Του Χρήστου Μπολώση
Βλέποντας βουλευτές της Ν.Δ. ή ακόμα και υπουργούς να χειροκροτούν μανιωδώς σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως π.χ. μετά την αγόρευση του κ. Καραμανλή για την τραγωδία των Τεμπών, θυμήθηκα μερικά ευτράπελα από την πάλαι ποτέ και νυν μακαρίτισσα Σοβιετική Ένωση.
Το ένα, λοιπόν, ήταν αυτό που κυκλοφορούσε τότε, ότι μόλις τελείωνε ο εκάστοτε ηγέτης της Σοβιετίας έναν λόγο του, άρχιζαν όλοι να χειροκροτούν μανιωδώς. Και μέχρι εδώ ας πούμε ότι ήταν κατανοητό. Το ωραίο ήταν ότι κανείς δεν αποφάσιζε να σταματήσει πρώτος να χειροκροτεί, διότι κινδύνευε να σταλεί για παραθερισμό σε κάποιον χειμερινό προορισμό, κατά προτίμηση στη Σιβηρία.
Το άλλο αναφέρεται σε μια ομιλία του Νικίτα Χρουστσόφ, ο οποίος στο πλαίσιο της αποσταλινοποίησης έσερνε τα μύρια όσα στον αποθανόντα Στάλιν. Κάποια στιγμή, από το βάθος της αίθουσας ακούγεται μια φωνή: «Γιατί δεν τα έλεγες τότε αυτά;» Παγωμάρα στην αίθουσα. Ο Χρουστσόφ ρωτά αγριεμένα: «Ποιος το είπε αυτό;» Τσιμουδιά… «Ποιος το είπε αυτό;» ξαναρωτά πιο άγριος ο σύντροφος γ.γ. Και πάλι άκρα του τάφου σιωπή. Οπότε ο Νικίτα, σαφώς πιο ήπια, λέει: «Για τον ίδιο λόγο που δεν μιλάς τώρα εσύ, σύντροφε».
Ηθικόν δίδαγμα: Μην περιμένουμε και πολλά πράγματα. Από ποιους; Από όλους.
