Ολοταχώς προς τη σφαλερή πλευρά της Ιστορίας – Ποιος θα τον σταματήσει;

Ο Μητσοτάκης, στην προσπάθειά του να γίνει αρεστός σε ξένα κέντρα παγκόσμιας εξουσίας ή ενδεχομένως στο μέλλον να διεκδικήσει κάποιον ευρωπαϊκό ρόλο, αγνοεί προκλητικά τη λαϊκή βούληση και παίζει με τη φωτιά. Οδηγεί την Ελλάδα σε μονοπάτια δίχως επιστροφή, στην απολύτως σφαλερή πλευρά της Ιστορίας

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Ότι ο Μητσοτάκης ασκεί προσωπική πολιτική, πολύ πέραν της λαϊκής εντολής που του έχει δοθεί, είναι πλέον αποδεδειγμένο. Στη δεύτερη θητεία του έχει κατά κυριολεξία αποχαλινωθεί, επιβάλλοντας ως «νομοθετικές μεταρρυθμίσεις» τα γούστα των φίλων του, των συνδαιτυμόνων του ή των εντολέων του, έστω και αν αυτά ακυρώνουν βασικές προεκλογικές του δεσμεύσεις. Το κάνει μάλιστα γρήγορα γρήγορα, λες και… δεν υπάρχει αύριο. Μην τυχόν τον προλάβει κανένας άλλος και χάσει το συμβόλαιο.

Προς τι η έκπληξη, μπορεί να σκεφτείτε. Τα τελευταία χρόνια έχουμε χορτάσει από τα ψέματα και τις κωλοτούμπες των εξαρτημένων πολιτικών. Άλλος ένας λαοπλάνος, λοιπόν, που μας κοροϊδεύει, κατάμουτρα κιόλας, παριστάνοντας τον κλόουν στο ΤikΤok.

Προσοχή, όμως, γιατί υπάρχει μία θεμελιώδης διαφορά. Τα βίτσια με την υιοθεσία παιδιών από μουστακαλήδες συνιστούν πιθανόν περιθωριακή κοινωνική απειλή και προσβάλλουν τις πατροπαράδοτες αντιλήψεις περί οικογένειας, πλην, όμως, δεν συνιστούν εθνικό κίνδυνο.

Αντιθέτως εθνικό κίνδυνο συνιστά η αλόγιστη υποχωρητικότητα απέναντι σε προαιώνιους εχθρούς και η ταυτόχρονη εμπλοκή σε τροχιά μετωπικής ρήξης με παραδοσιακούς φίλους που η ευρωπαϊκή παρέα και οι Αμερικανοί πάτρωνες του κυρίου Μητσοτάκη βαφτίζουν «θανάσιμους εχθρούς», τους οποίους πρέπει να προετοιμαζόμαστε για να πολεμήσουμε!

Την περασμένη εβδομάδα αυτή η διπλωματία του παραλόγου ξεπέρασε κάθε όριο. Το ελληνικό υπουργείο έκανε σχεδόν… γαργάρα την πρόκληση Ερντογάν για τον «ημιτελή Αττίλα» και την ίδια ακριβώς ώρα, σε μία κίνηση πρωτοφανούς ιστορικής ασέβειας, απέκλεισε τους εκπροσώπους όχι μόνο της Ρωσίας, αλλά και της Λευκορωσίας (!) από τις επετειακές εκδηλώσεις για την 25η Μαρτίου σε όλες τις ελληνικές πρεσβείες και τα προξενεία!

Η κατάφωρα εχθρική αυτή κίνηση απέναντι στο ομόδοξο ρωσικό έθνος, πέραν του ότι προδίδει τραγική έλλειψη εθνικής αυτογνωσίας, αποτελεί μία εξαιρετικά επικίνδυνη κλιμάκωση στη διπλωματική (προς το παρόν) αντιπαράθεση με μία υπερδύναμη που κυριολεκτικά δεν μας έχει φταίξει σε τίποτα! Το να κηρύσσεις Ρώσους και Λευκορώσους διπλωμάτες «ανεπιθύμητους» στη γιορτή της εθνικής ανεξαρτησίας που κατακτήθηκε και με την αδιαμφισβήτητη δική τους συμβολή, αποτελεί, εκτός από άκρον άωτον αγνωμοσύνης, και μικρομέγαλη χειρονομία αλαζονείας, αναντίστοιχη προς το ισοζύγιο δυναμικότητας μεταξύ των δύο πλευρών, αλλά και ισοπεδωτική προς κάθε έννοια διπλωματικού πρωτοκόλλου. Στην πράξη, χωρίς να προκληθούμε διαρρηγνύουμε ανεπιστρεπτί τις διμερείς σχέσεις με μία μεγάλη χώρα για λογαριασμό κάποιων τρίτων «συνεταίρων», αμφιβόλου αξιοπιστίας, στενών συνεργατών και κολαούζων του πραγματικού μας εχθρού: της Τουρκίας!

Δεν ξέρω τι εξαρτήσεις έχει ο κύριος Μητσοτάκης από τους διάφορους ψυχασθενείς Γερμανούς ή Αμερικανούς που θέλουν να σπρώξουν τον πλανήτη σε Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά δεν νομιμοποιείται από πουθενά να βάζει την Ελλάδα στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης, καθιστώντας την de facto «νόμιμο στόχο». Λειτουργεί κατά παράβαση της λαϊκής εντολής που του έχει δοθεί, αλλά ενάντια και στα εθνικά συμφέροντα, σπρώχνοντας τη χώρα στον πυρήνα ενός καβγά που ουδόλως μας αφορά. Γιατί αν ήταν πράγματι θέμα αρχής, κάτι θα είχε βρει να πει και για τον Αττίλα στην Κύπρο.

