Του Χρήστου Μπολώση
Διάβασα στη «δημοκρατία» το άτυπο «Ντιμπέιτ» («Ντιμπέι, ρε» που έλεγε και ο θρύλος Νίκος Αλέφαντος) σχετικά με την απαγόρευση της αποβίβασης ισραηλινών τουριστών στη Σύρο.
«Αντίπαλοι» ήταν η κυρία Δεναξά και ο κ. Κρανιδιώτης. Δεν είμαι εγώ αυτός που θα πω ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι. Καθένας τεκμηρίωσε την άποψή του και όλα καλά.
Όμως, είναι μια παλιά ιστορία, που την έχουμε ξαναπεί μεν, αλλά αξίζει τον κόπο να την ξαναθυμηθούμε.
Γύρω στο 1964 σε κάποιο αιγαιοπελαγίτικο νησί πλησιάζει ο 6ος Αμερικανικός Στόλος.
Τότε ο κομμουνιστής δήμαρχος κινητοποιεί τους «δημοκρατικούς» πολίτες ώστε να… απαγορεύσουν την κάθοδο των Αμερικανών ναυτών στην… επικράτειά του.
Τότε άστραψε και βρόντηξε ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου: «Δεν μπορεί ο πρώτος τυχόν δημαρχίσκος να καθορίζει την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας».
Στην περίπτωση της Σύρου δεν έχουμε ούτε καν τον δήμαρχο αλλά «δημοκρατικούς» πολίτες, που ανεμίζοντας παλαιστινιακές σημαίες κόπτονται για τα δίκαια της Παλαιστίνης, που είναι πολύ πιθανόν να μην ξέρουν ούτε πού βρίσκεται, ενώ είναι βέβαιον ότι ποτέ δεν έχουν κρατήσει την ελληνική σημαία και ποτέ δεν έχουν διαμαρτυρηθεί για «Λευτεριά στην Κύπρο».
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, της δε αριστερίλας ανεξερεύνητη.
Έχουν κρατήσει και την ελληνική σημαία μόνο για να την κάψουν…
Νόμος που άλλαξε επί ΨΥΡΙΖΑ και ο ανθέλλην Μητσοθάφτης τον κράτησε.
Λένε: Στο διάολο η οικογένεια, στο διάολο η πατρίς η Ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς. Οπότε πώς είναι δυνατόν να έχουν κρατήσει τη σημαία με τιμή;
Όντως άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου