Του Δημήτριου Νικ. Δασκαλάκη*
Στις 13 Ιουνίου 2025 το Ισραήλ εξαπέλυσε αιφνιδιαστική (ως προς τον χρόνο, αλλά όχι ως προς τη στρατηγική επιδίωξη της καταστροφής του πυρηνικού προγράμματος) επίθεση κατά του Ιράν, πλήττοντας δεκάδες στρατιωτικούς στόχους και κρίσιμες δημόσιες υποδομές, χωρίς όμως να επιφέρει συντριπτικό πλήγμα στις καλά φυλασσόμενες και προστατευμένες ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις. Η ανάπτυξη του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος τελούσε υπό τη στενή παρακολούθηση των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών τουλάχιστον τα τελευταία 15 χρόνια. Δεν αποτελεί υπερβολή να ισχυριστούμε ότι η καταστροφή των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων είχε καταστεί έμμονη ιδέα της πολιτικής ελίτ και των υπηρεσιών ασφαλείας του εβραϊκού κράτους, υπό την υψηλή εποπτεία των οποίων λειτουργούσε στο έδαφος του Ιράν ένα πυκνό δίκτυο Iσραηλινών πρακτόρων, που τροφοδοτούσε την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων με πολύτιμες πληροφορίες αναφορικά με τις νευραλγικές τοποθεσίες, στις οποίες αναπτυσσόταν το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα.
Στις 22 Ιουνίου 2025 οι ΗΠΑ ενεπλάκησαν ανοιχτά στην εμπόλεμη σύρραξη μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, υποστηρίζοντας το πρώτο -καθώς είχε περιέλθει σε κατάσταση στρατηγικής αδυναμίας από τις αλλεπάλληλες εκτοξεύσεις των ιρανικών βαλλιστικών πυραύλων, όχι μόνο κατά πολιτικών στόχων, αλλά και εναντίον σημαντικών στρατιωτικών και τεχνολογικών υποδομών-, αποφασίζοντας να βομβαρδίσει με διατρητικές βόμβες καταστροφής υπόγειων εγκαταστάσεων «bunker buster» τα πυρηνικά εργοστάσια στο Φορντό, στη Νατάνζ και στο Ισφαχάν.
ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΑ ΠΥΡΗΝΙΚΑ
Η αμερικανοϊσραηλινή επιθετικότητα εκδηλώθηκε με το πρόσχημα της εξάλειψης του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος, στην πραγματικότητα όμως συνδέεται με τη βαθύτερη γεωπολιτική επιδίωξη των ΗΠΑ να εξασφαλίσουν την ελεύθερη πρόσβαση των ιδίων και των συμμάχων τους στις πετρελαιοπηγές του Περσικού Κόλπου.
Ο κίνδυνος ανάπτυξης πυρηνικού όπλου αποτελεί την αφορμή, το εύπεπτο αφήγημα των διαπλεκόμενων δυτικών ΜΜΕ, που δικαιολογεί στα μάτια των αποχαυνωμένων πολιτών του κόσμου την απρόκλητη ισραηλινή επίθεση της 13ης Ιουνίου, ενώ ο απώτερος σκοπός του ελέγχου από τη συλλογική Δύση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των στενών του Ορμούζ του Ιράν, μολονότι αποσιωπάται τεχνηέντως, συνιστά τη βαθύτερη αιτία του βομβαρδισμού του.
Δηλαδή, υπογραμμίζουμε ότι, ακόμη και αν δεν υπήρχε το θρυλούμενο πυρηνικό πρόγραμμα, το Ιράν θα βομβαρδιζόταν και πάλι με σφοδρότητα, απλώς το επικοινωνιακό αφήγημα του πολέμου θα ήταν διαφορετικό.
Προς επίρρωση της πιο πάνω θέσης, επικαλούμαστε ρεπορτάζ του αμερικανικού δικτύου CNN, το οποίο ανατρέπει τους αβάσιμους και παραπλανητικούς ισχυρισμούς του Τελ Αβίβ, που διαδίδει ότι «η Τεχεράνη ήταν κοντά στο να δημιουργήσει πυρηνικό όπλο». Σύμφωνα με το δημοσίευμα του έγκριτου ειδησεογραφικού τηλεοπτικού δικτύου, τέσσερις πηγές των αμερικανικών υπηρεσιών ασφαλείας υποστηρίζουν ότι η Τεχεράνη απείχε τουλάχιστον τρία χρόνια από την τεχνολογική δυνατότητα κατασκευής πυρηνικού όπλου.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η επικεφαλής της Διεύθυνσης Εθνικών Πληροφοριών των ΗΠΑ Τulsi Gabbard (προσωπική επιλογή του νέου ενοίκου του Λευκού Οίκου) δήλωσε ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι το Ιράν κατασκευάζει πυρηνικά όπλα (!), ενώ ο υπερεκτιμημένος από πολλούς νέος πρόεδρος των ΗΠΑ προέβη στην εξωφρενική δήλωση ότι «οι δικές μου υπηρεσίες πληροφοριών κάνουν λάθος» (!), πλήττοντας ανεπανόρθωτα το κύρος των μυστικών υπηρεσιών της Αμερικής και αποδεικνύοντας ότι παραμένει βαθιά δεσμευμένος στην εξυπηρέτηση των σκοτεινών σιωνιστικών συμφερόντων.
Τονίζουμε με έμφαση ότι από τη στιγμή που είχε ληφθεί στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο η απόφαση να πληγεί το Ιράν με στρατιωτικά μέσα, κάθε πολιτικά άστοχη απόφαση του ιρανικού καθεστώτος, ακόμη και ελάσσονος σημασίας, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί επικοινωνιακά ως άλλοθι για την πυροδότηση πολεμικών επιχειρήσεων εναντίον του.
Από το εξαιρετικό βιβλίο του Michel Chossudovsky «Η παγκοσμιοποίηση του πολέμου, ο μακροχρόνιος πόλεμος της Αμερικής εναντίον της ανθρωπότητας» (εκδόσεις Πιρόγα, μετάφραση: Μυρτώ Πουλάκου, Δανάη Καπράνου, Ιούνιος 2016, σελίδα 111), αντλούμε τις ακόλουθες συγκλονιστικές πληροφορίες που αφήνουν άναυδο τον αναγνώστη αναφορικά με τα σκοτεινά σχέδια των δαιμονοκίνητων νεοταξιτών εις βάρος των λαών της οικουμένης: «To 2004 o αντιπρόεδρος Dick Cheney έδωσε εντολή στην Αμερικανική Στρατηγική Διοίκηση να καταρτίσει ένα “εναλλακτικό σχέδιο” για μια στρατιωτική επιχείρηση μεγάλης κλίμακας, κατευθυνόμενης εναντίον του Ιράν “που θα αποτελεί την απάντηση σε μια τρομοκρατική επίθεση τύπου 11ης Σεπτεμβρίου εναντίον των ΗΠΑ”, βασισμένο στην υπόθεση ότι η κυβέρνηση της Τεχεράνης θα είναι πίσω από την τρομοκρατική συνωμοσία. Το σχέδιο περιελάμβανε την προληπτική χρήση πυρηνικών όπλων εναντίον ενός μη πυρηνικού κράτους».
