Του Χρήστου Μπολώση
Κατά την εποχή της Γαλλικής Επαναστάσεως υπήρχε μια κατηγορία του λαού που περιελάμβανε τη φτωχολογιά για σένα κάθε μου τραγούδι, που έλεγε και ο Μπιθικώτσης.
Αργότερα, στη ρωσική επανάσταση, οι «αβράκωτοι», αυτή ήταν η κατηγορία που αναφέραμε, έγιναν πλέμπα.
Σήμερα στην Ελλάδα οι αβράκωτοι και η πλέμπα έγιναν αυτό που έλεγε ο Γαργανουράκης: «Προσκυνώ τη χάρη σου, λαέ μου, σκύβω το κεφάλι στα μαρτύριά σου και θαυμάζω, λαέ μου, τα έργα σου».
Και φυσικά ένας τέτοιος λαός δεν μπορεί να ντύνεται με κοστούμια και γραβάτες.
Άρα όξω οι γραβάτες, διότι όποιος τις φοράει είναι απλώς εχθρός του λαού. Ασχέτως αν τα μέλη του Ανωτάτου Σοβιέτ, κατ’ εξοχήν… φίλοι του λαού φορούσαν κατάμαυρα κοστούμια, με επίσης κατάμαυρες γραβάτες.
Εδώ, λοιπόν, έχουμε τον δήμαρχο κ. Δούκα που διεκδίκησε τη δημαρχία γραβατωμένος και εσχάτως το παίζει… αβράκωτος και ερωτευμένος με τη ροζ σημαία (Θεέ και Κύριε!).
Από κοντά και ο κ. Ανδρουλάκης είναι στο βάλε βγάλε τη γραβάτα, αναλόγως το περιβάλλον.
Εσχάτως μάς προέκυψε αβράκωτος και ο κύριος πρωθυπουργός, που το παίζει… Τσίπρας. Αν νομίζει όμως ότι βγάζοντας τη γραβάτα θα κερδίσει τις εκλογές…
Υπάρχει μία μερίδα πολιτικών, η οποία κατήργησε την γραβάτα, για λόγους που δεν γνωρίζω. Ωστόσο, πρέπει να καταλάβουν ότι η γραβάτα και το εν γένει σωστό ντύσιμο, γίνεται για να τιμήσει κανείς τον φιλοξενούμενό του. Δεν γίνεται να υποδέχεται ένας περιφερειάρχης, δήμαρχος, ή ο,τιδήποτε άλλο, έναν επίσημο (π.χ. πρέσβη μιάς χώρας), ο οποίος τηρεί τούς τύπους και φορά γραβάτα, χωρίς να είναι ο ίδιος ανάλογα ντυμένος. Οι λαϊκίστικες αυτές αρλούμπες, που πήγαν να πρωτοκαθιερωθούν με το παπανρεϊκό ζιβάγκο στην Βουλή, δεν είναι μόνον άνευ νοήματος, αλλά προσβάλλουν τον τόπο και τον λαό μας, τον οποίον ο εκάστοτε αγραβάτωτος εκπροσωπεί, χωρίς ως φαίνεται να το συνειδητοποιεί.