Του Κώστα Πρώιμου
Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης, από τις ελάχιστες που είχε δώσει ένας επιχειρηματίας διεθνής θρύλος, η κουβέντα μου με τη σύζυγό του ήρθε γύρω από την Ελλάδα και τη νεότερη φτιάξη της. Για την ακρίβεια, το πρόβλημα κατά την ίδια, εντοπιζόταν στο παραμελημένο ποιόν του λαού, για τον οποίο οι καθ’ ύλην αρμόδιοι ταγοί δεν μερίμνησαν ώστε να το βελτιώσουν.
Διότι όταν γίνεται μια οργανωμένη Επανάσταση για να απελευθερωθεί ένα έθνος, αν όντως οι συμμαχικές δυνάμεις αλλά και οι εγχώριες φατρίες που συμμετείχαν στον Αγώνα επιθυμούσαν την ανιδιοτελή ελευθερία για τους Έλληνες και την παλινόρθωση της χώρας, θα είχαν φροντίσει και για ένα σοβαρό σχέδιο γύρω από την Παιδεία. Πώς αλλιώς, ένα έθνος υπόδουλο επί σειρά αιώνων θα μπορούσε να βρει συντόμως τη θέση του στον τότε σύγχρονο κόσμο και στη διαμορφούμενη διεθνή τάξη πραγμάτων αν ο λαός δεν ακολουθούσε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο παρόμοιο των αντίστοιχων Ευρωπαϊκών;
Ωστόσο, τα παραπάνω εύλογα ακαδημαϊκής χροιάς ερωτηματικά αποτελούσαν απλώς τους ευσεβείς πόθους των όσων ρομαντικών αγωνιστών και παραγόντων της επιχείρησης απελευθέρωσης του ελληνικού έθνους, οι οποίοι κατά τη διάρκεια του Αγώνα αφανίστηκαν από προσώπου γης για ευνόητους λόγους.
«Μας έδωσαν μια σημαία και μας έβαλαν μπροστά» μου είπε χαρακτηριστικά με νόημα η σύζυγος του εμβληματικού επιχειρηματία ο οποίος εδώ και λίγα χρόνια δεν βρίσκεται εν ζωή και συνέχισε: «Είμαστε ένας λαός συμφερόντων, ο καθένας κοιτά τον εαυτούλη του».
Απόρησα τότε με την ευθύτητα των λόγων της, ενώ η ίδια στο ίδιο μοτίβο πρόσθεσε: Αυτή η χώρα είναι καταδικασμένη στους αιώνες των αιώνων να μη σηκώσει κεφάλι, όσο δεν γινόμαστε άνθρωποι. Δεν βλέπεις; Πλιάτσικο παντού, το θέμα είναι ότι μας κατάλαβαν οι Ευρωπαίοι και άρχισαν τα όργανα… Μνημόνια και τιμωρίες μέχρι να «σβήσει ο ήλιος», προβλέπω αγαπητέ Κώστα…
Τα ανωτέρω είχαν ειπωθεί μια όμορφη μέρα, καλοκαιράκι του 2014. Σήμερα, με τα όσα κωμικοτραγικά και εθνικά επικίνδυνα αποκαλύπτονται δυστυχώς επιβεβαιώνουν τη θλιβερή διαπίστωση της κυρίας: Μας έδωσαν μια σημαία και μας έβαλαν μπροστά… Από που να το πιάσουμε; Από την εθνική μειοδοσία που μας κατατρέχει εδώ και χιλιάδες χρόνια; Από την εποχή του Εφιάλτη με γνήσιους απογόνους του ευρισκόμενοι σε καίρια πόστα ιδίως της υπάρχουσας κυβέρνησης; Αρκεί κάποιος να παρακολουθήσει από τις σπάνιες και ανεξάρτητες δημοσιογραφικές πηγές τα διπλωματικά πεπραγμένα του κυρίου Μητσοτάκη και των συν αυτώ και αν έχει ελάχιστες γνώσεις γεωπολιτικής και γεωοικονομίας θα χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Λιβύη, Αίγυπτος, Τουρκία. Παντού σφαλιάρες και εθνικές ήττες με τα αποτελέσματα να εξελίσσονται εις βάρος της Ελλάδας λεπτό προς λεπτό.
