Εν μέσω διεθνούς αναταραχής, εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία, η 82 ετών Νάνσυ Πελόζι επικρίθηκε ότι, με την «ακτιβιστική» επίσκεψή της στην Ταϊβάν, ρίχνει λάδι στη φωτιά της παγκόσμιας έντασης. Ο Νίκος Δένδιας, πάντως, τάχθηκε υπέρ της «πολιτικής της μιας Κίνας». Μια πάγια θέση του Πεκίνου ως προς την Ταϊβάν, με την οποία φαίνεται ότι διαφωνεί η Πελόζι
Τελικώς, την εξουσία στην Ουάσιγκτον έχουν στα χέρια τους οι ογδοντάχρονοι ακτιβιστές, όπως η Νάνσυ Πελόζι, γνωστή για την ακτιβιστική δράση της κατά της κινέζικης ηγεσίας; Η πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, ηλικίας 82 ετών, με την επίσκεψή της στην Ταϊβάν έκανε τη «δουλειά» της, στέλνοντας, όπως είπε το μήνυμα ότι το «δίλημμα είναι Δημοκρατία ή Αυταρχισμός». Πρόκειται για το ίδιο σύνθημα που έχει «σηκώσει» ψηλά η Ουάσιγκτον και με παραλήπτη τη Μόσχα.
Εν τέλει, από το ταξίδι της Πελόζι βγήκε κερδισμένη η Ουάσιγκτον ή το Πεκίνο; ‘Η το «ματς» έληξε με ισοπαλία; ‘Η το ταξίδι και η αναχώρηση της Πελόζι από την Ταϊβάν σήμανε λήξη ημιχρόνου και θα υπάρξει συνέχεια;
Τελικά, ποιος ήταν ο σκοπός της επίσκεψής της εν μέσω μιας ιδιαίτερα τεταμένης περιόδου στις διεθνείς σχέσεις εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία και πόσο σώφρων ήταν στη συγκεκριμένη στιγμή; Άραγε, ένα τέτοιο «προβοκάρισμα» προς την κατεύθυνση του Πεκίνου δεν θα σπρώξει την Κίνα πιο κοντά στη Ρωσία; ‘Η, εν πάση περιπτώσει, αυτό είναι αδιάφορο για τις ΗΠΑ, επειδή θεωρούν ότι η επόμενη μεγάλη ρήξη της Δύσης είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα είναι με την Κίνα; ‘Η η Ουάσιγκτον, εκ του ασφαλούς, θεωρεί ότι η Κίνα δεν πρόκειται να κινηθεί επιθετικά και, άρα, θα υπάρξει μια ισορροπία τρόμου ανάμεσα σε Ουάσιγκτον και Πεκίνο και όλα θα συνεχίσουν ως έχουν;
Τα ερωτήματα αυτά απασχολούν αυτές τις ημέρες άπαντες σε όλο τον κόσμο. Εκτός της πλούσιας ειδησεογραφίας, αρθρογραφίας και αναλύσεων των ημερών, ενδεικτικό της ανησυχίας στη διεθνή κοινή γνώμη είναι ότι την πτήση της Πελόζι παρακολουθούσε διαδικτυακά, μέσω εξειδικευμένων ιστοσελίδων σε θέματα αεροναυτιλίας, ένας πρωτοφανώς μεγάλος αριθμός πολιτών του πλανήτη.
Η επίσκεψή της, πάντως, που θεωρήθηκε ως αμερικανική επίδειξη πυγμής έναντι της Κίνας, συγκέντρωσε πολλά θετικά σχόλια. Ταυτόχρονα, όμως, προκάλεσε εντονότατες επικρίσεις από μερίδα αναλυτών, μεταξύ των οποίων και Αμερικανών.
Περικύκλωση
Ουδείς εχέφρων αναλυτής, ωστόσο, «διάβασε» μονομερώς το αποτέλεσμα της επίσκεψης Πελόζι στην Ταϊβάν, ως «κέρδος» για την αμερικανική πλευρά. Το αντίθετο, πολλά κέρδη βλέπουν ότι, εξαιτίας του ταξιδιού της Πελόζι, κατάφερε να αποσπάσει και το Πεκίνο.
Προς το παρόν, πάντως, όλα δείχνουν ότι η κόντρα Ουάσιγκτον – Πεκίνου για την Ταϊβάν πάει σε «ημίχρονο» και ότι θα υπάρξει συνέχεια. Και εντός των επομένων ημερών και σε βάθος χρόνου. Όπως επίσης μένει να φανεί εάν η αμερικανική πλευρά είχε κέρδη από την επίσκεψη Πελόζι, ή τελικά η πρόεδρος της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων τα’ κανε … μαντάρα!
