«Η Ελλάδα μας εγκατέλειψε»! Η κραυγή των Ελλήνων από την ανατολική Ουκρανία-Αποστολή Θ.Αργυράκης

Αποστολή στην Αν.Ουκρανία – Ελληνες της Αζοφικής: «H Ελλάδα μας εγκατέλειψε»

Ο Θανάσης Αργυράκης «περπάτησε» όλο το καυτό μέτωπο της ανατολικής Ουκρανίας. Πήγε στο Σεβεροντονέτσκ, πέρασε από την Ποπάσναγια, συνάντησε τους Έλληνες στο μέτωπο.

Σήμερα μεταφέρει την κραυγή όσων η Ελλάδα άφησε στην τύχη τους…

Γράφει ο

Θανάσης Αργυράκης

Μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να δηλώνει ότι κόπτεται για τον Ελληνισμό της Αζοφικής, αλλά εδώ και δέκα μήνες, από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος στην Ουκρανία, ούτε φωνή ούτε ακρόαση, όπως καταγγέλλουν οι Ελληνες στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ουκρανία.

Ούτε ένα τηλέφωνο από τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες στην Αθήνα δεν έχουν λάβει τουλάχιστον οι πρόεδροι των Συλλόγων της περιοχής. Και πολύ περισσότερο δεν έχει εμφανιστεί ούτε ένας «απεσταλμένος» της Ελλάδας, έστω και άτυπος, ή κάποιος εκπρόσωπος ελληνικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης (ΜΚΟ), προκειμένου να ενημερωθεί για την κατάσταση των Ελλήνων.

Δριμύ κατηγορώ

Ενδεικτικές είναι οι αναφορές της προέδρου του Συλλόγου Ελλήνων της Σαρτανά, κωμόπολης δίπλα στη Μαριούπολη, Ναταλίας Παπακίτσα. «Από την ελληνική κυβέρνηση, ούτε ένα τηλεφώνημα. Κάποιοι απόδημοι από τη Γερμανία ενδιαφέρονται και μας τηλεφωνούσαν και εξακολουθούν να το κάνουν, για να ενημερωθούν πως ζούμε εδώ. Αλλά από την Ελλάδα, κανείς».

Τα ίδια καταγγέλλουν και οι εκπρόσωποι των Ελλήνων της Μαριούπολης. «Στους δύσκολους μήνες που προηγήθηκαν, βοήθεια πήραμε μόνο από τους Ελληνες της Ρωσίας. Από το Σότσι, το Ροστόφ, την Κριμαία, κ.ο.κ. Δεν ξέρουμε τι θα κάναμε χωρίς αυτούς. Από την Ελλάδα δεν είχαμε και εξακολουθούμε να μην έχουμε καμία βοήθεια. Μάλλον για την επίσημη Ελλάδα εμείς δεν υπάρχουμε»!

Ως γνωστόν, η ευρύτερη περιοχή της Μαριούπολης – Σαρτανά και πάμπολλες άλλες ελληνικές κωμοπόλεις και χωριά, μετά την έκρηξη του πολέμου, στις 24 Φεβρουαρίου 2022, πέρασαν στη Ρωσία. Προσαρτήστηκαν, όπως καταγγέλλει η Δύση, «απελευθερώθηκαν», κατά τη Μόσχα.

Απέραντο νεκροταφείο

Οπως και να’ χει, οι πληθυσμοί αυτών των περιοχών όπου μαίνονταν σφοδρές μάχες, και βέβαια οι χιλιάδες Ελληνες που ζουν εκεί, πέρασαν δια πυρός και σιδήρου. Σε κάθε περιοχή θρηνούν ακόμα νεκρούς, ολόκληρες οικογένειας, ακόμα και σήμερα περιθάλπουν τραυματιες, και έχουν να διηγούνται φρικιαστικές ιστορίες πολέμου και ακραίων καταστάσεων επιβίωσης.