Δεν πρόκειται, λοιπόν, περί ευαισθησίας στις παραβάσεις της διεθνούς νομιμότητας. Απλά το (ναζιστικών καταβολών) σπορ της «ρωσοφαγίας», μαζί με τον ΛΟΑΤΚΙ δικαιωματισμό, την «πράσινη παράκρουση», την… κατσαριδοφαγία και τα άλλα ωραία εναλλακτικά, ευδοκιμεί στους διαδρόμους της Κομισιόν και ο κύριος Μητσοτάκης ως ευπειθής συνοδοιπόρος θέλει να πρωτοπορεί και να δίνει διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης. Κατά την ίδια έννοια που το «ίνδαλμά» του, ο Μακρόν, δίνει διαπιστευτήρια πολιτικού «ανδρισμού» με ακατάληπτες ψυχροπολεμικές κραυγές και στολή… μποξέρ σε κάποια άλλα διεθνή αφεντικά που τον στηρίζουν.

Προσοχή, όμως, ξαναλέω. Το ρατσιστικό σπορ της «ρωσοφαγίας» δεν είναι ούτε χαριτωμένο ούτε εναλλακτικό ούτε ανώδυνο. Είναι άκρως επικίνδυνο και παντελώς αχρείαστο σε μία χώρα που έχει μυριάδες άλλα προβλήματα. Εσωτερικά και εξωτερικά.

Η Ελλάδα δεν είναι Εσθονία, με τους χιλιάδες κρυφοναζί που θέλουν να πάρουν τη ρεβάνς από τους Ρώσους και την ανισόρροπη πρωθυπουργό που υποτιμά δημοσίως την απειλή πυρηνικής ανάφλεξης. Δεν είναι Γερμανία, που θησαυρίζει από την ανασύσταση της πολεμικής της βιομηχανίας και ψάχνει «ζωτικό χώρο» για επέκταση «προς Ανατολάς». Στο κάτω κάτω δεν είναι Φινλανδία, που αφέθηκε επί δεκαετίες στην ησυχία της και ξάφνου ανακάλυψε ότι απειλείται από την… Κόκκινη Αρκούδα!

Εμείς δεν έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Ρωσία ούτε ποτέ «ακουμπηστήκαμε» στο παρελθόν, αν εξαιρέσει κανείς την αμφιλεγόμενη συμμετοχή μας στην Εκστρατεία της Κριμαίας.

Ουδείς σώφρων Έλληνας νιώθει ότι «απειλείται» από τη Ρωσία. Επιπλέον η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινής γνώμης, ακόμη και στις «πέτσινες» δημοσκοπήσεις που μαγειρεύονται αρμοδίως, αποδοκιμάζει ηχηρά κάθε περαιτέρω ανάμειξη στην ουκρανική κρίση. Και αντιτίθεται στην τροφοδοσία της «παρέας Ζελένσκι» με οπλικά συστήματα που έχουν αγοραστεί με τον ιδρώτα του Έλληνα φορολογούμενου.

Ο κύριος Μητσοτάκης, αντιθέτως, στην προσπάθειά του να γίνει αρεστός σε ξένα κέντρα παγκόσμιας εξουσίας ή ενδεχομένως στο μέλλον να διεκδικήσει κάποιον ευρωπαϊκό ρόλο, αγνοεί προκλητικά τη λαϊκή βούληση και παίζει με τη φωτιά. Οδηγεί την Ελλάδα σε μονοπάτια δίχως επιστροφή, στην απολύτως σφαλερή πλευρά της Ιστορίας, χωρίς να αποκομίζει το παραμικρό εθνικό όφελος. Και το ερώτημα είναι ποιος θα τον σταματήσει.

Μπροστά σε αυτό το επικίνδυνο ξεστράτισμα άγνωστη παραμένει η οπτική γωνία των λοιπών κοινοβουλευτικών κομμάτων πλην της Ελληνικής Λύσης και του ΚΚΕ, που έχουν ξεκαθαρίσει τη θέση τους. Ο αμερικανοτραφής κύριος Κασελλάκης, που αυτές τις ημέρες εκπληρώνει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις σε… short version, δεν έχει ψελλίσει λέξη για το ζήτημα. Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει ήδη ταχθεί υπέρ της κατάργησης του βέτο για θέματα εξωτερικής πολιτικής, ώστε να εκλείψουν και τα τελευταία εμπόδια ανάσχεσης της ψυχροπολεμικής υστερίας του γαλλογερμανικού άξονα. Κανείς τους δεν διαμαρτυρήθηκε για την πρωτοφανή απρέπεια Γεραπετρίτη με τον αποκλεισμό των Ρώσων διπλωματών από τις επετειακές εκδηλώσεις.

Ο κύριος Μητσοτάκης, λοιπόν, στον ολισθηρό δρόμο της μετωπικής ρήξης με τη Ρωσία που επιλέγει, διαθέτει και κοινοβουλευτικές «πλάτες». Όλοι αυτοί οι σύγχρονοι νεκροθάφτες της ελληνορωσικής ειρηνικής συνύπαρξης θα κριθούν από την Ιστορία. Το ζήτημα είναι αν θα έχουν προλάβει να επιβιώσουν οι Έλληνες ιστορικοί του μέλλοντος…