ΤΑ ΑΤΑΚΤΑ ΚΡΑΤΗ
Ήδη από την εποχή της διακυβέρνησης του Κλίντον η αμερικανική κεντρική διοίκηση εκπονούσε στρατιωτικά σχέδια εισβολής στο Ιράκ και το Ιράν, καθώς η πολύτιμη πρόσβαση στο πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής αποτελούσε την κορυφαία, αλλά ανομολόγητη στρατηγική επιδίωξη της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Ο συγγραφέας του πιο πάνω βιβλίου εξακολουθεί να μας αιφνιδιάζει, αναφέροντας τα ακόλουθα:
«Η Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας (NSS) κατευθύνει την εφαρμογή μιας στρατηγικής διττής αναχαίτισης των άτακτων κρατών του Ιράκ και του Ιράν, εφόσον αυτά τα κράτη αποτελούν απειλή για τα αμερικανικά συμφέροντα, για άλλα κράτη στην περιοχή, και για τους δικούς τους πολίτες. Ο σκοπός της εμπλοκής των ΗΠΑ, όπως τον έχει ενστερνιστεί η NSS, είναι να προστατέψει τα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή -αδιάλειπτα-, την ασφαλή πρόσβαση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο πετρέλαιο του Κόλπου. Ο πόλεμος στο Ιράν θεωρήθηκε μέρος μιας σειράς στρατιωτικών επιχειρήσεων. Σύμφωνα με τον (πρώην) γενικό διοικητή του NATO Wesley Clark, ο στρατιωτικός οδικός χάρτης του Πενταγώνου αποτελούνταν από σειρά χωρών (σ.σ.: εννοεί προφανώς τα κράτη εκείνα τα οποία έχουν στοχοποιηθεί από τους μηχανισμούς εξουσίας του αμερικανικού βαθέος κράτους ως υποψήφια προς διάλυση): [Το] Πενταετές σχέδιο εκστρατείας [περιλαμβάνει]… ένα σύνολο επτά χωρών, ξεκινώντας με το Ιράκ, έπειτα η Συρία, ο Λίβανος, η Λιβύη, το Ιράν, η Σομαλία και το Σουδάν». (Chossudovsky, ό.π., σελ. 112 και 113.)
Όσοι διερωτώνται αν η αμερικανική κυβέρνηση θα μπορούσε να πλήξει απευθείας τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν χωρίς την εμπλοκή του Ισραήλ, ο Michel Chossudovsky δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας, τονίζοντας ότι η εκτέλεση του σχεδίου επέβαλε στην ισραηλινή πλευρά για επικοινωνιακούς λόγους να εκδηλώσει πρώτη την επιθετική της δραστηριότητα. Ας τον αφήσουμε να ξεδιπλώσει τη σκέψη του: «Η Ουάσινγκτον είχε όντως σκεφτεί την εναλλακτική μιας αρχικής (υποστηριζόμενης από τις ΗΠΑ) επίθεσης από το Ισραήλ αντί για μια ξεκάθαρη στρατιωτική επιχείρηση καθοδηγούμενη από τις ΗΠΑ και κατευθυνόμενη εναντίον του Ιράν.
Η ισραηλινή επίθεση -παρότι καθοδηγούμενη σε στενή συνεργασία με το Πεντάγωνο και το NATO- θα παρουσιαζόταν στην κοινή γνώμη ως μια μονόπλευρη απόφαση του Τελ Αβίβ. Θα χρησιμοποιούνταν τότε από την Ουάσινγκτον για να δικαιολογήσει στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης μια στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ με σκοπό την «υπεράσπιση του Ισραήλ» και όχι για να επιτεθεί στο Ιράν (Chossudovsky, ό.π. σελ. 114).
Συνεπώς, ο ιρανοϊσραηλινός πόλεμος των 12 ημερών υπήρξε μια καλοστημένη θεατρική παράσταση που αποσκοπούσε να αποδώσει ηθικό έρεισμα στη σκληροτράχηλη στρατιωτική επιθετικότητα του Ισραήλ, το οποίο επεδίωκε να εμφανιστεί στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης ότι ενεργεί προληπτικά έναντι μιας μελλοντικής ιρανικής πυρηνικής επίθεσης. Στην πραγματικότητα, όμως, η ισραηλινή πολιτική ηγεσία (με τη σύμφωνη γνώμη και την ενθάρρυνση των ΗΠΑ) άρχισε έναν πόλεμο που μεσοπρόθεσμα θα αποσταθεροποιήσει την περιοχή της Μέσης Ανατολής, επί τη βάσει μιας προειλημμένης από το 2004 απόφασης.
