Γράφει η Αγγελική Ρόδη – Μπουριέλ*
Είναι κρίμα που ο κ. Πτωχός δεν ήλθε να τιμήσει τα «διπλά εγκαίνια», με τις κάθε λογής προσπάθειες να μας πείσουν ότι είναι έργα που έχουν σημαντικό πολιτικό και κοινωνικό αποτύπωμα, διότι φέρονται να είναι δήθεν προς εξυπηρέτηση του πολίτη, και που προάγουν την αισθητική και λειτουργική μεταμόρφωση του οικισμού-χωριού, που δεν μπαίνει μέσα πλέον ούτε ένας τουρίστας, για αυτό ίσως μας το παρουσιάζουν ως ενισχυτές της τουριστικής ταυτότητας της περιοχής!
Θα ταίριαζε άριστα το επίθετό του ως άλλη τραγική ειρωνεία με την πραγματική κατάσταση του Λυγουρίου, την οποία με όμορφα λόγια, ευχολόγια και ψευδείς ελπίδες διάφοροι εμπλεκόμενοι στις χρηματοδοτήσεις «μεγάλων έργων» προσπαθούν να ωραιοποιήσουν! Πάντως, οι «εντεταλμένοι» και το «πλήθος» περιφερόμενων της πολιτικής που τίμησαν τα «εγκαίνια των μεγάλων έργων της κυβέρνησης», εγκαινίασαν πλούσια σε οικονομική σπατάλη έργα, σε ένα πτωχευμένο οικονομικά, πολιτισμικά και ηλικιακά θνήσκον Λυγουριό, που όσοι το διοικούν αρνούνται να παραδεχτούν την κατάστασή του!
Κύριοι πολιτικοί και επίδοξοι πολιτευτές, οικονομικά μεγάλα τα «πέτρινα» προς θέαση έργα που εγκαινιάσατε! Πέτρες όμορφες μεν αλλά οικονομικά «στείρες» για το πτωχό Λυγουριό με εξαίρεση το όφελος εργολάβων και όποιων άλλων! Συγχαρητήρια για τα επιτεύγματα σας ως προς την παραγωγή χρήματος για λίγους και τσακίσματος για τους πολλούς (σκοντάφτεις εύκολα στα ακανόνιστα, «αντιολισθητικά» όμως, πλακόστρωτα)! Φάτε μάτια ψάρια, ή κατά το λεκτικά τροποποιημένο ρωμαϊκό, «πληβείοι φάτε ξεροκόμματα και θεάματα», αρκεί εμείς και οι απόγονοί μας να ήμαστε καλά! Όπου και να κάνεις στο Λυγουριό, ο ήλιος αντανακλά πλέον καυτά εκθαμβωτικός στις πέτρινες ανηφοροκατηφόρες μας και στα μεγάλα πεζοδρόμια μας, εκτός βέβαια του κόκκινου ποδηλατοδρόμου των 800 μέτρων (τεράστιο έργο), γιατί δεν υφίσταται κατ’ ουσία η έννοια «μεικτό πεζοδρόμιο», εκτός και αν παρκάρουν πάνω και τα ΙΧ λόγω έλλειψης χώρων παρκαρίσματος!
Πέτρα πάνω στην πέτρα, λοιπόν, και για χατίρι της πέτρας, κόψαμε και κάμποσα δένδρα, έτσι για να μην μείνουν παραπονεμένοι και οι θιασώτες της κλιματικής αλλαγής (ανεβάζουμε τσιμέντο -θερμοκρασίες για να δικαιολογήσουμε τον καύσωνα)! Τώρα για χατίρι των τελευταίων να περιμένουμε τις νεροποντές για να δούμε και κατά που θα πάνε τα ποτάμια, αλλά και τους πάγους για να δούμε κατά που θα κυλάνε στις κατηφόρες αυτοκίνητα και υπερήλικες υποψήφιοι για πατερίτσες (πλειοψηφία στο Λυγουριό), ευχαριστώντας τους εργολάβους και τους συν-αυτώ, αφού το αντιολισθητικό πλακόστρωτο θα γίνεται παγοδρόμιο ή «βροχοδρόμιο» ανάλογα με τις συνθήκες!
