Πες πες πες, κάτι θα μείνει, λέει ο λαός. Και βασιζόμενη σε αυτό, η Άγκυρα συνεχίζει την πρακτική που προβλέπει ότι αντί να κάνει την αυτοκριτική της σχετικά με τις σφαγές, τις εκκαθαρίσεις, τις γενοκτονίες, συνεχίζει να κατηγορεί τους γύρω της για αυτά που επιλέγει να κρύβει κάτω από το χαλί. Η ακραία φιλοερντογανική εφημερίδα Yeni Safak σε άρθρο της τη Δευτέρα αφήνει κατά μέρος τις πολεμικές κορώνες και επιλέγει να “διαφωτίσει” τους αναγνώστες της για το γεγονός πως “τα θεμέλια της Ελλάδας μπήκαν με αίμα”.
Στο σημερινό προπαγανδιστικό της άρθρο ξεκινά λέγοντας πως: “Στεκόμενη απέναντι στην Τουρκία με την υποστήριξη δυτικών χωρών, η Ελλάδα οφείλει την σύσταση της στη βάναυση δολοφονία δεκάδων χιλιάδων μουσουλμάνων. Αρχειακά έγγραφα και μαρτυρίες αποκαλύπτουν ότι η Ελληνική Επανάσταση συνίστατο σε διαδοχικές σφαγές”.
“Η πιο αιματηρή από τις σφαγές που διέπραξε η ελληνική πολιτοφυλακή εναντίον του άμαχου μουσουλμανικού πληθυσμού έγινε στην Πελοπόννησο το φθινόπωρο του 1821. Οι Έλληνες, που βρήκαν μουσουλμάνους Τούρκους και Αλβανούς σε πολλούς οικισμούς, ιδιαίτερα στην Τριπολιτσά, σκότωσαν περισσότερους από 30 χιλιάδες ανθρώπους, μεταξύ των οποίων γυναίκες και παιδιά. Οι λεηλασίες και άλλες επιθέσεις που έγιναν κατά τη διάρκεια των γεγονότων, τις οποίες οι δυτικοί ιστορικοί δεν μπορούν να αρνηθούν, έδειξαν ότι οι μουσουλμάνοι υπέστησαν γενοκτονία. Ο Βρετανός ιστορικός Γουίλιαμ Κλερ είπε πως ‘Η γενοκτονία στην Πελοπόννησο τελείωσε μόνο όταν δεν είχαν μείνει άλλοι μουσουλμάνοι Τούρκοι για να σκοτώσουν'”, γράφει η Yeni Safak αποσιωπώντας φυσικά τις σφαγές που έγιναν εναντίον Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη άμα τη ανακοινώσει της έναρξης της Επανάστασης, τις σφαγές στη Σμύρνη την ίδια περίοδο, σφαγές και διωγμούς σε Κυδωνίες, Κουσάντασι, Κύπρο, τη σφαγή της Σαμοθράκης (1 Σεπτεμβρίου 1821), τη σφαγή της Χίου όπου σκοτώθηκαν 30.000΄Έλληνες, η καταστροφή της Κάσου όπου η Κάσος των 7.000 ψυχών ερήμωσε, η σφαγή στα Ψαρά όπου σκοτώθηκαν περί τις 18.000 Έλληνες και το νησί ερημώθηκε και ας μην ξεχνάμε τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και της Θράκης η οποία έληξε με το κάψιμο της Σμύρνης το 1922.
H Yeni Safak συνεχίζει βάζοντας στο κάδρο και την Κύπρο: “Η Ελλάδα, της οποίας τα θεμέλια μπήκαν με αίμα και δάκρυα, δεν δίστασε να ακολουθήσει την ίδια στάση και στην Κύπρο. Ενώ οι ελληνικές αρχές κατηγορούσαν την Τουρκία σαν να επρόκειτο για καταστολή εγκλήματος, επιτάχυναν επίσης το σχέδιό τους να ‘καθαρίσουν’ το νησί από τους μουσουλμάνους Τούρκους εξοπλίζοντας τους Έλληνοκυπριους. Λόγω αυτής της προσέγγισης της Ελλάδας, έχουν καταγραφεί πολλές σφαγές και επιθέσεις στην πρόσφατη ιστορία της Κύπρου. Η εχθρική προσέγγιση της Αθήνας στο θέμα του Κυπριακού, επέδρασε σε όλες τις δυσκολίες που υπήρξαν στις προσπάθειες για την επίλυσή του”.
Αποσιωπώντας επίσης ηθελημένα τον ρόλο που έπαιξε ο αμόρφωτος όχλος της Τουρκίας στις επιθέσεις εναντίον των Ελλήνων στην Κρήτη, το πογκρόμ στην Κωνσταντινούπολη το 1955, όπου πάλι ο όχλος κατέσφαξε και γκρέμισε οτιδήποτε ελληνικό, το γεγονός ότι η περίφημη Παναγία η Μπαλουκλιώτισσα (η Παναγία της “Λωξάντρας”, της Μαρίας Ιορδανίδου) διαλύθηκε πλήρως επειδή οι Έλληνες επαναστάτησαν και πόσα άλλα, η Yeni Safak προσθέτει: “Ο ρόλος που έπαιξε ο χριστιανικός κλήρος στις σφαγές και τις επιθέσεις κατά των μουσουλμάνων στην Ελλάδα δεν πέρασε ποτέ απαρατήρητος. Στον πόλεμο της ανεξαρτησίας και αργότερα στην Κύπρο, οι ιερείς τοποθετήθηκαν ως οι “ιδεολογικοί πατέρες” των πολιτοφυλακών και των στρατιωτών, ενώ προβεβλημένο όνομα υπήρξε ο Αρχιερέας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Κύπρου Μακάριος ο Γ. Ο Μακάριος που ασκούσε ταυτόχρονα την προεδρία του κράτους και την ηγεσία της εκκλησίας, έμεινε στη μνήμη ως υποκινητής και υποστηριχτής σε εγκλήματα κατά πολιτών. Είναι γνωστό ότι ο Μακάριος ακολούθησε το παράδειγμα των κληρικών που κατείχαν κρίσιμες θέσεις στην ιδρυτική πορεία της Ελλάδας. Και σήμερα διακρίνεται πώς Έλληνες και Έλληνοκύπριοι ιερείς κάνουν συχνά πολιτικές δηλώσεις κατά της Τουρκίας και των Τούρκων”.
Πηγή: capital.gr
Ἀπόκριναι ἢ Μὴ;