Στο εσωτερικό; Προκειμένου ο νεομητσοτακισμός να ελέγξει το πόπολο για να νέμεται επ’ αόριστον την εξουσία υιοθέτησε πλην της αυταρχικότητας και την παλιά δοκιμασμένη συνταγή της μαζικής εξαγοράς ψήφων με τη μέθοδο του πλιάτσικου σε οποιαδήποτε μορφή επιδότησης. Απορούσαν όλοι όσοι ήταν «έξω από κόλπο» την επομένη των εκλογών του 2023 με το μνημειώδες 41% που έλαβε ο Μητσοτάκης. Έμπειροι πολιτικοί αναλυτές προσπαθούσαν μάταια να λύσουν τον ιστορικό πολιτικό γρίφο. Είχαν προηγηθεί υποκλοπές, Τέμπη, ενώ ο κόσμος ήδη είχε αρχίσει να νιώθει την ακρίβεια και τη φτωχοποίηση στον σβέρκο του. Οι γνωρίζοντες περί ΟΠΕΚΕΠΕ αλλά και των λοιπών σκανδάλων μιντιακοί λακέδες του συστήματος Μητσοτάκη άδραξαν την ευκαιρία και πλάθοντας μια εικόνα μαγική ως προς τα ανύπαρκτα προσόντα του κυρίου Μητσοτάκη έκαναν λόγο για έναν μοναδικό ηγέτη για τον οποίο θα έπρεπε να νιώθουμε τυχεροί που τον έχουμε. Ασφαλώς και συνάμα δυστυχώς η εκτίμησή τους εμπεριέχει και μερικές δόσεις αληθείας ως προς την εξής παράμετρο: Προφανώς μας αξίζουν «Μητσοτάκηδες» αφού όταν μας πετάξουν μερικά ψίχουλα από το μεγάλο τραπέζι της οργιώδους διασπάθισης δημοσίου χρήματος πουλάμε ακόμη και τη μάνα μας και όχι μόνο τις αρχές και την ιδεολογία μας.
Ο κύριος Μητσοτάκης την τρέχουσα στιγμή ενσαρκώνει αλλά και εκπροσωπεί ακριβώς τον πολιτικό ταγό που «μας πρέπει».
Η κοινωνία μας αποδεδειγμένα σε ένα μεγάλο τμήμα της θα έκανε τούμπες προκειμένου να απολαμβάνει τα οφέλη ενός «Φραπέ» ενώ θα εκλιπαρούσε να έχει άμεση πρόσβαση στον κάθε «Χασάπη».
Κακά τα ψέματα, το οικονομικο-πολιτικό έγκλημα θέλει δύο συμβαλλομένους: Αυτούς που παρανόμως τα μοιράζουν και εκείνους που παρανόμως και ανενδοίαστα τα «τσεπώνουν».
Την εγκληματική μας αδιαφορία για την ίδια μας τη χώρα θα την πληρώσουμε πολύ ακριβά στο άμεσο μέλλον. Θα μας αντιμετωπίσουν όλοι (φίλοι και εχθροί) σαν ένα συνονθύλευμα, σαν ετερόκλητα στοιχεία που ουδόλως διαθέτουν εθνικές-συλλογικές μνήμες και στα οποία συνεπώς δεν αξίζει κανένας σεβασμός ως έθνος ή έστω η συμβολική παρουσία σημαίας…
Δεν συμφωνώ. Η κυρία κρίνει αφ’υψηλού με λογαριασμούς στο εξωτερικό κλπ. Υπάρχει μια μεγάλη και υγιής κατηγορία πολιτών που έχει αλλάξει νοοτροπία και σταδιακά δεν ανέχεται τη διαφθορά. Έτσι, λοιπόν, ούτε η κυριά (με σνομπική και καβατζωμένη αύρα 70s) έχει δίκιο, ούτε ο Μητσοτάκης είναι αυτός που μας αξίζει. Βεβαίως, ακόμη ευδοκιμούν αυτοί που είναι ραγιάδες, πελάτες κοτζαμπάσηδων, καταθλιπτικά συντηρητικοί και εαυτούληδες. Όμως, μειώνονται. Και, μη λησμονείτε, ότι το 2015 62% στου λαού ψήφισε ΟΧΙ. Γιαυτό, κυρία μου, εσείς είστε η βολεμένη και έχετε ακόμη το θράσος να μας κρίνετε σαν ιθαγενείς. Ηρεμήστε ή αλλάξτε χώρα.
