Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Αυξημένη η επιρροή των Τούρκων στη χώρα μας, από το ποδόσφαιρο και την τηλεόραση μέχρι τα ποιήματα του Ναζίμ Χικμέτ, τα οποία συγκινούν τα κοριτσάκια δέκα φορές περισσότερο απ’ ό,τι ο Οδυσσέας Ελύτης, ανοιχτή και η χώρα μας σε οποιαδήποτε πρακτική και δοξασία εκ δυσμών ή εξ ανατολών αδιακρίτως…
Μήπως να οικειοποιούμασταν -έτσι όπως είμαστε ψημένοι- και κανέναν οθωμανικό θρύλο; Έχω εδώ έναν που θα συνδυαζόταν άψογα με φιλοσοφίες περί χορτοφαγίας, σεβασμού προς τα έμψυχα ζώα (βλ. και τρόφιμα χαλάλ) και πάει λέγοντας. Ο Βαγιαζίτ Β’ ήταν ο γιος και διάδοχος του Μωάμεθ του Πορθητή που άλωσε την Κωνσταντινούπολη. Γράφει ο χρονικογράφος Εβλιά Τσελεμπή:
«Τα εφτά τελευταία χρόνια της ζωής του [ο Βαγιαζίτ] δεν έτρωγε τίποτα που να είχε αίμα και ζωή μέσα του. Μια μέρα του ήρθε μεγάλη όρεξη να φάει μοσχαρίσια ή αρνίσια ποδαράκια και πάλεψε σκληρά με την ψυχή του. Και όταν επιτέλους του έβαλαν μπροστά του ένα νόστιμο πιάτο με ποδαράκια, είπε στην ψυχή του: “Κοίτα, ψυχή μου, τα ποδαράκια είναι μπροστά σου. Αν θέλεις να τ’ απολαύσεις, άφησε το σώμα κι άρχισε να τρως”. Την ίδια στιγμή φάνηκε να βγαίνει από το στόμα του ένα ζωντανό πλάσμα, που ήπιε από το ζουμί στο πιάτο και ικανοποιημένο ετοιμαζόταν να γυρίσει εκεί από όπου είχε έρθει. Αλλά ο Βαγιαζίτ το εμπόδισε με το χέρι του να ξαναμπεί στο στόμα του κι εκείνο έπεσε καταγής, οπότε ο σουλτάνος διέταξε να το ξυλοκοπήσουν. Οι ακόλουθοί του το άρχισαν στις κλοτσιές μέχρι που εκείνο σωριάστηκε νεκρό στο έδαφος. Στη συνέχεια ο τότε μουφτής αποφάσισε ότι, αφού η ψυχή αποτελεί ουσιαστικό μέρος του ανθρώπου, αυτή η ψυχή θα έπρεπε να θαφτεί. Έγιναν λοιπόν οι απαραίτητες προσευχές και η πεθαμένη ψυχή θάφτηκε σ’ ένα μικρό μνήμα κοντά στο τουρμπέ του Μπεγιαζίτ. Αυτή είναι η αλήθεια σχετικά με την περίφημη ιστορία του Μπεγιαζίτ Β’, για τον οποίο λέγεται ότι πέθανε δυο φορές και άλλες δύο θάφτηκε».
Έτοιμο για σχολικό βιβλίο ή κάποια επετειακή έκδοση για τα 203 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Πάνω απ’ όλα ορθολογικό, μα και συνάμα ευφάνταστο. Μακριά από τα σκοτάδια και τις ονειροφαντασίες του ελληνορθόδοξου Μεσαίωνα!
