Ζητούνται πρότυπα!

Του Δημήτρη Παξινού

Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια λες και μια κατάρα μάς βαραίνει. Ήθελε να μας κάνει κράτος. Το ήθελαν όμως δοβλέτι. Κι υπερίσχυσαν οι κάθε είδους κοτζαμπάσηδες. Κι ακόμη κυβερνούν με τον ίδιο δολερό τρόπο. Μάθανε πώς να ξεφεύγουν απ’ την τσιμπίδα του νόμου. Χωρίς συνέπειες. Ατιμωρητί. Όλοι επωφελούνταν. Αμέσως ή εμμέσως. Κι ήταν όλοι ευχαριστημένοι. Κι έκαναν τον μεγάλο σταυρό γονυπετής κι ευχαριστούσαν τον Θεό που φρόντιζε για την ευημερία τους, την ευμάρειά τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο της αλληλοκάλυψης των ευθυνών και των αμαρτημάτων προχωρούσε ο χρόνος. Έτσι, όλοι αυτοί έγιναν μεγάλοι και τρανοί και προχωρούσαν, λίγο ή πολύ. Ανάλογα με τους στόχους που έθεταν και διεκδικούσαν με κάθε τρόπο.

Οι κουτόφραγκοι θαύμαζαν το ελληνικό μεγαλείο και τη θολοκουλτούρα και πάνω απ’ όλα τη χλιδή τους. Την μεγαλοπρέπειά τους που, ευκαιρίας δοθείσης, απολάμβαναν σε μεγάλες βίλες, με πολυτελείς συνοδείες, χωρίς κανείς να τους ελέγχει. Γέμισε η χώρα τυχάρπαστους κι αναιδείς που εισήλθαν στα ανώτατα αξιώματα για να την ευεργετήσουν. Να τη λεηλατήσουν. Και η απληστία δεν έχει τελειωμό. Διαβρώθηκαν οι δημόσιες υπηρεσίες, εφορίες, πολεοδομίες κι εξαγοράσθηκαν οι πολλοί. Οι δυνάμεις της συναλλαγής ήταν εδώ, να ορθώσουν το ανάστημα και να ξεγελάσουν το κράτος, επιβαρύνοντας ακόμα πιο πολύ την ασθμαίνουσα οικονομία που ανατροφοδοτούσαν με πλαστό χρήμα. Ξεγελούσαν τον εαυτό τους και θρυμμάτιζαν όποια συνοχή πήγαινε να δημιουργηθεί. Όποιο συνεκτικό δεσμό. Και πάλι απ ‘την αρχή σε μια καταχρεωμένη χώρα που αναπόσπαστα έφερε τα Μνημόνια. Γιατί έτσι έμαθε να ζει, φεσώνοντας τον κόσμο και τον κρατικό κορβανά. Ήταν οι ένδοξες μέρες που πανηγυρίζαμε, πάλι, για την Ελλάδα, που βγήκε απ’ το τούνελ, κοροϊδεύοντας τους αφελείς και μη που είχαν εθιστεί κι αυτοί στη διαφθορά, μη έχοντας άλλη λύση ή έστω πιθανότητα για δημιουργική εργασία. Λίγοι οι τυχεροί που αποτελούσαν και το άλλοθι της εκάστοτε κυβέρνησης. Κι αγκομαχούσαν και προσδένονταν στο κατάφορτο πλοίο της συμφοράς και της αναισθησίας, εγκλωβίζοντας κόσμο πολύ και καθιστώντας τον ένοχο. Μαζί τα φάγαμε.

Ψάχνουμε με τον φίλο μου τον Δημήτρη και τον Κωστή να βρούμε και να σταθούμε στα νέα πρότυπα, που θα ‘χουν υπ’ όψιν οι νέες γενιές και με βάση αυτά θα προχωρήσουν. Ψάχνουμε τους πολιτικούς, αλλά μια μεγάλη φούσκα ανακαλύπτουμε με πολλούς σκελετούς στο ντουλάπι. Παντού γύρω μας μια καταχνιά και μια μιζέρια, που με αστερόσκονη και άφθονο πασάλειμμα και λούστρο ξεγελούν για τεχνικούς παραδείσους. Παλιά, γεννιόσουν πλούσιος και κατέληγες φτωχός. Σήμερα, ούτε το «πόθεν έσχες» δεν τηρείται επί χρόνια κι αυτό διακομματικά δείχνει την ευτέλεια, τη συναλλαγή. Ζητούνται πρότυπα που θα αναγεννήσουν τη χώρα. Ζητούνται πρότυπα που θα πουν την πικρή αλήθεια για το κοινό συμφέρον. Ζητούνται πρότυπα σε μέρες που όλα μοιάζουν να σιγοσβήνουν και μαζί οι αξίες οι ανθρώπινες που κάνουν τον άνθρωπο θριαμβευτή της ζωής.