Η Ελλάδα, κάποτε, ήταν ο Κυρ-Στέφανος, η Αλίκη και ο Παπαμιχαήλ…. Αυτή η κινηματογραφική σκηνή συνοψίζει πολλά. Όσοι και όσες είναι πάνω από 50, θυμούνται, μέσα από χαραμάδες που αχνοφέγγουν, τις μνήμες μίας άλλης εποχής. Σκιρτίζουν, μπροστά στην αφοπλιστική απλότητα των πρωταγωνιστών:
Ο Παπαμιχαήλ, ένας καλόκαρδος βιομήχανος, η Αλίκη μία φτωχή κοπελίτσα γεμάτη αισιοδοξία και ο κυρ-Στέφανος, ένας συμπονετικός μεροκαματιάρης μπακάλης της γειτονιάς. Τρείς κόσμοι. Που όμως, βρίσκουν και ξαναβρίσκουν το σημείο επαφής για να συνεννοηθούν, με αγάπη και αλληλοσεβασμό.
Σήμερα, αναρωτιέται κανείς γιατί εξέλειπε αυτή η ευωδιασμένη αύρα.
Γιατί μία τέτοια σκηνή, το δυστοπικό 2025, θα προκαλούσε χλευασμό, απάθεια και αδιαφορία, ανάλογη μ’αυτή μίας τυχαίας σκηνής, από μη μεταγλωττισμένη ιαπωνική ταινία;;
Διότι, ο τότε βιομήχανος μόλις έκανε τα πρώτα βήματά του στον οικονομικό στίβο -όπως όλη η Ελλάδα, άλλωστε – χωρίς την έπαρση των μετέπειτα γενεών της απληστίας.
Διότι, ο κυρ-Στέφανος είχε στο DNA του τις μαύρες μέρες της Κατοχής και ακόμη πεταγόταν σαν ελατήριο, αν και εξηνταπέντε πλέον, για το κοριτσάκι που ξεψύχησε παγωμένο μπροστά στο πλατύσκαλο του φτωχικού του. Για τον κυρ-Συέφανο, πρώτα από όλα ήταν να ταίζει στόματα και ας είναι βερεσέ.
Διότι, η Αλίκη, νέα και φωτεινή, μιλούσε από την καρδιά της και έσταζε ειλικρινή ευγνωμοσύνη.
Η παλαιά ελληνική κοινωνία άντεχε στον χρόνο, παρά τον οδοστρωτήρα του καλπάζοντος εκσυγχρονισμού.
Σήμερα. Αφήστε το. Πονά κάνεις, ακόμη και να σκέφτεται την αντίστοιχη σκηνή: θα έδειχνε έναν Παπαμιχαήλ φουσκωμένο από τα νεύρα και τα λίπη, που θα είχε την Αλίκη γραμματέα/ερωμένη του μήνα. Η γυναίκα του θα αδιαφορούσε επιδεικτικά και θα επικεντρωνόταν στο πορτοφόλι του άντρα της και στο….γυμναστή της για τα «περαιτέρω».
Και ο κυρ-Στέφανος; Παρέδωσε τα ηνία του μπακάλικου στον υιό του, τον Γιαννάκη, έναν κοκκαλιάρη μεσήλικα, με ύφος σκυθρωπό και φοβισμένο. Δεν μιλά, δεν χαμογελά. Για βερεσέ, ούτε λόγος. Και για κοπέλα ή γυναίκα, επίσης ούτε λόγος. Αυτές είναι για τον βιομήχανο….