Στη Σαρτανά, μια σχεδόν αμιγώς ελληνική κωμόπολη, στα προάστια της Μαριούπολης, από τον Φεβρουάριο έως σήμερα, το νεκροταφείο έχει επεκταθεί πάρα πολύ με φρεσκοσκαμμένους τάφους. Ενα μακάβριο θέαμα που δείχνει τις διαστάσεις του μακελειού. Κι’ όλα αυτά σε μια πόλη μόλις σχεδόν 15 χιλιάδων κατοίκων. Τάφοι αμάχων πολιτών, στρατευμένων εθελοντών, επίστρατων, κ.ο.κ. Μεταξύ αυτών και αρκετών ελληνικής καταγωγής.

Στο διάστημα που η περιοχές αυτές βρίσκονταν στην ουκρανική επικράτεια, και ιδίως με την έναρξη του πολέμου, στην Σαρτανά, όπως και στη Μαριούπολη, αφηγούνται οι Ελληνες της περιοχής, τα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης είχαν εστιάσει τους προβολείς τους. Ωστόσο, μετά την προώθηση των ρωσικών δυνάμεων, την -ταυτόχρονα- εσπευσμένη αποχώρηση του Ελληνα προξένου, και την εγκατάλειψη του ελληνικού προξενείου της Μαριούπολης, ούτε φωνή ούτε ακρόαση.

Οι Ελληνες της περιοχής ξεχάστηκαν, όπως καταγγέλουν οι ίδιοι, λες και δεν υπήρχαν ποτέ. Κι’ όμως, πρόκειται για ένα μεγάλο, εξαιρετικά δραστήριο και ζωντανό κομμάτι του Απόδημου Ελληνισμού, που κρατάει σφιχτά μέσα στην καρδιά του τη «μακρινή πατρίδα», την Ελλάδα.

Το ελληνικό προξενείο

Ο Ελληνας πρόξενος στη Μαριούπολη, ο οποίος μάλιστα συνόδευσε την αποχώρησή του από την πόλη, τον Μάρτιο του 2022, με δημόσιες δηλώσεις -κάτι ασυνήθιστο για διπλωμάτη- κατά της Ρωσίας, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο το ελληνικό στοιχείο, παρασημοφορήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση και σήμερα είναι πρόξενος στο Κίεβο. Οι Ελληνες της περιοχής, ωστόσο, κάνουν λόγο για πλήρη εγκατάλειψή τους από την Αθήνα σε εκείνες τις δύσκολες στιγμές.

Το κτίριο του ελληνικού προξενείου, πάντως, στέκει στη θέση του δίχως να έχει υποστεί κάποιες σοβαρές φθορές. Βέβαια, ερωτηματικά προκαλεί το ότι η πολυκατοικία στην οποία βρίσκονται και τα γραφεία του προξενείου (ελληνική κρατική ιδιοκτησία) «φυλάσσεται» μόνο από μια γυναίκα που συστήνεται ως «security» (!) και που δεν διαθέτει ούτε καν κλειδιά για την κεντρική είσοδο της πολυκατοικίας, αλλά την κλείνει τοποθετώντας κάποιες τάβλες. Κατά τα λοιπά, το κτίριο έχει πληγεί, στη μια πλευρά του, πιθανώς από θραύσματα εκρήξεων.

Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς Ελλήνων που μάχονταν στους κόλπους τσετσενικών (!) μονάδων, ήταν οι ίδιοι που φρόντισαν να «ασφαλίσουν» τα γραφεία του ελληνικού προξενείου, διότι, όπως υποστηρίζουν, κατά τη διάρκεια των μαχών στη Μαριούπολη, έλαβε απίστευτα σοβαρές διαστάσεις το πλιάτσικο, οι κλοπές και οι ληστείες.

Απόλυτη καταστροφή

Η σημερινή εικόνα της πάλαι ποτέ πανέμορφής Μαριούπολης και των γύρω περιοχών είναι καταθλιπτική. Ενα τεράστιο τμήμα της πόλης έχει καταστραφεί από τις σκληρές μάχες και είναι αμφίβολο εάν πολλά από τα κτίρια θα μπορέσουν ποτέ να αποκατασταθούν, ή τελικώς θα πρέπει να γκρεμιστούν.

