Ο Μίστερ «δημιουργική ασάφεια» δεν μπορεί να λείπει από την πιο φευγάτη αναμέτρηση στο πιο «γιούχου» κόμμα της Ελλάδας
Του Παναγιώτη Λιάκου
Είναι απορίας άξιον πως ούτε ένας συριζαίος δεν σκέφτηκε (ή, έστω, δεν τόλμησε) να προτείνει τον Γιάνη, με το ένα ν, Βαρουφάκη για πρόεδρο του κόμματος, το οποίο ξεμένει από ψηφοφόρους. Κι όμως, ο Βαρουφάκης είναι ό,τι πρέπει για αντιμετώπιση τέτοιου είδους συστημικών κρίσεων. Έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν, με εξαιρετικά αποτελέσματα. Να, καλή ώρα, σαν την περίπτωση της κατάργησης του Μνημονίου, της εκμάθησης χορού στη Μέρκελ (όπου ο Τσίπρας θα βαρούσε το νταούλι κι εκείνη θα χόρευε), της απαλλαγής από τα φέσια με τις δύο φούντες που μας φορέσανε οι ξένοι (με την αρωγή των πανάχρηστων, επί δεκαετίες κυβερνώντων).
Μια χαρά δεν τα πήγαμε τότε; Μπορεί να κλείσανε οι τράπεζες και η Ελλάδα κόντεψε να γίνει λίμπα, αλλά ξεχωρίσαμε. Γίναμε παγκόσμια είδηση. Στην πλατεία Συντάγματος είχαν μαζευτεί δημοσιογράφοι (μαζί με καμεραμανατζήδες και ηχολήπτες) απ’ όλο τον κόσμο. Όλοι περίμεναν να βαρέσουμε κανόνι, να γίνει κάτι σαν εμφύλιος, να πέσει πείνα για 77 γενεές και να μας πετάει ο ΟΗΕ ληγμένα μακαρόνια από τα ελικόπτερα.
Με τον δαιμόνιο οικονομολόγο Βαρουφάκη τα μάτια της ανθρωπότητας στράφηκαν στην Ελλάδα, περιμένοντας κάτι πιο… μαύρο από τα χειρότερα. Και τους τη σκάσαμε! Ακόμα και με το δημοψήφισμα τους τη σκάσαμε. Άλλο ψηφίσαμε εμείς, άλλο αποφάσισε ο -πάλαι ποτέ- τρέντι Αλέξης κι άλλο ήθελε να συμβεί ο αξεπέραστος Μπαρουφάκης.
Τι ωραία που ήντουνε τότενες. Με τα λαχουρέ τα πουκάμισά του, τα πέτσινα τα σακάκια του, τις υψιπετείς και συνάμα ερεβώδεις αναλύσεις του, και -πάνω απ’ όλα- με το φοβερό το βλέμμα, που γυάλιζε σαν κρύσταλλο της Βοημίας στον μεσημεριανό ήλιο, τον καμαρώναμε άπαντες, ενώ ταυτόχρονα περιμέναμε να πάμε πίσω, στην Εποχή του Λίθου.
Δεν είναι, λοιπόν, το ιδανικό αντίπαλον δέος για τον πολλά υποσχόμενο (ως παρατράγουδο) Στέφανο Κασσελάκη; Δεν θέλετε να δείτε μια τηλεμαχία των δύο, με διαιτήτρια την Αννίτα Πάνια ή τη Βίκυ Μιχαλονάκου, να ξεσκάσετε;