Έτσι, κάπως, διαλύθηκε η ελληνική κοινωνία, αντιμέτωπη με το χαμαιλεοντικό πρόσωπο του «εκσυγχρονισμού», τη δηθενία, την απληστία. Κοινώς, την ατέρμονη μισαλλοδοξία του Ανθρώπου. Αυτήν που έρχεται να μας τιμωρήσει και να μας αφανίσει εντελώς. Εκτός αν ο Θεός της Ελλάδας είναι όντως μεγάλος….
Και τι θα συμβεί αν, παρόλα μεγάλος, μ’αυτά που βλέπει αποφασίσει να μείνει ηθελημένα αμέτοχος και αφήσει τους Έλληνες να ολοκληρώσουν τον αυτοκτονικό αφανισμό τους;
200 χρόνια κατσικοκλέφτες. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα σκάνδαλα είναι στις περιοχές με τους περισσότερους πρωθυπουργούς και υπουργούς (Κρήτη, Πελοπόννησος, Σέρρες κλπ) οι οποίες δεν δέχθηκαν πρόσφυγες το 1922.
Ο ρομαντισμός είναι βία… Ο Βύρωνας μπήκε στη φωτιά όντας ρομαντικός, στη μάχη κανονικά. Δεν έγραφε από απόσταση.
Πού να μιλήσεις για ρομαντισμό στους “όχι στη βία απ’όπου και αν προέρχεται” στους “μενουμευρωπαίους” με τα απερολ σπιτς στο χέρι και σε όλο αυτό το θίασο. Αφού είμαστε άκαπνοι, μάγκες των πληκτρολογίων και υποτακτικοί των τραπεζιτών. Οι ρομαντικοί βασανισμένοι ήταν, όχι καλοπερασάκηδες οπεκεπέδες.
Και η σημαία της East India Company και της βαυαρικής αντίγραφο είναι. Αλλά, ποιός θέλει να ακούει αλήθεια; Όλοι θέλουν νανουρίσματα για το πόσο ξεχωριστοί είναι σε σχέση με άλλα 8 δισεκατομμύρια “ξεχωριστών” στον πλανήτη.
να αυτό το κατασκεύασμα ήθελαν να κάνουν όχι κράτος διότι φοβόντουσαν αν γινόταν κράτος.
ο λόγος που οι άγγλοι έστειλαν πρακτωρες δήθεν περιηγητές και δολοφόνησαν αυτόν που ήθελε να μας κάνει Κράτος μεγάλο και σεβαστό.και αμέσως μετά εμφανίστηκαν τα κόμματα το αγγλικό το γαλλικό το Ρωσικό πουθενά ελληνικό.
αυτό το σύστημα που 200 χρόνια κυριάρχητε από ελληνόφωνους που μαζί με τους ομοίους τους ελληνόφωνους δήθεν επιχειρηματίες κατεκλεβαν τα πάντα σαν ακρίδες και κάθε τρις και λίγο κυρησαν πτώχευση.
και η κυρία που μιλούσες τα έλεγε λογω πείρας .δεν ηπηρξε επιχηρηματιας στην ελλαδα υο πολυ 1και μισή γενιά και όλα έξω γεμάτες οι ξένες τράπεζες από τα χρήματα όλου αυτού του συμπλέγματος.
μόλις έβλεπαν τα δύσκολα ξεπούλημα ή κλεισιμο και τρωμε στην Ελβετία τα κλεμενα με καμαρι.
η νέα γενιά μόνο είναι η σωτηρία αν μπορέσει να μεγαλώσει και να παραμείνει εδώ.
αυτή η γενιά η βουβή η δήθεν ακομμάτιστη.
όσο για αυτούς του άθλιους που δεν άφησαν να γίνουμε κράτος έχει πλάκα.
χουν στην εποχή της απόλυτης ξεφτίλας στην εποχή της εκδίκησης των τρίτων χωρών που κατέστρεψαν τώρα θα τους καταστρέψουν αυτοί δεν θα αφήσουν τίποτα από τους παλιούς διεφθαρμένους αποικιοκράτες δουλεμπιρους..