιρε τον Κασσελάκη που επιτάχυνε την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ καθώς ήταν και άσχετος. Τώρα οι κεντρώοι και αριστεροί ψηφοφόροι που έχουν απαγοητευτεί βέβαια από αυτές τις εξελίξεις αναζητούν κάτι καινούργιο που θα δίνει ελπίδες. Η απαγοήτευση από το ΠΑΣΟΚ με τα μεγάλα λάθη έχει απομακρυνθεί χρονικά και ένα σχήμα του ΠΑΣΟΚ ή κάτι ευρύτερο ίσως είναι η λύση για την επόμενη φάση. Δεν υπάρχει όμως πλέον ο ενθουσιασμός, η ελπίδα και η υπομονή για να στηρίξουν πάλι κάποιον αριβίστα, κάποιον σωτήρα, κάποιον που θα τα λέει απλά ωραία. Άλλωστε η περίπτωση του “εισαγόμενου” εξ Αμερικής Κασσελάκη, έχει κλονίσει την εμπιστοσύνη μας ότι ακόμα και τα κόμματα της αριστεράς μπορούν να είναι ανεξάρτητα και αυθεντικά.
Η δεξιά ήρθε και θα μείνει. Αυτός ο τόπος ήταν και θα είναι δεξιό κρατούμενος. Μια παράταξη η οποία προήρθε από την μοναρχία. Οι οποιεσδήποτε μικρό αλλαγές, δεν άλλαξαν ποτέ τον τρόπο που κυβερνήθηκε αυτή η χώρα.
Για ποια πάταξη της διαφθοράς μιλάμε; Πήγε ο Τσίπρας να φορολογήσει τα κανάλια και τον αφανήσανε
Noμιζω οτι η κεντροαριστερα μπορει να αναγεννηθει μονο με παρενθετη μητερα !
Αυτός ο τόπος έχει ιστορία που είναι γραμμένη με πολύ αίμα, με πολλές θυσίες, με πολλούς αγώνες, με πολλές ψυχές που έδωσαν την ζωή τους να είμαστε αυτοί στο σήμερα.
Αυτό όχι μόνο καπηλεύθηκε με τον χειρότερο τρόπο στα σύγχρονα χρόνια, γίνεται μεγάλη προσπάθεια να ξεχαστεί να αλλοιωθεί να μην υπάρχει ούτε σχετική αναφορά σε πραγματικά γεγονότα.
Παραμένει δεξιό κρατούμενος όχι από επιλογή του λαού του, από επιλογές άλλων που αυτό ήθελαν και αυτό επέβαλλαν.
Το αποτέλεσμα το βιώνουμε πλέον με ορατά τα σημάδια της παρακμής αλλά που ο χρόνος δεν έχει δώσει για το τώρα την ολική φθορά.
Ασφαλώς και ως λαός παραμένουμε με έντονα τα σημάδια του διχασμού οι δεξιά οι αριστερά.
Η πραγματικότητα ασφαλώς κρύβεται εκεί που δεν της επιτρέπουν να αναδειχθεί και να ανδρειωθεί.
Όταν στερέψουν πολύ περισσότερο τα καλά χρόνια της ανέμελης ζωής, τότε θα φανεί και η γύμνια που στηρίζεται η δεξιά υπεροχή.
Δεν μας επέτρεψαν ποτέ να είμαστε κράτος με ελεύθερη βούληση και ελεύθερη έκφραση.
Προέβλεπαν πολύ πριν ώστε να μην έχουμε την επιλογή της έκφρασης αυτό που πραγματικά μας
προσφέρει η χώρα μας.
Αυτό όμως που αλλάζει τα δεδομένα για τα επόμενα χρόνια, που στη χώρα μας δειλά-δειλά ακούγεται, αποτελεί πραγματικότητα η πτώση και η αδυναμία όλων αυτών που σχεδόν ένα αιώνα είχαν καταφέρει να ελέγχουν τους λαούς.
Καθημερινά σερβίρεται πανικός και τρόμο-φοβία περί Γ. παγκοσμίου πολέμου. ΄
Όταν το θηρίο αντιληφθεί την έλλειψη της δύναμης του βρυχάται.
Θα ήθελα να διατηρώ την άποψη περί Δεξιά και Αριστερά αντίληψη με την όψη των εξελίξεων όπως προαναγγέλλονται και όχι όπως την βιώσαμε μέχρι σήμερα.
Η αντικειμενική ενημέρωση των γεγονότων είναι αυτό που πάσχουμε περισσότερο ως χώρα, που για
το τώρα δεν προβλέπεται να έχουμε σύντομες αλλαγές.
Η πραγματική ενημέρωση προκαλεί τις μεγάλες αλλαγές, τις μη επιθυμητές ανατροπές.