Αντίστοιχη εικόνα παρουσιάζουν τα κτίρια των Ελλήνων της Μαριούπολης, τα κτίρια των Συλλόγων, το «Ελληνικό Ιατρικό Κέντρο», κ.α.

Ειδικά, το «Ελληνικό Ιατρικό Κέντρο», το οποίο ήταν δωρεά των Ελλήνων Αποδήμων παρουσιάζει απογοητευτική εικόνα. Εκτός των καταστροφών που έχει υποστεί, εξαιτίας της ανταλλαγής πυρών κατά τη διάρκεια των μαχών, έχει καταλεηλατηθεί από πλιατσικολόγους.

«Στη διάρκεια των μαχών επλήγησαν το Πολιτιστικό και το Ιατρικό κέντρα, αν και τα υπόγειά τους ήταν γεμάτα κόσμο που κρυβόταν», εξηγούν μέλη και στελέχη του Συλλόγου Ελλήνων. «Σαν να μην έφτανε αυτό, κλέφτες πλιατσικολόγησαν όλα τα έπιπλα, αλλά και τον ιατρικό εξοπλισμό του Ιατρικού Κέντρου. Το κτίριο του Συλλόγου, όμως, θα το ξαναφτιάξουμε. Εκεί θα παρέχουμε τροφή σε 120 με 140 άτομα ημερησίως, καθώς και ψυχολογική υποστήριξη».

Να σημειωθεί πως τα κτίρια του Συλλόγου και του Ιατρικού Κέντρου βρίσκονται κοντά στην περιοχή του εργοστασίου, «Αζόφσταλ», όπου έγιναν σφοδρές και φονικές μάχες ανάμεσα στις ουκρανικές και τις ρωσικές δυνάμεις.

Παρόμοια εικόνα, αν και σε … καλύτερη κατάσταση, παρουσιάζει το κτίριο του Πολιτιστικού Κέντρου των Ελλήνων, στο κέντρο της Μαριούπολης, «Μαιωτίδα».

Διπλωματικές … περιπλοκές

Αραγε, η ελληνική κυβέρνηση, η οποία κατά τα λοιπά δηλώνει ότι κόπτεται για τους Ελληνες της Αζοφικής, και μάλιστα δια στόματος πρωθυπουργού έχει δεσμευθεί ακόμα και με χρηματοδότηση για να φτιαχτεί νοσοκομείο στη Μαριούπολη, έχει στις προθέσεις της να βοηθήσει τον εκεί Ελληνισμό, ή θα επιβεβαιώσει τις καταγγελίες τους ότι η Αθήνα τους έχει εγκαταλείψει;

Επί σειρά πολλών ετών στο παρελθόν, Ελληνες αρμόδιοι πολιτικοί παράγοντες και υφυπουργοί Εξωτερικών για θέματα Απόδημου Ελληνισμού δεν έχαναν την ευκαιρία να διαφημίσουν τις επισκέψεις τους στους Ελληνες της Αζοφικής, ειδικά στη Μαριούπολη και τη Σαρτανά. Αυτά, όσο η περιοχή ήταν στην ουκρανική επικράτεια. Τώρα, ωστόσο, που φαίνεται ότι δημιουργούνται νέα γεωπολιτικά δεδομένα που επέφερε ο πόλεμος, ουδεμία κίνηση γίνεται από ελληνικής πλευράς. Λες και, ως δια μαγείας, ο Ελληνισμός της περιοχής έπαψε να υπάρχει.

Κι’ όμως, ανεξαρτήτως του τι συνέβη ή πρόκειται να γίνει, ο Ελληνισμός συνεχίζει και θα συνεχίσει να υπάρχει. Από το 1780, και παρά τις μεγάλες ιστορικές περιπέτειες που έχουν περάσει ανά τους αιώνες, όπως τις μαζικές εκτοπίσεις, οι Ελληνες της Αζοφικής έχουν ριζώσει σε αυτή τη γη.