Μεγάλωσα πτωχή, στο πτωχό Λυγουριό, που όμως από τη δεκαετία του 50, που ξεκίνησε τη λειτουργία του το Αρχαίο Θέατρο του ιερού του Ασκληπιού, έγινε ξαφνικά γνωστό και πλούσιο, αν μη τι άλλο σε πολιτισμό, άρα και όνειρα για την πτωχή νεολαία του όπως εγώ. Οι πτωχοί και σχεδόν αγράμματοι Λυγουριάτες, δώρισαν τα κτήματά τους για να αποκαλυφθούν τα αρχαία πλούτη που απολαμβάνουν άπαντες οι τυχεροί (λόγω χρήματος) των λαών, και κυρίως οι εξ ονόματος «πιδαυρίτες», που δεν έδωσαν μεν τίποτε, αλλά «πτώχευσαν» το Λυγουριό προς όφελός τους και μπράβο τους, αφού οι Λυγουριάτες πρόδωσαν κάθε ευκαιρία υπέρ τους!
Οι ταπεινές απαιτήσεις των ταπεινών Λυγουριατών της εποχής του Καββαδία, ως αντάλλαγμα ήταν ένας δρόμος που θα τους ένωνε με το Ναύπλιον και μια πυρασφάλεια για τις περιουσίες τους (αυτά δια συμβολαίου που συμμετείχαν και πρόγονοί μου)! Σε αυτό το ιερό πήγαιναν κάθε καλοκαιρινό σαββατοκύριακο με γαϊδουράκια οι γέροντες Λυγουριάτες και με ένα ζευγάρι πόδια οι νεότεροι, να μυηθούν στις έννοιες των θαυμαστών έργων των προγόνων τους, και ας ήταν σχεδόν αγράμματοι! Πήγαιναν επίσης να χειροκροτήσουν τους τότε θεούς ηθοποιούς που κοιμόνταν στα κρεβάτια τους, έτρωγαν στο πτωχό τους τραπέζι και πολλοί έπαιζαν πρέφα μαζί τους στα παραδοσιακά καφενεδάκια (έκλεισαν) ενός καθαρού χωριού, που είχε μεν χωμάτινους δρόμους – σοκάκια, αλλά ήταν καθαροί και ήσυχοι, γιατί οι πτωχοί και σχεδόν αγράμματοι φρόντιζαν τα μεταγωγικά τους μέσα, κυρίως μουλάρια και γαϊδουράκια, να μην ρυπαίνουν τα δρομάκια τους που τα περπατούσαν τότε άνθρωποι των «τεχνών και γραμμάτων», αλλά σήμερα τα ακανόνιστα πλακόστρωτα τα περπατούν κυρίως υπερήλικες με κίνδυνο να τσακιστούν. Τότε δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι μια μέρα ο δρόμος που ζήτησαν ως αντάλλαγμα για τα κτήματά τους θα τους φτώχαινε, διότι θα επέλεγαν αυτούς που θα αποφάσιζαν για την τύχη τους, με κριτήρια ως αυτά που οι νεότεροι πρεσβεύουν σήμερα. Δηλαδή ο δρόμος να ωφελήσει «σφεντόνα» την επιχείρησή μου, αφού κλείσει αυτές όλων των άλλων, και αυτό έγινε και γίνεται!
Τον παλιό καλό καιρό, είχα και εγώ για κατοικίδιο ένα γαϊδουράκι, δώρο του Αρκάδα παππού, που μου γέννησε εντελώς απρογραμμάτιστα τη διάσημη «Μιραντούλα». Η Μιραντούλα ήταν διάσημη γιατί την είχαν φωτογραφίσει, ίσως χιλιάδες νεόφερτοι τουρίστες και τουρίστριες, επισκέπτες του Ιερού Χώρου του Ασκληπιού. Τα χρόνια πέρασαν και με τη βοήθεια του τουρισμού, το Λυγουριό εξελίχθηκε σε «εύπορο κεφαλοχώρι». Έγινε μια οικονομικά δραστήρια κωμόπολη που αντικατέστησε τα γαϊδουράκια με αυτοκίνητα και τα σοκάκια τα έκανε δρόμους με «δωρεάν εισφορά γης»! Είχε τα πάντα και την ήθελαν πολλοί Έλληνες και ξένοι! Ούτε οι πόλεις των 15 λεπτών δεν θα φτάσουν το Λυγουριό του τότε!
Το τότε, όμως, είναι παρελθόν, και τώρα εμείς οι υπερήλικες κοιτώντας πίσω δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε, γιατί ένας τόσο ζωντανός τόπος πέθανε! Η ανάλυση χωράει πολύ κουβέντα, αλλά μικρός ο χώρος! Πάντως μεταξύ άλλων είναι και η μετάλλαξη του νεότερου «λαού», που από φανατικός τοπικιστής, έγινε «κοσμοπολίτης» της διαφθοράς και διαπλοκής. Το 50% των Ελλήνων, λέει μια τελευταία δημοσκόπηση, “αποδέχεται” τη διαφθορά ως αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και ένα 45% θα στήριζε διαπλεκόμενο υποψήφιο αρκεί να είχε «ίδιον όφελος» (https://www.triklopodia.gr/πύρινος-λόγιος-to-modus-operandi-του-κτήνους-και-η-π-2/ )!
Τα δύο μαζί μας δίνουν τη μαθηματική εξίσωση της πτώχευσης του Λυγουριού! Το Λυγουριό με τα πλακόστρωτα για σκόνταμμα (παππούδες και γιαγιάδες μην σέρνετε τα πόδια σας όταν περπατάτε), τα μεγάλα «μεικτής χρήσης» πεζοδρόμια για παρκάρισμα, ποδηλασία και περπάτημα, (αν κατορθώσετε να τα φτάσετε όρθιοι και όχι τσουλώντας στις πλακόστρωτες κατηφόρες του Λυγουριού), τα νέα φωτιστικά έργο με δάνειο πλέον του εκατομμυρίου ευρώ (ας ελπίσουμε ότι η οικονομία θα ισοφαρίζει τους τόκους του 5-6%), μοντέρνο και διάχυτο φωτισμό που τονώνει το αίσθημα ασφάλειας, αφού κανένας δεν περπατάει πλέον τις νύχτες στο χωριό μας (πληθυσμιακά και οικονομικά γινόμαστε χωριό γερόντων και κοιμόμαστε με τις κότες που δεν έχουμε), τα ενοικιαζόμενα προς όφελος συγκεκριμένων δημοτικά γραφεία εξυπηρέτησης δημοτών, αντί αγοράς και αναπαλαίωσης υφιστάμενων κτηρίων στο άνω χωριό με στόχο και την αλλαγή εμφάνισης του Λυγουριού (δεν περισσεύουν φαίνεται χρήματα από τα χρέη, άρα δεν περισσεύει και ελπίδα αναγέννησης), φαίνεται ότι είχε ανάγκη να επιδείξει τα μεγάλα έργα της κυβέρνησης, τώρα που μάθαμε και για τα μεγάλα έργα του ΟΠΕΚΕΠΕ! Όσο για άλλους της συνοδείας των Υφυπουργών ελλείψει του κ. Πτωχού, μάλλον ήλθαν γιατί γνωρίζουν ότι οι γέροντες ψηφίζουν λόγω αγάπης στα παιδιά τους (λίγη ελπίδα αποκατάστασης) οτιδήποτε τους δώσει στο χέρι το 45%! Ψάξτε να βρείτε σε πιο κόμμα ανήκει το 45% και θα μάθετε τον νικητή των επόμενων εκλογών!!!.
