Πληρώνουμε ένα δισ. ευρώ φέσια της Ν.Δ. και της πασοκάρας στις τράπεζες, αλλά παίρνουμε πράμα!
Του Παναγιώτη Λιάκου
Ας ξεκινήσουμε με τα νούμερα (κυριολεκτικά και μεταφορικά): Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν στη «Διαύγεια», η Ν.Δ. έχει οφειλές 541 εκατομμύρια ευρώ (για την ακρίβεια 541.866.905,86 ευρώ). Μάλιστα, παρά τις διαβεβαιώσεις Μητσοτάκη περί ρυθμίσεως των οφειλών, τα χρέη αυξήθηκαν 54 εκατομμύρια μέσα σε έναν χρόνο!
Η πασοκάρα κόβει δεύτερη το νήμα στο πρωτάθλημα φεσώματος όσων μιλούν ελληνικά, έχοντας κατορθώσει να χρωστά 507.026.809,98 ευρώ. Όπως έγραψε σε άρθρο της η «δημοκρατία», τα χρέη του ΠΑΣΟΚ «μέσα σε έναν χρόνο αυξήθηκαν κατά περίπου 57 εκατ. ευρώ, καθώς πέρυσι ήταν στα 450.266.898,39 ευρώ».
Οι απορίες πολλών «αμύητων» στα μυστήρια του ελληνόφωνου κοτσαμπασισμού και της προϊούσας παρακμής είναι: πώς στην ευχή οι τράπεζες βγάζουν στο σφυρί τα σπίτια του κοσμάκη για μερικά χιλιάρικα και επιτρέπουν στα δύο «μεγάλα» κόμματα να χρωστούν περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο ευρώ χωρίς να ανοίγει ρουθούνι, χωρίς να κατασχεθούν περιουσιακά στοιχεία προέδρων, νυν και πρώην, οικονομικών διευθυντών και άλλων τινών κομματαρχών και χωρίς να πάει ούτε ένας άνθρωπος μισή μέρα φυλακή; Πώς γίνεται να επιτρέπεται η λειτουργία των δύο… επιχειρήσεων που το μόνο που παράγουν είναι σκάνδαλα και χρέη; Πότε θα πάρουν οι τράπεζες τα λεφτά τους πίσω;
Οι απαντήσεις στα παραπάνω είναι απλές. Πρώτα απ’ όλα ας ξεκινήσουμε από την τελευταία. Οι τράπεζες ήδη έχουν πάρει τα λεφτά τους πίσω και με το παραπάνω. Τα νομοθετήματα που έχουν περάσει από τη Βουλή και τα δύο κόμματα ήταν κάτι παραπάνω από ευνοϊκά για τις αδηφάγες τράπεζες, που κάθε τόσο «σώζονται» με ανακεφαλαιοποιήσεις που πληρώνει ο λαός. Επίσης, πώς είναι δυνατόν να γίνουν κατασχέσεις περιουσιών εκείνων που δημιούργησαν τα χρέη και να ηχήσουν και… καμπάνες δικαστικής φύσεως (φυλακίσεις κ.ά.), όταν στην Ελλάδα η ανομία κατέστη θεσμός; Όπως όλοι γνωρίζουμε το Κοινοβούλιο χρησιμοποιείται κυρίως για να περνάει νόμους, που ξεπλένουν τα ανομήματα της πολιτικής και οικονομικής ελίτ. Το ένα χέρι, οι πολιτικοί, νίβει το άλλο, αυτό των τραπεζών, και τα δύο μαζί μπαίνουν στις τσέπες μας και αρπάζουν ό,τι βρουν!
