(Μία φανταστική ιστορία που θα μπορούσε να είναι και πραγματική)
Γράφει ο Χρήστος Μπολώσης
Εκείνο το πρωινό δεν είχα έμπνευση. Το ραδιοφωνάκι δίπλα έπαιζε απαλή μουσική και εγώ έσπαγα το κεφάλι μου να βρω θέμα.
Έτσι πέρναγε η ώρα ξύνοντας το κεφάλι μου για να κατεβάσει ιδέες. Τώρα, γιατί λένε ότι όταν ξύνεις το κεφάλι σού έρχονται ιδέες, ποτέ δεν το κατάλαβα. Πάντως εγώ το έξυνα, μάλλον ματαίως.
Η μουσικούλα συνέχιζε να παίζει και κάποια στιγμή η εκφωνήτρια αναγγέλλει: «Θα ακούσετε ένα σύντομο δελτίο ειδήσεων». Σημειώνω ότι έχω από δεκαετίας και πλέον σταματήσει να παρακολουθώ ειδήσεις στην τηλεόραση, η οποία, ως γνωστόν, κάνει την τρίχα τριχιά και τη σταγόνα ποτάμι.
Σε μια στιγμή λοιπόν λέει η εκφωνήτρια ότι μέσα στα πλαίσια του γενικού σφιξίματος του ζωναριού, σταματούν και οι επιδοτήσεις που δίδονται στα ΚΑΠΗ για εκδρομές κ.λπ.
Αυτό ήταν! Μα κεραυνός με βάρεσε, μα αυτό που άκουσα, ένα και το αυτό ήταν.
Ώστε λοιπόν αυτό ήταν, σκέφτηκα. Αυτά τα σατανικά πράσινα ανθρωπάκια των ΚΑΠΗ, μας έφεραν το ΔΝΤ. Καλά το είχα καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μ’ αυτούς. Μαζεύονταν εκεί από τα άγρια χαράματα και δήθεν παίζοντας τάβλι και τάχα μου πίνοντας χαμομήλι, μηχανορραφούσαν κατά της ευνομούμενης και 78ης σε διαφθορά χώρας μας. Θυμήθηκα κι εκείνο το σκάνδαλο του ΚΑΠΗ Άνω Τραχανοπλαγιάς που αντί 100 γραμμάρια τσάϊ αγόρασε 98 και δικαιολόγησε 100 και ευτυχώς που είχα πάρει το Salospir μου και γλύτωσα το εγκεφαλικό.
Όμως ως εδώ ήταν! Δεν θα άφηνα εγώ τα ΚΑΠΗ να μου φάνε τα συκώτια, τα δώρα και το μέρισμα. Θα ξεκαθάριζα το θέμα, έστω και αν χρειαζόταν να χυθεί αίμα (εδώ ένα μουσικό χαλί, κάτι από την 9η Συμφωνία του Μπετόβεν, δεν θα ήταν άσχημο).
Ντύθηκα βιαστικά και βγήκα στο δρόμο χωρίς κάτι συγκεκριμένο. Όμως στάθηκα τυχερός. Από την απέναντι γωνία, είδα να ξεπροβάλλει ο κυρ Γιώργης, που παλιά είχε το ψιλικατζίδικο, απέναντι από το σχολείο και τώρα είναι μόνιμος θαμώνας του ΚΑΠΗ της γειτονιάς.
– Καλημέρα κυρ Γιώργη, τον χαιρέτισα μάλλον ψυχρά.
– Καλημέρα παιδί μου, απαντά πρόσχαρα ο κυρ Γιώργης (τι παιδί του δηλαδή, δυο – τρία χρόνια μεγαλύτερός μου είναι, αλλά τώρα τελευταία ο κυρ Γιώργης δεν καλοβλέπει…).
– Βολτίτσα, βολτίτσα; Τον ρώτησα.
– Μπα πού χρόνος για βόλτες. Πάω στο super market να αγοράσω δυο γιαουρτάκια και μετά θα πάω στο ΚΑΠΗ για τον αγώνα.
– Ποιόν αγώνα κυρ Γιώργη. Έχει ποδόσφαιρο πρωί – πρωί;
– Τι ποδόσφαιρο γιόκα μου (ώπα, να και τα ωραία), δεν τάμαθες; Κόψανε τις επιχορηγήσεις των ΚΑΠΗ επειδή, λέει, ρίξανε έξω τον προϋπολογισμό. Γι’ αυτό έχουμε συγκέντρωση για δυναμικές κινητοποιήσεις. Εμάς τα τιμημένα γηρατειά (κάτι μου θυμίζει αυτό) βρήκανε να ξεζουμίσουνε; Αλήθεια έχεις δουλειά; Δεν έρχεσαι και συ μαζί μας.
– Έλεγα να πάω να εισπράξω το μέρισμα, αλλά μάλλον δεν θα έχει «μπει» ακόμα, τον άλλο μήνα είπανε, γι’ αυτό έρχομαι.
