Του Α. Π. Δημόπουλου
«Καλύτερα να της αγοράζει παπούτσια παρά Patriot» ήταν το σχόλιο της ρωσικής εφημερίδας «Vzglyad» (σε άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο «Ο κίνδυνος της Μελάνια για τη Ρωσία υποτιμήθηκε»), με τηλεπαρουσιάστρια της ρωσικής τηλεόρασης να τη χαρακτηρίζει «πράκτορα της Ουκρανίας». Αλλά και οι φίλοι της Ουκρανίας στον διεθνή Τύπο και στα κοινωνικά μέσα μάλλον ομονόησαν μιλώντας για τη σύζυγο του προέδρου των ΗΠΑ Μελάνια Τραμπ (γιατί περί αυτής πρόκειται) ως «πράκτορα Trumpenko», εκσλαβίζοντας το γερμανικής χροιάς επώνυμο του συζύγου της σε πίστωση όχι απλώς της ανάμειξής της στο θέμα της Ουκρανίας αλλά και της δικής της σλαβικής (σλοβενική) ταυτότητας και καταγωγής.
Ο λόγος για όλα αυτά βέβαια υπήρξε το γεγονός ότι ο κ. Τραμπ απέδωσε μεταξύ άλλων την πρόσφατη αλλαγή στάσης του για την Ουκρανία, με υιοθέτηση ανοιχτά επικριτικής ρητορικής για τον κ. Πούτιν και -το κυριότερο- με συνέχιση της αποστολής όπλων στο Κίεβο (με τον κ. Τραμπ, μάλιστα, να ακυρώνει ειλημμένη απόφαση του Πενταγώνου για το αντίθετο) στην «πρώτη κυρία» των ΗΠΑ: «Γυρίζω σπίτι και λέω “Σήμερα είχα μια τέλεια συνομιλία με τον Βλαντιμίρ… Νομίζω, θα καταλήξουμε σύντομα”, με τη Μελάνια να λέει: “Α, ναι; Μόλις χτύπησαν ένα νηπιαγωγείο!”…»
Λοιπόν, ακούγεται απολαυστικά «οικιακό», σε τελική ανάλυση, ακόμα και ισχυροί άνδρες αλλεργικοί στην κριτική (όπως ο κ. Τραμπ) να υπόκεινται στα σχόλια της γυναίκας τους. Είναι έτσι απλό όμως;
Φυσικά, σε ένα πρώτο επίπεδο, εάν δείχνουν κάτι αυτές οι αναφορές για «πρακτορεία» της κυρίας Τραμπ υπέρ της Ουκρανίας, είναι το πόσο γρήγορα αλλάζουν τα πράγματα. Γιατί, να θυμίσω, τον Φεβρουάριο, μετά την επεισοδιακή συνάντηση Τραμπ – Ζελένσκι στον «Λευκό Οίκο» (προκάλεσε σοκ σε πολλούς κύκλους της Δύσης), ο διεθνής Τύπος έδωσε βήμα σε απίθανες «απόψεις» για «πρακτορεία» του κ. Τραμπ υπέρ της Μόσχας. Γιατί ήταν τότε που στην Ευρώπη άρχισαν να κάνουν οψίμως γνωστό το βιβλίο του Αμερικανού δημοσιογράφου Craig Unger «American Kompromat», το οποίο κατηγορεί ανοιχτά τον κ. Τραμπ ως πράκτορα των Ρώσων (ο κ. Unger σε πρόσφατη συνέντευξή του δήλωσε μάλιστα «βέβαιος» για το γεγονός), αλλά και συναφείς αφηγήσεις παραγόντων της KGB (Yuri Shvets, Alnur Mussayev) ότι οι Σοβιετικοί είχαν στρατολογήσει τον κ. Τραμπ ήδη από το 1987, ύστερα από ένα ταξίδι στη Μόσχα και μάλιστα με το κωδικό όνομα «Krasnov».
Οπότε, αντιλαμβάνεστε, για να φτάσουμε από τον υποτιθέμενο «πράκτορα Krasnov» (υπέρ της Ρωσίας) στην «πράκτορα Trumpenko» (κατά της Ρωσίας), τα πράγματα έχουν όντως αλλάξει, όχι μόνο γρήγορα αλλά και ριζικά επίσης. Όμως ο λόγος που έχουν αλλάξει δεν είναι ότι η κυρία Τραμπ είναι δήθεν «πράκτορας της Ουκρανίας», ούτε φυσικά ότι ο κ. Τραμπ είναι (ή θα μπορούσε να έχει υπάρξει) δήθεν «πράκτορας της Ρωσίας».