Ο Michel Chossudovsky αναφέρει στο βιβλίο του τα ακόλουθα:
«Μια επιχείρηση βομβαρδισμού του Ιράν έχει υπάρξει στο ενεργό στάδιο σχεδιασμού από το 2004. Αξιωματούχοι από το υπουργείο Άμυνας, υπό τον Μπους και τον Ομπάμα, έχουν δουλέψει εντατικά με τους Ισραηλινούς ομολόγους τους στον στρατό και στις υπηρεσίες πληροφοριών, εντοπίζοντας προσεκτικά στόχους στο εσωτερικό του Ιράν.
Με πρακτικούς στρατιωτικούς όρους οποιαδήποτε ενέργεια από πλευράς του Ισραήλ θα έπρεπε να έχει σχεδιαστεί και συντονιστεί στα υψηλότερα επίπεδα της καθοδηγούμενης από τις ΗΠΑ συμμαχίας». (Από το βιβλίο «Η παγκοσμιοποίηση του πολέμου» του Michel Chossudovsky, ο.π., σελ. 115.)
Εντυπωσιάζει ιδιαίτερα το γεγονός ότι ο συγγραφέας του πιο πάνω βιβλίου γνώριζε ήδη από το 2016 ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου θα είναι εκείνη που θα δώσει το πράσινο φως για την έναρξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος και, επιχειρώντας να αφυπνίσει την κοινή γνώμη του εβραϊκού κράτους, την καλεί να αντισταθεί στα πολεμοχαρή σχέδια του ισραηλινού πρωθυπουργού, που επιχειρεί να εμπλέξει ολόκληρη την περιοχή της Μέσης Ανατολής στις φλόγες ενός καταστρεπτικού πολέμου.
Ο Michel Chossudovsky αναφέρει προφητικά (;) τα ακόλουθα: «Είναι γνωστό στους στρατιωτικούς σχεδιαστές των ΗΠΑ ότι το Ισραήλ (και όχι οι ΗΠΑ) θα ήταν ο πρώτος στόχος των στρατιωτικών αντιποίνων από το Ιράν. Γενικώς, οι Ισραηλινοί θα ήταν τα θύματα των μηχανορραφιών της Ουάσινγκτον και της δικής τους κυβέρνησης. Είναι, από αυτήν την άποψη, εντελώς κρίσιμο οι Ισραηλινοί να αντιταχθούν σθεναρά σε οποιαδήποτε ενέργεια της κυβέρνησης Νετανιάχου να επιτεθεί στο Ιράν». (Chossudovsky, ό.π., σελ. 117.)
ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ
Μετά τον βομβαρδισμό των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ προέβη στις 24 Ιουνίου στη μεγαλόστομη εξαγγελία της καταπαύσεως του πυρός μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, προσθέτοντας ότι «ο κόσμος θα καλωσορίσει το επίσημο τέλος του 12ήμερου πολέμου».
Αξίζει, ωστόσο, να σημειωθεί ότι η προσφάτως συμφωνηθείσα εκεχειρία, που επιβλήθηκε ύστερα από τις ασφυκτικές πιέσεις του Αμερικανού προέδρου σε αμφότερα τα εμπλεκόμενα μέρη, ενδέχεται να μην έχει μακρά διάρκεια ζωής, δεδομένου ότι επιτεύχθηκε με αδιαφανείς όρους χωρίς τη θεσμική συμμετοχή του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Η διακήρυξη του «τέλους του 12ήμερου πολέμου» δεν εμπνέει καμία απολύτως αισιοδοξία στη διεθνή κοινότητα, αλλά αποτελεί προϊόν του τραμπικού τσαρλατανισμού, καθώς υλοποιείται στο πλαίσιο της εγκαινιαζόμενης νέας fast track διπλωματικής διαδικασίας του Λευκού Οίκου που υπακούει στο δόγμα «προειδοποιείστε, βομβαρδίστε, διαπραγματευτείτε»!