Ψώνισε τα γιαουρτάκια ο κυρ Γιώργης με φουλ λιπαρά (έτσι για να τους τη σπάσω διευκρίνισε, αλλά δεν κατάλαβα τι εννοούσε) και πήραμε τον δρόμο για το ΚΑΠΗ. Στη στροφή του δρόμου, να και η κυρά Καλλιόπη, που είχε παλιά το μανάβικο στην πλατεία, με τον άνδρα της τον μπάρμπα Σπύρο, κρατώντας ένα πλακάτ που έγραφε: «ΚΑΠΗ ενωμένα ποτέ νικημένα». Ένας κόμπος μου ανέβηκε στο λαιμό.
Σε λίγο φθάσαμε στο ΚΑΠΗ. Ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται. Η σημαία μεσίστια, ενώ μαύρα κρέπια είχαν τοποθετηθεί στα παράθυρα και στην πόρτα. Από ένα μεγάφωνο ακούγονταν θούρια ενώ κάπου κάπου ακουγόταν και η Σοφία Βέμπο.
Σε μια στιγμή ο κυρ Γιώργης ωρύεται: «Ένας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα»
– Μισό λεπτό κυρ Γιώργη του λέω. Μήπως το χοντρύναμε λίγο;
– Άσε με παιδί μου. Έχω να φωνάξω έτσι από το πολυτεχνείο.
– Μπα, ήσουν κι εσύ στο πολυτεχνείο;
– Όχι εγώ. ο εγγονός μου.
– Μα, ο εγγονός σου γεννήθηκε το 1985, αν δεν κάνω λάθος.
– Α ξέχασα. Εσύ το ξέρεις. Δεν έχει όμως σημασία. Σάμπως κι αυτοί που λένε ότι ήτανε… Αλλά, ο κυρ Γιώργης δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση, όταν μια κραυγή σκίζει τον αέρα:
– Θάνατος στον Βενιζέλο.
Τα χάνω.
– Κυρ Γιώργη, κάποιο λάθος γίνεται. Μήπως έχουμε μπερδέψει τα πράγματα; Όμως πριν προλάβει ο κυρ Γιώργης να βγάλει λέξη, νέα κραυγή από άλλο σημείο ακούγεται:
– Στο παλάτι, στο παλάτι !
Εδώ πιά είναι φως φανάρι ότι τα πράγματα έπαιρναν επικίνδυνη τροπή. Κάτι πρέπει να γίνει. Αποφασίζω να βγω μπροστά. Άλλωστε είναι χρέος μου, ως αξιοσέβαστου μέλους της συνοικίας μας, αφού από πενταετίας τυγχάνω μέλος του ΔΣ του Εξωραϊστικού και Εκπολιτιστικού Συλλόγου «Η Ωραία Χίος». Τώρα θα μου πείτε τι δουλειά έχει η Χίος στη καρδιά της Αθήνας! Τα πράγματα είναι απλά. Ο ιδρυτής και χρηματοδότης, ακόμα και σήμερα, του Συλλόγου είναι Χιώτης και τον ίδρυσε με τον απαράβατο όρο να πάρει αυτό το όνομα. Τι ψάχνετε τώρα;
Ανεβαίνω λοιπόν σε μια καρέκλα και απλώνω τα δυο χέρια μου για να γίνει ησυχία. Το κοινό συμμορφώνεται ενώ ένα σούσουρο κάνει τον γύρο της πλατείας.
– Το μέλος, το μέλος !!!
– Αγαπημένοι μου φίλοι, αρχίζω. Τιμημένα γηρατειά. Λαέ της πλατείας (κάποιος μου τραβάει το σακάκι σφυρίζοντας: «το παρατραβάς ρε…»). Αντιλαμβάνομαι την κατρακύλα μου και συνεχίζω. Σεις το ένδοξο παρελθόν, σεις που με τους αγώνες σας το 1912 και το 1940 (πες και για το 1897 φωνάζει ένα γεροντάκι στο βάθος…) σώσατε την Πατρίδα μας, καλείστε τώρα να την ξανασώσετε. Η Πατρίς, μας ζητά ακόμα μια θυσία. Δεν μπορούμε να της την αρνηθούμε. Άλλωστε μαζί τα φάγαμε τα λεφτά!!!
– Τα τελευταία λόγια μου δε ακούστηκαν καλά, γιατί όλοι από κάτω άρχισαν να ζητωκραυγάζουν και να χειροκροτούν δαιμονιωδώς. Κάποιος φώναξε:
– Ζήτω ο Τρικούπης.
Ένας άλλος που κράταγε ένα πλακάτ που έγραφε «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» κραύγαζε:
– Πα πά γος, Πα πά γος.