Να σημειωθεί πως η Ταϊβάν αυτές τις ημέρες βρίσκεται σε κινεζική «περικύκλωση», αφού το Πεκίνο έχει ανακοινώσει την διεξαγωγή μεγάλων αεροναυτικών ασκήσεων γύρω από την αποσχισθείσα νήσο πρώην Φορμόζα. Είναι η πρώτη φορά από την κρίση της Ταϊβάν το 1995 – 1996 που οι Κινέζοι σφίγγουν τόσο πολύ τον στρατιωτικό κλοιό γύρω από τη νήσο. Οι ασκήσεις θα διεξαχθούν από τις 4 έως τις 7 Αυγούστου.
Σύμφωνα, επίσης, με πληροφορίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας στον διεθνή Τύπο, το Πεκίνο ανακοίνωσε, ουσιαστικά, την κατάργηση του διεθνούς εναέριου χώρου ανάμεσα στην ηπειρωτική Κίνα και την Ταϊβάν. Όλα αυτά και σε τόσο μεγάλη έκταση σημειώνονται για πρώτη φορά. Κάτι που πολλοί αναλυτές ερμηνεύουν ως κέρδος για το Πεκίνο.
Ως γνωστόν, σήμερα η Ν.Πελόζι αναχώρησε αεροπορικώς, με αεροσκάφος της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, από την Ταϊβάν. Δηλαδή, μια ημέρα πριν την έναρξη των κινεζικών στρατιωτικών ασκήσεων στην περιοχή, οι οποίες ουσιαστικά απέκλειαν από αέρος και θαλάσσης τη νήσο της Ταϊβάν. Προφανώς, δεν είναι τυχαίο ούτε ότι η Πελόζι αναχώρησε μια ημέρα νωρίτερα, ούτε ότι οι Κινέζοι εξέδωσαν τις NAVTEX και τις NOTAM για μια ημέρα αργότερα.
Η «μία Κίνα»
Και οι δύο πλευρές, προς το παρόν, δείχνουν να αρκούνται στην επίδειξη δύναμης και ρητορικής σε υψηλούς τόνους. Η μια με τη συνθηματολογία της περί «διλήμματος Δημοκρατία ή Αυταρχισμός» και η άλλη καταγγέλλοντας τον ιμπεριαλισμό της υπερδύναμης και υποστηρίζοντας ότι οι ΗΠΑ καταπατούν τις βασικές αποφάσεις του ΟΗΕ περί της «μιας Κίνας» (η Ταϊβάν είναι Κίνα, και ανήκει σε μια ενιαία χώρα).
Με την αρχή της «μίας Κίνας» συντάχθηκε και ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας. Σε δήλωσή του κατά τη 2η ημέρα επίσκεψής του στην Καμπότζη για τις εργασίες της 55ης Συνόδου υπουργών Εξωτερικών του ASEAN, αναφερόμενος στη συνάντησή του με τον Κινέζο ομόλογό του, Wang Yi, είπε:
«Είχα την ευκαιρία να δεχτώ τη διαβεβαίωσή του για τη στήριξη στην εδαφική ακεραιότητα, στην κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας απέναντι στις προκλήσεις τις οποίες αντιμετωπίζει. Μια θέση απόλυτα συμβατή με το Διεθνές Δίκαιο, λαμβάνοντας υπόψη ότι η Κίνα είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας. Και από την άλλη είχα την ευκαιρία να επαναλάβω την ελληνική θέση υπέρ του “One China policy’’, της “Πολιτικής της Μίας Κίνας’’, μια θέση που είναι και η ευρωπαϊκή θέση στο θέμα αυτό».
Διπλωματική ασθένεια;
Να σημειωθεί πως της επεισοδιακής επίσκεψης Πελόζι στην Ταϊβάν, είχε προηγηθεί τηλεφωνική επικοινωνία διάρκειας άνω των δύο ωρών (!) ανάμεσα στον Αμερικανό και τον Κινέζο πρόεδρο. Στη συνέχεια, ο Τζο Μπάιντεν ανακοίνωσε ότι προσεβλήθη για δεύτερη φορά μέσα σε δέκα ημέρες (!) από κορονοϊό. Κάτι, πάντως, που σε μεγάλη μερίδα των αμερικανικών ΜΜΕ ερμηνεύθηκε ως «διπλωματική ασθένεια», προκειμένου να μην έχει άμεση εμπλοκή στη διαχείριση του ταξιδιού της Πελόζι.
