Του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να πειστεί ότι ανήκει κάπου. Ότι δεν είναι φουρφούρι στον άνεμο. Η αίσθηση της κοινότητας, αυτή η αταβιστική αντίληψη ενός αρχέγονου τρόπου, που έρχεται από μακριά και βασίζεται σε κοινές αξίες και ήθος, ενισχύει τη συλλογική συνείδηση και σταλάζει περηφάνια στην ψυχή των λαών.
Κοινοτοπίες εν μέσω καύσωνος; Καθόλου… Ακριβώς όσα νιώσαμε την ώρα που βλέπαμε αυτές τις υπέροχες γυναίκες της Εθνικής ομάδας πόλο (υδατοσφαίρισης) ν’ αφήνουν τα λαρύγγια τους πάνω στο βάθρο της πρώτης θέσης του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, ψάλλοντας με όλη την ψυχή και το σώμα τους την ώρα της ανάκρουσης τον Εθνικό Ύμνο!
Η περηφάνια που νιώθει κανείς εκείνη την ώρα κι ένα αίσθημα αυτοπεποίθησης και υπεροχής, χωρίς το τελευταίο να σημαίνει υποτίμηση των αντιπάλων, δεν πληρώνεται. Γιατί κατά βάθος όλοι γνωρίζουν ότι οι αθλητικές μάχες αντιπροσωπεύουν με ειρηνικά μέσα παλαιούς, ένοπλους ανταγωνισμούς μεταξύ εθνών κι, όπως και να το δεις, επηρεάζεται το εθνικό φρόνημα.
Οι λαοί χρειάζονται μια αίσθηση της Ιστορίας παρόμοια με την αίσθηση του προσανατολισμού των αποδημητικών πουλιών. Πρόκειται για στοιχείο της συνείδησης, λέει ο Βικτόρ Σερζ, που δεν σχετίζεται με το ένστικτο, αλλά, μετουσιώνει την ιστορική προοπτική σε ένα είδος πληρότητας.
Οι Εθνικές ομάδες υδατοσφαίρισης με τις αρετές που ξεδίπλωσαν μέσα στον υγρό στίβο, την αλληλεγγύη, το ομαδικό πνεύμα, το πάθος, το ακατάβλητο φρόνημα και την αμετακίνητη πίστη στον σκοπό, κάτι που μετέδιδε υψηλή αίσθηση καθήκοντος, μας σήκωσαν κι εμάς κάπως ψηλότερα…
Δεν πά’ να λένε ό,τι θέλουν οι εκπρόσωποι του κωμικού σουσουδισμού και ενός κακοχωνεμένου, κοσμοπολίτικου πνεύματος, που ξινίζουν τα μούτρα κάθε φορά που ο λαός μεθυσμένος από χαρά παίρνει τους δρόμους με φουσκωμένα από περηφάνια στήθη γιορτάζοντας «με χορούς κυκλωτικούς» τις μεγάλες αθλητικές επιτυχίες.
Θεωρούν κάτι τέτοιες εκδηλώσεις συμπτώματα πολιτισμικής καθυστέρησης και τινάζουν απαξιωτικά το πέτο. Όταν όμως συμβαίνουν τα ίδια στην πολιτισμένη Εσπερία, ξεροβήχουν αμήχανα, γιατί οι ρηχές αναλύσεις τους τσακίζονται στα αιχμηρά βράχια των γεγονότων…
Ειδικά εμείς οι Έλληνες έχουμε έναν παραπάνω λόγο να το γλεντάμε και να πανηγυρίζουμε ανακαλώντας εκείνες τις ώρες τις μνήμες ενός ξεθωριασμένου και λοιδορημένου από τη νεόπλουτη αναίδεια κοινοτισμού. Επειδή, όπως είπε ο αείμνηστος και πρωτοπόρος Βασίλης Τριανταφυλλίδης (ο Χάρρυ Κλυνν!), οι πολιτικοί, εκτός από καρπαζιές, δεν δίνουν χαρές στον λαό. Μόνο από τα παιδιά του αθλητισμού λαμπαδιάζει η βαριά ψυχή μας.
Για ποιον να… πρωτοθυμώσουμε; Για την Άννα Κορακάκη, που προπονούταν σε στάβλους; Τον Μίλτο Τεντόγλου, που δεν έβρισκε μέχρι πρότινος σκάμμα της προκοπής; Τα αποπαίδια της πάλης και της άρσης βαρών; Ή τις γυναίκες του πόλο, που δεν έχουν πισίνες να προετοιμαστούν;
Δεν ομιλώ ποτέ ισοπεδωτικά, για τους «300» της Βουλής. Όμως, σε πολλούς από αυτούς τους θεομπαίχτες θα άξιζε μία μονάχα «ποινή»: Να καθίσουν υποχρεωτικά σε μια καρέκλα και να βλέπουν απανωτά το βίντεο με αυτές τις υπέροχες αθλήτριες, που έδειξαν τη στιγμή του «απ’ τα κόκαλα βγαλμένη» από ποιο ύψος πέσαμε, μπας και σκιρτήσει τσίπα μέσα τους…