Ξαφνικά μια ομάδα από 5-6 άτομα, η χορωδία του ΚΑΠΗ, όπως έμαθα αργότερα, άρχισε να ψέλνει τον Εθνικό Ύμνο. Σε λίγο όλη την πλατεία δονούσαν ο αθάνατοι στίχοι του Σολωμού. Και ενώ τελείωνε ο Εθνικός Ύμνος, σιγά-σιγά οι συγκεντρωμένοι άρχισαν να διαλύονται ησύχως. Έφυγα και εγώ σφυρίζοντας ενθουσιασμένος «Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς».
Τότε μια φωνή ακούστηκε:
– Ξύπνα το φαγητό είναι έτοιμο.
Όπως αντιλαμβάνεσθε η απαλή μουσικούλα του ραδιοφώνου είχε βάλει το χεράκι της και με είχε στείλει στις αγκάλες του Μορφέως.
Κρίμα. Και μόλις, κυριολεκτικά στο τσακ, είχα σώσει την ελληνική οικονομία.
Ρε δε ντρεπόμαστε λέω γω…
* Η (πονεμένη) ιστορία μιας στημένης φωτογραφίας
Τη περασμένη εβδομάδα, γιορτάστηκε σε όλο τον κόσμο η επέτειος της λήξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αφιερώματα επί αφιερωμάτων και παρελάσει επί παρελάσεων και ο καθένας έδινε, ως συνήθως, τη δική του εκδοχή. Γενικώς, όλοι ήταν αυτοί που, σχεδόν μόνοι τους, κέρδισαν τον πόλεμο.
Στον πόλεμο, λένε οι σοφοί, το πρώτο πράγμα που σκοτώνεται είναι η αλήθεια και πράγματι έτσι είναι, με μια μικρή διαφοροποίηση. Είναι και το τελευταίο, το οποίο όμως εξακολουθεί να δολοφονείται… συνεχώς.
Στο διαδίκτυο βρήκα την παρακάτω… πονεμένη ιστορία που αναφέρεται σε μία πασίγνωστη μεν, ψεύτικη δε φωτογραφία.
Απολαύστε την:
Αυτές τις μέρες και με αφορμή την επέτειο λήξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου όλα τα αριστερά ακκάου του Χ δημοσιεύουν τη γνωστή φωτογραφία των Σοβιετικών στρατιωτών, που υψώνουν την κόκκινη παντιέρα στο Ράιχσταγκ του Βερολίνου, με θριαμβευτικά σχόλια. Αμφιβάλλω όμως αν ξέρουν την πραγματική ιστορία της φωτογραφίας αυτής. Ας πάρουμε, λοιπόν, με τη σειρά, τις αλήθειες και τα ψέματα.
Κατ’ αρχάς, η ημερομηνία ύψωσης της σημαίας είναι σωστή (30 Απριλίου), αλλά η φωτογραφία που δημοσιεύουν οι αριστεροί τραβήχτηκε στις 2 Μαΐου 1945. Όντως, λοιπόν, στις 11 το βράδυ της 30ης Απριλίου 1945, ένας Σοβιετικός στρατιώτης ύψωσε μια πρόχειρη κόκκινη σημαία στην κορυφή του Ράιχσταγκ, αλλά λόγω της απουσίας του επίσημου φωτογράφου του Στρατού, αλλά και του προχωρημένου της ώρας, δεν κατεγράφη φωτογραφικά η σκηνή.
Ποιος όμως ήταν ο πρώτος Σοβιετικός στρατιώτης που ύψωσε τη σημαία και θα έπρεπε να τιμηθεί με το παράσημο του «Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης»; Σύμφωνα με την σοβιετική Ιστορία, ήταν ο Ρώσσος στρατιώτης Μιχαήλ Πετρόβιτς Μίνιν, υποτίθεται μετά από σκληρή μάχη. Ψεύδος, με ρατσιστική, εθνοφυλετική, θρησκευτική και πολιτική σκοπιμότητα!
Η ιστορική έρευνα απέδειξε ότι η πρώτη ύψωση της σημαίας έγινε από τον στρατιώτη Ραχιμζάν Κοσκαρμπάγιεφ. Αλλά, όπως προδίδει και το ονοματεπώνυμό του, δεν ανήκε στην κυρίαρχη εθνότητα της ΕΣΣΔ, δεν ήταν ο «Ρώσσος ήρωας» που έψαχνε ο Στάλιν. Είχε γεννηθεί στο Καζακστάν, άρα δεν ήταν Σλάβος, αλλά τουρανικής προελεύσεως και μουσουλμάνος. Έπειτα, πώς θα φαινόταν στο παγκόσμιο κοινό η είδηση, ότι ένας Ασιάτης είχε υψώσει πρώτος τη σοβιετική σημαία στην καρδιά της Ευρώπης;
Επιπλέον, το 1937, ο πατέρας του είχε χαρακτηριστεί «εχθρός του λαού» και χάθηκε στα Γκουλάγκ. Πώς θα μπορούσε να απονεμηθεί ο τίτλος του «Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης», στον γιό ενός «εχθρού του λαού»; Εν τέλει, η πράξη του αναγνωρίστηκε μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και, το 1999, ο πρόεδρος του Καζακστάν Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ, του απένειμε μετά θάνατον τον τίτλο του «Ήρωα του λαού».
