Μισανθρωπική «ζωοφιλία»

Για μερικούς, όλα τα όντα του πλανήτη έχουν δικαιώματα∙ πλην των ανθρώπων

Του Παναγιώτη Λιάκου

«Τι δουλειά είχαν οι άνθρωποι στο δάσος;» «Γιατί ενόχλησαν την αρκούδα;» «Γιατί επιτρέπεται να πηγαίνουν στον φυσικό χώρο των ζώων και να τα ενοχλούν;» Αυτές είναι μερικές από τις απόψεις που εξέφρασαν -και δημοσίως, παρακαλώ!- ορισμένοι «ευαίσθητοι οικολόγοι», «φιλόζωοι», «λάτρεις της φύσης και του περιβάλλοντος» για το περιστατικό όπου αρκούδα έσπρωξε στον γκρεμό ορειβάτη, με αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατό του. Λες και η αρκούδα συνελήφθη και βγήκε στα κανάλια όλο το συγγενολόι της για να κάνει δηλώσεις, να την υπερασπιστεί και να ελαφρύνει τη θέση της στο δικαστήριο που θα ακολουθήσει. 

Ολοένα και πληθαίνουν οι άνθρωποι που μισούν τόσο πολύ τον συνάνθρωπό τους, ώστε θεωρούν ότι το είδος μας δεν πρέπει να έχει πρόσβαση σε οτιδήποτε δεν θυμίζει αστική περιοχή. Είναι πεπεισμένοι ότι στον άνθρωπο ταιριάζουν μόνο οι πολυκατοικίες των Πατησίων (Άνω και Κάτω), της πλατείας Αμερικής (νυν Αφρικής), της Κάτω Τούμπας και της Μενεμένης, της Κοζάνης και της Πτολεμαΐδας. Σύμφωνα με τους οικομανιακούς μισανθρώπους, ο άνθρωπος δεν έχει καμία θέση στο δάσος, στη ζούγκλα, στα όρη, στις λίμνες, στην τούνδρα, στην έρημο, στον Αρκτικό Κύκλο, στους ωκεανούς, στην Ανταρκτική. Για να πας εκεί πρέπει να πάρεις άδεια από τους πιγκουίνους; Τον λύγκα; Τις αρκούδες; Τον πίθηκο; Τη φάλαινα όρκα; Σίγουρα όχι. Απλώς πρέπει να πάρεις την άδεια του τυπά και της τύπισσας που έχει απωθημένα και μέσω της φιλοζωίας και της οικολογίας προσπαθεί να κάνει κουμάντο στους άλλους – κι όταν δεν το καταφέρνει, απλώς περιορίζεται στο να διασκεδάζει κάνοντας τη ζωή των πολλών πιο δύσκολη, πιο άχαρη.

Να μην τρώμε κρέας επειδή το θέλουν εκείνοι, που είναι καλοί και ψυχοπονιάρηδες βέγκαν (χορτοφάγοι, δηλαδή) κι εμείς καθάρματα και άκαρδοι κρεοφάγοι. Να μην πίνουμε γάλα. Να μην κάνουμε ορειβασία. Να μην ψαρεύουμε και να μην κυνηγάμε. Αν μας την πέσει αρκούδα, να μην της την αστράψουμε με καραμπίνα, αλλά να της διαβάσουμε ποιήματα του Χέντερλιν μπας και συγκινηθεί, μας λυπηθεί και μας αφήσει να ζήσουμε. Να μην τρώμε καν αβγά. Να βοσκάμε αμέριμνοι το σανό της εξουσίας και να έχουμε στο προσκεφάλι μας αφίσα της Γκρέτα Τούνμπεργκ, την ώρα που καταβροχθίζει τις σαντουιτσάρες που την κεράσανε οι Ισραηλινοί φαντάροι. Πού ζούμε, ρε αδερφάκι μου! Και κυρίως με ποιους και ποιες ζούμε…