Ιδιαίτερα σημαντικό είναι επίσης ότι με το πέρασμα όλων αυτών των περιοχών στη Ρωσία, και εφόσον η Ρωσία εξακολουθήσει να τις κρατάει, αρχής γενομένης της Κριμαίας (2014) και τώρα με την ευρύτερη περιοχή της Μαριούπολης και της Ανατολικής Ουκρανίας (Ντονμπάς), το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του Ελληνισμού της Αζοφικής περνάει πλέον υπό τη Ρωσία.

Ως εκ τούτου, το να θεωρούν κάποιοι ότι, για διπλωματικούς λόγους και επειδή η Αθήνα τα έχει «σπάσει»με τη Μόσχα, δεν πρέπει να υπάρχει επαφή με τους Ελληνες της περιοχής, το μόνο που προσφέρουν, είναι «καλές υπηρεσίες» προς μεγάλες ξένες δυνάμεις (!). Ο Ελληνισμός της περιοχής, είχε χτες στην Ουκρανία, είτε σήμερα στη Ρωσία, συνεχίζει να υπάρχει και ουδείς έχει την παραμικρή δικαιολογία για να τον αγνοεί.

Εφυγαν

Να σημειωθεί ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα παγκοσμίως που, βάσει του διεθνούς Δικαίου, έχει κάθε έννομο δικαίωμα παρέμβασης στα τεκταινόμενα στη νοτιοανατολική Ουκρανία, διότι είναι η μοναδική που διαθέτει τόσο μεγάλο ελληνικό πληθυσμό.

Παρά ταύτα, εκτός από τις στομφώδεις κυβερνητικές δηλώσεις περί «υπεράσπισης» του εκεί Ελληνισμού, ουδεμία πρωτοβουλία αναλαμβάνεται. Ούτε καν σε επίπεδο «άτυπης» βοηθείας εκ μέρους κάποιας ελληνικής ΜΚΟ. Ετσι, σήμερα οι Ελληνες της Αζοφικής ζουν από τη βοήθεια που τους προσφέρουν οι Ελληνες της Ρωσίας και η Ρωσία.

Ο ελληνικός πληθυσμός εκτιμάται στις 100 – 150 χιλιάδες. Ομως, εξαιτίας του πολέμου, της αναταραχής και των ένοπλων αντιπαραθέσεων της τελευταίας οκταετίας, σήμερα υπολογίζονται στις 50 χιλιάδες, αν και ουδείς μπορεί να δώσει ακριβή στοιχεία, λόγω της έκκρυθμης κατάστασης.

Πολλοί Ελληνες έφυγαν από την Ανατολική και Νοτιοανατολική Ουκρανία ως επί το πλείστον στη Ρωσία, όπου έχουν συγγενείς ή μπορούν να βρουν εργασία. Αλλοι στην Ουκρανία, στην Ελλάδα και στη Δυτική Ευρώπη. Ωστόσο, όπως και σε άλλες δύσκολες εποχές για τον Ελληνισμό στο παρελθόν, οι περισσότεροι πάντα επέστρεφαν στις εστίες τους.

«Μακρινή πατρίδα»

Ομως, ακόμα και στις σημερινές άκρως αντίξοες συνθήκες, οπότε οικογένειες χάνουν συγγενείς, αδέρφια και φίλους, οι Ελληνες εξακολουθούν να κρατούν ζωντανές τις παραδόσεις και τον πολιτισμό τους.

Είναι εντυπωσιακό, αλλά στη Σαρτανά διατηρούν ανοικτό το ελληνικό μουσείο. Το κτίσμα επλήγη αρκετά κατά τη διάρκεια των μαχών στην κωμόπολη, που, πάντως, όπως λέγουν οι ντόπιοι Ελληνες, κράτησαν λίγο, και έτσι η πόλη δεν έχει υποστεί μεγάλες καταστροφές. Το μουσείο, ωστόσο, έχει υποστεί ζημιές και δεν έχει θέρμανση. Παρά ταύτα, οι Ελληνες προσπαθούν μόνοι τους να τις επιδιορθώσουν.