Στο μεταξύ, σύμφωνα με τα αμερικανικά ΜΜΕ, έντονες φαίνεται πως ήταν οι αντιδράσεις και στο εσωτερικό του πολιτικού και κρατικού μηχανισμού των ΗΠΑ για την πραγματοποίηση αυτής της επίσκεψης. Να σημειωθεί ότι η Ν.Πελόζι έχει επισκεφθεί αυτή την περίοδο και την Ουκρανία, ενώ πρόσφατα κάλεσε τη σύζυγο του Ζελένσκι να μιλήσει στο Κογκρέσο. Όπως προηγουμένως είχε καλέσει και τον Έλληνα πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η Νάνσυ Πελόζι συγκέντρωσε αρκετά βέλη πάνω της από αναλυτές που θεωρούν μεγάλο λάθος το άνοιγμα ενός «δεύτερου μετώπου», αυτού με την Κίνα, μετά από αυτό των ΗΠΑ με τη Ρωσία. Να σημειωθεί ότι τα ρωσικά ΜΜΕ «σήκωσαν» ιδιαίτερα το θέμα της επίσκεψης Πελόζι, δίνοντάς του σχεδόν πολεμικές διαστάσεις.
Από την άλλη, δεν είναι λίγοι εκείνοι στις ΗΠΑ που πιστεύουν ότι, παράλληλα με τη Ρωσία, η Ουάσιγκτον έπρεπε να δείξει τα δόντια της και στην Κίνα, ούτως ώστε να δείξει διεθνώς ότι εξακολουθεί να είναι μια παγκόσμια υπερδύναμη, που αν και έχει εμπλακεί σε ένα «μέτωπο», σε αυτό με τη Ρωσία, έχει τη δυνατότητα να ανταποκρίνεται και σε άλλα «μέτωπα».
Ρήξη στον Ειρηνικό
Δεν είναι, πάντως, λίγοι και εκείνοι που κατηγορούν την Ν.Πελόζι ότι, με τέτοιες «ακτιβιστικές» πρωτοβουλίες της, ρίχνει λάδι στη φωτιά της ήδη τεταμένης παγκόσμιας κατάστασης. Θεωρούν, δε, ότι πιέζοντας το Πεκίνο, το στέλνουν μια ώρα αρχύτερα στην αγκαλιά της Ρωσίας.
Κι αυτό, παρ’ ότι, αν και σε λεκτικό επίπεδο η κινέζικη ηγεσία στηρίζει τη Μόσχα, και υψώνει τις αντιιμπεριαλιστικές κορώνες της κατά της Ουάσιγκτον, στην πραγματικότητα ακολουθεί μια πολύ προσεκτική και ισορροπημένη πολιτική σε σχέση με το Ουκρανικό και τη Ρωσία. Πολύ περισσότερο, κάθε άλλο παρά μπορεί να θεωρηθεί, έως τώρα, ότι βρίσκεται σε πολιτική – στρατιωτική – οικονομική συμμαχία με το Κρεμλίνο.
Τουναντίον, εκτιμάται ότι το Πεκίνο δεν επιθυμεί να τα «σπάσει» με την Ουάσιγκτον και βέβαια με την Ευρώπη. Ωστόσο, όταν υφίσταται τέτοιες πιέσεις, όπως οι πρόσφατες με την επίσκεψη Πελόζι στην Ταϊβάν, όλα μπορούν να συμβούν. Πάντως, ουδείς θεωρεί βάσιμο το σενάριο μιας στρατιωτικής επίθεσης της Κίνας στην Ταϊβάν, όσο κι αν κύκλοι των Δυτικών προπαγανδιστών προωθούν ένα τέτοιο αφήγημα.
Να σημειωθεί, τέλος, πως στην περιοχή του Ειρηνικού τα τελευταία χρόνια έχουν εκδηλωθεί ιδιαίτερα σοβαρές πρωτοβουλίες εκ μέρους των ΗΠΑ για περιφερειακές συμμαχίες (με Ινδία, Αυστραλία, Βρετανία, Ιαπωνία κ.α.) με στόχο την Κίνα. Επίσης, σχέδια, όπως η παράλληλη ανταγωνιστική οδός στον κινέζικο «δρόμο του μεταξιού», από τη νοτιοανατολική Ασία και την Ινδία έως τη Μεσόγειο (Ισραήλ, με σχεδιασμούς που αφορούν και την Ελλάδα). Επιπλέον, «τρέχουν» εξοπλιστικά προγράμματα – μαμούθ, με πωλήσεις αμερικανικών οπλικών συστημάτων σε -συμμαχικές στις ΗΠΑ- χώρες της περιοχής.
Όλα αυτά σηματοδοτούν μια κάθετη ρήξη Δύσης – Κίνας στο διηνεκές, στιγμιότυπα της οποίας βλέπει σήμερα ο κόσμος να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια του.