Ερχόμαστε τώρα στα της φωτογραφίας, που δεν έχει κανένα ηρωϊκό στοιχείο. Τραβήχτηκε στις 2 Μαΐου, όταν είχαν παραδοθεί οι Γερμανοί και είχαν παύσει οι εχθροπραξίες, εφόσον είχε γίνει γνωστή η αυτοκτονία του Χίτλερ. Η όλη σκηνοθεσία στήθηκε από τον επαγγελματία φωτογράφο του πρακτορείου TASS, Γεβγκένι (Εφραίμ) Χαλντέι, που είχε γεννηθεί στην Ουκρανία και ήταν εβραϊκής καταγωγής. Μάλιστα, το 1948, εξαιτίας της καταγωγής του, απολύθηκε, στα πλαίσια της «αντικοσμοπολίτικης» (αντιεβραϊκής) εκστρατείας του Στάλιν, αλλά επαναπροσλήφθηκε μετά τον θάνατό του «Πατερούλη».
Αυτός, λοιπόν, επέλεξε τυχαία τρεις στρατιώτες, έστησε το σκηνικό και τράβηξε την «ιστορική» φωτογραφία. Τα ονόματα των στρατιωτών που εμφανίζονται δεν αποκαλύφθηκαν ποτέ επίσημα. Ε, δεν θα τους έκαναν και ήρωες! Στη συνέχεια, ανέλαβε την επεξεργασία της. Για να δώσει ηρωϊκή διάσταση (ότι δήθεν τραβήχτηκε εν ώρα μάχης…), ο Χαλντέι πρόσθεσε με μοντάζ πυκνό καπνό στη φωτογραφία και την παρέδωσε στον αρχισυντάκτη του πρακτορείου Τύπου TASS, Παλγκούνωφ.
Την συνέχεια διηγείται ο ίδιος ο Χαλντέι: «Όταν μπήκα στο γραφείο του, μου έδειξε μια μικρή εκδοχή της φωτογραφίας και με ρώτησε: “Τι είναι αυτό; Δεν προσέξατε ότι αυτός ο στρατιώτης έχει ρολόγια και στους δύο καρπούς του;”. Είπα ότι δεν το είχα προσέξει αυτό. Είπε: “Δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε τη φωτογραφία όπως είναι, αυτό είναι απόδειξη λεηλασίας. Ένας Σοβιετικός στρατιώτης δεν μπορεί να είναι λεηλάτης! Ξύστε ένα από τα ρολόγια στο αρνητικό”. Απάντησα: “Θα το κάνω”. Πήγα στο γραφείο του φωτογραφικού τμήματος, πήρα μια βελόνα κι έξυσα το ρολόι που είχε ο στρατιώτης στον αριστερό του καρπό”».
Τέλος, ακόμα και η έμπνευση για τη φωτογραφία δεν ήταν των Σοβιετικών, αλλά προήλθε από την γνωστή φωτογραφία που είχε δημοσιευτεί στις ΗΠΑ (τρεις μήνες νωρίτερα) και απεικόνιζε 6 Αμερικανούς πεζοναύτες να υψώνουν την αστερόεσσα στην κορυφή του όρους Σουριμπάτσι, κατά τα τελικά στάδια της Μάχης της Ίβο Τζίμα.
Αυτά, για να μην μας δουλεύουν οι κομμουνιστές!
Και για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη φωτογραφία, που αναφέρεται στο κείμενο, και είναι η γνωστή των Αμερικανών πεζοναυτών μετά την μάχη της Ίβο Τζίμα. Για τη φωτογραφία αυτή ο Κλιντ Ήστγουντ σκηνοθέτησε δύο ταινίες (δεν παίζει ο ίδιος) με τίτλους «Οι σημαίες των προγόνων μας» και «Γράμματα από την Ίβο Τζίμα». Αξίζει τον κόπο να ψάξετε να τις βρείτε.
* «Οι «Λεχρίτες» είναι μία παρέα από τη Θεσσαλονίκη, με σαφείς σκοπούς και προσανατολισμούς. Ο παλιός μου φίλος, ο Θεσσαλονικιός Χρήστος Τζ., μου έστειλε ένα παλιό νοσταλγικό κείμενο, που είχε δημοσιεύσει στον «Ελληνικό Βορρά». Ακόμα και αν δεν είμαστε μέλη των «Λεχριτών», νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να το απολαύσουμε:
Μια εικόνα των Λεχριτών από το παρελθὀν…
Πένθος και κατήφεια εις τας τάξεις των Λεχριτών
Γκρεμίζεται και η ιστορική ταβέρνα του Βαντσάρλα.