Το κτίσμα του μουσείου βρίσκεται ουσιαστικά στο προαύλιο του κεντρικού σχολείου της Σαρτανά, το οποίο, μετά τα πλήγματα που δέχτηκε κατά τις μάχες, υφίσταται μια θεαματική ανακαίνιση (!) με χρηματοδότηση του Δημαρχείου της Μόσχας. Οχι όμως και το ελληνικό μουσείο που εξακολουθεί να παρουσιάζει απογοητευτική εικόνα.

Να σημειωθεί ότι στο παρελθόν, Ελληνες κυβερνητικοί και κρατικοί αξιωματούχοι επισκέπτονταν το κτίσμα του μουσείου και το σχολείο και δεν έχαναν την ευκαιρία να «διαφημίσουν» την ελληνική παρουσία στην περιοχή, προσφέροντας κάποια χρηματικά ποσά για την διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στο σχολείο της Σαρτανά. Τώρα, άπαντες είναι άφαντοι, όπως καταγγέλλουν οι Ελληνες της κωμόπολης.

«Μόνοι, εμείς και ο … Θεός»

«Εδώ οι συγκρούσεις διήρκεσαν 3 – 4 ημέρες και όταν μπήκαν οι Ρώσοι τα πράγματα ηρέμησαν», θυμάται η πρόεδρος του Συλλόγου των Ελλήνων, Ναταλία Παπακίτσα. Και προσθέτει: «Καταστράφηκαν σπίτια. Υπάρχουν Ελληνες νεκροί, τραυματίες και αγνοούμενοι. Μια οικογένεια, παιδιά και γονείς, χάθηκαν όλοι.

»Το ελληνικό προξενείο υπήρχε ακόμα όταν ξέσπασε ο πόλεμος. Ολοι ήξεραν ότι έρχεται πόλεμος. Ομως δεν πρότειναν ούτε καν να βγάλουν τα παιδιά έξω. Δεν χρειαζόταν να βγάλουν εμάς. Ας έβγαζαν μόνο παιδιά. Τότε, είχα επικοινωνήσει με την Πάτρα, απ’ όπου είχαν προτείνει να φιλοξενήσουν περί τα εκατό παιδιά. Δεν μπορούσα, όμως, μόνη μου να τα οργανώσω και να τα κάνω όλα αυτά.

»Εκείνες τις ημέρες υπήρχαν εδώ και πολλά ελληνικά κανάλια. Οταν έφυγε το προξενείο, εξαφανίστηκαν και αυτά. Προηγουμένως, τηλεφωνικά μας είπαν να φύγουμε όσοι θέλαμε μαζί με τον πρόξενο. Αλλά με δικά μας μέσα. Δεν είχαμε. Κάποια λεωφορεία μας είχαν καταστραφεί από βόμβα που είχε πέσει. Δεν μας ξαναπήραν τηλέφωνο. Ετσι μείναμε εδώ. Εμείς και ο … Θεός!»

Να σημειωθεί πως εντονότατες είναι οι επικρίσεις των Ελλήνων της περιοχής και προς τους διαφόρους παράγοντες των ελληνικών Συλλόγων, που έφυγαν μαζί με τον Ελληνα πρόξενο στην Ελλάδα και έκτοτε, όπως καταγγέλλουν, δεν έχουν καμία επικοινωνία προκειμένου να βοηθήσουν τους εναπομείναντες Ελληνες.

Η άλλη Ελλάδα

Μια ώρα ανατολικότερα, στο Ντονμπάς, στην κωμόπολη, Στίλα, στην επαρχία του Ντονέτσκ, που αποσχίσθηκε από την Ουκρανία ήδη από το 2014, οι Ελληνες εξακολουθούν να λειτουργούν στο σχολείο της περιοχής τα τμήματα εκμάθησης ελληνικής γλώσσας.

