Του Αντώνη Αντωνάκου*
Το εκλογικό αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών απογείωσε την κυβερνητική αλαζονεία, που αναπτυσσόταν επικίνδυνα στη «γενναιόδωρη» θαλπωρή των ΜΜΕ. Τα ηχηρά μηνύματα, κυρίως από τα αποτελέσματα της επαναληπτικής εκλογικής αναμέτρησης, δεν έφτασαν στα κέντρα εξουσίας. Η συντριβή των «βαρβάρων» μέθυσε τους επιτελείς και δεν μπόρεσαν να ακούσουν τις «καμπάνες» που ηχούσαν. Ούτε η αποχή (σχεδόν ξεπέρασε το 50%) ούτε η εκτίναξη των σχηματισμών δεξιά της Ν.Δ. (ξεπέρασαν το 13%) ήταν αρκετές για να αντιληφθεί η κυβέρνηση τη βουβή δυσαρέσκεια που υπέβοσκε, αλλά καλυπτόταν όσο η αντιμετώπιση των «βαρβάρων» προτασσόταν. Ακόμα χειρότερα, δεν έγινε κατανοητό ότι ένα μεγάλο ποσοστό εξακολουθούσε να παραμένει παγιδευμένο στα «εκβιαστικά» διλήμματα ή οδηγήθηκε στην αποχή, ενώ το ΠΑΣΟΚ, αγγίζοντας το 12%, αναδύθηκε από το έρεβος. Η αυξανόμενη αλαζονεία οδήγησε στην ψευδαίσθηση ότι «για πρώτη φορά κερδίζεται από εμάς, τη Ν.Δ., η μάχη της παρακαταθήκης του προοδευτικού φιλελευθερισμού του Ελευθερίου Βενιζέλου, […]. Αυτήν τη μάχη δεν την κέρδισε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, την υπέκλεψε ο Ανδρέας Παπανδρέου» (Κ. Μητσοτάκης, «Athens Voice»)!
Το μήνυμα παραδόθηκε τον Οκτώβριο. Άργησε να φτάσει, αλλά ήταν ηχηρό. Αρκούσε να παρατηρήσεις το πρόσωπο του πρωθυπουργού για να καταλάβεις το μέγεθος της οδυνηρής έκπληξης. Όλα ήταν προετοιμασμένα για έναν εκλογικό θρίαμβο. Για να υπηρετηθεί ο «θρίαμβος» του δεκατρία στα δεκατρία επιλέχτηκε η στήριξη και του νυν περιφερειάρχη Κρήτης, ο οποίος δεν ανήκει στη Ν.Δ.. Όμως, «άλλες οι βουλές αρχόντων, άλλα ο λαός κελεύει». Από τις έξι περιφέρειες που οδηγήθηκαν στον δεύτερο γύρο, μόνο μία κατάφερε να κερδίσει οριακά ο υποψήφιος της Ν.Δ. Η προσπάθεια να σωθούν τα προσχήματα, με την προβολή του γεγονότος ότι και από τους άλλους πέντε νικητές του δεύτερου γύρου, οι τέσσερις είναι δεξιοί, θυμίζει το «προφάσεις εν αμαρτίες».
Αντίθετα με τους ισχυρισμούς, το γεγονός ότι πέντε στις έξι μάχες που οδηγήθηκαν στον δεύτερο γύρο είχαν ως αντιπάλους δύο δεξιούς υποψηφίους είναι ενδεικτικό των λαθών στα οποία οδήγησαν οι μεθοδεύσεις και οι ενδοπαραταξιακές σκοπιμότητες. Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι, αν υπήρχαν εναλλακτικά δεξιά ψηφοδέλτια και σε άλλες περιφέρειες, το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμα χειρότερο. Σε αυτήν την περίπτωση η «απελευθέρωση» των ψηφοφόρων της Ν.Δ. θα οδηγούσε σε επαναληπτικές εκλογές, με εξίσου οδυνηρά αποτελέσματα.
Υπό αυτήν την οπτική, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός της εκλογικής ανατροπής στην Περιφέρεια Θεσσαλίας και στους δήμους Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Ήταν αναμενόμενο στον δεύτερο γύρο των εκλογών οι ψηφοφόροι των άλλων παρατάξεων να θέλουν να καταφέρουν ένα πλήγμα στη Ν.Δ.. Αυτό που έχει σημασία είναι κυρίως το γεγονός ότι στις πέντε από τις έξι περιφέρειες (εκτός Θεσσαλίας) στον δεύτερο γύρο οδηγήθηκαν δύο συνδυασμοί από τον ίδιο χώρο. Αντί να επιλέξουν οι ψηφοφόροι τους εκπροσώπους άλλων κομμάτων, επέλεξαν ως «μονομάχους» υποψηφίους από τη Ν.Δ.
Το γεγονός αυτό είναι ενδεικτικό της υποβόσκουσας δυσαρέσκειας των ψηφοφόρων της Ν.Δ. για πολλές από τις επιλογές της ηγεσίας. Αποτελούν έκφραση της απόρριψης της νοοτροπίας μιας «ελέω Θεού» ηγεσίας, που δεν αντιστοιχεί ούτε στην εποχή αλλά ούτε στα προσωπικά μεγέθη. Είναι απλά μια πλάνη καλλιεργημένη στη θολούρα των λιβανωτών των ΜΜΕ και των «αυλικών». Οι «εισαγωγές στελεχών», η προσπάθεια δημιουργίας ενός συστήματος εξουσίας, δομημένου σε ξενόφερτους πυλώνες, η συστηματική υποβάθμιση της ιστορίας της παράταξης συνιστούν ύβρη. Είναι γνωστό τι ακολουθεί.
