Σε «ρυθμούς Speer»

Του Α. Π. Δημόπουλου

Μπορεί ο κόσμος να θυμάται τον Albert Speer ως τον αρχιτέκτονα του Χίτλερ για την ιστορία του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, όμως το αποτύπωμά του έχει υπάρξει διαφορετικό. Γιατί για ένα μεγάλο διάστημα του πολέμου ο Speer δεν έφτιαχνε τα κτίρια, που τον έκαναν διάσημο – ευθύνη του ήταν η παραγωγική μηχανή και ειδικότερα η πολεμική βιομηχανία της Γερμανίας. Και στον τομέα αυτό ο άλλοτε δημιουργός της «Νέας Καγκελαρίας» τα κατάφερε θαυμάσια: Υπό την καθοδήγησή του η πολεμική βιομηχανία άνθησε ταχύτατα και μάλιστα διττά, εξασφαλίζοντας και τεχνολογική πρωτοπορία και όγκο υλικού (έστω και με την αποτρόπαιη εκμετάλλευση εκατομμυρίων εργατών, ως κανονικών δούλων). Όμως, φυσικά, αυτή η άνθηση ουδόλως απέτρεψε την τελική ήττα και συντριβή της Γερμανίας, και το πώς έγινε αυτό (παρά την ύπαρξη εξοπλισμών με ποιότητα αλλά και όγκο υλικού μέχρι λίγο πριν από το τέλος) παραμένει επίκαιρο και σήμερα που ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει επαναφέρει, ως ζητούμενο, την προετοιμασία της Δύσης για έναν ενδεχόμενο μελλοντικό πόλεμο με τη Ρωσία. Με την τελευταία, μάλιστα, να έχει ήδη βάλει την πολεμική της βιομηχανία (και την οικονομία της γενικότερα) «σε ρυθμούς Speer» (έχοντας ήδη αντικαταστήσει όλο τον εξοπλισμό που έχασε στα πεδία) και διαφανώς προετοιμαζόμενη «για το μέλλον».

Είναι απλό, σχηματικά τουλάχιστον. Γιατί ενώ είναι αλήθεια ότι, όπως είπα, οι Γερμανοί διέθεταν και τεχνολογική πρωτοπορία και όγκο υλικού (οι ΗΠΑ δεν είχαν ακόμα αποκτήσει «πυρηνικό πλεονέκτημα»), αυτά τα δύο δεν συμβάδιζαν. Με άλλα λόγια, ενώ στο τέλος του πολέμου είχαν καλύτερα συστήματα (έβαλαν πρώτοι στον αέρα πολεμικά αεροσκάφη jet, τα περίφημα Messerschmitt 262, τα καλύτερα τανκς τους, τα Tiger, ήταν απολύτως ανώτερα, οι βαλλιστικοί τους πύραυλοι, οι V2 του Von Brown, παρέμεναν πρωτοπόροι), δεν τα είχαν σε επαρκείς ποσότητες, ο όγκος υλικού που είχαν αφορούσε τεχνολογικά προγενέστερους εξοπλισμούς. Έτσι, μη έχοντας επάρκεια εκεί που υπερτερούσαν, ηττήθηκαν πλήρως, γιατί όσο όγκο υλικού και να τους εξασφάλισε ο Speer σε όσα, κατά τα λοιπά, ισότιμα των αντιπάλων τους συστήματα διέθεταν (γιατί δεν υπήρχε χρόνος να κάνει το ίδιο με τα νεότερα και υπέρτερα συστήματα, όταν δε τελικά έλειψαν και τα καύσιμα, όλα «έσβησαν μηχανές»), δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσουν τον όγκο εξοπλισμού που είχε εξασφαλίσει συνδυαστικά η βιομηχανία ΗΠΑ και Ρωσίας. Και τα έχουμε ξαναθυμηθεί αυτά με τον πόλεμο στην Ουκρανία σήμερα. Γιατί και η Ουκρανία διαθέτει «ανώτερα» Leopard και Challenger, όμως τι να τα κάνει εάν είναι τόσα λίγα όσο τα Tiger που διέθεταν οι Γερμανοί (ή εάν τελειώσουν τα βλήματά τους); Σε τελική ανάλυση, τόσο ο πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας όσο και ένας μελλοντικός πόλεμος Δύσης – Ρωσίας αποτελούν μια άσκηση επάνω σε αυτήν τη συνάρτηση ποιότητας και ποσότητας εξοπλισμών. Γιατί η Ιστορία διδάσκει ότι η συνάρτηση είναι ευμετάβλητη.