Κι’ αυτό παρ’ ότι η Στιλά μέχρι πρότινος βρισκόταν στην πρώτη γραμμή του μετώπου της αντιπαράθεσης του αποσχισθέντος Ντονέτσκ και των ουκρανικών δυνάμεων. Ακόμα και σήμερα, η περιοχή είναι γεμάτη με επιγραφές: «Προσοχή νάρκες. Μην κάνετε αγροτικές εργασίες στα χωράφια».

Τα σχολεία της περιοχής, παρά τις δραματικές συνθήκες που βιώνουν οι πολίτες τους τελευταίους μήνες και χρόνια, συνεχίζουν να λειτουργούν, όπως επίσης και τα τμήματα της ελληνικής γλώσσας, όπως αναφέρουν οι δασκάλες.

Ακόμα πιο συγκινητική είναι η στάση των Ελλήνων της γειτονικής πόλης, Σταρομπέσεβο, όπου έσπευσαν να δείξουν ότι ακόμα και σήμερα συνεχίζουν τις πολιτιστικές δραστηριότητές τους, αποδεικνύοντας έτσι ότι ακόμα και στις πλέον αντίξοες συνθήκες, ο νους τους είναι στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι Ελληνες της Αζοφικής που μιλάνε τα ρουμέϊκα, είναι «μια άλλη Ελλάδα». Μια πραγματική Ελλάδα.

Ειρήνη, όχι πόλεμος

Ο ελληνικός Συλλογος, «Πατρίδα», έχει περί τα χίλια μέλη. «Στόχος μας είναι η διατήρηση της ελληνικής κουλτούρας, τόσο επί Ουκρανίας όσο και τώρα», λέγει η πρόεδρός του, Σβετλάνα Φιόντοροβα. «Θέλουμε να μην ξεχνάνε οι Ελληνες ότι και εδώ ζουν ίδιοι Ελληνες με αυτούς που ζουν στην Ελλάδα».

»Μόνη επιθυμία όλων -συμπληρώνει η Σβετλάνα Φιόντοροβα- είναι η ειρήνη. Να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε τη γλώσσα μας, να αναπτύσσουμε τον πολιτισμό μας, να είμαστε σε στενή επαφή με την Ελλάδα».

Μην στέλνετε όπλα

Οι λαοί της Ανατολικής Ουκρανίας έχουν κουραστεί οκτώ χρόνια τώρα από τον πόλεμο. «Να τελειώνει αυτό το κακό», λέει η πρόεδρος του Συλλόγου των Ελλήνων της Σαρτανά, Ναταλία Παπακίτσα. «Να βρουν διπλωματική λύση. Ανθρωποι που τους θεωρώ αδέρφια μου ζουν και στη Ρωσία και στην Ουκρανία. Είναι δύο υπέροχες χώρες. Την ευθύνη για ό,τι συμβαίνει εδώ, έχει μια τρίτη πλευρά: Οι ΗΠΑ. Από την εποχή της Σοβιετικής Ενωσης ακόμα επεδίωκαν τη διάλυσή της. Από το ’90 και μετά δηλητηρίαζαν τους λαούς στην Ουκρανία. Ας σταματήσουν να στέλνουν όπλα στο Κίεβο. Τα όπλα και οι βομβες που στέλνει -και- η Ελλάδα σκοτώνουν και εμάς, τους Ελληνες».

Ο Νικόλας Χάρτ, από το χωριό Στάραγια Πολιάνα, ο «Γκρέκ» («Ελληνας»), που υπηρετεί σήμερα στις πολιτοφυλακές του Ντονιέτσκ ως λοχαγός, έχει ζήσει τον πόλεμο από το 2014. «Οχι πια πόλεμος», λέει. «Είναι φρίκη. Οποιος δεν τον έχει ζήσει, δεν μπορεί να το καταλάβει. Καλύτερα μια προβληματική ειρήνη παρά πόλεμος».

