Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*
Την περασμένη Κυριακή το μεσημέρι βρέθηκα στο Καλονέρι Λαγκαδίων Γορτυνίας, όπου κηδέψαμε με στρατιωτικές τιμές τον εφ. Ανθυπασπιστή Αναστάσιο Κρατημένο, αδελφό της αγαπημένης φίλης μου Μάγιας. Η δασόεσσα γη της Αρκαδίας δέχτηκε στην αγκαλιά της τον τελευταίο υπερασπιστή της πύλης της ΕΛΔΥΚ.
Ο Τάσος ήταν γιος μιας οικογένειας με οκτώ παιδιά. Επιζώντες σήμερα δύο αδελφοί του, ο ένας στην Αμερική και η Μάγδα, την οποία γνώρισα πριν από σχεδόν 35 χρόνια σε τελετή στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ στη Μαλούντα, ενώ έχω ζήσει τον βαθύ καημό της οικογένειας για τον λεβέντη τους.
Οπλοπολυβολητής εκείνη την ημέρα, 16 Αυγούστου 1974, όταν οι Τούρκοι είχαν εξαπολύσει τη δεύτερη φάση του Αττίλα, ήταν υπηρεσία ως Αλφαμίτης στην πύλη του στρατοπέδου. Η ΕΛΔΥΚ σχεδόν περικυκλωμένη δεχόταν σφοδρό αεροπορικό βομβαρδισμό με εμπρηστικές βόμβες ναπάλμ, καθώς και μαζικά πυρά ατομικών και ομαδικών όπλων του εχθρού.
Ο γενναίος Ταγματάρχης Σταυρουλόπουλος, που εκτελούσε χρέη Δ/τή, ήταν επικεφαλής του τιτάνιου αγώνα των Ελδυκάριων, που πλέον έβλεπαν τα τουρκικά άρματα μάχης, που η εγκληματική αδράνεια της πρώτης μεταπολεμικής κυβέρνησης επέτρεψε να αποβιβαστούν, να σφίγγουν τον κλοιό, ακολουθούμενα από πεζοπόρες δυνάμεις. Το στρατόπεδο πλέον ήταν παρανάλωμα του πυρός και εκκενωνόταν. Οι τελευταίες μαρτυρίες των συμπολεμιστών του είναι πως, όταν τον κάλεσαν να τους ακολουθήσει στη σωτηρία, με τα τουρκικά άρματα σε απόσταση λίγων δεκάδων μέτρων, ο τελευταίος Αλφαμίτης της ΕΛΔΥΚ, βλέποντας και τραυματίες που δεν μπορούσαν να κινηθούν, απάντησε «Εγώ θα μείνω, φύγετε σας καλύπτω» και με το οπλοπολυβόλο του θέριζε τους Τούρκους πεζούς, οι οιμωγές των οποίων ακούγονταν ανάμεσα στα πυκνά πυρά. Βοήθησε συναδέλφους του να διαφύγουν, περισυνέλεξε δύο τραυματίες, φέρνοντάς τους σε ένα όρυγμα και ενώ συνέχιζε να βάλλει κατά των Τούρκων, ένα βλήμα όλμου έστειλε και τους τρεις στην αθανασία.
Ο Τάσος Κρατημένος, που προήχθη μετά θάνατον επ’ ανδραγαθία στον βαθμό του Ανθυπασπιστή, διάλεξε να μείνει στις Θερμοπύλες. Είχε επιλογή, όμως έμεινε στο Χρέος, από πίστη στον όρκο του και αλληλεγγύη στους συναδέλφους του, έσωσε αρκετούς καλύπτοντας με τα εύστοχα πυρά του τη σύμπτυξή τους και προσπάθησε να σώσει άλλους δύο, παίρνοντάς τους κυριολεκτικά στον ώμο. Χάρη στον αλτρουισμό του κάποιοι σώθηκαν, μαζί με την τιμή των όπλων μας, και μπόρεσαν να αποκτήσουν παιδιά και εγγόνια.
Με τον αρκαδικό, πανέμορφο λόγγο των ελάτων γύρω μας ήταν εκεί η οικογένειά του, οι συμπολεμιστές του, οι συγχωριανοί του και εκπρόσωποι των Ενόπλων Δυνάμεων και της πολιτείας. Οι τελευταίοι όχι στο επίπεδο που θα άξιζε σε αυτά τα παλικάρια.
Όμως, μικρή σημασία έχει. Ποιος θα τους θυμάται αυτούς, τους απόντες, όσο ψηλά και αν είναι; Ασήμαντοι, θα σβήσουν στη λήθη του χρόνου, ενώ οι πράξεις αυτού του γενναίου Αρκά θα ηχούν στους αιώνες, μαζί με το όνομά του. Και όταν, κάποια μέρα, θα γίνουμε αληθινό κράτος του Ελληνικού Έθνους, το «Εγώ θα μείνω…» του Τάσου Κρατημένου θα διδάσκεται στα σχολεία, μαζί με την απάντηση του Παπαφλέσσα στον αδερφό του Νικήτα με το περίφημο γράμμα του από το ταμπούρι, μαζί με την απάντηση του Αυξεντίου στον Ματρόζο, με τα τελευταία λόγια του Αθανασίου Σακκέτα στον Τρικούπη και του Λεωνίδα στον Ξέρξη.
Ο Τάσος έμεινε στο καθήκον, υπερασπιζόμενος τη γη του Ευαγόρα, του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού, των χιλιάδων Κυπρίων εθελοντών σε όλους τους εθνικούς αγώνες, του Γεωργίου Γρίβα – Διγενή, του Τάσου Μάρκου, τους Ελδυκάριους συναδέλφους του.
Τον μνημονεύω εκατοντάδες φορές σε κείμενα και ομιλίες μου, γιατί είναι από τους ήρωές μου. Πρωτοδιάβασα την ιστορία της θυσίας του όταν ήμουν μαθητής, έζησα την αγωνία ολόκληρης της ζωής της αδελφής του, που τώρα θα την απαλύνει τουλάχιστον η γνώση της θυσίας του, χωρίς αβεβαιότητα για την τύχη του. Ο σκοπός για τον οποίο θυσιάστηκε, Κύπρος ελεύθερη, ενιαία, ελληνική, παραμένει σκυτάλη για τα δικά μας χέρια. Αθάνατος!
*Δικηγόρος, Πρόεδρος της Νέας Δεξιάς