Έτσι, το πρώτο δίδαγμα είναι ότι όσο τεχνολογικά ανώτερα τανκς ή πυροβόλα να διαθέτουν (δανεικά) οι Ουκρανοί, αυτά δεν θα είναι ποτέ αρκετά για να αντιμετωπίσουν μια πλημμυρίδα κατώτερου εξοπλισμού όπως αυτού που διαθέτει, ανανεούμενου από μια πολύ ευρύτερη βιομηχανική βάση, η Ρωσία – όσοι στη Δύση επικαλούνται τις δικές μας ανάγκες ως όριο των αναγκών στην Ουκρανία, απλώς συνομολογούν ότι με τέτοιους όρους η Ουκρανία είναι καταδικασμένη. Όμως το δεύτερο δίδαγμα, το οποίο αφορά ευθέως πλέον εμάς, είναι ίσως παραδόξως το αυτό. Γιατί εάν ανέδειξε κάτι ο πόλεμος στην Ουκρανία, όπως πιστοποιούν συνεχώς οι φωνές που παρουσιάζουν τον δάνειο εξοπλισμό της Ουκρανίας ως ανταγωνιστικό του δικού μας, είναι ότι, παρά την τεχνολογική υπεροχή της Δύσης στα οπλικά της συστήματα, υπάρχει ένα εγγενές πρόβλημα επάρκειας υλικού στην Ευρώπη, το οποίο τα δάνεια στην Ουκρανία ανέδειξαν οξύτερο. Φυσικά, το ΝΑΤΟ συνολικά συνεχίζει να υπερτερεί (συντριπτικά, μάλιστα) και σε ποσότητα και σε ποιότητα εξοπλισμών απέναντι στη Ρωσία. Έτσι, σε πείσμα των προπαγανδιστικών φαντασιώσεων περί του αντιθέτου, σε έναν συμβατικό πόλεμο ΝΑΤΟ – Ρωσίας, η Ρωσία θα ηττάτο πράγματι κατά κράτος εντός λίγων μόνον ημερών – το αποτύπωσε εύστοχα (και πολύ μετρημένα, μιλώντας για αναλογία 3/1) ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων της Βρετανίας Sir Tony Radakin. Ο στρατός τον οποίο σταμάτησαν με λίγα μόνο δάνεια όπλα οι Ουκρανοί θα έβρισκε απέναντί του 24.000 πολεμικά αεροσκάφη (διαθέτει 4.200) και 2.970 πλοία επιφανείας (διαθέτει 780). Η ακατάσχετη προπαγάνδα για «χρήση πυρηνικών» επιχειρεί να συγκαλύψει το πόσο νομοτελειακά συντριπτικός σε βάρος της θα εξελισσόταν ένας συμβατικός πόλεμος με τη Ρωσία.

Εντούτοις, ακόμα και έτσι, η Ευρώπη έχει πρόβλημα. Και ο λόγος, φυσικά, είναι ότι οι αριθμοί που ανέφερα αφορούν το ΝΑΤΟ συνολικά. Χωρίς τις ΗΠΑ, η Ευρώπη δεν θα είχε επάρκεια πυρομαχικών και εξοπλισμών στο μέλλον, ιδίως εάν συνέχιζε να κινείται με την αφροσύνη που κινήθηκε τα τελευταία χρόνια η Γερμανία (και οι «θαυμαστές» της), καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να επαναπαυτούμε στο διηνεκές στην ανέξοδη για εμάς αμερικανική στήριξη, την ίδια ώρα που θα κάναμε τυφλές business με φθηνό ρωσικό αέριο και την πολιτική και οικονομική εξάρτηση που αυτό δημιουργούσε – ευτυχώς ο πόλεμος στην Ουκρανία ανέδειξε την αφροσύνη της προσέγγισης. Έτσι, τελικά, όπως θα έλεγε ορθά ο κ. Trump, ήρθε η ώρα για την Ευρώπη να εξοπλίσει (επιτέλους) τον εαυτό της – το όποιο τεχνολογικό πλεονέκτημα πλέον δεν αρκεί, επέστη πράγματι η ώρα για πραγματικό επανεξοπλισμό, έναν επανεξοπλισμό σε «ρυθμούς Speer».