Καταρχήν για τον κ. Τραμπ όλα αυτά τα σενάρια «πρακτορείας» ελέγχθηκαν επισταμένως από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ (την εποχή των Δημοκρατικών) και δεν υιοθετήθηκαν ούτε καν από τους ορκισμένους εχθρούς του. Όσο για την κυρία Τραμπ, είχε πιθανολογηθεί ήδη από το 2022 (από αναρτήσεις της στα κοινωνικά μέσα) ότι διέκειτο θετικά υπέρ της Ουκρανίας και φυσικά η σλοβενική της καταγωγή και ταυτότητα είναι υπεραρκετή για να εξηγήσει τη στάση της. Γιατί βέβαια δεν χρειάζεται να είσαι «πράκτορας κατά της Ρωσίας» για να θυμάσαι τι συνέβαινε στον τότε υπαρκτό σοσιαλισμό, όπως τον έζησε στο πετσί της στη Σλοβενία η ευειδέστατη κυρία Τραμπ, μέχρι που έφυγε από τη (μετα-τιτοϊκή) Γιουγκοσλαβία για μια λαμπερή ζωή στη Δύση. Μάλιστα, η κυρία Τραμπ (Melanija Knavs) προερχόταν από εκείνο το τυπικό (τότε) είδος οικογένειας που ζούσε ρισκάροντας εντός ενός καθεστώτος που απεχθανόταν, όπως όταν ο πατέρας της, αν και μέλος του Κόμματος, βάφτισε κρυφά ρωμαιοκαθολική την κυρία Τραμπ ρισκάροντας τη δουλειά του.
Με άλλα λόγια, αντίθετα από άλλους στη Δύση, η κυρία Τραμπ δεν βλέπει στο πρόσωπο του κ. Πούτιν έναν «Ρώσο εθνικιστή» αλλά ένα πρώην στέλεχος της KGB και είναι ακριβώς τα βιώματά της που χρωματίζουν τη στάση της και όχι κάποια «πρακτορεία» κατά της Ρωσίας. Και δεν είναι τυχαίο ότι έμαθε στον γιο της σλοβενικά (όποιος νομίζει ότι την «κατάπιε» το περιβάλλον της σφάλει), οπότε είναι φυσικό ο κ. Τραμπ να λαμβάνει υπόψη τη γνώμη της για έναν κόσμο (την ανατολική Ευρώπη δηλαδή) τον οποίο εκείνη κατανοεί απείρως καλύτερα.
Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι ο κ. Τραμπ καθορίζει τη στάση του έναντι της Ουκρανίας με βάση τις τοποθετήσεις της συζύγου του – στην πραγματικότητα η «σλαβική ματιά» της κυρίας Τραμπ είναι ένας μόνο από πολλούς άλλους παράγοντες. Εάν στη συνάρτηση για την Ουκρανία παίζει ρόλο ένας «παράγοντας Μελάνια Τραμπ», τον ίδιο (και μεγαλύτερο) ρόλο παίζει λ.χ. και ένας «παράγοντας Ρούμπιο» – ένας παραδοσιακός ρωσο-σκεπτικιστής δηλαδή, που με τον πρωτόγνωρο διπλό ρόλο του (και υπουργός Εξωτερικών και σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας) δείχνει να έχει παρεκτοπίσει σε ισχύ τον πλέον ουδέτερο έναντι της Ρωσίας Τζέι Ντι Βανς.
Όπως παίζουν ρόλο και άλλα πράγματα και βέβαια πάνω απ’ όλα ο ίδιος ο «παράγοντας Πούτιν». Ο οποίος, αντί να εκτιμήσει (και «να αρπάξει») τη γενναιόδωρη détente που του πρόσφερε ο κ. Τραμπ, προσπάθησε να την εκμεταλλευτεί και του οποίου οι σταθεροί εναγκαλισμοί με Πεκίνο και Πιονγιάνγκ επέφεραν βαρύ πλήγμα σε όσους ακόμα υποστηρίζουν στην Ουάσινγκτον ότι ίσως, με δέλεαρ την Ουκρανία, να έσπαγε ο άξονας Μόσχας – Πεκίνου.
