Του Κωνσταντίνου Σχοινά
Ο κόσμος έχει προχωρήσει, οι προστριβές μεταξύ κρατών κρίνονται από υπόγειες σήραγγες γεμάτες με drones και πυραύλους, το προβάδισμα στον διεθνή ανταγωνισμό κρίνεται από την τεχνολογική καινοτομία και το εμπόριο, αλλά στην Ελλάδα ακόμα ακούς πράγματα… νοσταλγικά!
Ας πούμε την άποψη ότι η Θράκη ενισχύεται δημογραφικά από τις πανεπιστημιακές σχολές, τις διάφορες δημόσιες υπηρεσίες που έχουν έδρα στις πόλεις της και τους στρατιωτικούς που νοικιάζουν στα διαμερίσματα επί του εδάφους της.
Αυτά θα μπορούσαν να είναι μια καλή αρχή για τη δημογραφική ενίσχυση βεβαίως, αλλά όσα ακούμε και διαβάζουμε περί μαρασμού των ακριτικών περιοχών και ενδυνάμωσης του μουσουλμανικού στοιχείου όσο περνούν τα χρόνια, μάλλον προσγειώνουν στην πραγματικότητα και τον πιο ενθουσιώδη θιασώτη τής εν λόγω άποψης!
Ο φοιτητής βιάζεται να επιστρέψει όσο γίνεται γρηγορότερα στον τόπο του για να μην επιβαρύνει τον κατακρεουργημένο προϋπολογισμό της οικογένειας και, ακόμα κι αν επιλέξει να εργαστεί ο ίδιος, δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι θα αποκτήσει τη δυνατότητα να φτιάξει νέο σπιτικό.
Το ότι ο δημόσιος υπάλληλος «θα ρίξει λεφτά στην αγορά» δεν αρκεί πια από μόνο του για να ξεφυτρώσουν μεγάλες, καινούργιες μονάδες στις βιομηχανικές ζώνες της Θράκης, το δε σερβίρισμα προϊόντων κέτερινγκ και κρουασάν σε λαθρομετανάστες από τα χεράκια των οπλιτών και των στελεχών των ΕΔ δεν θωρακίζει και τόσο αποτελεσματικά την ακεραιότητα της πατρίδας.
Οι Θρακιώτες είναι μεν ευγενικοί άνθρωποι και παλεύουν, αλλά το γενικό πλαίσιο που έχει εδραιωθεί δεν τους χωράει πια.
Παραδείγματος χάριν, τη σήμερον ημέρα αρκετοί θα πουλούσαν σε καλή τιμή ένα οικόπεδό τους σε κάποιον Βούλγαρο που προτίθεται να το αγοράσει για να επενδύσει τουριστικά, αλλά παράλληλα σου λένε με παράπονο ότι δεν τους κάνει κέφι να βλέπουν αραγμένους στις παραλίες τους τούς -ενίοτε- κακόγουστους Βούλγαρους. Και άλλες παρόμοιες αντιφάσεις τους ταλανίζουν…
Αν περπατήσεις στις γειτονιές της αρχοντικής παλιάς πόλης της Ξάνθης και ο δρόμος σε βγάλει στον περίβολο του Πολυτεχνείου της πόλης, τα τόσα κόκκινα πανό και συνθήματα, όσα δεν θα δεις ούτε σε δημόσια κτίρια της Πιονγκ Γιανγκ, σε ισοπεδώνουν με συνοπτικές διαδικασίες.
Θα μου πείτε, έτσι διαγράφεις μεμιάς από τον χάρτη τις τόσο χαριτωμένες πρωτεύουσες της βορειοανατολικής γωνιάς της χώρας;
Ούτε καν, καθώς ανήκω στους μεγαλύτερους θαυμαστές τους.
Αλλά άλλο η dolce vita, άλλο τα θεμέλια για περαιτέρω πρόοδο. Τα δεύτερα τα έχουμε αφήσει στα αζήτητα!