Συνεπώς, η κατάπαυση του πυρός μοιάζει περισσότερο με αναστολή των εχθροπραξιών και λιγότερο με τη βεβαιότητα της διεθνούς κοινότητας ότι δεν θα επαναληφθούν στο άμεσο μέλλον και με μεγαλύτερη αγριότητα τα στρατιωτικά χτυπήματα της μίας χώρας έναντι της άλλης. Εξάλλου, από πολλές πλευρές διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την επιτυχία του βομβαρδισμού των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων, με αποτέλεσμα να διαμορφώνεται η πολλαπλώς υποστηριζόμενη άποψη, σύμφωνα με την οποία το Ιράν παραμένει ακόμη αξιόμαχο και ικανό, διαθέτοντας την απαιτούμενη τεχνογνωσία να προχωρήσει στην κατασκευή πυρηνικού όπλου.
Πάντως, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, είτε δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ ο βομβαρδισμός των κρίσιμων πυρηνικών τοποθεσιών του Ιράν είτε η επιχείρηση του βομβαρδισμού κατέληξε σε φιάσκο μεγατόνων, θέση που ενισχύεται και από το γεγονός της αλλοπρόσαλλης και προσβλητικής συμπεριφοράς του Αμερικανού προέδρου, ο οποίος σε έξαλλη κατάσταση απαιτεί την απόλυση της δημοσιογράφου του CNN Νατάσας Μπέρτραντ (!), που έφερε στο φως της δημοσιότητας την πληροφορία σύμφωνα με την οποία κατά την εσωτερική εκτίμηση των αμερικανικών υπηρεσιών ασφαλείας ο βομβαρδισμός των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων δεν οδήγησε στην εξάλειψη του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος, αλλά μόνο σε προσωρινή καθυστέρηση λίγων μηνών!
Συνεπώς, παρά τις θριαμβευτικές ιαχές του Τραμπ για την επιτευχθείσα κατάπαυση του πυρός, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι οι εχθροπραξίες θα επαναληφθούν, καθώς ο απώτερος σκοπός του ελέγχου των πετρελαιοπηγών του Περσικού Κόλπου και της ανατροπής του ιρανικού καθεστώτος, διά της αντικαταστάσεώς του από μια κυβέρνηση δυτικόφιλων ανδρείκελων, δεν υλοποιήθηκε κατά την πρώτη φάση του πολέμου, και ως εκ τούτου μεταξύ όλων των κρατών υπάρχουν «ανοιχτοί λογαριασμοί» που παραπέμπουν λογικά σε ένα δεύτερο φονικότερο ημίχρονο ένοπλης αντιπαράθεσης.
ΔΕΥΤΕΡΟ ΗΜΙΧΡΟΝΟ
Στην περίπτωση που υπάρξει δεύτερο ημίχρονο στην ιρανοϊσραηλινή εμπόλεμη σύγκρουση, τα μετριοπαθή αραβικά κράτη του Κόλπου, τα οποία κράτησαν διακριτική απόσταση στην πρώτη φάση του πολέμου, γρήγορα θα κληθούν να επιλέξουν στρατόπεδο, και επομένως δεν θα μπορέσουν να αποφύγουν την ανάμειξή τους σε μια τρομακτικής ισχύος και έντασης πολεμική σύρραξη.
Η επανάληψη της ανταλλαγής στρατιωτικών πληγμάτων θα οδηγήσει σε γενικότερη εμπόλεμη ανάφλεξη ολόκληρη την περιοχή της Μέσης Ανατολής, προκαλώντας βαθύ ρήγμα στην παγκόσμια αρχιτεκτονική δομή ασφαλείας, που θα θέσει σε τροχιά περιδίνησης τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία.