Όταν εδώ και τριάντα χρόνια στο μικρό ταβερνάκι του Κωστή Βαντσάρλα, στην οδό Νοσοκομείων, μια συντροφιά από κεφάτους Σαλονικιούς, πρωτόριξε την ιδέα της δημιουργίας ενός συλλόγου που σκοπό του θα είχε το γλέντι, την ξενοιασιά και το τραγούδι, κανείς δεν φανταζότανε πως εκείνη την στιγμή γεννιότανε ο πιο πρωτότυπος σύλλογος που ιδρύθηκε ποτέ στον τόπο μας. Οι ΛΕΧΡΙΤΕΣ. Η ονομασία οφείλεται στον αείμνηστο Μιχάλη Κομνηνό, τυπογράφο στο επάγγελμα και συνειδητό γλεντζέ.
Τα πρώτα το μέλη ήσαν ο επίσης Γιοβάν Γιοφτίτς Σέρβος ράπτης, ο γιατρός Γιώργης Μανόκας, ο Στέλιος Φρυδάκης, ο Γκικόπουλος, ο Μιχαηλίδης, ο Παπαγεωργίου, ο Στέφανος Λώλος, που σήμερα είναι Γεν. Γραμματεύς της Πανελλαδικής Καπνεργατικής Ομοσπονδίας και άλλοι.
Μαζευόντουσαν τα βράδια στο μικρό ταβερνάκι του Βαντσάρλα και με συντροφιά το κατοσταράκι και την κιθάρα τώριχναν στο γλέντι και ξέφευγαν για λίγο από τη ρουτίνα της καθημερινής ζωής. Μα πολύ γρήγορα το ταβερνάκι της οδού Νοσοκομείων δεν επαρκούσε για τους Λεχρίτες, που πλήθαιναν μέρα με την μέρα.
Έτσι ο Βαντσάρλας, ο μέγας λεσχιάρχης, γιατί αυτός ήταν ο τίτλος που του είχε απονείμει το πρώτο διοικητικό συμβούλιο των Λεχριτών, μετέφερε τη λέσχη του στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας, όπου βρισκότανε μέχρι προχθές.
Γιατί η ταβέρνα του Βαντσάρλα δεν μπόρεσε να επιζήσει του εμψυχωτού της. Τον ακολούθησε κι αυτή στον τάφο. Είκοσι τέσσερες ώρες μετά τον θάνατό του, η σκαπάνη του συνεργείου κατεδαφίσεων μετέβαλε σε οικόπεδο τη φιλόξενη αυτή γωνιά που εκπροσωπούσε το πνεύμα μιας ολόκληρης εποχής. Της χρυσής εποχής που οι άνθρωποι μπορούσαν έστω και για λίγο να περνούν μερικές ξένοιαστες και χαρούμενες ώρες.
Σε λίγο καιρό μια μοντέρνα πολυκατοικία θα υψώνεται εκεί που προ δύο μηνών ακόμη, την Κυριακή του Ασώτου, συνεδρίαζαν για τελευταία φορά, ποιος να τόξερε, οι λίγοι εναπομείναντες πιστοί του Λεχριτισμού.
Μα τι ήσαν πράγματι οι Λεχρίτες και ο Λεχριτισμός ;
Εμείς οι νεότεροι, που γνωρίσαμε τους Λεχρίτες στην παρακμή τους, δεν μπορέσαμε ίσως να νοιώσουμε τη βαθύτερη έννοια του Λεχριτισμού. Ένα από τα ρητά που ήταν ανηρτημένα σε περίοπτο θέση στη λέσχη των, μας δίνει μια ιδέα των επιδιώξεων του Λεχριτισμού: «Σκοπός μας είναι να ζήσουμε καλά τα πρώτα εκατό χρόνια της ζωής μας!» «Για τα άλλα θα σκεφτούμε!» ή «τα καλά κούπες κτώνται !!!».
Αποθέωση της αισιοδοξίας! Ενδιαφέροντο για τα πρώτα 100 χρόνια! Και ομολογώ, ότι αν όλοι εμείς οι αμύητοι, είχαμε νοιώσει το δίδαγμα, θα είχαμε πολλές ευτυχισμένες στιγμές στο ρεπερτόριο της ζωής μας.
Έπειτα ο Λεχριτισμός πέτυχε και κάτι άλλο ακόμη. Μια πλήρη κοινωνική εξομοίωση των μελών του κατά τις συνεδριάσεις! Στα Λεχρίτικα γλέντια δημιουργήθηκαν φιλίες και δεσμοί ανθρώπων που είχαν τεράστια κοινωνική διαφορά μεταξύ των. Δεσμοί που πολλές φορές ξεπέρασαν τα όρια της Λεχρίτικης λέσχης και διατηρήθηκαν και στην καθημερινή και εξωλεχρίτικη ζωή των μελών.
Διευθυντές Τραπεζών, καθηγηταί Πανεπιστημίου, βιομήχανοι, άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης, ανεκάλυπταν στις Λεχρίτικες συγκεντρώσεις, πως έχουν πολλά κοινά σημεία με τους εργάτες, τους τεχνίτες και όλο τον απλό κι αυθόρμητο στις εκδηλώσεις του κόσμο, που δεν είχε τίτλους αξιώματα και ανώτερη πνευματική καλλιέργεια. Κόσμο που ήταν και είναι γεμάτος συναισθηματισμό και δίψα για μάθηση.
«Ώ ! Ξείν αγγέλειν Λεχρίτες ότι τείδε ευωχούμεθα τοις Βάκχου ρήμασι πηθώμενοι». Λέει άλλο Λεχρίτικο ρητό.
Οι Λεχρίτες όμως δεν επείθοντο μόνο εις τα ρήματα του Βάκχου. Δεν ηρκούντο μόνο στις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις του χορωδιακού των τμήματος που εποίκιλαν τις συγκεντρώσεις των. Πάρα πολλές φορές, επίλεκτα μέλη των Λεχριτών έκαναν συζητήσεις, σωστές διαλέξεις, γύρω από ενδιαφέροντα θέματα, φιλοσοφικά, κοινωνικά, καλλιτεχνικά, που με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθούσαν οι παρευρισκόμενοι.
Αλλά ο κύριος σκοπός η μεγάλη επιδίωξης του Λεχριτισμού ήταν η χαρά και η λύτρωση, έστω και για λίγο από τα δεσμά που επιβάλλει η κοινωνική τους θέση. Κάθε Λεχρίτης στις συνεδριάσεις, μπορούσε να ενεργεί και να λέει ό,τι θέλει και όπως θέλει, χωρίς φραγμό χωρίς φυσικά παρεξήγηση. Δεν εσπούδασε τον Ζαν Πωλ Σάρτρ για τον υπαρξισμό του. Είμαι όμως βέβαιος ότι κάποιος Λεχρίτης θα πήγε πριν από χρόνια στο Παρίσι και θα μετέδωσε τον σπόρο του Λεχριτισμού, ο οποίος μετονομασθείς επί το ευρωπαϊκότερο σε … εξιστανσιόν λίσμ … μας ήρθε τελευταία σαν κάτι καινούργιο.
Οι πραγματικοί υπαρξιστές ήσαν αναμφισβήτητα οι πρώτοι Λεχρίτες. Όποιος βρέθηκε στην ετήσια γιορτή τους, την Κυριακή του Ασώτου, θα ένοιωσε πραγματικά τι σημαίνει ελευθερία λόγου. Η αθυροστομία ξεπερνούσε κατά πολύ τα όρια του σόκιν χωρίς όμως … και εδώ είναι το μυστικό … να τραυματίζει και να σοκάρει. Η ιεροτελεστία της ορκωμοσίας νέων μελών ήταν κάτι το πρωτοφανές σε κέφι, χιούμορ, αθυροστομία. Αφού διαβαζόταν το ευαγγέλιο των Λεχριτών, μοναδικό δείγμα σπινθηροβόλου πνεύματος και θυμοσοφίας, ορκιζόταν πάνω στην ιστορική κιθάρα και απήγγειλε τον όρκο: «Ορκίζομαι να φυλάττω τους νόμους της Λεχριτείας κατά γράμμα και αν τους παραβώ από… να τον βρω. Κάθε νεοφώτιστος κατέθετε δυο οκάδες κρασί στον ταμία υπέρ των απόρων Λεχριτών. Και επακολουθούσε τραγούδι φαγοπότι, εξεφωνούνταν πύρινοι λόγοι από την αντιπολίτευση εναντίον του συμβουλίου, ενώ ο Δικτάτωρ ματαίως αγωνίζονταν να επιβάλει την τάξη.
Στις Λεχρίτικες συνεδριάσεις η… αρλούμπα αποκτούσε νόημα. Ο σουρεαλισμός ωχριούσε μπροστά στις απίθανες εκφράσεις του Παναγιώτη Κουκίδη αρχηγού της αντιπολίτευσης, ο οποίος θέλοντας να κατακεραυνώσει τον δικτάτορα Βασίλη Δανέλλη, γνωστό με το παρατσούκλι Τσολιάς, ακούστηκε λέγων κατά την τελευταία συνεδρίαση των Λεχριτών : «Ο Δικτάτωρ Τσολιάς δεν έλαβε υπ’ όψει του ότι εις τον Λεχριτισμόν μέχρι σήμερα ορκίσθηκαν όλα τα διεθνή…. Έθνη ο Μάρσαλλ, η Ούνρρα, το εμφυτώριον, το οποίο παράγει πάσας εκτιμήσεως και παραστατικού δειγματολογίου των κοινωνικών διαπλανητικών ζητημάτων!!!».
Και τα κατοστάρια έπεφταν βροχή, ενώ ακούραστος ο Βαντσάρλας, έτρεχε να τους προλάβει όλους, πράος, μειλίχιος και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη.
Ο Βαντσάρλας έφυγε! Όσοι τον γνώρισαν από κοντά έστω και για λίγο, τον έκλαψαν ειλικρινά. Και οι Λεχρίτες, οι λίγοι που απέμειναν τον συνόδευσαν ως την τελευταία του κατοικία με βαθιά και αληθινή λύπη. Είδα τον Δικτάτορα στο δρόμο και με δάκρυα στα μάτια μου είπε «πάει και αυτός! Μείναμε πια ορφανοί και άστεγοι. Μαζί του έσβησε κι η ελπίδα πως θα κατορθώναμε να ξαναζωντανέψουμε τον Λεχριτισμό. Κρίμα!»
Με την ανάστροφη των χεριών του, ο γέρω Τσολιάς, σκούπισε δυο δάκρυα που κύλησαν στα ρυτιδιασμένα του μάγουλα. Ήταν για τον Βαντσάρλα για τους Λεχρίτες ή για όλους μας που δεν τους νοιώσαμε ;
Ποιος ξέρει !
ΙΚΑΡΟΣ
ΚΚΕ δυνατό…
Είναι δυνατόν;
Είναι που δεν καπνίζω…
Μα γιατί δεν καταλαβαίνετε; Είναι τόσο σαφής ο σύντροφος
* Διάβασα ότι η κυβέρνηση σε ευρεία σύσκεψη (πρέπει να είναι η… 68η για το ίδιο θέμα) μελετά τα μέτρα που ΘΑ λάβει για να αποτρέψει το μπάχαλο στα Πανεπιστήμια. Θα καταλογίζουν, λέει, απευθείας μέσω του ΤΑXIS NET στους ταραξίες τις ζημιές. Βέβαια απαραίτητη προϋπόθεση είναι πρώτα να τους πιάσουν. Αυτό δεν μας το διευκρίνισαν πώς ακριβώς θα γίνει. Άλλο μέτρο είναι η «αυστηροποίηση των πειθαρχικών κυρώσεων και η ενίσχυση της λογοδοσίας για όλους τους εμπλεκόμενους». Αυτό παραπέμπει λίγο στη δημιουργική ασάφεια του ΣΥΡΙΖΑ. Πιο πρακτικό θα ήταν να ενσωματώσουν στην πανεπιστημιακή αστυνομία που δεν υπάρχει (προσλάβαμε λέει κόσμο γι’ αυτό, αλλά απορροφήθηκαν από άλλες υπηρεσίες. Τα ρουσφέτια που λέγαμε) με την έφιππη αστυνομία του κ. Μηταράκη, που επίσης δεν υπάρχει. Αν δεν επαρκούν αυτά, φωνάξτε και την ίλη Ιππικού του Στρατού, που κι αυτή δεν υπάρχει. Έτσι θα συγκροτηθεί ένα νέο αξιόμαχο σώμα, ανύπαρκτης αστυνομίας. «Το εφαρμόσαμε, λέει, στα γήπεδα και πέτυχε». Τι εφαρμόσατε ρε; Που ρίχνει ένας μία φωτοβολίδα στις Σέρρες και τιμωρείτε το γήπεδο στην Αθήνα, αντί με τόσες κάμαρες υψηλής ευκρίνειας που έχετε βάλει να σβερκώνετε σε χρόνο μηδέν τον κάθε μπαχαλάκη; Να σας ρωτήσω κάτι. Έχετε σκοπό να καθαρίσετε την κόπρο του Αυγεία; Αν ναι προχωρήστε. Αν όχι περιοριστείτε στις ανακοινώσεις τύπου «Η δημοκρατία δεν εκβιάζεται» κ.λπ.
* Με πήρε στο τηλέφωνο ο φίλος μου ο απόστρατος και λίγο θυμωμένος μου είπε: «Κάποτε σ’ εκείνα τα μαγνητικά τηλέφωνα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που χρησιμοποιούσε ο στρατός μας, έβαζαν ένα πινακιδάκι που έγραφε ‘’ΠΡΟΣΟΧΗ. Ο εχθρός ακούει’’, θέλοντας έτσι να προλάβουν διαρροές πληροφοριών από το τηλέφωνο. Σήμερα μάλλον δεν χρειάζεται να ακούει ο εχθρός, αφού του τα λέμε μόνοι μας και μάλιστα πανηγυρίζοντας. Βλέπουμε σχεδόν καθημερινά πόσα αεροπλάνα ή φρεγάτες παραγγείλαμε, ακόμα και το χρονοδιάγραμμα παραλαβής τους. Προ μηνών αναγγείλαμε θριαμβευτικά σε ιδιωτική εκδήλωση την κατάργηση στρατοπέδων και το ότι έχουμε υπερπληθώρα ανωτάτων στελεχών, που πρέπει να αποκεφαλισθούν, όπερ και εγένετο. Προχθές ανεπτύχθησαν χαρτί και καλαμάρι οι σκέψεις για το νέο τρόπο χειρισμού της εφεδρείας, αφού αναφέρθηκαν οι αριθμοί των εφέδρων που κλήθηκαν και δεν παρουσιάσθηκαν παλαιότερα, άρα το σύστημα έπασχε, αλλά και πόσους τελικά σκοπεύουμε να επιστρατεύσουμε και όλα εκείνα τα οποία εάν γνωρίζει ο εχθρός, τότε ο εχθρός θα νικήσει τον εχθρό. Δεν μου λες τώρα εσύ, που είσαι μέσα στα πράγματα, ξέρεις κάτι; Έχω δίκιο;». Προσπάθησα να τον πείσω ότι δεν είμαι ακριβώς μέσα στα πράγματα αλλά στάθηκε αδύνατον. Ώσπου ο φίλος εξανέστη: «Ρε, μήπως ξέρουν κάτι που δεν ξέρουμε εμείς;». Τι να του πω. Μάλλον ήταν μέσα στα πράγματα…
* Άρθρο 2: Χώροι στους οποίους απαγορεύεται η υπαίθρια διαφήμιση……… γ. Σε κτίρια στα οποία στεγάζονται δημόσιες υπηρεσίες και υπηρεσίες των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης και άλλων νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου……..ε. Σε επιφάνειες τεχνικών έργων φορέων του δημόσιου τομέα, όπως αυτός προσδιορίζεται στο άρθρο 14 παρ. 1 του Ν. 2190/1994 (ΦΕΚ 28 Α’), όπως τοίχοι αντιστήριξης, γέφυρες, σήραγγες, το κατάστρωμα δρόμων και πεζοδρομίων, καθώς και στύλοι και υποσταθμοί εγκαταστάσεων κοινής ωφέλειας (Νόμος υπ’ αριθμ. 2946/2001 ΦΕΚ Α -224/8-10-2001, Υπαίθρια Διαφήμιση, Συμπολιτείες Δήμων και Κοινοτήτων και άλλες διατάξεις)». Προφανώς ο Νόμος είναι ελλιπής. Πρέπει να συμπληρωθεί με την φράση «Των προαναφερθεισών διατάξεων εξαιρείται το ΚΚΕ». Το ΚΚΕ έχει ασυλία από ολούθε. Θυμάστε τότε με τη χορευτική ατραξιόν την Πρωτομαγιά του 2020; Όλος ο κόσμος ήταν μαντρωμένος και οι σύντροφοι του ΚΚΕ με μπροστάρη τον σ. Κουτσούμπα, έμπαινε και στριμώχνονταν στα ΜΜΜ, για να συγκεντρωθούν στο Σύνταγμα και να παραστήσουν τα μπαλέτα Μπολσόϊ. Εάν όμως έβγαινε η γριούλα να πάει στο νεκροταφείο να ανάψει το καντηλάκι στον άντρα της, της κόβανε πρόστιμο. Παραμονές της Πρωτομαγιάς, όλες οι κολώνες, οι στύλοι κοινής ωφελείας ντε, είχαν γεμίσει με αφίσες του ΚΚΕ για την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωσή του. Ε, και; Την υγειά μας νάχουμε…
* Την περασμένη Παρασκευή γιορτάστηκε με δοξολογία στην Μητρόπολη και καταθέσεις στεφάνων στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου στην Αθήνα, η λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όταν λέμε «γιορτάστηκε» ο Θεός να τον κάνει εορτασμό. Στις καταθέσεις στεφάνων, παρέστησαν μόνο δυο αρχηγοί κομμάτων ο κ. Στίγγας των «Σπαρτιατών» και η κα Κωνσταντοπούλου της «Πλεύσης Ελευθερίας». Τον Προέδρο της Δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό και τα άλλα κόμματα εκπροσωπήσαν ένας υπασπιστής, ένας υφυπουργός και μερικοί βουλευτές και ανθυποβουλευτές. Η «Νίκη», ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ απαξίωσαν εντελώς την τελετή και της γύρισαν τη πλάτη. Ο κ. πρωθυπουργός, είχε να εγκαινιάσει τον ΒΟΑΚ, συνδυάζοντας βέβαια και ένα ευχάριστο Σαββατοκύριακο στα Χανιά. Όλοι αυτοί οι εθνοπατέρες, που δεν χαλάλισαν 1-2 ώρες από το ραχάτι τους για να τιμήσουν τους νεκρούς του Β΄ ΠΠ, θυμίζουν την παραβολή του Μεγάλου Δείπνου και το κλασικό «ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά». Ίσως λοιπόν να είχαν να δοκιμάσουν τα βόδια τους. Ίσως πάλι η πλατεία Συντάγματος να έκειτο μακράν. Είχε και μια ζέστη! Πάντως, είτε βόδια ήταν, είτε η απόσταση έφταιγε, η προσβολή ήταν μεγάλη και καλά θα κάνουν οι ταγοί μας, να είναι πιο συνεπείς στις προς τους νεκρούς των εθνικών αγώνων υποχρεώσεις τους.
