Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Στην χώρα έπειτα από συνεχόμενα καλοκαίρια όπου οι πυρκαγιές κατέκαψαν τεράστιες δασικές εκτάσεις δεν υφίσταται μία γενικώς αποδεκτή ανάγνωση των αιτιών. Λειτουργούν αντιθέτως παράλληλα αφηγήματα που σε τελική ανάλυση δυσχεραίνουν και την επίλυση του φαινομένου.
Το επίσημο αφήγημα τόσο της τωρινής κυβέρνησης όσο και της προηγούμενης είναι η κλιματική αλλαγή που τώρα μετονομάστηκε σε κλιματική κρίση. Ασφαλώς υφίσταται ασχέτως εάν είναι ή όχι σημαντικός ο ανθρώπινος παράγοντας στο πόσο την επηρεάζει. Και άλλες χώρες στην Ευρώπη τις επηρεάζει αλλά καμμία από αυτές δεν έχει λάβει το «παράσημο» να ανακοινωθεί από την Κομισιόν ότι οι φωτιές στην Ελλάδα ήταν οι μεγαλύτερες στην ιστορία της ΕΕ.
Άρα και από μόνη της η κλιματική αλλαγή δεν επαρκεί ως ανάλυση της αιτίας. Ο Βασίλης Κικίλιας εξοργισμένος δήλωσε πρόσφατα ότι «κάποιοι αλιτήριοι εμπρηστές βάζουν φωτιές, θέτοντας σε κίνδυνο τα δάση, τις περιουσίες και πρωτίστως ανθρώπινες ζωές». Εδώ λοιπόν μπαίνει στην εξίσωση και το ζήτημα της δημόσιας ασφάλειας. Ότι δηλαδή υπάρχουν κακόβουλα άτομα που βάζουν τις φωτιές προφανώς σε συνθήκες που είναι πιο ευεπίφορες να αναπτυχθούν.
Το πρόβλημα με τις ως άνω ερμηνείες είναι – εκτός της γενικής και αφηρημένης τους φύσεως – πως βγάζουν από το κάδρο των ευθυνών την κυβέρνηση. Και μάλιστα, συμπτωματικά, τα συστημικά ΜΜΕ αυτές αναπαραγάγουν ως κυρίαρχες της κρίσεως που βιώνει η Ελλάδα.
Όμως, ένας δημοσιογράφος που σέβεται το λειτούργημά του θα έπρεπε επίμονα να ερωτά ποιοι είναι αυτοί οι εμπρηστές. Είναι το προφίλ όλων των εμπρηστών τέτοιο που να στοιχειοθετείται πως πρόκειται περί ψυχιατρικών περιπτώσεων; Διότι με μία πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο ανακαλύπτει κανείς ότι κατά κύριο λόγο μόνον τέτοιοι έχουν αποκαλυφθεί ως δράστες. Εάν είναι έτσι γιατί τότε έχει μεταφερθεί ως είδηση ότι κλιμάκια της ΕΥΠ μετέβησαν σε συγκεκριμένες περιοχές; Για να υπονοηθεί ασφαλώς ότι εδώ υφίσταται μία ασύμμετρη απειλή ή ένας εν εξελίξει υβριδικός πόλεμος. Η αοριστία όμως αυτής της μεταφοράς της είδησης και πάλι εξυπηρετεί το κυβερνητικό αφήγημα πως σε τελική ανάλυση όλοι πρέπει να συστρατευτούμε όπισθεν του αρχηγού διότι η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει παρουσιάσει κατά το παρελθόν η «Καθημερινή», από το 2000 στην Ελλάδα είχαν ασκηθεί 19.712 διώξεις, από τις οποίες οι 7.463 αφορούσαν σε εμπρησμό από αμέλεια και οι 2.796 σε εμπρησμό εκ προθέσεως. Από αυτές, οι καταδικαστικές αποφάσεις αφορούσαν 564 άτομα (490 και 74 αντίστοιχα).
Σοβαροί αναλυτές και καθηγητές όπως οι Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος και Μάνος Καραγιάννης έχουν πολλές φορές αναφέρει ότι απαιτείται μία καινούργια αντίληψη και δημιουργία νέας κουλτούρας δημόσιας ασφαλείας. Φυσικά και έχουν δίκιο. Έχοντας υπόψιν όμως την ελληνική γραφειοκρατία που τώρα ψηφιοποιήθηκε και τα ως άνω δεδομένα για τις καταδικαστικές αποφάσεις που είναι ελάχιστες αδυνατεί κανείς να πιστέψει ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό.