Μάλιστα, η επανάληψη του πολέμου δεν αποκλείεται να περιλαμβάνει τον βομβαρδισμό του Ιράν ακόμη και με τακτικά πυρηνικά όπλα. Ο Michel Chossudovsky επιχειρεί να αφυπνίσει την παγκόσμια κοινή γνώμη για τον επαπειλούμενο τρομακτικό κίνδυνο ενός πυρηνικού πλήγματος εναντίον του Ιράν, αναφέροντας τα ακόλουθα: «Υπό την αναθεώρηση πυρηνικής πολιτικής του 2010, η κυβέρνηση Ομπάμα επιβεβαίωσε “ότι διατηρεί το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα εναντίον του Ιράν” για τη μη συμμόρφωσή του με τις αμερικανικές απαιτήσεις, σχετικά με το υποτιθέμενο (ανύπαρκτο) πρόγραμμα πυρηνικών όπλων του. Η κυβέρνηση Ομπάμα έχει επίσης υπαινιχθεί ότι θα χρησιμοποιούσε πυρηνικά στην περίπτωση μιας ιρανικής απάντησης σε μια ισραηλινή επίθεση στο Ιράν. Το Ισραήλ έχει επίσης καταρτίσει τα δικά του “μυστικά σχέδια” να βομβαρδίσει το Ιράν με τακτικά πυρηνικά όπλα! Μέσω μιας προπαγανδιστικής εκστρατείας που έχει συγκεντρώσει τη στήριξη “αξιόπιστων” πυρηνικών επιστημόνων, τα “μίνι” πυρηνικά υποστηρίζονται ως ένα όργανο ειρήνης, δηλαδή ένα μέσο για να πολεμήσουν την “ισλαμική τρομοκρατία” και να εγκαταστήσουν δυτικού τύπου “δημοκρατία” στο Ιράν. Τα χαμηλής απόδοσης πυρηνικά έχουν εγκριθεί για χρήση σε πεδίο μάχης». (Chossudovsky, ό.π., σελ. 118 και 119.)
Ο συγγραφέας Michel Chossudovsky με τη διεισδυτική του ματιά καταλήγει σε μια τραγική διαπίστωση για το μέλλον της ανθρωπότητας, που κανονικά οφείλει να λειτουργήσει ως σήμαντρο της ευρισκομένης σε βαθύ λήθαργο συνείδησης των πολιτών του κόσμου, αναφέροντας τα ακόλουθα:
«Η διεθνής κοινότητα έχει αποδεχθεί τον πυρηνικό πόλεμο εν ονόματι της παγκόσμιας ειρήνης. “Να κάνουμε τον κόσμο πιο ασφαλή” είναι η δικαιολογία για να ξεκινήσει μια στρατιωτική επιχείρηση που θα μπορούσε δυνάμει να καταλήξει σε πυρηνικό ολοκαύτωμα». (Chossudovsky, ό.π., σελ. 109.)
Σε κάθε περίπτωση, στην ιρανοϊσραηλινή ένοπλη σύγκρουση, όχι μόνο δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο της χρήσης τακτικών πυρηνικών όπλων, αλλά δυστυχώς έχουμε φτάσει σε μια κατάσταση ιστορικής και ανεπανάληπτης μαζικής παράκρουσης, καθώς προβλέπεται με απίστευτο κυνισμό στο ανώτατο κυβερνητικό επίπεδο η φρικτή χρήση των «μίνι» πυρηνικών (και μόνο η αποκρουστική ορολογία «μίνι» πυρηνικά καταδεικνύει την έκδηλη περιφρόνηση των Νεοταξιτών για την αξία της ανθρώπινης ζωής), με αποτέλεσμα να κρίνεται πολύ πιθανή η πρόκληση μιας παγκόσμιας πυρηνικής καταστροφής αποκαλυπτικών διαστάσεων, η οποία θα σημαδέψει ανεξίτηλα κάθε άνθρωπο που θα κατορθώσει να επιβιώσει.
*Δικηγόρος Αθηνών
Το Α’ μέρος: Ιρανοϊσραηλινή σύγκρουση: Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος πολέμου (Μέρος Α’)