Και συνεχίζει: «Ολα ξεκίνησαν εδώ το 2014. Εμείς θέλαμε δικαιοσύνη. Αντί αυτού, ήρθαν τα τάγματα των φανατικών δυτικοουκρανών εθνικιστών, κάποιοι από αυτούς με σβάστικες, και άρχισαν οι διώξεις από τις υπηρεσίες «ασφαλείας» της Ουκρανίας. Εφτασαν στο σημείο να παίρνουν ομήρους παιδιά, προκειμένου να εξαναγκάσουν γονείς να παραδοθούν στην ουκρανική ασφάλεια.

»Δυτική και Ανατολική Ουκρανία ουδέποτε είχαμε ιδιαίτερα φιλικές σχέσεις. Ούτε μας κατάλαβαν ποτέ, ούτε και τους καταλάβαμε. Αυτοί ήθελαν να μας επιβάλλουν τον εθνικισμό τους. Η γη του Ντονμπάς, όμως, ήταν και είναι πολυεθνική, χωρίς εθνικές διακρίσεις. Και μπορούμε να ζήσουμε όλοι ειρηνικά, όπως ζούσαμε και πριν.

»Οι Ελληνες ήρθαμε εδώ από την Κριμαία στο τέλος του 18ου αιώνα. Στους ναπολεόντιους πολέμους και στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο πολέμησαν στον ρωσικό στρατό. Στον Β’ Παγκόσμιο πολέμησαν για την Σοβιετική Ενωση, αν και θα μπορούσαν να κάτσουν σπίτι τους. Πατέρας και συγγενείς μου, άλλος βρέθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και άλλος πολέμησε μέχρι τέλους του πολέμου. Και θα δεχτώ εγώ να κάνουν κάποιοι βόλτες με τις σβάστικες πάνω από τους τάφους τους;!»

Τέτοιου είδους απόψεις ακούγονται από πάμπολλα χείλη στο Ντονμπάς. Βέβαια, είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Αντίστοιχες απόψεις, όπως και έντονες επικρίσεις προς την αποσχισθείσα Ανατολική Ουκρανία και τη Ρωσία ακούγονται και από την ουκρανική πλευρά. Συχνά, μάλιστα, πρόκειται για ρωσόφωνους από την ίδια οικογένεια. Εξάλλου, πολλές οικογένειες ένθεν κακείθεν της γραμμής αντιπαράθεσης έχουν διχαστεί σε αυτό τον αδελφοκτόνο πόλεμο, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που … αδελφός πολεμάει τον αδελφό του και φίλος σκοτώνει τον φίλο του. Ενα σκηνικό που ξυπνάει έντονες μνήμες Εμφυλίου ειδικά στους Ελληνες.

Η Ιρίνα Ποπόβα είναι ελληνικής καταγωγής βουλευτής στο Κοινοβούλιο του Ντονιέτσκ. Η ίδια καταγγέλλει την Ουκρανία για ωμότητες και δολοφονίες Ελλήνων. Βέβαια, και η ουκρανική πλευρά εξίσου καταγγέλλει την αποσχισθείσα Α.Ουκρανία και τη Ρωσία για παρόμοιες ωμότητες.

«Τους Ελληνες τους σκότωσαν, όχι μόνο στη Μαριούπολη, αλλά και στη Σαρτανά, στο Σταρομποέσεβο και σε πολλές άλλες περιοχές. Τον Δήμαρχο της Στίλα, Μιχαήλοφ, 80 χρονών τον κτύπησαν, και βασάνισαν τον γιό του, όταν αυτός αντέδρασε. Την Ανοιξη, στη Μαριούπολη, η 36η μονάδα πεζοναυτών της Ουκρανίας βασάνισε τον Βίκτωρ. Ως εκ θαύματος γλύτωσε και θέλει να μιλήσει για όλα αυτά για να μάθουν οι Ελληνες στην Ελλάδα τι συμβαίνει εδώ. Και το χειρότερο. Μας σκοτώνουν με όπλα που στέλνει η Ελλάδα. Ελληνες σταματείστε να μας σκοτώνετε!»

Πηγή: militaire.gr