Είναι και κάτι άλλο. Η χώρα παραγάγει περισσότερη πολιτική ορθότητα και woke ατζέντα από όσο μπορεί να καταναλώσει. Πρόσφατα κάποιος Αλβανός συνέλαβε μετανάστες. Ο τρόπος που το έκανε και οι φράσεις που χρησιμοποίησε φυσικά είναι το λιγότερο ελέγξιμες. Παραταύτα, η «αντινατιβιστική» κουλτούρα των κυβερνήσεων σε συνδυασμό με αυτήν των συστημικών ΜΜΕ οδηγούν τον πολίτη στην εντύπωση όχι μόνον ότι είναι απροστάτευτος αλλά και ότι δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να εισέλθει σε μία λογική ατομικής ευθύνης. Εάν λοιπόν ούτε το κράτος αλλά ούτε και ο πολίτης με δική του πρωτοβουλία δύναται να προστατεύσουν τον φυσικό πλούτο της χώρας, τα στρατόπεδα και σε τελική ανάλυση την ίδια του την περιουσία επειδή φοβάται ότι εάν συλλάβει φερόμενους δράστες μέχρι να καταφτάσει η αστυνομία εάν είναι μετανάστες τότε το αίσθημα του φόβου εξαπλώνεται. Και ο φόβος δεν είναι καλός σύμβουλος όσες φορές και εάν απαγορεύσεις την κάθοδο κομμάτων. Όταν όλα αυτά τα χρόνια οι καταδικαστικές αποφάσεις είναι ελάχιστες πόσοι στην πραγματικότητα πιστεύουν ότι οι 13 μετανάστες που αφέθηκαν ελεύθεροι είναι πραγματικά αθώοι; Η μη πίστη στις ανεξάρτητες αρχές διαρρηγνύει το κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ κράτους και πολίτη. Σε επαφές που έχω με αρκετούς κατοίκους του Έβρου μου μεταφέρεται ότι υπάρχει ευρεία πεποίθηση ότι τις φωτιές τις βάζουν παράνομοι μετανάστες και λαθροδιακινητές. Δημιουργούνται τοιουτοτρόπως δύο παράλληλα αφηγήματα, το κυβερνητικό αντάμα με των συστημικών ΜΜΕ και αυτό της αντίληψης της πραγματικής κοινωνίας. Η woke ατζέντα μπορεί να είναι της μόδας στην Δύση αλλά η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα μέρος της γης απολύτως γεωστρατηγικό με γείτονες που δεν είναι Λουξεμβούργιας νοοτροπίας. Στοιχείο της ωριμότητας ενός ενήλικα αλλά και ενός κράτους είναι το να βλέπει τον κόσμο όπως είναι και όχι όπως θα ήθελε να είναι.
Και ο κόσμος έτσι όπως έχει μετεξελιχθεί, από μονοπολικό σε πολυπολικό, δεν είναι εύκολο ούτε να ερμηνευθεί ούτε να προβλεφθεί. Σε αυτό το πλαίσιο το άρθρο του Μανώλη Κοττάκη περί ουκρανοποιήσεως του Έβρου είναι βαρυσήμαντο. Εντάσσει στην γενικότερη ερμηνεία των αιτιών των πυρκαγιών τις αποφάσεις της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής. Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι όταν ένα κράτος θέλει να είναι ασφαλές οφείλει να είναι και ισχυρό. Οι εξοπλισμοί είναι απολύτως απαραίτητοι αλλά είναι το τελευταίο στάδιο. Πρώτα και κύρια χρειάζεται ταυτοτικά να ξέρουμε ποιοι είμαστε και που πηγαίνουμε. Η Ελλάς όμως πάσχει από ταυτοτική εαυτοφοβία. Υποψήφιοι αρχηγοί κομμάτων και μελλοντικοί Πρωθυπουργοί υπόσχονται την κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας. Σε ένα θεωρητικά απλό ζήτημα όπως οι πυρκαγιές οι διακλαδώσεις είναι πολλές. Το πολιτικό σύστημα στην πλειοψηφία του δεν είναι μόνον κατώτερο των περιστάσεων. Πρώτα και κύρια δεν πιστεύει στην έννοια του Έθνους. Και αυτός είναι και ο κύριος λόγος που δεν δημιουργεί συμβούλιο εθνικής ασφαλείας. Διότι τότε θα καταστούν υπόλογοι.
*Υπ. Δρ Γεωπολιτικής, Πρόεδρος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών
