Συγκίνησε το πανελλήνιο το άγγελμα θανάτου της Αθηνάς Παπαχρήστου, της συνταξιούχου αγρότισσας που δώρισε ασθενοφόρο στον τομέα ΕΚΑΒ Μεσολογγίου, δαπανώντας έτσι, υπέρ λαού, τις οικονομίες μιας ζωής. Η γενναιόδωρη αγρότισσα, με τους λίγους πόρους και την απλόχερη καρδιά, δεν έκανε τη δωρεά προσεγγίζοντας το θέμα… θεωρητικά. Είχε η ίδια νιώσει στο πετσί της τι σημαίνει να χρειάζεσαι ασθενοφόρο και να μη βρίσκεις.
Όταν είχε κάνει τη δωρεά είχε δηλώσει: «Χρειάστηκε πολλές φορές η διακομιδή μου στο νοσοκομείο της Πάτρας. Συνήθως δεν υπήρχε διαθέσιμο ασθενοφόρο, και μια φορά που υπήρξε αυτό έπαθε βλάβη στη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου και μετακινήθηκα με ταξί. Έτσι αποφάσισα να αγοράσω ένα ασθενοφόρο και να το διαθέσω στο νοσοκομείο, για να καλύπτει τις ανάγκες των συμπολιτών μου».
Σε αυτό το σημείο αξίζει να γίνει η αντιδιαστολή της κοινωνίας της προσφοράς με τους κομματικούς άρπαγες. Οι σκληρά εργαζόμενοι και αγωνιζόμενοι Έλληνες μπορούν να προσφέρουν ό,τι έχουν και δεν έχουν στο σύνολο, επειδή ξέρουν τι σημαίνει ανθρώπινη ανάγκη και πρόβλημα, το οποίο χρειάζεται άμεση λύση. Είναι οι άνθρωποι που δημιουργούν, που νοιάζονται για το κοινό καλό, τον πλησίον, την πατρίδα και το έθνος.
Στην αντίπερα όχθη της ψυχικής ευγένειας, του ήθους και της αλληλεγγύης είναι ο άρτια οργανωμένος στρατός των αρπάγων, που κλέβουν την τελευταία μπουκιά του φτωχού για να προσθέσουν λίγο περισσότερη χλιδή στην καθημερινότητά τους και μηδενικά στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους.
Από τη μια πλευρά έχουμε την αληθινή, βασανισμένη αγρότισσα Αθηνά Παπαχρήστου και από την άλλη τις κομματικές αγέλες με τους «φραπέδες», τους «χασάπηδες» και τα αδηφάγα όρνεα της κυβέρνησης, που έχουν δει αγρό με τα… κιάλια και επιδοτούνται για καλλιέργειες στον Γράμμο, στο Βίτσι και στη Δήλο.
Οι μεν τιμούν το όνομά τους, τις οικογένειές τους και την Ελλάδα, και οι δε μας κάνουν διεθνώς ρεζίλι. Ο ελληνικός δρόμος, αυτός που πρέπει να επιλέγουμε σε κάθε περίπτωση, είναι αυτός της Αθηνάς Παπαχρήστου.
Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»
Άξια απόγονος του Στρατηγού Λάμπρου Δεκαβάλα η γιαγιά…