Καλωσήρθατε κύριοι εκπρόσωποι της κυβέρνησης στο πτωχό πλέον Λυγουριό, των γερόντων, και της κατεστραμμένης ελπίδας για έστω και λίγη ανάπτυξη, μετά τους τελευταίους νόμους της κυβέρνησης Μητσοτάκη περί περιορισμού της δόμησης στα πέριξ, προς όφελος πάντα, του ΠΕΡΙΒΑΛΟΝΤΟΣ και των πόλεων των 15 λεπτών! Ας είναι καλά το 45% και 50% των μορφωμένων πλέον Ελλήνων προς όφελός σας! Έτσι, για την πρόοδο και το κλίμα, ας μάθουν και οι Λυγουριάτες να περπατούν τώρα στα γεράματα στα όμορφα (καμία αντίρρηση) πεζοδρόμια, κατεβαίνοντας με τα πόδια αν μπορούν (πάρκινγκ δεν υπάρχει) τα όμορφα (καμία αντίρρηση) πλακόστρωτα!
Θεωρώ ότι είμαι τυχερή γιατί για την ευλογημένη ώρα δεν επηρεάζομαι άμεσα ούτε από το ένα ούτε από το άλλο, αλλά και γιατί τώρα στα γεράματα «πλούτισα» και αντάλλαξα το γαϊδουράκι (ρυπογόνο και αυτό λόγω αερίων του θερμοκηπίου!) με ρυπογόνο αυτοκίνητο! Επειδή δε, έχω μόνο 20 πόντους αριστερά – δεξιά όταν συναντάω δεύτερο όχημα λόγω στενέματος του μοναδικού κεντρικού δρόμου του Λυγουριού, και δεν αισθάνομαι ασφάλεια με μειωμένη λόγω ηλικίας περιφερειακή όραση (μην πείτε κάτσε σπίτι σου παλιόγρια γιατί εδώ που είμαι θα έλθετε!!), αλλά και λόγω ελλείψεως πολλών αγαθών στο Λυγουριό, γυρνάω από την άλλη μεριά του «χωριού» (χωριό είναι πια) και πάω στο Ναύπλιον, όχι από το δρόμο των δωρητών προγόνων μου, αλλά το δρόμο των οραματιστών πολιτικών μας! Εκεί βρίσκω να παρκάρω, μπορώ «να περπατάω» στους πεζόδρομους του επίπεδου Ναυπλίου και να βρίσκω περπατώντας τα αγαθά που δεν βρίσκω στο Λυγουριό, γιατί το πτώχευσαν τα λαμπρά κομματικά του μυαλά! Εκεί περπατάω σε πεζοδρόμια με ανθρώπους όλων των ηλικιών και όχι μόνο υπερήλικες. Είναι, όμως λύση αυτή; Ας μας απαντήσει το 50% των προοδευμένων Ελλήνων και οι μεταξύ αυτών τοπικοί φωστήρες τους, με ποια μέτρα θα αναστρέψουν την πτώχευση του Λυγουριού, γιατί τα πλακόστρωτα, τα πεζοδρόμια, ο ποδηλατόδρομος χωρίς ποδηλάτες, ο στενός μοναδικός κύριος δρόμος, τα ενοικιασμένα για υπηρεσίας, το διαλυμένο κέντρο υγείας, τα μεγάλα έργα για led φώτα κάθε τρία μέτρα με δάνειο, τα κλεισμένα μαγαζάκια κτλ, μόνο «βλαχοχώρι» γερόντων μου θυμίζουν!
*DVM, MSc, MSc, PhD, pr.MRCVS συντ. Καθηγήτρια Μικροβιολογίας και Λοιμωδών Νοσημάτων
Πηγή: enpel.gr
